ညွိဳးလ်သိမ္ငယ္ျခင္းေတြနဲ႕
.. ဘ၀ဟာ အခုမွ ခပ္က်က် ခါးသက္ေနခဲ့
ဘယ္လုိအကုသုိလ္မ်ားလဲ
.. အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ .. အဲ့ဒီ ေတာ္သလင္းမွာ က်ေနာ္သံသရာရွည္ေနရေတာ့တာ။
ခနခနရွိဳက္မိတဲ့
၀င္သက္ထြက္သက္ေတြနဲ႕ .. တနဂၤေႏြက ခနခန ထားသြားေနတယ္
က်ေနာ္ဟာလဲ ခနခန
အသက္ရွဴၾကပ္ .. ေနာက္ဆုံးေတာ့ မုိးဟာမုိးပါပဲ .. ခနခန ေအးစက္စက္ ႏိုင္လြန္းေနလွတယ္။
ေတာ္သလင္းရယ္ ...
တနဂၤေႏြရယ္ .. မုိးရယ္ ..
က်ေနာ္မက္ေနမိတဲ့အိပ္မက္ဟာ
ေရခဲျမစ္တစ္စင္းလဲ ျဖစ္တယ္။ တိတိပပ ေပါက္ကြဲဖုိ႕၀န္မေလးတဲ့ သစ္ရြက္ေလးလဲ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ဟာလဲ
ရူးလြန္းခဲ့တယ္။
မသိက်ိဳးကြ်ံခ်န္ရစ္သြားဖုိ႕ရယ္
.. တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္က်န္ရစ္သြားဖုိ႕ရယ္ ... အဲ့ဒီ တနဂၤေႏြဟာ က်ေနာ့္ကုိ ခနခန
ျပဌာန္းတယ္။ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ထိတ္လန္႕သြားေလာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္ ထံုက်ဥ္ခဲ့ရဖူးတယ္။
မုိးရယ္။
စကားလံုးေတြ
မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ .. စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနေလာက္ေအာင္ .. အတိတ္ရဲ႕
အရိပ္ေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ကုိ တနဂၤေႏြေလး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။
တကယ္လုိ႕မ်ား ...
တကယ္လုိ႕မ်ားေပါ့ေလ ...
ဘ၀ကုိေနာက္တစ္ၾကိမ္အသစ္က
ျပန္စခြင့္ရခဲ့မယ္ဆုိပါစုိ႕ ... တနဂၤေႏြရဲ႕ သံသယေငြ႕ေငြ႕ေတြေအာက္
က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ
လူမျဖစ္ခ်င္ဘူး။
ေဇာ္။
