ထုိေန႕မတုိင္မီ.....

ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ ေန႕ေတြ
တျဖည္းျဖည္း ေဟာင္းႏြမ္းလာတယ္
ရွဴေနရတဲ့ ေလေတြကလဲ ညစ္ညမ္းတယ္
စိတ္ေတြကလဲ ညစ္ႏြမ္းတယ္
လမ္းမွားမလုိက္ဖုိ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထိန္းေက်ာင္းရင္းက
၀န္ရုိးတစ္ပတ္ျပီး တစ္ပတ္ လည္ခဲ့ဲျပန္တယ္
တေရြ႕ေရြ႕ခရီးႏွင္ရင္း
မသိလုိက္မသိဖာသာနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းနီးလာခဲ့ျပီ
ဒီေန႕လား ____ နံနက္ျဖန္လား
ရွင္သန္ထေျမာက္ရာက်မ္းထဲကလုိ
ကမၻာအႏွံ႕အျပားမွာ
ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းေတြ တန္းစီေနေလရဲ႕
တရားစီရင္ေသာေန႕ဆုိတာ
ငါလဲ မသိဘူး၊ သူလဲ မသိဘူး
ဘယ္သူမွလဲ မသိၾကဘူး
ေ၀းေ၀းကုိ မၾကည့္ပါနဲ႕ဦးကြယ္
နံနက္ျဖန္အတြက္
ဒီေန႕ေတြကုိ တန္ဖုိးရွိေစခ်င္တယ္
ငါ ဘာေတြလုပ္ျပီးျပီလဲ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ျပန္ေမးေနရတာကုိက
ခရီးမတြင္ျဖစ္ေနရတယ္
အသက္တစ္ခါရွဴ ၊ တစ္ခါထုတ္
ငါ့အတၱေတြ ငါျပန္ဆုတ္မယ္
အဲ့ဒီေန႕မတုိင္မီ
ငါ့ထမ္းပုိး ငါအရင္ျဖိဳရမယ္
မ်က္စိစုံမွိတ္
ျငိမ္သက္ျခင္းမွာ ျငိမ္သက္ရင္း
၀င္သက္ထြက္သက္ရဲ႕ေအာက္
ေနမ၀င္ခင္
ငါ အိပ္တန္းတက္ခြင့္ရခ်င္တယ္.......

ေဇာ္။

က်ေနာ့္တြင္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ပြင့္ေလျပီ။

ၾကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္းမရွိပါဘဲ ထုိေန႕က သူ က်ေနာ့္ကုိ စကားေျပာခဲ့သည္။ က်ေနာ္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ျခင္းမရွိေသာ အခန္းက႑တြင္ က်ေနာ္ ရုတ္တရက္ သူႏွင့္ ခလုတ္တုိက္မိခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသုိ႕ျဖင့္ သူ က်ေနာ့္အနားေရာက္လာခဲ့သည္။

ေန႕ေတြႏွင့္ အေရာတ၀င္ေနေလ့မရွိေသာ က်ေနာ္ ထိုေန႕က အမွတ္တမဲ့ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သူသည္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္ အလြန္တရာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေနခဲ့သည္။

" ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတယ္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ မယံုၾကည္ဘူးဗ် "

က်ေနာ္ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးေသာ စကားလံုးအခ်ိဳ႕ က်ေနာ့္ကုိ ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္အတြက္ စံပယ္တစ္ပြင့္ ျဖစ္သည္။
ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ႏွင့္ မာနၾကီးလြန္းသူ၊
ေပ်ာင္းႏြဲ႕သိမ္ေမြ႕စြာ စကားဆုိတတ္သူ၊
လူၾကီးဆန္ဆန္ေနတတ္သူ၊
တစ္ခါတရံ မွုန္ကုတ္ကုတ္ျဖင့္ ရွိေနတတ္ပါေသာသူ၊

" က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကုိ မိစံပယ္လုိ႕ ေခၚပါရေစ ... ခ်စ္သူ "

က်ေနာ့္ အိမ္ေဘး ေျမနီလမ္းေလးတြင္ စံပယ္ေတြ က်ေနာ္စုိက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အခု က်ေနာ့္ႏွလံုးသား ေျမနီနီေပၚတြင္ မိစံပယ္ ေနရာယူေလျပီ။

" ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ္ မခ်စ္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ "

က်ေနာ့္ သံဓိဌာန္တစ္ခ်ိဳ႕ ရနံ႕ေတြရဲ႕ ထံုမႊန္းမွဳေအာက္ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း သံုးဆယ္ရွိခဲ့ျပီ။
သူ႕မ်က္ခံုးနက္နက္ေလးေတြထက္ က်ေနာ္ ခုိတြယ္ခ်င္သည္။
သူ႕ႏွုတ္ခမ္းထူထူမ်ားကုိ က်ေနာ္ ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္သည္။
က်ေနာ့္ျမတ္ႏုိးမွုသည္ တစ္စစ နက္ရွိဳင္းလာသည္။
သူ႕ကုိ က်ေနာ္ အလြန္ခ်စ္ပါသည္။

" ခင္ဗ်ားအခုေန ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္ "

က်ေနာ္ တမ္းတမ္းတတ သတိရမိပါတယ္ မိစံပယ္။
ေကာင္းကင္ဟာ ေရာင္နီကုိ သယ္လာသလုိ ....
အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ စံပယ္ေတြ လွဳိင္ေနသလုိ...
လက္ေဆးမုိးေတြ တစ္ျဖိဳက္ႏွစ္ျဖိဳက္ ရြာေနသလုိ...
က်ေနာ္ သိပ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။

သတိရျခင္းေတြကိုသာ စာတစ္ပုဒ္ဖြဲ႕သီရရင္ သူ႕နာမည္တစ္ခုသာ က်ေနာ္ေရးတတ္ေတာ့မည္ထင္သည္။

" ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ရဲ႕ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါ မိစံပယ္ "

တုိးတိတ္ညင္သာ စကားေျပာေလ့ရွိေသာ သူ႕ကုိ က်ေနာ္ ခနခန ေငးၾကည့္ခဲ့မိဖူးပါသည္။
တစ္ခါတရံ သစ္ရြက္ကေလး တစ္ရြက္ႏွင့္ တူသည္။
တစ္ခါတရံ ပီဘီကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပမာ။
တစ္ခါတရံ ဆီဇာဘုရင္ၾကီးကဲ့သုိ႕ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ျပခ်င္ေနပါေသးသည္။
မည္သုိ႕ပင္ဆုိေစ သူသည္ က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ ယုန္ငယ္ေလးပမာ အလြန္အျပစ္ကင္းလွသည္။

" ခင္ဗ်ား ဘာလုိ႕ ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းေနတာလဲဟင္ "

က်ေနာ့္ေမးခြန္းတုိင္းကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္ပါေသာ သူ႕ကုိ က်ေနာ္ပုိ၍ ျမတ္ႏုိးရပါသည္။ က်ေနာ့္ ေျမရုိင္းရင္တြင္ စံပယ္ေတြ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ ပြင့္ေလသည္။

က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ သူႏွင့္အတူ ဘုရားရွိခုိးရေသာ ကာလမ်ားျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႕ တစ္ပတ္တြင္ တစ္ရက္ သတ္သတ္လြတ္ အတူစားသည္။ ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီးတြင္ ဘုရားအတူရွိခုိးသည္။ ရုပ္ရွင္အတူၾကည့္သည္။ စာအုပ္အတူ ဖတ္သည္။ စာအတူ က်က္သည္။ အခ်ိန္တူ အိပ္ယာ၀င္ေလ့ရွိသည္။
ထုိ႕သုိ႕ျဖင့္ က်ေနာ့္ေန႕ရက္မ်ား အလြန္တစ္ရာ ခမ္းနားလွပလြန္းခဲ့ပါသည္။

" ျပန္လာခဲ့ေပးပါ မိစံပယ္.... က်ေနာ့္ကုိ ထားမသြားပါနဲ႕ဗ်ာ.... ျပန္လာႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးပါ... "

က်ေနာ္ သူ႕ဆီမွ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါသာ လွဳိက္လွဳက္လွဲလွဲ ေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးပါသည္။ က်ေနာ့္ စံပယ္ပန္းကေလးႏွင့္ ေ၀းကြာရမွာကုိ က်ေနာ္ အလြန္ ေတြးပူမိပါသည္။

" ေၾသာ္ .. ခင္ဗ်ားကုိ ဆံုးရွံဳးရမွာ က်ေနာ္သိပ္ကုိ စုိးရိမ္မိရပါတယ္ မိစံပယ္ရယ္... "

က်ေနာ္ သူ႕ကုိ သိပ္ခ်စ္ပါသည္။
ျမတ္ႏုိးလြန္းရပါသည္။
က်ေနာ္ စုိက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ ပန္းေလး မိစံပယ္ကုိ ညင္ညင္သာသာ နမ္းရွဳိက္ခ်င္ပါသည္။
က်ေနာ့္တြင္ ရွိေသာ ျမတ္ႏိုးရမွဳမ်ားအားလံုး သူ႕တစ္ေယာက္တည္းသာ က်ေနာ္ ဆင္ျမန္းေပးခ်င္ပါသည္။

" က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကုိ သိပ္ခ်စ္ရပါတယ္ဗ်ာ... "

က်ေနာ့္တြင္ ထုိစကားတစ္ခြန္းတည္းသာ ပဲ့တင္ထပ္ က်န္ရစ္ေနပါေတာ့သည္။
က်ေနာ္ ထုိစကားတစ္ခြန္းျဖင့္ နံနက္ျဖန္ကုိ ခရီးဆက္ပါဦးမည္။
စံပယ္သည္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသား ေျမနီနီတြင္ ျဖဴစင္စြာ တည္ရွိေနခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။

ေဇာ္။

( ဤစာမူကုိ ကာယကံရွင္မ်ားသာ သိေသာ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုအား ရည္ရြယ္၍ က်ေနာ္ဖြဲ႕သီပါသည္။ )

မတ္လ ၁၃ ...

ကမၻာၾကီးက ေႏြဥတုကို အခုမွ ေျခစလွမ္းတာပါ
ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ ပူလြန္းေနတယ္...
လြင့္ပ်ံလာတဲ့ ေလေတြထဲ
ရနံ႕ေတြက ခါးသက္သက္နဲ႕..
တကယ္ဆုိ ...... ကုိယ္ အသက္ရွဴ မ၀ဘူး...

ကုိယ္ကဘဲ မွားယြင္းေနတာလား...
သူတုိ႕ကဘဲ တစ္ဖက္စြန္းေနတာလား....
ဟင့္အင္း..... မေျပာေတာ့ပါဘူး.....
ေျဖရွင္းခြင့္မရွိတဲ့ေနာက္
ကုိယ့္စကားလံုးေတြ ကုိယ္ေခြ်တာလုိက္တယ္..
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အရွိေတြနဲဲ႕
အေတာ္အတန္ လြဲခဲ့မိမွေတာ့
တိတ္တဆိတ္ပဲ ျငိမ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္....။

ဂရုစုိက္ သတိျပဳေနတဲ့ၾကားက
ကုိယ့္လက္ထဲက တံစဥ္သြားနဲ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ျပန္ရွခံေနရတာ
အေတာ္ဆုိးရြားတယ္...
ကုိယ္မသိဘဲ စုိက္ပ်ိဳးမိခဲ့တာေတြ
ဒီေန႕ ကုိယ္ျပန္ရိတ္သိမ္းရေတာ့
ကုိယ္ နာက်င္လုိက္ရတာ...
မ်က္၀န္းမွာေတာင္ ေရလွ်ံတယ္......။

စိတ္မပူပါနဲ႕ကြယ္...
အခု .. ကုိယ္ျပံဳးေနပါတယ္.....
ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ကုိယ္ ျပံဳးျပလုိက္ပါတယ္.....
ဒါေပမယ့္
အသက္မပါဘူး....။

ဒီတစ္ၾကိမ္ဟာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစ....
ကုိယ္တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ၀တ္ျပဳမိတယ္...
ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအတြက္ .. ကုိယ္ရဲရင့္ျပရဦးမယ္..
ကုိယ္ဆုိတဲ့ေကာင္က .. ကုိယ္တုိင္သာ အသံုးမက်တာ...
ေ၀ဖန္ထုိးႏွက္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ .... တူးတူးခါးခါး သပိတ္ေမွာက္ခ်င္တဲ့ေကာင္...
ကုိယ္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္တယ္....
စာမ်က္ႏွာေတြကုိ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္ဆန္းစစ္မယ္...

ေျပာခဲ့ဖူးသလုိပါဘဲ...

ဘယ္သူ႕ကုိမွ .. ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မတင္ေတာ့တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္....။

ေဇာ္။

( ဒီေန႕ .. ရံုးမွာ အဆူခံရတယ္ဗ်ာ... ျဖစ္တတ္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ထိထိခိုက္ခိုက္ နာက်င္တယ္...။ )

တစ္ေန႕ ... က်ေနာ့္တြင္ ခ်စ္သူ ရွိလာေသာ အခါ .........

ရာသီဥတု သာသာယာယာရွိေသာ တနဂၤေႏြပီသစြာ ဆည္းဆာ၏ ျဖန္႕က်က္ထားေသာ အလွက ေရႊအုိေရာင္ ေတာက္ပလြန္းလွသည္။ ညင္ညင္သာသာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနေသာ ေလျပည္တုိ႕ လွဳတ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ သစ္ရြက္တုိ႕ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကသည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ လွုပ္ရွားေနၾကေသာ လူနည္းစုေလးေၾကာင့္ ၀န္းက်င္တစ္ခုိ၌ ဆိတ္ညံျခင္းတုိ႕ အတိျပီးေလ၏။ ဆည္းလည္းသံ ေေလတုိးသံမွ အပ ဆူညံျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။

အရိပ္တကာ အရိပ္တို.တြင္ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ ေလာက္ေအးျမလြန္းေသာ အရိပ္သည္ တစ္ေလာကလံုးတြင္ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္္ဟု ေတြးေနမိသည္။

တကယ္ဆုိ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္လွျပီ။ ရက္သတၱပတ္အတြင္း စာေမးပြဲရွိသျဖင့္ ညက အိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ သူ အိပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနရသည္။ ထုိ႕ျပင္ ေရႊတိဂံုဘုရား တနဂၤေႏြ သန္႕ရွင္းေရးအသင္းႏွင့္အတူ ဘုရားကုန္းေတာ္တစ္ခုလံုးအား တံျမက္လွည္းျခင္း၊ ၾကမ္းတုိက္ျခင္း၊ ပန္းအုိးလဲျခင္း၊ ပန္းအုိး ေသာက္ေတာ္ေရခြက္မ်ား ေဆးရျခင္းတုိ႕ေၾကာင့္ သူ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနရသည္။ ေမေမ့အတြက္ဟု ရည္စူး၍ ေက်ာင္းကိစၥ၊ လူမွဳ အသင္းအဖြဲ႕ ကိစၥမ်ားျဖင့္ မအားမလပ္ရွိေနသည့္ၾကားမွ ေမေမ့ေမြးေန႕ျဖစ္ေသာ တနဂၤေႏြေန႕၏ သန္႕ရွင္းေရး အသင္းတြင္ သူပါ၀င္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ကာလ အတန္ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
က်ယ္ျပန္႕ၾကီးမားလွေသာ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္တစ္ေလွ်ာက္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ရသည္မွာ မလြယ္ကူလွေခ်။ သုိ႕ေသာ္ သူ အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။ အသင္းသူ အသင္းသားမ်ား၏ စိတ္အားထက္သန္မွဳ၊ သဒၵါနက္ရွိုင္းမွုမ်ားေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးမ်ားက ျမင္ရသူရင္ကုိ ေအးျမေနေစသည္မွာ အမွန္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြညေနခင္းတုိင္းသည္ သူ႕အဖုိ႕ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ေန႕ရက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဓိပါယ္အရွိဆံုးေသာ ေန႕ရက္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ သူ ျမတ္ႏုိးရေသာ အခ်ိန္မ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

( ဒီေန႕ ေနာက္က်ေနတာလား... မလာေတာ့တာလား မသိဘူး.....)

တစ္ေယာက္တည္း သတိလက္လြတ္ေရရြတ္မိျပီးမွ သူ အလန္႕တၾကားျဖစ္သြားရသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား ၾကားသြားေလမလား စုိးရြံ႕မွဳျဖင့္ မလံုမလဲ ျဖစ္မိရသည္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္မိသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာ၌ အျပံဳးေငြ႕ေငြ႕ ထင္ဟပ္၏။ တကယ္က သူတစ္စံုတရာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာပါ။ ဒီလုိေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းမ်ိဳးသည္လည္း သူခ်စ္ေသာ တနဂၤေႏြ၌ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပါ၀င္လာခဲ့သည္မွာ တနဂၤေႏြအသင္းသုိ႕ သူစေရာက္ကတည္းက ျဖစ္သည္။
တမင္တကာ လုပ္ယူျခင္းေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။
သုိ႕ေသာ္ .. သူေစာင့္ေနခ်င္ပါေသးသည္။

တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တနဂၤေႏြအသင္း၀င္မ်ား ျပန္ကုန္ၾကျပီ။ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ဇရပ္တုိင္ကုိ မွီ၍ အေ၀းသုိ႕ ေငးေကာင္းဆဲ...။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚရွိ လူသြားလမ္းသုိ႕ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရင္းက .. သူ႕အျမင္အာရံုတုိ႕ တစ္ေနရာသုိ႕အေရာက္တြင္ေတာ့.. ရင္၌ ထိတ္ခနဲပင္ ျဖစသြားရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ သူေမွ်ာ္ေနေသာ အခ်ိန္သည္ ေရာက္လာခဲ့ေလျပီ။

ေက်နပ္မွဳေၾကာင့္ထင္.... သူ႕မ်က္၀န္းတုိ႕ ရႊန္းလဲ့လာၾကသည္။ ခပ္ေ၀းေ၀းက ျဖစ္လင့္ကစား.. သူသိေနပါသည္။ သူ ျမတ္ႏုိးရေသာ အရိပ္ကေလးႏွစ္ခု။ တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး လက္ခ်င္းတြဲလုိ႕...။
တစ္ေရြ႕ေရြ႕ ေျဖးေျဖးညင္ညင္ လွမ္းလာေနၾကပံုက ေလႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာလာသကဲ့သုိ႕။
ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္ သူထုိင္ေနေသာ ဇရပ္ေရွ႕ ေညာင္ပင္ေအာက္သုိ႕ သူတုိ႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဇရပ္ႏွင့္ေညာင္ပင္သည္ ေျခ ၅လွမ္းစာ အကြာအေ၀းမွ်သာ ရွိသျဖင့္ စကားေျပာသံကုိပင္လွ်င္ ပီပီသသ ၾကားေနရသည္။
ေညာင္ပင္၏ ေျခရင္း၌ ဘုရားရွိခုိးရန္ခ်ထားေသာ သစ္သားခံုေပၚသုိ႕ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ထိုင္လုိက္ၾကသည္။ ညင္သာလြန္းေလစြ...။
သယ္ေဆာင္လာေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္လံုးအား ေဘးတြင္အသာခ်၍ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေကာင္ေလးမွ စကားစေျပာခဲ့သည္။

" ခ်စ္သူ .. ဘုရား ရွိခုိးၾကရေအာင္။ "
"ဟုတ္ကဲ့... ေမာင္.. "

ညင္သာ၍ ႏူးညံ့တုိးတိတ္ေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျဖေသာ ေကာင္မေလး၏အသံ ေကာင္မေလး၏ အလွသည္ ညေနဦးႏွင့္အျပိဳင္ က်က္သေရရွိလွပါဘိျခင္း ။
ေလႏုေအးသည္ ပုိ၍ ေ၀့၀ဲလာေလျပီ။

ေကာင္ေလးက ေရွ႕ကထုိင္၍ ေကာင္ေလး၏ ေနာက္ .. မက်တက်တြင္ ေကာင္မေလးက ခပ္ရုိ႕ရုိ႕ထုိင္ျခင္းျဖင့္ သူတုိ႕ တုိးတိတ္စြာ ဘုရား၀တ္ျပဳၾကသည္။ မၾကာလြန္းေသာ ဘုရား၀တ္ျပဳျခင္းအျပီး၌ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးဘက္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ေကာင္မေလးကလည္း သေဘာေပါက္သည့္အလား ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျပံဳးျပသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေကာင္မေလးက သူမ၏ ဆလင္းဘတ္အိတ္ထဲမွ စားပြဲတင္နာရီေလးကုိ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ေကာင္ေလးက ယူ၍ အခ်ိန္တုိက္ျခင္း၊ ေရွ႕၌ ခ်ထားျခင္း၊ ေနရာယူျခင္းတုိ႕ကုိ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ျပဳလုပ္သြားသည္။ သူတုိ႕ စကားမဆုိျဖစ္ၾကပါ။ သူတုိ႕၏ လွဳပ္ရွားမွဳတုိင္းသည္ ညင္သာေအးေဆးလြန္းလွသည္။ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည္။ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ရွိသည္။ သူ ... ထုိႏွစ္ေယာက္ကုိ သတိလက္လြတ္ေငးေမာေနမိသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေမ့သြားမိသည္ အထိ...။

ေဟာ.. ၾကည့္ေနရင္းက သူတုိ႕ ျငိမ္သက္သြားၾကေလျပီ။
ဘုရား၀တ္ျပဳတုန္းကအတုိင္းပင္ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလး၏ ေနာက္နားတြင္ ခပ္ရုိ႕ရုိ႕ထုိင္ေနေလသည္။ ခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေညာင္ပင္ဘက္သုိ႕ မ်က္ႏွာမူထားခဲ့ၾကသည္။ သြယ္ေပ်ာင္းေသာ ခါးေလးမ်ားကုိ မတ္ထားၾကသည္။ တုိးတိတ္စြာ သာသာယာယာ မွိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံမ်ားေအာက္၌ လွုတ္ခတ္လြန္းေသာ စိတ္၀ိဥာဥ္ကုိ သူတုိ႕ မုဆုိးပမာ သားေကာင္လုိက္ၾကေလျပီ။
သူ အလုိလုိသိေနသည္က ထုိႏွစ္ေယာက္ ထုိသုိ႕ ျငိမ္သက္ၾကမည္မွာ တစ္နာရီတိတိ ၾကာလိမ့္မည္ဆုိတာပင္။
ေၾသာ္...... ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူေငးၾကည့္သည္မွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္...။

တလြင့္လြင့္ လြင့္ျမဴးလာေသာ ေႏြေႏွာင္းအကုန္ မုိးဦး၏ ေလျပည္သည္ ေတာင္ပင္လယ္အရပ္မွ ေရခုိးေရေငြ႕တုိ႕ကုိ ပင္ပန္းၾကီးစြာ သယ္ေဆာင္လာရေလသည္လားမသိ။ ထိခတ္သြားေသာ ေလေငြ႕၏ အဖ်ားခတ္မွဳသည္ ညေနပီသစြာ ေအးစိမ့္ျခင္းကုိ ေပးစြမ္းေနသည္။ ထုိေလျပည္ေအးသည္ ေညာင္ရြက္တုိ႕ကုိသာ ေဆာ့ကစားၾကသည္မဟုတ္။ ျငိမ္သက္စြာ မ်က္လံုးအစံုမွိတ္ မလွဳပ္မယွက္ထုိင္ေနၾကသူ ေကာင္မေလးႏွင့္ ေကာင္ေလး၏ ဆံစမ်ား၊ အ၀တ္စမ်ားကုိပါ လမ္းၾကံဳ လွုတ္ခတ္ က်ီစယ္ေနၾကသည္။
သုိ႕ေသာ္ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးကေတာ့ တစ္ေလာကလံုးႏွင့္ မသက္ဆုိင္သကဲ့သုိ႕ ျငိမ္သက္ျခင္း၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနၾက၏။

( ေက်းဇူးျပဳျပီး မရြာပါနဲ႕ဦးလား မုိးရယ္...။ )

တိမ္မည္းညိဳတုိ႕ လြင့္ေမ်ာမွဳကုိ ၾကည့္၍ ရုတ္တရက္ ရင္ထဲ၌ တုိးတိတ္စြာ သူျငီးတြားမိရသည္။ တကယ္ဆုိ မုိးမ်ားသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေသာအခ်ိန္၌ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ သူသည္ မုိးႏွင့္ မုိးရြာျခင္းကုိ အလြန္တရာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ ျဖစ္သည္။ မုိးရြာလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ပါေသာသူ ... ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ မုိးရြာမွာကုိ မႏွစ္ျမိဳ႕ျခင္း ျဖစ္မိေနေလျပီ။

( သူတုိ႕အတြက္ပါကြယ္...။ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳေလး တည္တံ့ေစခ်င္တယ္...။ )

မုိးကုိအားနာသလုိ သူ ဖြဖြေရရြတ္မိေတာ့ တိမ္ေတြက နားလည္သည့္အလား မုိးကုိ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္သြားေပးၾကသည္။ ျပန္လည္ၾကည္လင္လာေသာ ေကာင္းကင္အနားသတ္တြင္ အေနာက္သုိ႕ခရီးရွည္ထြက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေနေသာ သူရိယမင္းက အားယူ၍ လင္းခ်င္းျပေလသည္။

ဆံပင္ကုတ္၀ဲေလးႏွင့္ ကေလးဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္ အျမဲလုိ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ီကုိသာ ၀တ္ေလ့ရွိျပီး ဆံပင္တုိတုိကုိ ေဘးခြဲျဖီးထားတတ္ေသာ ထုိေကာင္ေလးကုိ တနဂၤေႏြအသင္းသားအျဖစ္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူလာကတည္းက သတိထားခဲ့မိရသည္မွာ ယခုထက္တုိင္။ ဘုရားရင္ျပင္၌ သန္႕ရွင္းေရးအားလံုးျပီးမွ ေရာက္လာတတ္ေသာ၊ တနဂၤေႏြအပတ္တုိ္င္း တစ္ပတ္ပင္္မပ်က္ လာေလ့ရွိေသာ၊ ေရာက္တုိင္းလဲ ထုိေညာင္ပင္ေရွ႕ သစ္သားခံု၌သာ ထုိင္ေလ့ရွိေသာ၊ ညင္သာသိမ္ေမြ႕ေအးခ်မ္းလြန္းေသာ ထုိႏွစ္ေယာက္ကုိ သူအျမဲလုိ ႏွစ္လုိ သေဘာက်စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့မိပါသည္။ တကယ္ဆုိ သူ ထုိႏွစ္ေယာက္ကုိ မသိပါ။ သိေအာင္လဲ မၾကိဳးစားမိပါ။ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းလဲ မရွိခဲ့ပါ။ ထုိႏွစ္ေယာက္ကလဲ သူ႕ကုိ သိမည္မထင္။ သူထုိင္ၾကည့္ေနတတ္တာကုိလဲ သတိထားမိမည္မထင္။ သူတုိ႕ လုပ္စရာရွိသည္ကုိသာ ေအးေအးသက္သာ လုပ္သြားၾကသည္ခ်ည္းသာ။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပတ္၀န္းက်င္ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးေတြ၌ ျငိမ္းခ်မ္း တည္ျငိမ္ေသာ အသြင္သ႑ာန္တုိ႕ ထင္ဟပ္ေနသည္မွာ ေအးခ်မ္းလြန္းလွပါဘိ။ အားက်ႏွစ္လုိျခင္းသည္ သူ႕ရင္၌ အံုႏွင့္ က်င္းႏွင့္ ျဖစ္တည္ခဲ့ရသည္။

အေနာက္ယြန္းယြန္း ေကာင္းကင္အစြန္းတြင္ ေနသူရိန္သည္ ေလာကကို တစ္ရက္တာအတြက္ ေနာက္ဆံုးႏွုတ္ဆက္ေနသည့္အလား ညိဳွးငယ္စြာ ေမးတင္ေလျပီ။

…….( က်ေနာ္လဲ ႏွုတ္ဆက္ပါတယ္ ေနမင္းရယ္...။)……..

ေကာင္းကင္ကုိေငးေမာရင္းမွ သူျပံဳးျပလုိက္မိပါသည္။ နံနက္ျဖန္ အာရံုဦးမွာ ေနမင္းျပန္လာမွာပဲ မဟုတ္ပါလားေလ။ ေသာ္တာလကုိ ႏွစ္လုိစြာ တစ္လွည့္ ၾကိဳဆုိပါရေစဦးကြယ္....။

တီတီတီ ဟု ရုတ္တရက္ထျမည္ေသာ ႏွုိးစက္နာရီေလး၏ တိတ္ဆိတ္မွဳကုိ ျဖိဳခြင္းျခင္းေၾကာင့္ သူ႕အေတြးတုိ႕ တံု႕ခနဲျဖစ္မိရသည္။
ေၾသာ္... တစ္နာရီေတာင္ ျပည့္သြားခဲ့ျပီပဲ........

သူကေလးတုိ႕၏ မ်က္ေတာင္ကေလးမ်ား လွဳတ္ခတ္လာၾကသည္။ ေျဖးညင္းစြာ ခႏၵာကုိယ္မ်ားကုိ ေျဖေလ်ာ့ၾကသည္။ ေကာင္ေလးက ညင္ညင္သာသာ ေနာက္သုိ႕ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ေကာင္မေလးက အလုိက္သင့္ ျပံဳးျပသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဘုရားဘက္သုိ႕လွည့္၍ ဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကသည္။
ေရႊတိဂံုသည္ အလြန္တရာ သပါယ္ပါေပသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူကေလးတုိ႕ ႏွစ္ဦး၏ ရသေၾကာင့္ ပုိ၍ပင္ ပန္းခ်ီဆန္ေနသည့္အလား သူ႕စိတ္တြင္ ထင္ျမင္မိရသည္။
သူ...... ထုိအခုိက္အတန္႕ေလးကုိ အလြန္တရာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွပါသည္။

ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးေဘးမွ ထမင္းခ်ိဳင့္ႏွစ္လံုးအား ေကာက္ယူရင္း ထရပ္သည္။ ေကာင္မေလးက နာရီးေလးကုိ သိမ္းဆည္းရင္ ဆလင္းဘတ္အိတ္ကုိ လြယ္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူတုိ႕ေျခလွမ္းမ်ား စေလျပီ။ သူသည္လည္း ထုိအခါမွပင္ ထုိင္ေနရာမွာ ထမိရပါသည့္အျဖစ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ မွီထုိင္ေနခဲ့ေသာ ဇရပ္တုိင္ႏွင့္ ဇရပ္ကုိ အၾကည့္ျဖင့္ သူ ႏွုတ္ဆက္လုိက္သည္။
( ေကာင္းေသာေန႕ပါကြယ္...။)

သူ အသာအယာပင္ ေရွ႕မွ ထြက္ခြါသူႏွစ္ေယာက္ေနာက္ တိတ္တဆိတ္ လုိက္လာခဲ့လုိက္သည္။ ထုိႏွစ္ေယာက္ ဦးတည္ေနေသာ အရပ္ကုိ သူသိေနပါသည္။ သိေနခဲ့ ျပီးပါျပီ.......။

" ခ်စ္သူ ... ခုနက တရားထုိင္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား... "

" ဟုတ္ကဲ့ .. ေျပပါတယ္ေမာင္... ေလထဲမွာ မုိးေငြ႕ကုိရေတာ့ မုိးရြာမလား စိတ္ပူမိရေသးတယ္.... ဒါေပမယ့္ သိျပီး ေပ်ာက္သြားတာပါပဲ ေမာင္...... "

" ဟုတ္တယ္ ... ေမာင္လဲ အဲ့လုိပါပဲ... နဲနဲပူသြားမိတယ္... ေနာက္မွ ျပန္ျငိမ္တာ.. "

" မုိးရြာမလား မသိဘူးေနာ္... ေမာင္ ကြ်န္မကုိ လုိက္မပုိ႕နဲ႕ေတာ့ေလ..."

" ရပါတယ္ခ်စ္သူ... ေမာင္ ခ်စ္သူကုိ လုိက္ပုိ႕ျပီးမွ ျပန္မွာပါ.. မုိးရြာလဲ ထီးပါတာပဲမုိ႕လား... ျပီးေတာ့ ခ်စ္သူတုိ႕ လမ္းနားက ညေစ်းမွာ ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္ဖုိ႕နဲ႕ ေမေမ့အတြက္ ပန္းသီးနဲနဲေလာက္ ၀ယ္ခ်င္ေသးတယ္..."

" ဒါဆုိ အေတာ္ပဲေပါ့ ေမာင္... ကြ်န္မလဲ တစ္လက္စတည္း ေမာင္နဲ႕တူတူ ၀ယ္မယ္ေလ... ေမေမကေတာင္ ပန္းသီးစားခ်င္တယ္ ေျပာေနေသးတယ္ ေမာင္ရဲ႕.... "

ေကာင္ေလးက ခပ္ဖြဖြျပံဳးသည္။ ေကာင္မေလး၏ လက္ကေလးကုိ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့ရင္းက ဆုိက္ေရာက္လာေသာ ၄၈ အျမန္ကားေပၚသုိ႕ သူတုိ႕ တက္သြားၾကေလသည္။
သူတစ္ေယာက္သာ မွတ္တုိင္၌ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။
ေနမင္းသည္ အေနာက္အရပ္သုိ႕ လံုးလံုး ထြက္ခြါသြားခဲ့ျပီ။
ညဦးသည္ နီယြန္မီးေရာင္မ်ားေအာက္၌ လွပတင့္တယ္လာေလျပီ။
သူသည္လဲ အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္။
သူကေလးတုိ႕လုိက္ပါသြားေသာ ထုိခရီးသည္တင္ မထသယာဥ္၏ ေနာက္ျမီးပိုင္းကုိ သတိလက္လြတ္ေငးေမာေနခဲ့မိျပီးမွ သူ ဖြဖြညင္ညင္ ေျပာလုိက္မိပါသည္။

( ႏွုတ္ဆက္ပါတယ္ စံုတြဲကေလးရယ္.... အကယ္၍ ေလာကအေျပာင္းအလဲေတြ မရွိခဲ့ဘူးဆုိရင္ေပါ့.... ေနာက္တစ္ပတ္ တနဂၤေႏြညေနမွာ ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ကြယ္....။)

ေဇာ္။

( က်ေနာ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ သန္႕ရွင္းေရး တနဂၤေႏြအပတ္တုိင္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ က်ေနာ္မသိေသာ စံုတြဲတစ္တြဲအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထုိစံုတြဲကေလးကုိ ၾကည့္ရင္း .. က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိဖူးပါသည္။
တစ္ေန႕ က်ေနာ့္တြင္ ခ်စ္သူရွိလာေသာ အခါ......... )

တစ္စံုတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ကုိယ္...........

ကံေကာင္းေထာက္မလုိ႕ ရွင္သန္ခြင့္ရေနတဲ့
ေန႕တာတုိတုိေတြထဲ
၂၄နာရီလံုး အသက္ရွဴၾကပ္ေနရတယ္

အဲ့ဒီ လူေျပာမ်ားတဲ့ အဆိပ္ရည္ကုိ
မေတာ္တဆ ငတ္ၾကီးက် ျမိဳမိျပီးကာမွ
ဘယ္ဘက္ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းက မ်က္တတ္တတ္နဲ႕

ကုိယ့္အျပစ္နဲ႕ကုိယ္ပဲေလ
ခ်စ္တတ္လြန္းခဲ့တာကုိက ကုိယ့္အမွားတစ္စြန္းတစ္စပဲ ျဖစ္ရမယ္

ေနသာပါတယ္
က်က်သြားတဲ့ ရွိစုမဲ့စု သိကၡာေတြကုိ
လုိက္လိုက္ေကာက္ေနရတာနဲ႕တင္
ကုိယ့္မွာ လူမွန္းသူမွန္းမသိျဖစ္ျဖစ္ေနရတယ္

အေပၚ.. ေအာက္.. ေဘး
သံုးမ်ိဳးသာ ေရြ႕လုိ႕ရတဲ့ ဒီ၀လံုးထဲ
သုညကုိ အိတ္ကပ္ထဲထည့္ ရုိးသားျခင္းနဲ႕ ရွင္သန္မေဟ့လုိ႕
ေျပာေျပာမိတဲ့ ကုိယ့္စကားေတြ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ျပန္ျပီး
ထမ္းပုိးေနရတာေလာက္ ဘယ္အရာမွ ေလးမယ္မထင္ဘူး

လက္ခုပ္ဆုိတာ တစ္ဖက္တည္းတီးလုိ႕ ျမည္ရုိးမွ
မရွိခဲ့ဘဲကြယ္
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ထဲ ကုိယ့္ပါ၀င္မွဳေတြ
ရာခုိင္ႏွုန္း ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့တယ္တဲ့လဲ

ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးနဲ႕ နက္ရွုိင္းခဲ့ျပီးကာမွ
ကုိယ္ လႊင့္ပစ္ခံရဦးေတာ့မယ္တဲ့လား
အေနအထုိင္မတတ္တဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပဲ
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပန္ျပံဳးျပလုိက္မိတယ္
ေနသာပါရဲ႕ကြယ္

ေတြးပူမိေလတုိင္း
ခ်မိရတဲ့ သက္ျပင္းေတြ
တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ရတဲ့ စုိးရြံ႕ျခင္းေတြ
သူမုန္းမွာကုိ ေသမေလာက္ေၾကာက္မိရျခင္းေတြ
ကုိယ္ ....................
ရင္ထဲမွာ.............
မ___ ေကာင္း____ ဘူး။

ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာသာ ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္
အဲ့ဒီ ခါးသက္ျခင္းကမ္းပါးက
အနက္ေရာင္ သံသယနယ္ေျမထဲ
ကုိယ္ စစ္ေရးမငင္ခ်င္ဘူး
သံခင္း တမန္ခင္းေတြ မလာခင္ကတည္းက
ကုိယ္ အလံျဖဴထူပါ့မယ္
လက္နက္ခ် ခ်စ္ၾကည္ေရးေတြထဲ
" ေနာက္တစ္ၾကိမ္ " ဆုိတာကုိ နဲနဲေလာက္
ျပန္ရခ်င္တယ္

ဘယ္ဘက္ရင္တစ္ျခမ္းရယ္
လွဳပ္ရွားမွဳေတြကုိ တဆိတ္ ရပ္တန္႕ေပးပါလား
ျငိမ္သက္ျခင္းေတြထဲ ကုိယ္ေျခရာ ခန ေဖ်ာက္ပါရေစ
အားလံုး ျပီးဆံုးသြားရင္ေတာ့
နံနက္ျဖန္မွာ ေနသာေကာင္းပါရဲ႕

ခုေလာေလာဆယ္
ကုိယ္အေရးတၾကီး လုပ္စရာရွိေနတယ္
ခ်စ္သူအေပၚ ရုိးသားမွဳ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဆန္းစစ္ရဦးမယ္။ ။

ေဇာ္။