သူ .... သိေစ။

က်ေနာ္ ပံုေအာထားတဲ့ အဲ့ဒီအလင္းေတြ
သူ႕တစ္ကုိယ္စာ
က်ေနာ္ ... လဲ့ျဖာရူးသြပ္ထားတယ္။
လမင္းအနားသတ္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
၀လံုးရဲ႕ အစဦးပုိင္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ္ သိမ္းပုိက္ခမ္းနားခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး
က်ေနာ္က ေကာင္းကင္ကုိ ေငးေမာ့ၾကည့္ရံု။

၀င္းပလင္းျမလွတဲ့ ၾကည္ေမြ႕ေမြ႕
သူ႕အျပံဳးတစ္စြန္းတစ္စမွာ
က်ေနာ္ တုန္ယင္လွိဳက္ဖုိသြားဖူးတယ္
ႏူးညံ့ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေအးစက္စက္စကားလံုးရုိင္းေတြ
ခုခ်ိန္ခါ
ျပန္ၾကားေယာင္ပါရဲ႕ မ်က္ခံုးေကြးေလးရယ္
က်ေနာ္က ျမွားဆိပ္သင့္သူ သားေကာင္ေကာင္းလဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

သတိရျခင္းေတြဟာ တတိတိနဲ႕ က်ေနာ့္ကုိ တုိက္စား
နာက်င္ေနမွန္းေမ့ေနေလာက္ေအာင္ နာက်င္ရတယ္
ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ စိတ္ျဖစ္စဥ္ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေတြၾကားမွာ
အလြမ္းက ေနရာမလပ္ ၀င္ယူ
သူ႕ရဲ႕ မ်က္ေတာင္စုိက္စုိက္ကေလးရယ္၊
မ်က္လံုး၀ုိင္းၾကည္ၾကည္ကေလးရယ္၊
မၾကာမၾကာ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ထဲက ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ျဖစ္ရတယ္
ေနသာပါရဲ႕ကြယ္။

တုိက္ခတ္သြားတဲ့ေလျပည္ေတြရယ္
ေ၀့လြင့္သြားတဲ့ တိမ္တုိက္ေတြရယ္
ပ်ံသန္းသြားတဲ့ အိမ္ျပန္ငွက္ေတြရယ္
သူတုိ႕ေတြၾကားမွာ သူ႕ရဲ႕ သတင္းစကားကုိ ၾကားရသလုိ
ေကာင္းကင္အနားသတ္ေတြဆီမွာ သူ႕ရဲ႕ အျပံဳးၾကည္စင္ေတြကုိ ျမင္ရသလုိ
အသားတက် က်ေနာ္ သတိရတတ္တယ္
အရွက္ရခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ေသေသသပ္သပ္၀ွက္သိမ္း
က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏြမ္းလ်သိမ္ငယ္ျခင္းေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရင့္သန္လာခဲ့ျပီ။

မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြ ..
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
က်ိဳးပ်က္သြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ
ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ရင္း
ေန႕ရက္ရွည္ေတြ အားစုိက္ ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရ။
ဘာကုိမွ မေတာင့္တေတာ့ပါဘူး
တစ္ခါတေလ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ နာက်င္ျခင္းေတြနဲ႕
ခပ္ျပျပ ဆုေတာင္းမိတယ္
ရင္ႏွင့္အမွ်
(သူ)
ျငိမ္းျမပါေစ။



ေဇာ္။