ညီေလး
ျဖတ္ခနဲ တုိက္သြားတဲ့ ေလ ဆုိတာ
မုန္တုိင္းရဲ႕ အစပ်ိဳးလဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္
ေအးျမမွဳရဲ႕ သေကၤတလဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္
ဖုန္မွဳန္႕ေတြလဲ ပါႏုိင္တယ္
ေရေငြ႕ေတြလဲ ပါႏုိင္တယ္ ...။
ညီေလး
ေဆးနံ႕ေတြ တလူလူလြင့္ေနတဲ့
သံကုတင္ အဆင့္ဆင့္မွာ
အသက္ကုိ ၀ ၀ ရွဴစမ္းပါ
ရနံ႕ကုိ စားသံုးဖုိ႕ လူျဖစ္ၾကတာမွ မဟုတ္တာကြာ
ရဲရင့္မွေပါ့ ...။
ညီေလး
တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာ ကာရံေတြဟာ ပုိၾကြတတ္တယ္
ဓမၼကုိရွာေဖြဖုိ႕ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳလုိ႕လဲ ဆုိၾကေလရဲ႕
ဘယ္သူမွ မရွိလုိ႕ အားငယ္မေနနဲ႕
ငါတုိ႕အားလံုး တူတူခ်ည္းပဲ
တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ .... ခြဲရမယ္ ...။
အားတင္းထားစမ္း
မင္းရယ္ေနတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္
ဒီလုိေပါ့ကြယ္
လင္းတလွည့္ ေမွာင္တလွည့္မွာ
အက်င့္ကုိ ပ်ိဳးဖုိ႕ဆုိတာ
ေသြးရဲဖုိ႕ေတာ့ လုိလိ္မ့္မယ္ ...။
ညီေလး
စိတ္မပ်က္နဲ႕
ဘ၀ဟာ ေလွကားထစ္ပဲ
မင္း အဲ့ဒီေတာင္ကုိသာ ေက်ာ္ခဲ့
ငါတုိ႕ ဒီမွာ ရွိေနတယ္။
ေဇာ္။
(ညီေနပုိင္ ေဆးရံုေရာက္ျခင္း အမွတ္တရ)
Friday, October 7, 2011
Wednesday, October 5, 2011
မီးခုိးမ်ားနဲ႕ က်ေနာ္
ရုတ္တရက္ ႏုိးထလာတဲ့ နံနက္ခင္း
အရုဏ္ဟာ အလင္းေရာင္ေရာင္နဲ႕
ဘ၀ဟာ အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတေျပာင္မဟုတ္တာလဲ အေသအခ်ာပဲ
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ .. ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
အေၾကြးေတြက ေတာင္လုိပံု
ေမ့မရျခင္းမွာ ငါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ နင္းသတ္တဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံ
ျမိဳ႕ျပဟာ ငါနဲ႕ လားလားမွ မတန္
ငါဟာ လူႏံုလူအတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ရဲ႕
ထားလုိက္စမ္းပါ .. ထားသြားလုိက္စမ္းပါ ...
ရင္ကုိဖြင့္ ... ႏွလံုးသားကုိ ၀င့္ျပီး ဟစ္ေၾကြး
ငါ့သမုိင္းက မွတ္တုိင္တစ္ခုရဲ႕ ေျမစုိက္ရာ
ဘ၀ဟာ ပုိလုိ႕ အေမာက္ၾကြလာခဲ့တာ။
ငွက္ဆုိတာ ပ်ံရင္း ေသရမွာပဲ
စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြနဲ႕ ႏွုတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမွဳတ္ပစ္ခဲ့တာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္
အဆံမရွိတဲ့ စပါးႏွံလုိ ေထာင္လႊား
ေဟာ့ဒါ ငါကြလုိ႕ အခါခါ ေဟာင္ျပတတ္တဲ့ ေျမစုိင္ခဲေတြၾကား
လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡကုိ ၀ါးရံုပင္ၾကီး ေအာ္ရယ္ေနေတာ့
က်ေနာ္ရွက္လုိက္တာ ေမေမရယ္ ...
ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ပုဆုိးျခံဳထဲ ဖံုး၀ွက္
က်ေနာ္ တပ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ မတန္လုိ႕ထင္ရဲ႕
အရုဏ္ဟာ ေနကုိလဲ ေဆာင္ၾကဥ္းမလာေသးပါဘူး
က်ေနာ္ဟာလဲ ႏုိးထမေရာင္နဲ႕ မႏုိးထျဖစ္ခဲ့ေသးပါဘူး
ပတ္၀န္းက်င္ဟာ အေမွာင္ဖံုး
အနက္ရွိဳင္းဆံုးမွာ
ဘ၀ဟာ မီးလုိပူတယ္။
ကုိယ့္လူေရ ...
ဟုိးမွာ ၾကည့္လုိက္
အဲ့ဒီ ေတာင္ကုန္းေပၚက ေျမပံုဟာ
ငါပဲ။
ေဇာ္။
အရုဏ္ဟာ အလင္းေရာင္ေရာင္နဲ႕
ဘ၀ဟာ အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတေျပာင္မဟုတ္တာလဲ အေသအခ်ာပဲ
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ .. ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
အေၾကြးေတြက ေတာင္လုိပံု
ေမ့မရျခင္းမွာ ငါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ နင္းသတ္တဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံ
ျမိဳ႕ျပဟာ ငါနဲ႕ လားလားမွ မတန္
ငါဟာ လူႏံုလူအတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ရဲ႕
ထားလုိက္စမ္းပါ .. ထားသြားလုိက္စမ္းပါ ...
ရင္ကုိဖြင့္ ... ႏွလံုးသားကုိ ၀င့္ျပီး ဟစ္ေၾကြး
ငါ့သမုိင္းက မွတ္တုိင္တစ္ခုရဲ႕ ေျမစုိက္ရာ
ဘ၀ဟာ ပုိလုိ႕ အေမာက္ၾကြလာခဲ့တာ။
ငွက္ဆုိတာ ပ်ံရင္း ေသရမွာပဲ
စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြနဲ႕ ႏွုတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမွဳတ္ပစ္ခဲ့တာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္
အဆံမရွိတဲ့ စပါးႏွံလုိ ေထာင္လႊား
ေဟာ့ဒါ ငါကြလုိ႕ အခါခါ ေဟာင္ျပတတ္တဲ့ ေျမစုိင္ခဲေတြၾကား
လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡကုိ ၀ါးရံုပင္ၾကီး ေအာ္ရယ္ေနေတာ့
က်ေနာ္ရွက္လုိက္တာ ေမေမရယ္ ...
ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ပုဆုိးျခံဳထဲ ဖံုး၀ွက္
က်ေနာ္ တပ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ မတန္လုိ႕ထင္ရဲ႕
အရုဏ္ဟာ ေနကုိလဲ ေဆာင္ၾကဥ္းမလာေသးပါဘူး
က်ေနာ္ဟာလဲ ႏုိးထမေရာင္နဲ႕ မႏုိးထျဖစ္ခဲ့ေသးပါဘူး
ပတ္၀န္းက်င္ဟာ အေမွာင္ဖံုး
အနက္ရွိဳင္းဆံုးမွာ
ဘ၀ဟာ မီးလုိပူတယ္။
ကုိယ့္လူေရ ...
ဟုိးမွာ ၾကည့္လုိက္
အဲ့ဒီ ေတာင္ကုန္းေပၚက ေျမပံုဟာ
ငါပဲ။
ေဇာ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)