ရက္စြဲမရွိေသာ အိပ္မက္မ်ားအေၾကာင္း

ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ညေတြကုိ
ငါအိပ္စက္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာမိတယ္ ..
သတိရျခင္းဆုိတာ ေဆာင္းဦးေလျပည္ေတြလုိပဲ ..
ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ျပီး ေအးျမမွုန္ရီေနၾကတယ္တဲ့ ..
နင္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလ ..
အဲ့ဒီေန႕ေတြရဲ႕ အသံမဲ့ကဗ်ာေတြကုိ နင္ဘာသာမျပန္တတ္ခဲ့သလုိ
ငါလဲ ဘာသာမျပန္တတ္ခဲ့ဘူး သူငယ္ခ်င္း
ငါတုိ႕က အေရာင္မဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြရဲ႕ အစြန္းတစ္ဖက္မွာ
ရပ္တည္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္ ..

ငါတုိ႕ရဲ႕(တူညီတဲ့)
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြမွာ ငါတုိ႕ကဗ်ာစပ္လုိက္ရေအာင္လား ..
အဲ့ဒီကဗ်ာမွာ ဘာတားျမစ္ခ်က္ဥပေဒမွ ငါတုိ႕မျပဌာန္းဘူး ..
စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႕ မခ်ဳပ္ေႏွာင္ဘူး ..
ပုိင္ဆုိင္ျခင္းနဲ႕ တြယ္တာျခင္းကုိလဲ ငါတုိ႕စြန္႕လႊတ္ၾကစုိ႕ရဲ႕ ..
နားလည္ဖုိ႕မလုိပါဘူး ..
ႏွလံုးသားနဲ႕ နားေထာင္ျပီး ႏွလံုးသားနဲ႕ပဲ ခံစားၾကမယ္ ..
တိမ္ေတြေတာင္ ေကာင္းခ်ီးေပးကုန္ျပီ ..

နာမည္မထုိးထားတဲ့ ဒီကဗ်ာကုိ ငါတို႕ႏွလံုးေသြးနဲ႕အကၡရာစီရေအာင္ ..
အထူးသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္မလုိဘူး ..
ကာရံညီဖုိ႕မညီဖုိ႕ထက္ ကဗ်ာဆုိတာ ႏွလံုးေသြးတုိ႕ စီးဆင္းရာ
အေရာင္တူတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု
ခ်စ္ျခင္းေတြျမဳွပ္ႏွံရာ ရာသီတစ္ခုလဲျဖစ္ရဲ႕ ..
ေျမာက္ေလကုိေစာင့္တဲ ့ေဆာင္းဦးရြက္လုိ
စိတ္ေတြကုိ ေၾကြဆင္းဖုိ႕ ညႊတ္ကြင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ရဲ႕..
အလြမ္းေတြစုိက္ပ်ိဳးရာ ဥယ်ာဥ္လဲ ျဖစ္ရဲ႕ ..
တမ္းတျခင္းတုိ႕မ်ိဳးေစ့ခ် ..
မ်က္ရည္နဲ႕ သြန္းေလာင္း
ငါတုိ႕ ႏွလံုးသားနဲ႕ ေပါင္းသင္လုိက္ၾကစုိ႕ ..
ကဗ်ာရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္တုိ႕ စီးဆင္းကုန္ျပီ ..

ပန္းတစ္ပြင့္အတြက္ ဥယ်ာဥ္မွဴးရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ိဳး
ငါတုိ႕ကဗ်ာကုိလဲ ငါတုိ႕ယစ္မူးၾကစုိ႕ရဲ႕
ကဗ်ာဟာ ပန္းတစ္ပြင့္ဆုိ
နင့္အတြက္ ကဗ်ာတုိင္းကုိ ငါဖူးပြင့္ေစမယ္ ..
ငါ ေရးထိုးတဲ့ကဗ်ာတုိင္းကုိ ငါ့၀ိဥာဥ္နဲ႕
ငါ ပူေဇာ္လုိက္မယ္ ..
ငါတုိ႕ အတူခံစားဖုိ႕ ..။

ေဇာ္။

အကယ္၍ နံနက္ျဖန္သာ ...

ညသည္ ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
အေ၀းက သဲ့သဲ့ေမာင္းသြားေသာ ကားသံႏွင့္ မီးအလင္းေရာင္မွတစ္ပါး အရာအားလံုးသည္ ျငိမ္သက္လွ်က္။ သူ႕ေရွ႕တြင္ ရွိေနသည္က ျဖဴလြလြ ကင္းဗက္ျပားတစ္စ။
လက္ထဲမွာေတာ့ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းပမာ ထက္ျမက္လွေသာ စုတ္တံ ..
သူ႕၀ိဥာဥ္သည္ ညႏွင့္အတူ ယိမ္းႏြဲ႕ေလျပီ ..။

ကင္းဗက္ျပား၏ ေနာက္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ အျပင္ဘက္ေကာင္းကင္သုိ႕ သူစုိက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေကာင္းကင္သည္ နက္ျပာေရာင္ေျပးေနသည္။ ဆန္းသစ္စလျခမ္းေကြးေလးသည္သာ အားေဖ်ာ့စြာ လင္းခ်င္းလွ်က္။ ၾကယ္တာရာတုိ႕ ဘယ္သုိ႕ပုန္းလွ်ိဳးေနသည္မသိ။ သူ႕အေတြးတုိ႕ ေပ်ာင္းညႊတ္လာသည္။

စုတ္ခ်က္တစ္ခုေအာက္တြင္ ကခုန္ေနေသာ ကေ၀ၾကိဳးတစ္ခု သူဖန္တီးလုိက္သည္။
စုတ္တံသည္ ေလႏွင္ရာသုိ႕ လြင့္ေျမာေနသည့္ႏွယ္။
ေလ၏ ပင့္သက္ရွိဳက္မွုမ်ိဳးႏွင့္ သူ႕လက္ကုိ အညင္သာဆံုး လွုပ္ရွားလုိက္သည္။
အျဖဴေရာင္ထက္တြင္ အေရာင္ခပ္ပါးပါးေလးေျပးသြားျပီ။
အရာရာသည္ ညဥ့္ဦးႏွင့္အတူ ပုိလွလာခဲ့သည္။

ခန္းစီးလုိက္ကာတုိ႕ ေလအေနာ့မွာ တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာသြားခ်ိန္
သူ႕အာရံုတုိ႕သည္လည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းယိမ္းႏြဲ႕စြာ လွုတ္ခတ္သြားသည္။
ရင္၌ သိမ့္ခနဲျဖစ္တည္၏။ ည၏ လတ္ဆတ္ျခင္းသည္ သူ႕ကုိ ပုိ၍ ယစ္မူးေစခဲ့ျပီ။
သူ.. တိတ္ဆိတ္ျခင္း၌ ေပ်ာ္၀င္၏။

အေတာက္ပဆံုး ေသာက္ရွဴးၾကယ္တုိ႕ထက္ ပုိေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုကုိ
သူ႕ႏွလံုးသည္းပြတ္ႏွင့္ ဆြဲျပီးခ်ိန္၌ အရာရာသည္ လက္ျဖာ၏။
ပထမဆံုးေသာ အျပံဳးတစ္ခ်က္ သူ႕ႏွုတ္ခမ္းပါး၌ ခုိတြယ္ခဲ့ျပီ။ သို႕ေသာ္ ထုိအျပံဳးသည္ ပီျပင္မွုမရွိခဲ့။ ေလေျပႏွင့္အတူ ေ၀့လြဲေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပန္သည္။

သူတစ္ခ်က္ ပင့္သက္ရွိဳက္ရင္း ျပတင္းမွ တဆင့္ အျပင္ဘက္ ခပ္ေ၀းေ၀းကုိ
လွမ္းၾကည့္လုိက္မိျပန္သည္။ ေကာင္းကင္သည္ ခုနကအတုိင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။
သုိ႕ေသာ္ တိမ္တုိ႕ေရြ႕လ်ားေနျပီ။ ထုိ႕အတူ သူ႕စိတ္သည္လဲ ...

သူ႕အာရံုသည္ သူ႕ကုိ ျပန္၍ ဆြဲေဆာင္ျပန္သည္။ သူ .. ေခါင္းကုိ ခပ္ေလးေလးတစ္ခ်က္ခါ၍
ပိတ္ျဖဴေပၚမွ အေရာင္မ်ားဆီ ျပန္လွည့္လုိက္သည္။ ပိတ္ျဖဴသည္ အျဖဴေရာင္ပင္ မပီျပင္ခ်င္ေတာ့။
သူ႕အခန္းသည္ ဆီမီးတို႕၏ ယိမ္းထုိးလွဳပ္ခတ္မွုျဖင့္ နတ္သမီးတုိ႕ ကၾကိဳးသီေနပံု ..
သူ႕ကမၻာသည္ သီးသန္႕ျဖစ္လာသည္။ သူ႕ရင္သည္ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္လာသည္။ သူ႕စိတ္၀ိဥာဥ္တုိ႕ ပန္းခ်ီႏွင့္အတူ စီးေမ်ာေနသည္။ သူ႕အာရံုတုိ႕ ႏူးညံ့လာသည္။

နံနက္ျဖန္သည္ သူ႕ႏွလံုးသည္းပြတ္တုိ႕ ေၾကမတတ္ ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူေလး၏ လက္ထပ္ပြဲ။
ဒီညသည္ သူ၏ ေနာက္ဆံုးည။
နံနက္ျဖန္တြင္ ခ်စ္သူ၏ ထားခဲ့ျခင္းႏွင့္အတူ သူ၀ိဥာဥ္ သျဂိဳလ္ခံရေတာ့မည္။
သူ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေတာက္ပခ်င္ခဲ့မိသည္။

ဟက္ခနဲ ရယ္သံႏွင့္အတူ သူ႕မ်က္လံုးအိမ္တုိ႕ စိုစြတ္လာ၏။
သူ႕ရယ္သံသည္ ေျခာက္ကပ္ျခင္းႏွင့္အတူ နာက်င္မွုကုိ ျဖစ္တည္ေစျပီ။ သူမေတြးခ်င္။
သူ၏ ရင္ႏွင့္ဖန္ဆင္းအပ္ေသာ ဒီပန္းခ်ီကားသည္ သူ႕ကုိယ္စား ခ်စ္သူေျခရင္း၌ ရွိေနေစရမည္။
ခ်စ္သူ၏ ကုိယ္ပြားျဖစ္ေနေစရမည္။

ရုတ္တရက္ သူ႕လက္ေတြ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လွုပ္ရွားသြားၾကသည္။
ပန္းခ်ီသည္လည္း ရုပ္လံုးၾကြလာခဲ့ျပီ။ သူ႕ရင္ထဲက ခ်စ္သူမယ္ ..
ပန္းခ်ီႏွင့္အတူ လွပေနခဲ့သည္။ ရင္၌ အဆမတန္နာက်င္လာသည့္ခန၀ယ္ ေနာက္ဆံုး စုတ္ခ်က္ကုိ သူအားတင္း၍ ေရးျခစ္လုိက္ခ်ိန္ ဘယ္ဘက္ရင္အံု၌ စူးခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္တည္၏။

ျပီးဆံုးသြားေသာ ပန္းခ်ီကားကုိ သူ စုိက္ၾကည့္လုိက္ရင္း သူ႕ေျခေထာက္တုိ႕ ေပ်ာ့ေခြညႊတ္က်လာခဲ့ျပီ။ သူလဲမက်သြားခင္ ပန္းခ်ီကားေဘာင္ကုိ ကုိင္ရင္း ေအာက္ေျခ၌ သူ႕လက္မွတ္ကုိ ထုိးျဖစ္ခဲ့သည္။
ထုိ႕ေနာက္ သူအျပီးတုိင္ ျပဳိလဲသြားခဲ့ျပီ။ သူ႕အာရုံ၌ ေမွာင္အတိ။
သူ႕တြင္ နာက်င္ျခင္းသည္သာ အေဖာ္အျဖစ္ရွိေနဆဲ ..

ေလျပည္သည္ အခန္းအတြင္းသုိ႕ ညွင္သာစြာ၀င္ေရာက္၍ ပန္းခ်ီကားကုိ တစ္ခ်က္ရွဳစားျပီး ျပန္ထြက္သြားပံုရသည္။ ျပတင္းခန္းစီးလုိက္ကာတုိ႕က လွုပ္ခတ္၍ ႏွုတ္ဆက္လုိက္ၾကေလသည္။
ညသည္ ပုိ၍ နက္ရွုိင္းလာခဲ့ျပီ။
လျခမ္းေကြးေလး၏ ေနာက္ဆံုးႏွုတ္ဆက္သံသည္ သူ႕အတြက္ သာယာဖြယ္ မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါေပ။
သူ ..
ႏွလံုးတုိ႕ ေၾကမြခဲ့ျပီ။

ေပ်ာ္၀င္ျခင္း (၂)

အဖ်ားခတ္ရနံ႕အေငြ႕အသက္ေတြစုိဖုိ႕
ရင္တစ္ခြင္လံုး ယဇ္ခင္းပူေဇာ္
ေသြးပ်က္ျခင္း လက္ဖ်ားမ်ား
ေအး ခဲ ဆြံ႕ အ .....။

အရုဏ္ဦးလုိ လင္းသစ္တဲ့
သူမရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ ျဖန္႕က်က္တုိက္စား
ရင္၀ွက္စကားမ်ား
ပုိင္သတဲ့သူ ။

ေမွာ္စက္သင့္ေန႕ရက္ေတြထဲ
လင္း ျဖာ မွုန္ ရီ
လက္ေတြ႕မဆန္တတ္တဲ့စိတ္က
ဒုိင္ယာရီေဟာင္းတစ္အုပ္ရဲ႕
စာသားတစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္မွ်သာ .... ။

ဒီလုိနဲ႕
နာရီေတြ လည္တယ္
ရာသီေတြ ပတ္တယ္
သူမသိဘဲ
(ဘယ္သူမွမသိဘဲ)
ယံုတမ္းဟာသတစ္ပုဒ္ကုိ
ငါကုိယ္တုိင္
ရယ္(ရီ)ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္တယ္ ....။ ။

လင္းစက္ရာ

သူ........စိမ္း

မ်က္လႊာတစ္ခုိ ၊ ပြင့္စက္စိုလိမ့္
႐ွက္ျဖာပန္းခက္ ၊ ပင့္သက္ေဆာင္ယူ
ကလူ၏သို႔ ၊ စို႔စို႔ရင္ေမာ
ျမေၾကာ႐ွိန္း႐ိွန္း ၊ ပင္ႏြယ္စိမ္းတို႔
ညႇိဳ႕သိမ္းတိုင္းသာရေတာ့၏...။

ညိဳ႕ညိဳ႕ဆံ၀ဲ ၊ ကေ၀့သည္းသို႔
ေလေနာ့ေလေျပ ၊ ေသာ့ေထြညင္းေျပာင္း
အေၾကာင္းေၾကာင္းလွ်င္
ဖိုမိႏွလံုး ၊ ပိုက္ယူက်ဳံးခဲ့
ပ်ဳိ႕ယိမ္းတိုင္းသာလွေတာ့၏...။

အတံု႔အတင္ ၊ ခ်စ္လိုခ်င္လည္း
မျမင္မမႈ ၊ မ႐ႈျပင္ျပင္
သူစိမ္းသြင္မို႔ ၊ မ်က္ရည္စို႔တို႔
သို႔စိမ္းတိုင္းသာက်ေတာ့၏....။ ။

လင္းစက္ရာ
၁၉.၉.၀၈

အလင္းျမစ္

ေနျခည္ရဲ႕စုတ္ခ်က္ေတြ တပ္ပ်က္ကုန္ျပီ
ဆည္းဆာေတြ အျပစ္မကင္းလုိ႕
အေတာင္ပံေတြ စီးခ်င္းထုိးေနခဲ့ရ၊
အသုိက္မဲ့ေတေလရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ
ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်ဳိျမိန္ႏုိင္အုံးမွာလဲ…

လမ္းဆုိတာက ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြလည္းရွိရဲ႕
မနက္ျဖန္ေတြ မကုန္မခ်င္းေပါ့
ရင္ခြင္ကုိခင္း သခင္နင္းဖုိ႕တံတားျဖစ္ျဖစ္ပါ
ေျခရာထက္က ၀တ္မွဳံတစ္ခ်ဳိ႕
ပန္းပြင့္လာဖုိ႕အထိ ငါေစာင့္ခ်င္တယ္..

လြင့္စင္ ေပ်ာက္ပ်က္
ရပ္တန္႕လုိ႕မရတဲ့အဆုံးမွာ ရပ္တန္႔ခဲ့ၾက
ဖြဲ႕သီဖူးေသာ မ်က္၀န္းကဗ်ာ
ေ၀းကြာျခင္းသာ တစ္ေရြ႕ေရြ႕နီးလာဆဲ
အေရာင္ျပယ္ မနက္ခင္းထဲမွာ
ငါ့လြမ္းခ်င္းေတြက သခင့္အရပ္မွေနထြက္ခဲ့တယ္..

အံ့ၾသမိပါရဲ႕
ငါ့ႏွလုံးအိမ္ကုိ ေထာင့္ျဖတ္မ်ဥ္းဆြဲဖုိ႕
ခ်စ္ျခင္းလုိ႕ (သခင္)အမည္တပ္ထားတဲ့
အစိမ္းရင့္ရင့္က်ိန္စာေတြကုိ ဖတ္ျပခဲ့တုန္းက
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တစ္ရွဳိက္မက္္မက္
သခင့္စိတ္နဲ႕ အသက္ဆက္ခဲ့ဖူးတယ္…

မုိးကရြာတာလား ငါကရြာတာလား
နိမ့္ရာသုိ႕ စီးရင္းနဲ႕
လမ္းမသင့္တဲ့ အေမွာင္ရာသီထဲမွာ
သခင့္အတြက္အလင္းျဖစ္ဖုိ႕
ငါ့ခႏၵာကုိ ေလာင္တုိက္သြင္း
မီးလုိေတာက္ခ်င္တဲ့ ျမစ္တစ္စင္းေပါ့…..။

မင္း

ဆုေတာင္းျခင္းမ်ား မတုိင္မီ

အပုိင္း (၁)

ျမတ္ .. ေမာင္တုိ႕လက္ထပ္ၾကရေအာင္ကြာ .. ေမာင္လဲေက်ာင္းျပီးလုိ႕ အလုပ္ထဲေရာက္တာ ၄ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ .. ျမတ္လဲ ေမာင္နဲ႕တူတူပဲေလ .. ေမာင္တုိ႕မွာ စုသင့္သေလာက္ စုေဆာင္းထားခဲ့ၾကျပီပဲ .. ဒီေတာ့ ေမာင္တုိ႕ ဘာကုိ ဆက္ျပီး ေစာင့္ေနၾကဦးမွာလဲေနာ္ .. ေမာင္ .. ျမတ္နဲ႕ အတူေနခ်င္ျပီ ျမတ္ရယ္ ..

ဒီလုိေမာင္က စျပီးေတာင္းဆုိလာေတာ့လဲ ျမတ္ ေမာင့္မ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကည့္ျပီး မျငင္းရက္ေတာ့။ တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္ကစျပီး ရုိးသားေအးေဆးတဲ့ေမာင္ဟာ ျမတ္တစ္ေယာက္တည္းကုိသာ ခ်စ္ခဲ့သူ။ ျမတ္က ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့မွ ဇြဲၾကီးတဲ့ေမာင့္ကုိ ခ်စ္အေျဖေပးခဲ့မိသည္။ သည္လုိႏွင့္ ျမတ္နဲ႕ေမာင္ ဆုိတာ တကၠသုိလ္ရဲ႕ ခ်စ္နယ္ေျမေတြမွာ စားအတူ သြားအတူ စာၾကည့္အတူ ေျခဆန္႕ခဲ့ၾကသည္မွာ အခုဆုိလွ်င္ ေမာင္သည္ပင္ ကြန္ျ႔ပဴတာ ပရုိဂရမ္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ျမတ္သည္ပင္ ေအးေဆးစြာ ကြန္ျပဴတာ စာစီစာရုိက္ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ ဖြင့္ထားျဖစ္ခဲ့သည္ပဲ။

ျမတ္နဲ႕ေမာင္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲက ေအးေဆးစြာျပီးဆံုးသြားခဲ့သည္။
ကဲကဲ .. ဒီလင္ဒီမယား အုိေအာင္မင္းေအာင္ ေပါင္းရပါေစကြယ္ .. ေမာင္ႏုိင္ေ၀ကလဲ သမီး ျမတ္ကုိ သီးခံပါ .. သမီးျမတ္ကလဲ ေမာင္ႏိုင္ေ၀ကုိ ကုိယ့္ခင္ပြန္းအျဖစ္ ရုိေသပါကြယ္ .. ေမေမတုိ႕ကေတာ့ ၀တၱရားရွိတဲ့အတုိင္း တာ၀န္ေက်ခဲ့ျပီ။ သားတုိ႕သမီးတုိ႕က ကုိယ္တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ သာယာေအာင္ တုိးတက္ၾကီးပြားေအာင္ ႏွစ္ေယာက္တုိင္တုိင္ပင္ပင္ ၾကိဳးစား တည္ေဆာက္ၾကေပါ့ကြယ္ ..
ျမတ္ေမေမရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ေမာင္က ျမတ္ကုိ လွည့္ၾကည့္၍ ေႏြးေထြးစြာ ျပံဳးျပခဲ့သည္။ ျမတ္သည္လည္း ေမာင့္မ်က္ႏွာကုိ အားကုိးၾကီးစြာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ျပန္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ျမတ္တုိ႕၏ အိမ္ေထာင္ဦးသည္ ေအးေဆးစြာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ထံုမႊမ္းခဲ့သည္။

သားဦးေလးကုိ ျမတ္ကုိယ္၀န္စေဆာင္စဥ္က ေမာင္ျပာယာခတ္ေနပံုကုိ ခုထိ ျမတ္မ်က္လံုးထဲက မထြက္။
ျမတ္ေနာ္ .. မတည့္တာေတြ ေလွ်ာက္မစားပါနဲ႕ကြာ.. ေမာင္စိတ္ပူရလြန္းလုိ႕ပါ .. ေမာင့္မိန္းမ ပင္ပန္းေနတာကုိ ေမာင္က ၾကည့္ရက္ေနတယ္မ်ားထင္လုိ႕လား .. ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေမာင္သာ ကုိယ္၀န္ေဆာင္လုိက္ခ်င္တာ .. ေမာင့္မိန္းမကုိ ေမာင္က ခုလုိ ပင္ပန္းရတာမ်ိဳး ျမင္ရတာ ေမာင္ေလ .. ကေလးလဲ လုိခ်င္ပါရဲ႕ .. လုိလဲ မလုိခ်င္ေတာ့သလုိ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္ .. အဟုတ္ ..
ျမတ္က ေမာင့္စကားအဆံုး ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ရယ္မိေတာ့ ေမာင္က မ်က္ႏွာနီျပီး ျမတ္ကုိယ္လံုးေလးကုိ အတင္းဖက္၍ မြတ္သိပ္စြာ ရွုိက္နမ္းခဲ့တာကုိ ျမတ္ခုထိ ရင္ခုန္ရဆဲ။
သားသား နဲ႕မီးမီး အမႊာေမာင္ႏွမကုိ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ ေမြးဖြားျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းရက္ေတြတြင္ ေမာင္သည္ အလုပ္ကုိ အင္တုိက္အားတုိက္ ပုိ၍ ၾကိဳးစားလာခဲ့သည္။ ျမတ္တုိ႕သားအမိတစ္ေတြ ေမာင့္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာငယ္ရတာမ်ိဳး မရွိခဲ့။ ေမာင္သည္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္း ခင္ပြန္းေကာင္း ပီသလြန္းခဲ့သည္။

ျမတ္ .. သိလား .. ေမာင္တုိ႕ကုပၼဏီက စင္ကာပူကေန ရံုးခြဲလာဖြင့္တာေလ .. သိတယ္ဟုတ္ .. အဲ့ဒါ အခု ေမာင္ေရးတဲ့ ပရုိဂရမ္ေတြကုိ ၾကိဳက္လုိ႕တဲ့ .. ေမာင့္ကုိ စင္ကာပူက ရံုးခ်ဳပ္က ရံုးခ်ဳပ္မွာလာလုပ္ဖုိ႕ ေခၚေနတယ္ .. ေမာင္သြားခ်င္တယ္ ျမတ္ရာ .. ေနာ္ .. ေမာင့္သားနဲ႕သမီးကုိလဲ အဲ့မွာပဲ ေမာင္က ေက်ာင္းထားေပးခ်င္တာ ျမတ္ရဲ႕ .. ေမာင္တုိ႕မိသားစု အတူသြားၾကရေအာင္ေနာ္ .. ေနာ္ ျမတ္ ..
ျမတ္ရင္ခြင္ထဲကုိ တုိး၀င္ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ပူဆာခြ်ဲႏြဲ႕ခဲ့သည့္ ခင္ပြန္းသည္ကုိ ျမတ္ အျပံဳးနဲ႕ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့ရသည္။ အမွန္က ျမတ္ သည္ေျမသည္ေရက မခြာခ်င္။ သည္ေျမတြင္ ျမတ္ကုိ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သည္ေရတြင္ ျမတ္ ၾကီးျပင္းလူလားေျမာက္ခဲ့ရသည္။ လွပေသာ အမိေျမတြင္ ျမတ္ လြပ္လပ္စြာ ရွင္သန္ၾကည့္ခ်င္ခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ .. ခင္ပြန္းသည္၏ အဆုိကုိ ျမတ္ ဇနီးေကာင္းပီသစြာ လုိက္ေလ်ာမိခဲ့ျပီပဲေလ။

ျမတ္တုိ႕မသြားခင္ ေမေမတုိ႕ကုိ သြားကန္ေတာ့ေတာ့ ေမေမက မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့သီစြာနဲ႕ ဆုေတြ တစ္သီၾကီးေပးခဲ့သည္။ သားသားနဲ႕မီးမီးကုိလဲ မခြဲနုိင္သလုိ တင္းတင္းဖက္ထားခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမေမ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငုိခဲ့သည္။ ေဖေဖကေတာ့ ေယာက္်ားပီသစြာ အံကုိသာ ၾကိတ္ထားသည္။ သူတုိ႕လဲ ေျမးဦးေတြကုိ ခ်စ္ရွာမည္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေမေမက
ေအးေလ .. တရားနဲ႕ပဲ ေျဖရမွာေပါ့ကြယ္ .. မိသားစု တုိးတက္ဖုိ႕အတြက္ပဲ .. ကေလးေတြ ေနာင္ေရးကလဲ ရွိေသးတာကုိးေလ .. ခြင့္ရေတာ့ အလည္ျပန္ခဲ့ေပါ့ကြယ္ ..
လုိ႕ တုိးတိတ္စြာ မွာအျပီး ဘုရားခန္းထဲသုိ႕ ၀င္သြားခဲ့သည္မွာ ျမတ္တုိ႕ျပန္သည္အထိ ထြက္မလာခဲ့ေတာ့။
အျပန္လမ္းမွာ ျမတ္က ၀မ္းနည္းစြာ ငုိေၾကြးမိေတာ့ ေမာင္က ျမတ္ပခံုးေလးတစ္ဖက္ကုိ ေပြ႕ဖက္၍ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္။ သည္လုိႏွင့္ ျမတ္တစ္ေယာက္ မိသားစုႏွင့္အတူ ခ်စ္ေသာအမိေျမကုိ ခြဲခြာခဲ့ရသည္။

ျမတ္တုိ႕ စင္ကာပူကုိေရာက္ေတာ့ ျမတ္တုိ႕အတြက္ ေပးထားေသာ အိမ္အသစ္တြင္ ျမတ္သားနဲ႕သမီးက ေပ်ာ္ျပီး ပတ္ေျပးေနၾကသည္။ ေအးေလ .. သူတုိ႕ေလးေတြက ခုမွ ၄ႏွစ္ေက်ာ္သာသာဆုိေတာ့ ဘာသိဦးမွာလဲ .. လုိ႕ ေျဖေတြးေတြးျဖစ္ခဲ့မိသည္။
ေမာင္ကေတာ့ သူ႕အလုပ္အတြက္ သူအေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားေနခဲ့ျပီ။ ျမတ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမာင္၏အိမ္ရွင္မအျဖစ္သာ ရွိေနခဲ့သည္။
ျမတ္ရယ္ .. အိမ္မွာ ျမတ္ေရာ ေမာင္ေရာ အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိရင္ သားနဲ႕သမီးကုိ ဘယ္သူက ေစာင့္ေရွာက္မွာလဲေနာ္ .. ရန္ကုန္မွာလုိ အဖုိးအဖြားအိမ္ ပုိ႕ထားလုိ႕လဲ ရတာမဟုတ္ဘူးေလ .. ဒီေတာ့ ျမတ္ သားနဲ႕သမီးအတြက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနပါကြာ .. ေမာင့္လစာက ေလာက္တဲ့အျပင္ ပုိေတာင္ ပုိေနေသးတာ ျမတ္လဲအသိပဲကုိ ... ေနာ္ ျမတ္ ..
ဆုိတဲ့ ေမာင့္စကားအဆံုးမွာ ျမတ္လဲ သားနဲ႕သမီးအတြက္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးကုိ စြန္႕လႊတ္ရင္း မိသားစုအတြက္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ အျဖစ္သာ ရပ္တည္ခဲ့မိသည္။ ဒါေတြဟာ ေမာင္တုိ႕ သားအဖကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး၍ပါ။

ညညေတြဆုိ ေမာင္က ညဥ့္နက္တဲ့အထိ မအိပ္ဘဲ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ တကုတ္ကုတ္ အလုပ္လုပ္ေနစျမဲမုိ႕ ျမတ္က စုိးရိမ္စြာ
ေမာင္ .. က်န္းမာေရးကုိေတာ့ ဂရုစုိက္ေနာ္ .. ေမာင္ အဲ့လုိ အၾကာၾကီးထုိင္ျပီး အာရံုစူးစုိက္လြန္းရင္ ေမာင့္အတြက္ ေရရွည္မွာ မေကာင္းဘူးေမာင္ရဲ႕ .. ျမတ္က ေမာင္ေနမေကာင္းျဖစ္မွာကုိ စိတ္ပူတယ္ ..
လုိ႕ ေမာင့္ဆံပင္ေလးေတြကုိ ကုိင္ရင္း ေမာင့္အေနာက္က ရပ္ျပီးေျပာမိေတာ့
အင္းပါ ျမတ္ရ .. ေမာင္တုိ႕အခု အစီအစဥ္အသစ္ လုပ္ဖုိ႕ ေရးဆြဲေနလုိ႕ .. ဒီ အလုပ္ျပီးရင္ ေမာင္တုိ႕အတြက္ သပ္သပ္ ဆုေၾကးေငြပါရမွာ .. ေမာင့္မိန္းမကုိ စိန္အစစ္ နားကပ္ေသးေသးေလး တစ္ရံေလာက္ ေမာင္တုိ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕မွာ အမွတ္တရ ၀ယ္ေပးခ်င္တယ္ကြာ ..
ေမာင္က ျမတ္ဘက္ကုိ လွည့္၍ ေမာင့္ေနာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ျမတ္ရင္ခြင္ထဲကုိ ေခါင္းတုိး၀င္ျပီး ျပံဳးရႊင္စြာ ေျပာလာျပန္ေတာ့လဲ ျမတ္တစ္ေယာက္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရျပန္တယ္ေလ။ ေမာင္ေခါင္းမာတာ ျမတ္အသိပဲမဟုတ္လား။

အပုိင္း (၂)

ဟင္းခ်က္ေနရင္း ဗုိက္ထဲက စူးနစ္စြာ ေအာင့္လာမွုေၾကာင့္ ျမတ္ ရုတ္တရက္ အသံထြက္၍ပင္ ညည္းလုိက္မိသည္။ ခုတေလာ ဒီလုိ ခနခန ေအာင့္ေနက် ျဖစ္ေနသည္။ ေမာင့္ကုိ ေျပာျပမိေတာ့ ေမာင္က ျမတ္ကုိ အစားမွားလုိ႕ျဖစ္တာေနမွာ .. ဂရုစုိက္ေနာ္္္ .. လုိ႕သာ ေျပာခဲ့သည္။ ျမတ္ကုိယ္တုိင္လဲ သာမန္သာ ထင္ထားခဲ့မိသည္ပဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္လုိမွ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိစြာ စူး၍ ထုိးေအာင့္လာခဲ့ျပီ။ ျမတ္ ဟင္းခ်က္ေနရာမွ ကုိင္ထားေသာ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကုိ ခ်၊ မီးဖုိကုိ ပိတ္၍ အားတင္းျပီး ဧည့္ခန္း ဆုိဖာေပၚသုိ႕ ေျဖးညွင္းစြာ လာခဲ့လုိက္သည္။ ဧည့္ခန္းသုိ႕ေရာက္ေတာ့ ဆုိဖာေပၚသုိ႕ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ လဲၾကသြားေတာ့သည္။ ျမတ္သည္ အသက္ကုိ ခဲယင္းစြာ ရွဴရင္း ခုန္ေပၚတြင္ တင္ထားေသာ အိမ္ဖုန္းျဖင့္ ေမာင့္ကုိ ေခၚဖုိ႕ ၾကိဳးစားမိသည္။ သုိ႕ေသာ္ ေမာင္က ဖုန္းမကုိင္။ ဖုန္းပိတ္ထားပါသည္ဆုိတဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္ကုိ ၾကားရေတာ့ ပုိ၍ပင္ နာက်င္လာသလုိ။ ၾကည့္ရတာ ေမာင္ အစည္းအေ၀းခန္းတြင္ ေရာက္ေနပံုရသည္။ ေမာင္က ဒီလုိပါပဲ။ အစည္းအေ၀းခန္း၀င္ရလွ်င္ ဖုန္းကုိ အျမဲပိတ္ထားေနက် လုိ႕ ျမတ္ကုိ ေျပာထားသည္။
ျမတ္ ေမာင့္ဖုန္းကုိ မေခၚေတာ့ဘဲ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ထံ လွမ္း၍ ဖုန္းဆက္လုိက္ရသည္။ သူကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကုိင္ခဲ့သည္။

ဟဲလုိ ..
သူ႕ထူးသံအဆံုး ျမတ္ အသက္ကုိ ျပင္းျပင္းရွဴ၍ အားတင္းလုိက္ျပီး
ဟဲလုိ .. ကုိထူးေမာ္ .. ကြ်န္မ ျမင့္ျမတ္ရည္ပါ .. ကုိႏုိင္ေ၀ ဇနီးပါ .. ခု ကြ်န္မ ဗုိက္ထဲက အရမ္းေအာင့္ေနတယ္ .. ကြ်န္မကုိ ကယ္ပါဦး .. ကုိႏုိင္ေ၀အစည္းအေ၀းခန္းထဲမွာလား မသိဘူး .. ဖုန္းေခၚလုိ႕မရလုိ႕ .. အခု ကြ်န္မ အိမ္မွာပါ .. ကြ်န္မ ဘယ္လုိမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး .. အား ...
ျမတ္ စကားေျပာေနရင္း ဗုိက္ထဲက စူးရွစြာ နာက်င္လာတာမုိ႕ အားခနဲ တစ္ခ်က္ေအာ္ရင္း မ်က္ႏွာကုိ ရွံဳ႕မဲ့ပစ္လုိက္မိသည္။
ဟဲလုိ .. ဟဲလုိ .. မျမင့္ျမတ္ရည္ .. ရေသးလားဗ်ာ .. ကြ်န္ေတာ္ခုလာခဲ့မယ္ .. ဟုိေကာင္ ႏုိင္ေ၀ကုိလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေပးဦးမယ္ .. မျမင္ျမတ္ရည္ ခနေလာက္ေစာင့္ပါ .. ကြ်န္ေတာ္ အခုလာေနျပီ ..
သူေျပာတဲ့ စကားကုိ ျမတ္ဆံုးေအာင္ေတာင္ နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူ႕အသံက ဆူညံစြာ ဖုန္းထဲကေန လြင့္ပ်ံလွ်က္ရွိေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ ျမတ္အသိဥာဏ္တြင္ အေမွာင္ဖုံးခဲ့ျပီ။

ျမတ္သတိရလုိ႕ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆးရံုတစ္ခု၏ အေရးေပၚခန္းျဖစ္ႏိုင္မွန္း စိတ္ထဲက အလုိလုိ သိလုိက္မိသည္။ ရုတ္တရက္ေဘးကုိ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းက ျမတ္ကုိ ၾကည့္ျပီး ဆရာ၀န္ၾကီးႏွင့္ စကားေျပာေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းသည္လဲ ဒ်ဴတီကုတ္ အျဖဴႏွင့္ပင္။ ျမတ္နားထဲတြင္ေတာ့ ဘာမွ သိပ္မၾကား။ ေခါင္းအနည္းငယ္ မူးေနသလုိ ခံစားရတာမုိ႕ မ်က္စိကုိ ပိတ္လုိက္မိသည္။

မျမင့္ျမတ္ရည္ .. သက္သာရဲ႕လား .. အခု ဘယ္လုိေနေသးလဲဗ်.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ စစ္ေဆးစရာရွိတာေတြ စစ္ေဆးထားပါတယ္ .. ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖ ေတာ္ၾကာေနရင္ ရလိမ့္မယ္ .. ႏိုင္ေ၀ကုိလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ထားပါတယ္ .. သက္သာတယ္ဆုိရင္ မျမင့္ျမတ္ရည္ကုိ အျပင္ခန္းကုိ ေျပာင္းေပးပါ့မယ္ ..

ဟုတ္ကဲ့ ကုိထူးေမာ္ .. ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ရွင္ .. ကုိထူးေမာ္ကုိ ဒုကၡေပးသလုိျဖစ္ေနျပီ ..
မွိတ္ထားမိတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကုိ ျဖည္းညွင္းစြာ ဖြင့္ရင္း သူ႕ကုိ ျပံဳးျပ၍ ေျပာလုိက္မိသည္။ ျမတ္ အားနာလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္းရယ္ပါ။

ရပါတယ္ မျမင့္ျမတ္ရည္ .. ခုလုိ ေရျခားေျမျခားမွာ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီရမွာပဲ မဟုတ္လား .. ႏုိင္ေ၀က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ဆုိေတာ့ ေျပာေနရမယ့္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ..

ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္မကုိ ျမတ္လုိ႕ပဲ ေခၚပါ ကုိထူးေမာ္ .. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ .. ကြ်န္မဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိရင္ ဒီအခန္းၾကီးကေန အျပင္ သက္သက္သာသာ အခန္းကုိပဲ ေျပာင္းခ်င္ပါတယ္ .. ဒီအခန္းထဲမွာ ေနရတာ ကြ်န္မ စိတ္မြန္းက်ပ္ေနသလုိ ခံစားရလုိ႕ပါ ..

ေကာင္းပါျပီဗ်ာ ..

သူကျပံဳး၍ ေျပာျပီး ထြက္သြားေလသည္။
ျမတ္တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္ရယ္ .. အားငယ္လုိက္တာ ..
စိတ္ထဲက တုိးတုိးေလး ေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သားနဲ႕သမီးက မူၾကိဳေက်ာင္းမွာမုိ႕။
သည္အခ်ိန္တြင္ ေမာင္တစ္ေယာက္ အူယားဖားယားေရာက္ခ်လာျပီး ျမတ္ကုိ စုိးရိမ္ၾကီးစြာ လက္ကုိကုိင္ နဖူးကုိစမ္းျပီး
ျမတ္ရယ္ ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္ရတာလဲကြာ .. ေမာင္က အစည္းအေ၀းခန္းမွာမုိ႕ ဖုန္းပိတ္ထားမိတာ .. ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေမာင့္မိန္းမ ဘာမွမျဖစ္လုိ႕ .. ေမာင္စိတ္ပူလုိက္ရတာ ျမတ္ရယ္ .. ဟုိေကာင္ ဖုန္းဆက္ဆက္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္း ေျပးခ်လာတာ .. ေမာင္ ဘာကုိမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ .. ခု ဘယ္လုိေနေသးလဲဟင္ ျမတ္ .. ေနသာရဲ႕လား .. ဗိုက္ကေရာ ေအာင့္ေသးလား .. ေမာင္ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္ ျမတ္ ..
ျမတ္ ေမာင့္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ျမတ္လက္ကုိ ကုိင္ထားေသာ ေမာင့္လက္ကုိသာ ပါးျဖင့္ အပ္လုိက္မိသည္။
ျမတ္အတြက္ ျပည့္စံုပါျပီ ေမာင္ရယ္ ..

ႏုိင္ေ၀ .. ဆရာ၀န္ၾကီးေခၚေနတယ္ .. မင္းကုိ ျမတ္အေၾကာင္း ေျပာေတာ့မယ္ထင္တယ္ ..
ကုိထူးေမာ္က အသာအယာ တံခါးကုိတြန္းဖြင့္ ၀င္လာရင္း တုိးတိတ္စြာ လွမ္းေျပာအျပီး ေမာင့္ကုိ ေစာင့္ေနသလုိမ်ိဳး အခန္း၀တြင္ ရပ္ေနေလသည္။
ခဏေနာ္ ျမတ္ .. ေမာင္ ခုျပန္လာမယ္ .. သိလား ..
ေမာင္က ျမတ္ပါးေလးကုိ အသာပြတ္ရင္း ေျပာေတာ့ ျမတ္ ေမာင့္လက္တစ္ဖက္ကုိ အားျပဳရင္း ကုတင္ေပၚကေန ကုန္းထလုိက္မိသည္။
ဟင့္အင္းေမာင္ .. ျမတ္လဲလုိက္မယ္ .. ဘာေျပာမလဲဆုိတာ ျမတ္လဲ နားေထာင္ခ်င္တယ္ .. ျမတ္ကုိယ္တုိင္ ျမတ္ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိခ်င္တယ္ေမာင္ ..
ေမာင္က ျမတ္ကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ျမတ္၏ မ်က္၀န္းေတြက ေနာက္မဆုတ္ေတာ့စတမ္း လင္းလက္ေနသည္ကုိ ျမင္ေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ျမတ္ကုိ ေခၚဖုိ႕အတြက္ အခန္းေထာင့္က တြန္းလွည္းကုိ ယူျပီး ျမတ္ကုိ ေပြ႕တင္ေပးသည္။ ျမတ္ရင္ေတြကေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လွ်က္။

ေၾသာ္ .. မျမင့္ျမတ္ရည္ေနာ္ .. ဒီက လူနာရွင္ ကုိႏုိင္ေ၀ေနာ္ .. ကြ်န္ေတာ္ အခုေျပာမွာက သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္ .. မျမင့္ျမတ္ရည္က နားေထာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိေနတယ္ဆုိေတာ့လဲ ကြ်န္ေတာ္ မျမင့္ျမတ္ရည္ေရွ႕မွာပဲ ေျပာလုိက္ပါ့မယ္ .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စစ္ေဆးထားခ်က္အရ အေျဖက တစ္ခုထဲပဲ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ .. အဲ့ဒါကေတာ့ မျမင့္ျမတ္ရည္မွာ အစာအိမ္ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာပါပဲ .. ျပီးေတာ့ ေနာက္က်ေနမွ သိရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မျမင့္ျမတ္ရည္အဖုိ႕ အခြင့္အေရး အရမ္းနည္းေနပါျပီ .. ဒီေတာ့ဗ်ာ .. မျမင့္ျမတ္ရည္မွာ အခ်ိန္ ၃လေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့မယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ခန္းမွန္းခဲ့ၾကပါတယ္ .. ကြ်န္ေတာ္ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ...

ေလးေလးနဲ႕ မွန္မွန္ေျပာသြားတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကုိ ျမတ္အရင္ဆံုး လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာသည္ ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာသြားသည္ကုိ နားမလည္သည့္ပံု။ မၾကားလုိက္သည့္ပံု။ စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္မကပ္ေတာ့သည့္ပံုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ျမတ္ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။

ကုိထူးေမာ္က ေမာင့္ပခံုးတစ္ဖက္ကုိ လက္ႏွင့္လာညွစ္ျပီး အခန္းထဲမွ အရင္ဆံုး ထြက္သြားခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမာင္က ဆရာ၀န္ၾကီးကုိ ၾကိဳးစားကုေပးဖုိ႕၊ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ သူအကုန္ခံမည္ဟု အတင္းေတာင္းပန္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ႕ စိတ္မေကာင္းစြာ ခါယမ္းေနသည့္ဦးေခါင္းကို ၾကည့္ျပီး ျမတ္အနာဂတ္ကုိ ျမတ္ အေသအခ်ာပင္ သိလုိက္ရျပီ။ ျမတ္အတြက္ ေန၀င္ခ်ိန္သည္ အနီးကပ္ဆံုးမွာ ရွိေနခဲ့ျပီ။
အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တစ္မုတ္ဟုတ္ခ်င္း အုိဆာသြားေသာေမာင္သည္ အသက္ ၃၀ ဆုိသည့္ အရြယ္ႏွင့္ပင္ မလုိက္။ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ေသာ ေမာင့္ကုိ ျမတ္ ဘယ္လုိႏွစ္သိမ့္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့။ ျမတ္ကုိယ္တုိင္က ခြဲခြာသြားရေတာ့မယ့္ သူရယ္ေလ။ ဟင့္အင္း။ ျမတ္ သည္အေတြးကုိ ဘယ္လုိမွ ေတြးလုိ႕မရ။
ျမတ္ဆုိတာ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ။ ေနာက္ျပီး ျမတ္မွာ ခုမွ ၅ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ လူမမယ္ ကေလးေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိေနတယ္ေလ။ သူတုိ႕အတြက္ ျမတ္ရွိေနမွျဖစ္မွာ။ ေနာက္ျပီး ျမတ္ခ်စ္တဲ့ေမာင္။ ေမာင့္အတြက္ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမတ္ရပ္တည္ရဦးမယ္ေလ။ အုိး .. ျမတ္မေသခ်င္ေသးဘူး။ ျမတ္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္။ ျမတ္သားသမီးေတြကုိ ၾကီးျပင္းေအာင္၊ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရဦးမယ္။ ေနာက္ျပီး ျမတ္တုိ႕ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ခရီးကုိ ဆက္ခ်င္ေသးတယ္။ ျမတ္ကုိ မေခၚပါနဲ႕ဦးလား ေသမင္းရယ္။

ျမတ္အေတြးတို႕ ခ်ာခ်ာလည္ရင္း မ်က္ရည္တုိ႕စီးက်လာသည္။ သတိထားမိသည့္ခဏ၌ ေမာင္က ျမတ္ေျခရင္းတြင္ ဒူးေထာက္လွ်က္ ျမတ္ရဲ႕ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကုိ သုတ္ေပးရင္း သူကုိယ္တုိင္ ျမတ္ရဲ႕ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚထုိင္ေနတဲ့ ေပါင္ေတြေပၚကုိ မ်က္ႏွာေမွာက္ခ်၍ ငုိေလျပီ။ ေမာင္ငုိတာကုိ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ ျမတ္၊ ေမာင့္ရဲ႕ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ငုိသံေတြၾကားမွာ အသက္ရွဴဖုိ႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ျပီ။
ေလျပည္တုိ႕က ေျခာက္ေသြ႕စြာ တုိက္ခတ္ဆဲ။ ေရာ္ရြက္တုိ႕ ေလျပည္နဲ႕အတူ လြင့္သြားခဲ့ျပီ။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေမာင္၏ ရွိဳက္သံမွ တပါး။

ျမတ္ ေမာင္ႏွင့္အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ရင္း ၃ရက္ေျမာက္ေန႕တြင္ ေဆးရံုမွ မရမက ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ျမတ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကုိ ေဆးရံုလုိ ကုိယ္ႏွင့္ဘာမွမဆုိင္ေသာေနရာတြင္ အကုန္မခံႏုိင္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကုိ အဓိပါယ္ရွိစြာ ျဖတ္သန္းခ်င္သည္။ ျမတ္ဆႏၵကုိ ေမာင္က ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေသအခ်ာစဥ္းစား၍ လုိက္ေလ်ာခဲ့သည္။ ထုိေန႕က ေဆးရံုကအျပန္ အိမ္ျပန္လမ္းတြင္ ေမာင္က ျမတ္ကုိ ဘယ္သြားခ်င္လဲ ဟု ေမးေတာ့ ျမတ္ တိတ္ဆိတ္စြာ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနခဲ့မိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ စူပါမားကတ္ကုိ ေမာင္း ေမာင္ .. ျမတ္ ေစ်းနည္းနည္း ၀ယ္ခ်င္တယ္ .. လုိ႕ ေမာင့္ကုိ ေျပာမိေတာ့ ေမာင္က ျမတ္ကုိ တစ္ခ်က္သာ လွည့္ၾကည့္ရင္း ကားကုိသာ ဂရုတစ္စုိက္ေမာင္းခဲ့သည္။
ေစ်းေရာက္ေတာ့ ျမတ္ပထမဆံုး လုပ္မိသည့္အလုပ္မွာ အသံသြင္းစက္ေလးတစ္ခု ၀ယ္ျခင္းပါ။ ထုိ႕ေနာက္ ျမတ္ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္သည္။ ေနာက္ ျမတ္ သုိးေမႊးအပ္နဲ႕ အပ္ခ်ည္၀ယ္သည္။ ျမတ္လုပ္သမွ်ကုိ ေမာင္သည္ ဘာမွမေျပာ။ တိတ္ဆိတ္စြာ ျမတ္ေနာက္ကေန အသာအယာ လုိက္ေပးခဲ့သည္။

အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ ျမတ္ ျမင္လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက စိတ္မခ်မ္းသာစရာပင္။ ျမတ္မရွိသည့္ သံုးေလးရက္အတြင္း ရွဳပ္ပြေနသည့္ဧည့္ခန္းႏွင့္မီးဖုိေခ်ာင္က အိမ္ရွင္မ ျမတ္ကုိ ဆီးၾကိဳေနသည္။

ေဆာရီးပဲ ျမတ္ရယ္ .. ေမာင္ စိတ္ရွဳပ္လုိ႕ မလုပ္ဘဲ ထားလုိက္မိတာပါ .. အခု ေမာင္လုပ္ေပးမယ္ေနာ္ .. ျမတ္က ခဏထုိင္ေနဦးေနာ္ .. ျမတ္စားခ်င္တာရွိရင္ ေမာင့္ကုိေျပာေလ .. ေမာင္လုပ္ေပးမယ္ ..

ေမာင္က ျမတ္အၾကည့္ကုိ နားလည္သည့္အလား ျမတ္ကုိ လွမ္းေျပာသည္။ ျမတ္တစ္ခ်က္ေတာ့ ပင့္သက္ရွုိက္လုိက္မိသည္သာ။ ေမာင္လုပ္ေနတာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ျမတ္လဲ ႏုိင္သေလာက္ေလး ဧည့္ခန္းကုိ ကူရွင္းေပးမိသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ျမတ္တြင္ အိမ္ရွင္မ ဆုိသည့္မာနက ပါးပါးေလး စီး၀င္ေနသည္ပဲ။ ထုိေန႕က ညစာကုိ အထူးတလည္ေမာင္က ခ်က္ေကြ်းခဲ့သည္။ ေမာင္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားဆုိလွ်င္ သူစိတ္ကူးေပါက္သလုိ ခ်က္စားေနက်မုိ႕ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေမာင္ခ်က္ေကြ်းေသာညစာမွာ အေတာ္ကုိ လက္ရာေကာင္းသျဖင့္ သားနဲ႕သမီးက တစ္ေယာက္ ႏွစ္ပန္းကန္စီ စားပစ္ၾကသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေမာင့္မ်က္ႏွာက ျပံဳးေနသည္။
ျမတ္ သည္မိသားစုကုိ ဘယ္လုိအင္အားမ်ိဳးနဲ႕ ခြဲရမွာလဲေမာင္ ...။

ျမတ္တစ္ေယာက္တည္း ဟုဆုိကာ ေမာင္က ေမေမနဲ႕ေဖေဖကုိ လွမ္းေခၚေပးခဲ့သည္။ တစ္လအတြင္း စင္ကာပူကုိ လုိက္လာႏုိင္ခဲ့ေသာ ေမေမသည္ ျမတ္ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ ငုိပါေလေတာ့သည္။ ျမတ္သည္ သူတုိ႕၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးမုိ႕ ေဖေဖဆုိလွ်င္ ျမတ္ေရွ႕တြင္ပင္ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။ ေမာင္က အလုပ္က ထြက္လုိ႕ မျဖစ္တာရယ္၊ သားနဲ႕သမီး၏ ေက်ာင္းရယ္ေၾကာင့္ ျမတ္သည္လဲ ေမြးရပ္ေျမ အမိႏုိင္ငံသုိ႕မျပန္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ေမာင္က ေဖေဖႏွင့္ေမေမကုိ ဗီဇာလုပ္ျပီးလွမ္းေခၚေပးျခင္းပင္။ ထုိ႕အတြက္ေမာင့္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိရေသးသည္။

ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ျမတ္တစ္ေယာက္ အလုပ္မအားပါေလေတာ့။ နံနက္ခင္း ေမာင္စီစဥ္ေပးေသာ နံနက္စာသည္ ျမတ္အတြက္ ခ်ိဳျမိန္လြန္းလွပါသည္။ ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းပုိ႕ဖုိ႕ႏွင့္ အလုပ္သြားဖုိ႕ ထြက္သြားေသာ ေမာင္ႏွင့္ ကေလးေတြကုိ အိမ္တံခါးေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္း လက္လွမ္းျပရေသာ အေျခအေနသည္ အကန္႕အသတ္ႏွင့္သာ က်န္ေတာ့သည္ဆုိသည္ကုိ မခ်ိစြာ ေမ့ထားပစ္ခဲ့လုိက္သည္။
ေန႕ခင္းခ်ိန္ေတြတြင္ ေမေမဖတ္ျပေသာ တရားစာႏွင့္ ေဖေဖဖြင့္ျပေသာ တရားေခြတုိ႕ကုိ နာၾကားရင္း ေမာင္ႏွင့္ ကေလးေတြအတြက္ အမွတ္တရ သုိးေမႊးထုိးျဖစ္ခဲ့သည္။ ညေနခင္းတြင္ အိမ္ေရွ႕အုတ္ခံုေလး၌ ထုိင္လုိ႕ ေမာင္တုိ႕ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း အသံဖမ္းစက္ေလးႏွင့္ သားနဲ႕သမီးကုိ မွာခ်င္ ေျပာခ်င္တာေတြ အသံသြင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမတ္မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ သားနဲ႕သမီးအတြက္ ညအိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္သည္ ျမတ္၏ အသံသြင္းထားေသာ ဆံုးမခ်က္ အမွာစာမ်ားသာ ျဖစ္ေစရလိမ့္မည္ဟု ျမတ္ေတြးထားျဖစ္ခဲ့သည္။
ညဖက္ ေမာင္က ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္ရွုပ္ေနခ်ိန္တြင္ ျမတ္ကလဲ ေမာင့္အတြက္ ျမတ္ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကုိ ဒုိင္ယာရီ ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမတ္အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ျမတ္ သည္မိသားစုအတြက္ တစ္ခုခုခ်န္ထားခဲ့ခ်င္သည္မွာ ျမတ္၏ ျဖတ္မရေသာ သံေယာဇဥ္ပင္။

ျမတ္ေခါင္းက ဆံပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကြ်တ္လာခဲ့ျပီ။ ျမတ္ ခနခန အန္ခဲ့ျပီ။ ေမာင္ကေတာ့ ျမတ္ကြယ္ရာမွာ ျမတ္ကုိၾကည့္ျပီး တိတ္တိတ္ေလး ငုိေနခဲ့သည္ကုိ ျမတ္ခနခန ျမင္ေနခဲ့ရျပီ။ ျမတ္၏ ထြက္ခြါရာ ေန႕ရက္သည္ ကပ္၍ လာခဲ့ေလျပီ။ ျမတ္တြင္ အင္အားတုိ႕ မရွိေတာ့။

အဲ့သည့္ေန႕က စေနေန႕။ ေနာက္ဆံုးေန႕ရက္တုိင္ခဲ့ျပီဟု ျမတ္အလုိလုိ နားလည္လုိက္မိသည္။ ထုိေန႕တစ္ေနကုန္ အိမ္တြင္ မိသားစု အစံုအလင္ရွိေနခဲ့သည္။ ျဖဴေဖ်ာ့စြာ ဆုိဖာေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ျမတ္အနားတြင္ အိမ္သားေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စကားစျမည္ေျပာေနၾကသည္။ ကေလးတုိ႕ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ သူတုိ႕ဟန္ေဆာင္ကာ ျပံဳးေပ်ာ္ျပေနၾကသည္ဆုိတာကုိ ျမတ္မသိမဟုတ္။ သုိ႕ေသာ္ .. သူတုိ႕၏ ထုိအျပံဳးမ်ားသည္ပင္ ျမတ္အတြက္ ခြန္အားျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိညက ျမတ္တုိ႕အိမ္သားေတြအားလံုး ညစာ စားျပီးခ်ိန္တြင္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက စိတ္မေကာင္းစြာ ဆုိဖာေပၚတြင္ ေမာင့္ရင္ခြင့္၌ ေခါင္းမွီ၍ လွဲေနမိေသာ ျမတ္ကုိ ႏြမ္းလ်ေသာ အျပံဳးတုိ႕ျဖင့္ ျပံဳးျပ ႏွုတ္ဆက္၍ သူတုိ႕အိပ္ခန္းဆီသုိ႕ ၀င္သြားခဲ့သည္။ ေမေမက ျမတ္လက္ေလးတစ္ဖက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္သြားခဲ့သည္။ သားနဲ႕သမီးက ျမတ္၏ပါးႏွစ္ဖက္ကုိ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီ နမ္း၍ အေပၚထပ္သုိ႕ တက္သြားခဲ့ျပီ။ သားနဲ႕သမီးသည္ သူတုိ႕အေမ သူတုိ႕ကုိ မၾကာခင္ ခြဲခြာသြားေတာ့မည္ကုိ မသိသည့္အလား အပူအပင္ကင္းစြာ လန္းဆန္းလွ်က္ပါေပ။

တေျဖးေျဖးနဲ႕ ညဥ္႕နက္လာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိေနသည္။
ေမာင္ ..
ျမတ္ ေမာင့္ကုိ ဧည့္ခန္းဆုိဖာေပၚတြင္ ရွိေနလွ်က္ႏွင့္ပင္ တုိးတုိးေလး ေခၚလုိက္မိသည္။ ေမာင္က ေခါင္းကုိသာ အသာငဲ့ေစာင္းျပသည္။
ျမတ္ ေဖေဖနဲ႕ေမေမကုိ သြားကန္ေတာ့ခ်င္တယ္။ ေနာက္ျပီးရင္ သားနဲ႕သမီးကုိ ႏွုတ္ဆက္ခ်င္တယ္ေမာင္ ..
ျမတ္၏ တုိးတိတ္ေမာလ်ေသာ အသံေလးအဆံုး ေမာင္က ျမတ္ကုိ ရုတ္တရက္ ေကာက္ယူခ်ီေပြ႕လုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ၏ အခန္းထဲသုိ႕၀င္၍ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေသာ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ျမတ္ ေမာင့္ရင္ခြင္မွပင္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဦးခ်ကန္ေတာ့လုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ သားႏွင့္သမီးအခန္းသုိ႕၀င္၍ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေသာ သားနဲ႕သမီးတုိ႕ကုိ တစ္ခ်က္စီ နမ္းလုိက္မိသည္။
ထုိ႕ေနာက္ ေမာင္က ျမတ္ကုိ ဧည့္ခန္းဆုိဖာေပၚသုိ႕ျပန္ေခၚသြားခဲ့သည္။ ေမာင္သည္ ျမတ္ကုိ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ျမတ္ေခါင္းေလးကုိသာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေပြ႕ထားခဲ့သည္။ ေမာင္၏ မ်က္လံုးတုိ႕သည္ တစ္ေနရာတည္းကုိသာ စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ အရာအားလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္ႏူးညံ့စြာ ျဖစ္တည္ေနခဲ့ျပီ။ ျမတ္ ေမာင့္ပါးေလးကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းနမ္းလိုက္ေတာ့ ေမာင္က ျမတ္ကုိ တုိး၍ ေပြ႕ဖက္ရင္း ျမတ္နဖူးကုိ ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္းတုိ႕ႏွင့္ ဖိကပ္လိုက္သည္။ ျမတ္ႏွုတ္ခမ္းတုိ႕ ျပံဳးသြားၾကရင္း ျမတ္ ေမာင့္ရင္ခြင္တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အျပီးတုိင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလျပီ။

ေဖေဖ ..
နံနက္အာရုဏ္ဦးႏွင့္အတူ ေလွကားေပၚမွေန သားနဲ႕သမီး သမ္းေ၀၍ ဆင္းလာေသာအခ်ိန္တြင္ ဧည့္ခန္းထဲ၌ ျမတ္ကုိ ဖက္ျပီး မလွုပ္မယွက္ထုိင္ေနေသာ သူ႕ကုိ ေတြ႕သြားျပီး လွမ္းေခၚၾကသည္။ သူ ခပ္ေျဖးေျဖးပင္ လွမ္းၾကည့္ုလိုက္သည္။ တစ္ညလံုး မအိပ္ထား၍ သူ႕မ်က္လံုးေတြ နီရဲျပီး စုိစြတ္ေနၾကမည္မွာ အမွန္။ သူ ေအးေဆးစြာပင္ လွမ္းေျပာလုိက္မိသည္။

သားနဲ႕သမီးကုိ ေမေမက မသြားခင္ ႏွုတ္ဆက္သြားပါတယ္ကြယ္ ...

သုိ႕ေသာ္ .. သူ႕ရင္တြင္ေတာ့ တုိးတိတ္စြာ ေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ျမတ္သည္ သူ႕ႏွလံုးသားတြင္ ထာ၀ရ တည္ရွိေနမည္သာ ...။

ေဇာ္။

ခရမ္းေရာင္

ငါ့ရဲ႕ တိမ္တစ္ဆုပ္ကုိ နင္ခုိးယူသြားတုန္းက
ငါ့ဘယ္ဘက္ရင္အံု ေႏြးကနဲျဖစ္သြားတာကုိ နင္သာသိႏုိင္မယ္ဆုိရင္
ငါေက်နပ္တယ္ ခ်စ္သူ

ေရာ္ရြက္တုိ႕ တစ္ရြက္ခ်င္းေၾကြမြခဲ့ျပီခ်စ္သူ
မကုန္ႏုိင္တဲ့ ေဆာင္းကေတာ့ ငါ့ရင္မွာ ခ်မ္းစိမ့္မွုကုိ ျဖစ္တည္တုန္း
အျပင္မွာေတာ့ ျပံဳးလွ်က္ေပါ့
ရင္ထဲမွာ မုိးရြာတာ ဘယ္သူသိမလဲေလ

ငါတုိ႕စသိခဲ့တာ ရာစုႏွစ္ေတြေတာင္ အေတာ္သစ္ကုန္ေရာေပါ့
ခုထိ သာမန္အေျခအေနကေန မေျပာင္းလဲ့ခဲ့တာကေတာ့
စမ္းေခ်ာင္းတုိ႕ သမားရုိးက် စီးဆင္းေနသလုိမ်ိဳး
ငယ္ငယ္က နင္ေျပာေတာ့ ငါ့ကုိသာ အတြယ္တာဆံုးဆုိ

အေ၀းခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက ၾကားလုိက္ရတဲ့ ၾကက္ဖတြန္သံကလဲ
အခ်ိန္ေတြကုိ စစ္ေၾကျငာေနသလုိမ်ိဳး
လုိခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလုိခ်င္သည္ျဖစ္ေစ
ကမၻာေပၚမွာ ဘာနဲ႕မွ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့အရာတစ္ခု
လူသားတုိင္းအတြက္ ေန႕စဥ္ အလကားရေနခဲ့တယ္
အဲ့ဒါ အခ်ိန္ပဲဆုိတာ နင္လဲအသိ ငါလဲအသိပါ ခ်စ္သူ

ငါတုိ႕တန္ဖုိးရွိတဲ့အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ကုန္ဆံုးေစပစ္ခဲ့ျပီးပါျပီ
ငါ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြေတာင္မွ အေရာင္ေတြ နဲနဲ မွိန္ကုန္ျပီ
နင္နဲ႕အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းေတြေတာင္မွ ငါတုိ႕ေျခရာေတြကုိ
မွတ္မိေနခဲ့ျပီ
ငါတုိ႕ရဲ႕ ေျပာင္းလဲ့ျခင္း သကၠရာဇ္ကုိ နင္ဘယ္ေတာ့ မွတ္ေက်ာက္တင္မွာလဲဟင္

ေအာ္စကာ၀ုိင္းဒ္ကေတာ့ ေျပာဖူးသားဟ
အခ်စ္ဆုိတာ တေစၧလုိပဲ
လူတုိင္းက ၾကားဖူးၾကေပမယ့္ တကယ္ျမင္ဖူးတဲ့သူရွားတယ္တဲ့
ငါ့မွာေရာ တကယ္ျမင္ခြင့္မရွိေတာ့ျပီတဲ့လား
ငါ့ရဲ႕ဘုန္းကံေတြ အဲ့ေလာက္မျမင့္ခ်င္ခဲ့မိဘူးခ်စ္သူ
ငါက နင့္ေျခရင္းမွာ ၀ပ္ဆင္းဖုိ႕ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာျပီ

ပန္း၀တ္မွုန္တုိ႕ရဲ႕ ခ်ိဳျမိန္ျခင္းကုိ ပ်ားပတုန္းတုိ႕သိတယ္တဲ့
ငါ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ပြင့္လန္းခဲ့ပါတယ္ ခ်စ္သူ
ငါ့ရဲ႕ခ်ိဳျမိန္ျခင္းကုိေတာ့ နင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္

အိပ္မက္တုိ႕ အခါခါႏုိးထ
ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကုိ ၾကည့္လုိက္တုိင္း နင့္အရိပ္ကုိပဲ ငါျမင္ခ်င္ခဲ့တယ္
အမွန္က ငါ ရူးသြပ္ခဲ့မိတာပါ
နင္ကေတာ့ ငါနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရယ္ျပေနေလရဲ႕

ေတာက္ပမွုတုိင္းနဲ႕ ဆံုစည္းဖုိ႕ ငါ မ၀ံ့ခဲ့ပါဘူး
ငါ့ဆႏၵကုိသာ ခ်ျပခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ေလ
သရဖူလဲ ငါမမက္ေမာပါဘူး
ေဟာဒီေကာင္းကင္နဲ႕ ကမၻာေျမကုိ ပုိင္ဆုိင္ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ
ငါျငင္းမိမယ္ထင္ရဲ႕
ငါက နင္ရွိေနတဲ့ အိပ္ခန္းေလးရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာသာ
တိတ္တိတ္ေလး ထုိင္ေနခ်င္ခဲ့သူရယ္ပါ

အခ်စ္ကုိဖြဲ႕ဆုိတဲ့ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚထြန္းခဲ့ၾကဖူးပါတယ္ ခ်စ္သူ
တစ္ခ်ိဳ႕က ဆုိၾကတယ္
ၾကယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သတိမထားမိပါဘူးတဲ့
ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူရဲ႕ ဆံပင္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာေတာ့ အတိအက် သိတယ္ဆုိပဲ
ငါ့မွာ အဲ့အခြင့္အေရးေလးေတာင္မွ မရႏုိင္ေတာ့ဘူးလားလုိ႕
ငါတမ္းတမ္းတတ ျဖစ္မိဖူးပါရဲ႕

ဟုိးငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ထဲက လွုိက္ေမာစြာ တမ္းမက္ခဲ့ရတဲ့
နင့္မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ေမာ္ဖူးဖုိ႕အခြင့္အေရးက
တေျဖးေျဖးနဲ႕ ငါ့ကုိ အုိစာသြားေစခဲ့ျပီခ်စ္သူ
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မုိ႕ အခ်စ္ကုိ ဖြင့္မခ်ျပရဲလုိ႕
ပ်ိဳျမစ္စြာ သိမ္းထုပ္လုိက္ရတဲ့ ပန္းဖူးတုိ႕ ဘယ္ႏွစ္ဖူးရွိခဲ့ျပီလဲ

ဒီလုိနဲ႕
ငါတုိ႕ ေန႕ရက္ေတြ လြင့္ေၾကြသြားခဲ့တယ္

ဒီလုိနဲ႕
ငါတုိ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္္မွာ ခြဲခြာဖုိ႕ ေစာင့္ဆုိင္းေနခဲ့တယ္

ဒီလုိနဲ႕
ငါတုိ႕အရင္းႏွီးဆံုး ခင္မင္းရင္း ေ၀းသြားခဲ့ျပီ ခ်စ္သူ။

ေဇာ္။