ငါ .. မွားခဲ့လုိ႕လား ..
မုိးျပိဳမွာၾကိဳသိခဲ့ရင္ေတာင္
ေကာင္းကင္ရဲ႕ေတးကုိဆုိေနအုံးမွာ
စြဲလမ္းမွဳက အခ်စ္မဟုတ္ဘူးလုိ႕နင္ေျပာလဲ
ငါကေတာ့ 'ဒႆ' ကုိပဲ အားက်တယ္ ..
ရာမရဲ႕ ျမားခ်က္က သူ႔ခ်စ္ျခင္းကုိ
မေဖါက္ထြင္းႏုိင္ခဲ့ပါဘူး
နင္သာပါမယ္ဆုိ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
ငါကလူၾကမ္း ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ...
ေက်းဇူးျပဳျပီး အရွဳံးသမားလုိ႕ မေခၚၾကပါနဲ႕
ငါ့စာေမးပြဲကုိ ကုိယ္တုိင္ အေအာင္ေပးခ်င္လုိ႕ပါ ..
ဆြံအ နားမၾကား ႏွလုံးသားမွာေတာ့
နင္က ဘုရင္မတစ္ပါးေပါ့..
စက္တင္ဘာေတြသာ ကုန္သြားျပီ
ငါ့ရင္ခြင္မွာ မုိးမရြာေသးဘူး..
ေဆးစက္က်တုိင္းလည္း
စိတ္ကူးေတြက အရုပ္မထင္ႏုိင္ေတာ့
ငါ့အတၱတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ
အျဖဴေရာင္ကန္႕လန္႕ကာဖြင့္
ခင္းက်င္းအသုံးေတာ္ခံဖူးတယ္
အလြမ္းဆုိတာ
ေတေလတစ္ေကာင္ရဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ
ေတာင္ဇလတ္ပန္းေတြလုိ လတ္ဆတ္ေနေလရဲ႕
ပုိးဖလံတစ္ေကာင္လုိ
အလင္းကိုေပြ႕ဖက္ထားခ်င္လဲ
ေပ်ာက္ဆုံးေနဆဲ နံနက္ခင္းေတြထဲမွာ
နာမည္တစ္ခုကုိ အၾကိ္မ္ၾကိမ္ေခၚေနမိတယ္
နင္သိသိ မသိသိေပါ့ ……………။
( သူကုိယ္တုိင္ေရးျပီး သူကုိယ္တုိင္ျပန္မၾကိဳက္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ မင္းရဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ )
Tuesday, December 15, 2009
Saturday, December 12, 2009
လမ္းမသင့္တဲ့အလြမ္း
ညကေမးတယ္
သူ႕အတြက္အိပ္ရာ၀င္ဖုိ႕
ဘယ္သူပုံျပင္ေျပာမွာလဲတဲ့…..
တစ္ရက္ရွင္လုိက္
တစ္ရက္ေသလုိက္နဲ႕
အလင္းေတြကုိ ခ်ဳပ္သိမ္းဖုိ႕
အပ္တစင္းလုိတယ္….
ႏွင္းဆိပ္သင့္နံနက္ခင္းေတြအတြက္
ဇာတ္မေပါင္းရတဲ့ အဆုံးသတ္ျခင္းအတြက္
မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းဆြဲေပးပါ….
အဲ့ဒီညက လမသာဘူး…။
( ကဗ်ာေလးက တုိတုိေလးပါပဲ .. ဒါေပမယ့္ မင္း က်ေနာ့္အတြက္ ေရးေပးတဲ့ကဗ်ာမုိ႕
က်ေနာ္ အမွတ္တရ တန္ဖုိးထားမိတယ္ဗ်ာ .. )
သူ႕အတြက္အိပ္ရာ၀င္ဖုိ႕
ဘယ္သူပုံျပင္ေျပာမွာလဲတဲ့…..
တစ္ရက္ရွင္လုိက္
တစ္ရက္ေသလုိက္နဲ႕
အလင္းေတြကုိ ခ်ဳပ္သိမ္းဖုိ႕
အပ္တစင္းလုိတယ္….
ႏွင္းဆိပ္သင့္နံနက္ခင္းေတြအတြက္
ဇာတ္မေပါင္းရတဲ့ အဆုံးသတ္ျခင္းအတြက္
မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းဆြဲေပးပါ….
အဲ့ဒီညက လမသာဘူး…။
( ကဗ်ာေလးက တုိတုိေလးပါပဲ .. ဒါေပမယ့္ မင္း က်ေနာ့္အတြက္ ေရးေပးတဲ့ကဗ်ာမုိ႕
က်ေနာ္ အမွတ္တရ တန္ဖုိးထားမိတယ္ဗ်ာ .. )
Wednesday, December 9, 2009
ဒီဇင္ဘာအလြမ္း
ရနံ႕တလႊာေျခႊက်ဖုိ႕
ငံ့လင့္ခဲ့ဖူးတယ္
ေစာင့္စားခဲ့ဖူးတယ္
တမ္းတခဲ့ဖူးတယ္။
ေမးၾကည့္ေပးၾကပါ
ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူဟာ
..... အိပ္မက္ထဲမွာ
ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တာ .....။
...... ဒီလုိအသက္မဲ့ေနတုန္း
ေလျပည္လည္း တ၀ုန္း၀ုန္းေၾကြ
ငါဟာလည္း
ပင္လယ္ဆန္ခဲ့တယ္
ညေနဆန္ခဲ့တယ္
..................။
လြမ္းလုိက္တာလုိ႕
.................... မပြင့္တစ္ပြင့္ေတာ့ ေျပာပါရေစ။
ေရာင့္ရဲမွုတစ္ဆုပ္နဲ႕
ဘ၀ကုိ သိမ္းထုတ္လုိက္ပါတယ္
ရသမွ် ဒဏ္ရာကုိေၾကနပ္
ေပးဆပ္ခဲ့သမွ်ကုိ အမွတ္တရလုပ္ျပီး
ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္း
ဒီဇင္ဘာ အလြမ္းနဲ႕။
လင္းစက္ရာ
ငံ့လင့္ခဲ့ဖူးတယ္
ေစာင့္စားခဲ့ဖူးတယ္
တမ္းတခဲ့ဖူးတယ္။
ေမးၾကည့္ေပးၾကပါ
ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူဟာ
..... အိပ္မက္ထဲမွာ
ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တာ .....။
...... ဒီလုိအသက္မဲ့ေနတုန္း
ေလျပည္လည္း တ၀ုန္း၀ုန္းေၾကြ
ငါဟာလည္း
ပင္လယ္ဆန္ခဲ့တယ္
ညေနဆန္ခဲ့တယ္
..................။
လြမ္းလုိက္တာလုိ႕
.................... မပြင့္တစ္ပြင့္ေတာ့ ေျပာပါရေစ။
ေရာင့္ရဲမွုတစ္ဆုပ္နဲ႕
ဘ၀ကုိ သိမ္းထုတ္လုိက္ပါတယ္
ရသမွ် ဒဏ္ရာကုိေၾကနပ္
ေပးဆပ္ခဲ့သမွ်ကုိ အမွတ္တရလုပ္ျပီး
ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္း
ဒီဇင္ဘာ အလြမ္းနဲ႕။
လင္းစက္ရာ
Monday, December 7, 2009
သမုိင္း၏ ေသးငယ္ေသာ အစိတ္အပုိင္း၌
ရုတ္တရက္လန္႕ႏိုးလာလုိ႕ ျပတင္းရဲ႕ အျပင္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေမွာင္ထုက ၾကီးစုိးဆဲ။
နံေဘး စားပြဲေပၚက နာရီေလးကေတာ့ တိက်စြာ နံနက္၂နာရီကုိ ညႊန္ျပလုိ႕။
ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာက အသာအယာပဲ ထျဖစ္ခဲ့လုိက္တယ္ .. အိပ္ခ်င္စိတ္မွ မရွိေတာ့ဘဲေလ။
အခန္းထဲမွာ လႊတ္ထားတဲ့ ေလးေအးစက္ရဲ႕ အရွိန္နဲ႕ ခ်မ္းေအးမွုက တစ္ကုိယ္လံုးကုိ လႊမ္းျခံဳထားေလရဲ႕။
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ (တကူးတကမဟုတ္ဘဲဲဲ) ယူျပီး ၀ရန္တာတံခါးကုိ ေျဖးညင္းစြာ ဖြင့္လုိ႕ အျပင္ဘက္ေလာကကုိ ႏွုတ္ဆက္လုိက္မိတယ္။
ျမဴေတြေတာင္ ဆုိင္းလုိ႕ ..
ၾသကာသေလာကရဲ႕ ညခ်မ္းအခ်ိန္အလွတရားကုိ ခံစားၾကည့္မိေတာ့ ေရာင္စံုမီးလံုးေတြ ထြန္းညွိထားတဲ့ တုိက္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ၊ ေနာက္ မီးမွိန္မွိန္ေလးေတြေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကားပါကင္ေတြ ..
အျပင္မွာ ႏွင္းေတာ့မက်ပါဘူး။ ဒီဇင္ဘာဆုိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဆီက ႏွင္းက်တဲ့ အရပ္ေဒသမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေန႕ပူညခ်မ္းဆုိတဲ့ စကားရပ္နဲ႕အညီ ခုလုိအခ်ိန္မွာ ျမဴေတြ ဆုိင္းေနတာမ်ား ႏွင္းက်တာထက္ေတာင္ လွေနသလားလုိ႕ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေထာက္ခံေနမိတယ္ေလ။
ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းကုိ ေငးၾကည့္မိေတာ့ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ကုိ ပတ္စီးေနတဲ့ အဂၤလန္က သိမ္းျမစ္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ Creek ငယ္ေလးတစ္ခု။
သူ႕ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေရာင္စံုတုိက္ေတြ အစီအရီ။ မဲနက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ထက္မွာေတာ့ ျပည့္ရႊန္းလဲ့ေနတဲ့ လမင္းရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသက လွပမွုအေပါင္းကုိ သရဖူေဆာင္းေနတယ္ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ပံုေဆာင္လုိ႕။
အစစ အစီအစဥ္တက် အေသအခ်ာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ သက္၀င္ထင္ျပန္မွုလုိ လွပလြန္းတဲ့ ဒီေလာကၾကီးကုိ ဘယ္သူမ်ား ဖန္တီးထားခဲ့သလဲလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ ပါးပါးေလး ေတြးျဖစ္လုိက္မိေသးတယ္။
အဲ့လုိ ေတြးမိလုိက္တဲ့ခဏ .. ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အာရံုထဲကုိ တေလာဆီက ( ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါျပီီ ) ေဒၚေလးနင္း ( ႏွင္းနဲ႕မာယာ ) တက္ဂ္ထားခဲ့တဲ့ တက္ဂ္ပုိစ့္တစ္ခုက ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အမွန္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္အဲ့ပုိစ့္ကုိ မေရးခ်င္လုိ႕ ေရွာင္ေနခဲ့တာ.. မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာ .. လနဲ႕ကုိ ခ်ီလုိ႕.. ေဒၚေလးနင္းကလဲ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အျပစ္မတင္ခဲ့ပါဘူး။ စကားေတာင္ အစမေဖာ္ေပးခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ရုတ္တရက္ၾကီး ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲကုိ အဲ့ဒီ ကမၻာမပ်က္ခင္ တစ္လအလုိဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ အေၾကာင္းအရာက ၀င္ေရာက္လာေတာ့ ခုနက လွပေနတဲ့အရာအားလံုးအတြက္ ႏွေျမာတသျဖစ္မိတဲ့စိတ္က ဘယ္ဘက္ရင္အံုကေန တစ္ရိပ္ရိပ္ေဆာင့္တက္လာေနတယ္။ ေခါင္းကုိေတာင္ ခပ္ေျဖးေျဖးခါယမ္းလုိက္မိတယ္ ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လူသားတုိင္းအတြက္ တစ္ေန႕မလြဲမေသြ ၾကံဳရမယ့္အရာက ေသျခင္းတရားဆုိတာ လူတုိင္းသိထားျပီးသားအရာပါ။ လူတုိင္း ေမြးကတည္းက ေသျခင္းကုိပါ တစ္ခါတည္း စရံသတ္လာခဲ့ျပီးသားဆုိတာ ေျပာေနဖုိ႕ေတာင္ မလုိဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေမြးဖြားျခင္းနဲဲ႕ ေသဆံုးျခင္းဟာ ကပ္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြလဲ ျဖစ္တယ္ေလ။ ေသတယ္ဆုိတာကုိ စိတ္၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ မ၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ ငါတစ္ေန႕ေသမယ္လုိ႕ စိတ္အတြင္းသႏၱာန္မွာ လက္ခံထားရင္ကုိပဲ ဒါဟာ အျပဳသေဘာေဆာင္ေနပါျပီတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းဆႏၵာဓိကရဲ႕ ဆံုးမစကားေလးကုိ သြားအမွတ္ရလုိက္မိတယ္။
ဟင့္အင္း .. တကယ္က အဲ့ဒီ ကမၻာမပ်က္ခင္ တစ္လအလုိမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ တစ္စကၠန္႕တုိင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေသဆံုးေနခဲ့ျပီးပါျပီ။ (ဘုန္းဘုန္းဦးေဇာတိကရဲ႕ ဆံုးမစကားေလးပါ)
ကြ်န္ေတာ္ နံနက္ျဖန္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္မသိပါဘူး။ အဲ့လုိပဲ (ပုထုဇဥ္ လူသားေတြအေနနဲဲ႕ ) ဘယ္သူမွလဲ သိႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ နံနက္ျဖန္ ကြ်န္ေတာ္ေသသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္နာရီမွာ ကြ်န္ေတာ္ေသသြားခဲ့ရင္ေရာ။ အခုကြ်န္ေတာ္က အသက္ရွိေနျပီး ေနာက္တစ္နာရီမွာ ကြ်န္ေတာ္သာ ျဖဳတ္ဆုိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိဖူးတယ္။ ဒါဟာ အမွန္တရားဆုိေပမယ့္ သိပ္ကုိ လက္ခံရခက္ခဲလြန္းတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လက္ခံလုိက္မိတယ္။
ေဒၚေလးနင္းေျပာတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္မစဥ္းစားပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ကမၻာပ်က္တာ မပ်က္တာ အသာထားပါဦးေလ။ (ကြ်န္ေတာ္က အဲ့ဒါကုိ စိတ္ကူးထဲကုိ မရွိခဲ့တာဗ်။) ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ နံနက္ျဖန္ကုိေတာင္ ကြ်န္ေတာ္မပုိင္တဲ့ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာကုိမ်ား သြားေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမလဲေနာ္။ အဲ့လုိအေတြးမ်ိဳး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြဆီထဲက ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့လုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ နံနက္ျဖန္ေတြေသဆံုးခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီေန႕အတြက္ပဲ ရွင္သန္ေနခဲ့တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ နံနက္ျဖန္ဆုိတဲ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပါးပါးေလး ျဖစ္တည္ေနေပမယ့္ အဲ့ဒီရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္ ငါေသသြားခဲ့ရင္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္တစ္ခုကလဲ အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕ ရပ္တည္ေနျပန္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေသရင္ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တမရခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေသျပီးေနာက္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ သိလဲမသိႏုိင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္မွ မေသဖူးတာ။ ငရဲနဲ႕ နတ္ျပည္ဆုိတာလဲ ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးဘူး။ ေရာက္လဲမေရာက္ဖူးဘူး။ သိလဲမသိဘူးေလ။ အေမရိကရွိတယ္ဆုိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ အေမရိက ဘယ္လုိပံုစံဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္မေရာက္ဖူးလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္မွ မသိႏိုင္တာ။ အမွန္က ေသျပီးေနာက္ ငါဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာထက္ မေသခင္ ဆုိတဲ့ ပစၥဳပန္ကာလ ကြ်န္ေတာ္ထိေတြ႕ရွင္သန္ႏုိင္တဲ့ ကာလအပုိင္းအျခားကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားမိတယ္။
ေဒၚေလးနင္းက (သူ႕တက္ဂ္ပုိစ့္မွာ ) ေမးတယ္။ မေသခင္ တစ္လအလုိ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီလုိျပန္ေျဖခ်င္ပါတယ္။ နံနက္ျဖန္မေသခင္ ဘာလုပ္မလဲဆုိတာ။
ကြ်န္ေတာ္ရွင္သန္ခြင့္ရတဲ့ ဒီေန႕တစ္ေန႕တာအတြက္ ကြ်န္ေတာ္အေကာင္းဆံုး ရွင္သန္ခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကုိမွ စိတ္မတုိခ်င္ဘူး။ စိတ္ရွည္သည္းခံတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္တဲ့ ဥေပကၡာျပဳမွုမ်ိဳးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္တည္ၾကည့္တယ္။ ေအးေလ.. သူလဲေလ ေလာကီသားေပမုိ႕ဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးေလးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္တုိေဒါသထြက္မွု မခံခ်င္မွုေတြ ျဖစ္တည္လာတဲ့အခါတုိင္းျဖစ္တတ္တဲ့ ဘယ္ဘက္ရင္အံုဆီက ပူလာတဲ့ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခုကုိ သတိထားျပီး ၾကည့္မိတယ္။ ေဒါသျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း စိတ္တုိတဲ့အခါတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ရင္အံု ( ႏွလံုးသား) ဆီက ရုတ္တရက္ ပူလာတယ္။ ေနာက္ တစ္ခုခုကုိ အလုိမက်သလုိ ရင္ခုန္သံျမန္လာတယ္။ ေနာက္ လူက (နည္းနည္းေလး) ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာတယ္။ သူမ်ားကုိ ျပန္ေျပာဖုိ႕မၾကိဳးစားေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီ ျဖစ္တည္မွုေလးကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္အရင္ ေလ့လာၾကည့္မိတယ္။ သိပ္စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ေတြးလိုက္လိမ့္မယ္။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အရာအတြက္ ငါ့စိတ္ကုိ ငါပူေလာင္ေစေတာ့မွာလားလုိ႕။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေလ.. ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခုနက ႏွလံုးသားဆီက ပူေလာင္မွုေလး ခနခ်င္း ျငိမ္းသြားတယ္.. ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းေအးလာတယ္။ ေနာက္ ရင္တုန္ေနတာျငိမ္သြားျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပံဳးႏုိင္လာတယ္။ ေနာက္ ေခါင္းကုိ နည္းနည္းေလာက္ခါလုိက္တယ္။ အားလံုးျပီးသြားျပီဆုိတဲ့သေဘာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သူမ်ားကုိ ကူညီေပးဖုိ႕ ၾကဳိးစားလာတယ္။ ဒါဟာ နာမည္ေကာင္းလုိခ်င္လုိ႕မဟုတ္ပါဘူး။ အနစ္နာခံေပးတာမွန္ေပမယ့္ ခ်ီးက်ဴးမွုကုိ လုိခ်င္လုိ႕လဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ခင္ဗ်ားသတိထားၾကည့္ပါ။ ငါ့ေၾကာင့္မုိ႕ သူသက္သာပါေစ.. ဒါမွမဟုတ္ .. ငါ့ေၾကာင့္မုိ႕ သူအဆင္ေျပပါေစ.. ဆုိတဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ေယာက္ကုိ ကူညီၾကည့္လုိက္ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားစိတ္ရဲ႕ ( တိတိက်က် ေျပာရရင္ .. ႏွလံုးသားရဲ႕ ) အလယ္ဗဟုိကေန ေျဖးေျဖးေလးစီး၀င္သြားတဲ့ ေႏြးေထြးမွုေလးတစ္ခုကုိ ခင္ဗ်ားေသြးလည္ပတ္မွုကေန ခံစားလိုက္ရလိမ့္မယ္။ ေနာက္ ဦးေႏွာက္ကေန ခင္ဗ်ားကုိလွမ္းေျပာေနတယ္.. မင္းလုပ္တာ သိပ္မွန္တာပဲကြာဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ခင္ဗ်ားဆီကုိ ၀င္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ခင္ဗ်ား ပင္ပန္းလုိ႕ ပင္ပန္းမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား ပင္ပန္းေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ထဲမွာ ေက်နပ္မွုေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနတယ္။ ၀မ္းေျမာက္မွုေတြ စီးဆင္းေနတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပင္ပန္းမွုဟာ သိပ္ကုိ အဓိပါယ္ရွိလာတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အျပံဳးဟာ ေတာက္ပလာတယ္။
ပင္ပန္းမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က နံနက္ျဖန္ေတာင္ ေသသြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီေန႕အတြက္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ရွင္သန္ေနတာမုိ႕လုိ႕ ျပန္လာမယ့္တံု႕ျပန္မွုေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္မမက္ေမာပါဘူး။ ေမွ်ာ္လဲမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ အဲ့လုိရွင္သန္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကုိ ကြ်န္ေတာ္ မျဖဳန္းတီးမိေတာ့ဘူးလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ယူဆမိတယ္။ (အခ်ိန္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အရာတုိင္းပါပဲ။) ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္အတတ္ႏိုင္ဆံုး တာ၀န္ေက်ခ်င္လာတယ္။
သင္ေသသြားေသာ္
ဪ လူ႕ျပည္ေလာက လူ႕ဘဝကား
အို ရနာရ ေသရဦးမည္ မွန္ေပသည္တည္႕
သို႕တျပီကား သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ သင္တို႕ေျမသည္
အေျခတိုးျမႇင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏ ။
သင္၏ မ်ိဳးသား စာစကားလည္း
ၾကီးပြါးတက္ျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏ ။
သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေဝရာ ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္ ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစတည္း ။
ေဇာ္ဂ်ီ (ဒီဇင္ဘာ ၁၉၃၅)
တဲ့..။ ဒီကဗ်ာေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အခုထိ ဆယ္တန္းသင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာ ကဗ်ာက႑မွာ ထည့္သြင္းထားတုန္းျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားေရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ သိျပီးသားပါ။ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ခုၾကားတုိင္း ခုတစ္ခါျပန္ျပီး တန္ဖုိးထားမိခဲ့ရတဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကုိေလးစားခဲ့မိတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ဘာကုိမွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္လဲ ကြ်န္ေတာ့္ႏိုင္ငံၾကီး တုိးတက္ၾကီးပြားဖုိ႕ရာ လမ္းမျမင္ေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္လဲ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီးလို ျဖစ္မလာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြအေပၚ အဆင္ေျပေျပ ေနေပးခဲ့မယ္ဆုိပါစုိ႕..။ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းျခင္းမရွိ၊ ရွံဳ႕ခ်ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ျခင္းမရွိ၊ မနာလုိမုန္းထားျခင္းမရွိဘဲ၊ ျဖစ္ေနသမွ် ခံစားခ်က္တုိင္းအေပၚ ကုိယ့္စိတ္ေလးကုိယ္သိျပီးသာေနမယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဆက္စပ္သမွ်လူတုိင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာရၾကလိမ့္မယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္အျပည့္အ၀ယံုၾကည္ထားမိတယ္။ ဒါဟာ ဘာသာေရးေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးေလ။
ခင္ဗ်ားလူတစ္ေယာက္ကို မနာလုိျဖစ္ဘူးလားလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနလုိ႕လားမသိဘူး။ မနာလုိျဖစ္တဲ့အခါေတြရွိတယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ဥပမာ.. ကြ်န္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနျပီ။ သူက သူ႕နာမည္ကုိ Facebook မွာ ေဒါက္တာဆုိျပီး တင္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တဲ့ အဲ့ဒီ မူလတန္းထဲက ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးရဲ႕ အဲ့ဒီေဒါက္တာဆုိတဲ့စကားလံုးကုိ ျမင္ရတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မနာလုိမွုက အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ကုိ ျဖစ္တည္တယ္။ အဲ့ဒီမနာလုိမွုကေလ .. ခုနက ေဒါသျဖစ္တဲ့အတုိင္းပဲ .. ႏွလံုးသားဆီကေန တစ္စိမ့္စိမ့္နဲ႕ကုိ ပူေလာင္လာတာဗ်။ အဲ .. ေဒါသနဲ႕ မတူတာက ဒီမနာလုိျဖစ္ျပီဆုိတာနဲ႕ ဗိုက္ထဲကေရာ ရင္ေခါင္းထဲကေရာ တစ္ကုိယ္လံုးက ေသြးေၾကာေတြေရာ အကုန္ပူေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး ရင္ထဲမွာ မႏွစ္ျမိဳ႕ျခင္းဆုိတဲ့ ရလာဒ္အေနနဲ႕ ပူေလာင္မွုက မီးေငြ႕လုိကုိ ျဖစ္လုိ႕။ ဒါ သူ႕ဟာသူေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္မနာလုိျဖစ္မိတဲ့အေၾကာင္းေလးပါ။
အဲ့လိုျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္လဲသိလား။ သူ႕ရဲ႕ ဆုိက္ဒ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေန႕တုိင္းလုိ သြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဒ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႕ရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြကုိ ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ လွလုိက္တာ။ သူသိပ္ေတာ္တာပဲ။ သူ႕လုိသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိလုိ႕ သူ႕မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဂုဏ္ယူလိုက္ၾကမလဲဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ ကသုိဏ္းရွဳ ရွဳပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းမေလးကုိ ျမင္ရင္ စိတ္က ဗလာနတၱိျဖစ္ေနေရာ။ ရင္ထဲမွာ ေအးေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားမွုက ေနရာအျပည့္အ၀ကုိ ယူတယ္။
ဒါ ကြ်န္ေတာ္နံနက္ျဖန္ေသဖုိ႕အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတာပါ။
စိတ္ေကာင္းေစတနာဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးရင္ကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္ေလးစားဖုိ႕ အဆင္သင့္ျပင္ထားလုိက္တယ္။ အသက္ၾကီးတဲ့သူေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္နာယူမွတ္သားႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းသိပ္မာတဲ့သူ၊ ျပန္မေျပာနားမေထာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႕ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေသသြားရင္ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တရေနမွာဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ နားေထာင္ေပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မထူးဘူးေလ။ သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ပဲ သူ႕အတြက္ ေအးခ်မ္းေနမယ္မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္က နံနက္ျဖန္မွာ ေသေကာင္း ေသႏုိင္မယ့္သူဆုိေတာ့ သူေျပာေနတဲ့စကားေတြကုိ ခနေလာက္ သူ႕အတြက္အခ်ိန္ေပးျပီးနားေထာင္ေပးလုိက္တာ သူ႕ကုိ ကူညီရာလဲ ေရာက္တယ္။ သူ႕ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစရာလဲေရာက္တယ္ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္နားေထာင္ေပးလုိက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ဘာသာေရးမွာလဲ ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလွဴအတန္းဆုိတာလဲ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ကဗၼည္းထုိးေလာက္တဲ့အထိ အရာမ၀င္ခဲ့ဘူး။ (ၾကံဳသလုိလွဴလုိက္တာပါပဲ။) သီလဆုိတာလဲ အထူးတလည္ ရြတ္ဆုိခံယူေနရတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားေတာင္ ေန႕စဥ္မရွိခုိးျဖစ္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာသာေရးဆုိလုိ႕ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ သတိနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ယူျခင္းဆုိတဲ့ အေလ့အထတစ္ခုပဲ ျဖစ္တည္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘာသာေရးက ကြ်န္ေတာ္မအိပ္ခင္ နဲ႕ အိပ္ယာႏုိးခ်ိန္မွာ ရတနာသံုးပါး၊ ေဖေဖ ေမေမ၊ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ၊ ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကုိ႕ကုိ စိတ္ထဲကေန ရည္မွန္းျပီး ကန္ေတာ့မယ္။ ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းၾကည္လင္သြားေအာင္ တုိေတာင္းတဲ့ ဘုရားစာတစ္ခုကုိ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္တုိက္အာရံုျပဳျပီး ရြတ္ရင္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕စမယ္။ (အခ်ိန္နည္းနည္းရေသးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မ်က္လံုးခနေလာက္မွိတ္ျပီး အသက္ရွဴတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ခံစားၾကည့္မယ္။) ေနာက္ ဘုရားစာရြတ္တာကို ရပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ထိေတြ႕ကုိင္တြယ္သမွ် နဲ႕ စိတ္ကုိ သတိထားျပီး ေစာင့္ၾကည့္မယ္။ ခံစားရသမွ်ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရတာ၊ သိေနရတာေလာက္ စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေကာင္းတာ .. ျငိမ္ေနတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အၾကီးအက်ယ္၀မ္းနည္းတာနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္၀မ္းသာတာမ်ိဳး မရွိေတာ့တာ အဲ့လုိစိတ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု၊ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တန္ဖုိးထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္နံနက္ျဖန္ ေသသြားရင္ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ သူတုိ႕ကုိလဲ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ဆံေနခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းတစ္မ်ိဳးလုိ႕ ယူဆမိတယ္။
ကမၻာမပ်က္ခင္တစ္လ အလုိဆုိတာထက္ .. ကြ်န္ေတာ္နံနက္ျဖန္ေသသြားတဲ့အခါ .. ငါ မလုပ္လုိက္ရေလျခင္း၊ ငါ မွားခဲ့ေလျခင္းဆုိတဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ ေနာင္တအစံုက ရင္ကုိ ၀င္ေဆာင့္တာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကမၻာကုိ ဆိတ္သုဥ္းေစလုိက္ဖုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ အဲ့ဒီေန႕မွာ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ကြ်န္ေတာ္ ႏွုတ္ဆက္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ႏွုတ္ဆက္စရာလဲ မလုိဘူးလုိ႕ထင္တယ္ေလ။
ကြ်န္ေတာ္မေသခင္ အေကာင္းဆံုး ရွင္သန္ခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္လား။
( ဒီပုိစ့္ေလးဟာ ေဒၚေလးနင္း (ႏွင္းနဲ႕မာယာ) တက္ဂ္တဲ့ ကမၻာမပ်က္ခင္ တစ္လအလုိဆုိတာကုိ သတိတရနဲ႕ ေရးဖြဲ႕ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္စာအုပ္ကမွ ကူးမခ်ထားပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြကုိပဲ ခ်ျပထားတာပါ။
အမွန္က ဒီေန႕ဟာ ဒီဇင္ဘာ၇ရက္ေန႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကုိတုိ႕ ခ်စ္သက္တမ္း ၅ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ေန႕ပါ။ ဒီေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ဒီလုိပုိစ့္မ်ိဳးကုိ အမွတ္တရအေနနဲ႕ ေရးမိျခင္းပါ။
စာဖတ္သူအေနနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ခံစားမွုနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး တစ္ခုခုရမယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ =] )
နံေဘး စားပြဲေပၚက နာရီေလးကေတာ့ တိက်စြာ နံနက္၂နာရီကုိ ညႊန္ျပလုိ႕။
ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာက အသာအယာပဲ ထျဖစ္ခဲ့လုိက္တယ္ .. အိပ္ခ်င္စိတ္မွ မရွိေတာ့ဘဲေလ။
အခန္းထဲမွာ လႊတ္ထားတဲ့ ေလးေအးစက္ရဲ႕ အရွိန္နဲ႕ ခ်မ္းေအးမွုက တစ္ကုိယ္လံုးကုိ လႊမ္းျခံဳထားေလရဲ႕။
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ (တကူးတကမဟုတ္ဘဲဲဲ) ယူျပီး ၀ရန္တာတံခါးကုိ ေျဖးညင္းစြာ ဖြင့္လုိ႕ အျပင္ဘက္ေလာကကုိ ႏွုတ္ဆက္လုိက္မိတယ္။
ျမဴေတြေတာင္ ဆုိင္းလုိ႕ ..
ၾသကာသေလာကရဲ႕ ညခ်မ္းအခ်ိန္အလွတရားကုိ ခံစားၾကည့္မိေတာ့ ေရာင္စံုမီးလံုးေတြ ထြန္းညွိထားတဲ့ တုိက္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ၊ ေနာက္ မီးမွိန္မွိန္ေလးေတြေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကားပါကင္ေတြ ..
အျပင္မွာ ႏွင္းေတာ့မက်ပါဘူး။ ဒီဇင္ဘာဆုိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဆီက ႏွင္းက်တဲ့ အရပ္ေဒသမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေန႕ပူညခ်မ္းဆုိတဲ့ စကားရပ္နဲ႕အညီ ခုလုိအခ်ိန္မွာ ျမဴေတြ ဆုိင္းေနတာမ်ား ႏွင္းက်တာထက္ေတာင္ လွေနသလားလုိ႕ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေထာက္ခံေနမိတယ္ေလ။
ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းကုိ ေငးၾကည့္မိေတာ့ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ကုိ ပတ္စီးေနတဲ့ အဂၤလန္က သိမ္းျမစ္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ Creek ငယ္ေလးတစ္ခု။
သူ႕ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေရာင္စံုတုိက္ေတြ အစီအရီ။ မဲနက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ထက္မွာေတာ့ ျပည့္ရႊန္းလဲ့ေနတဲ့ လမင္းရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသက လွပမွုအေပါင္းကုိ သရဖူေဆာင္းေနတယ္ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ပံုေဆာင္လုိ႕။
အစစ အစီအစဥ္တက် အေသအခ်ာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ သက္၀င္ထင္ျပန္မွုလုိ လွပလြန္းတဲ့ ဒီေလာကၾကီးကုိ ဘယ္သူမ်ား ဖန္တီးထားခဲ့သလဲလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ ပါးပါးေလး ေတြးျဖစ္လုိက္မိေသးတယ္။
အဲ့လုိ ေတြးမိလုိက္တဲ့ခဏ .. ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အာရံုထဲကုိ တေလာဆီက ( ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါျပီီ ) ေဒၚေလးနင္း ( ႏွင္းနဲ႕မာယာ ) တက္ဂ္ထားခဲ့တဲ့ တက္ဂ္ပုိစ့္တစ္ခုက ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အမွန္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္အဲ့ပုိစ့္ကုိ မေရးခ်င္လုိ႕ ေရွာင္ေနခဲ့တာ.. မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာ .. လနဲ႕ကုိ ခ်ီလုိ႕.. ေဒၚေလးနင္းကလဲ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အျပစ္မတင္ခဲ့ပါဘူး။ စကားေတာင္ အစမေဖာ္ေပးခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ရုတ္တရက္ၾကီး ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲကုိ အဲ့ဒီ ကမၻာမပ်က္ခင္ တစ္လအလုိဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ အေၾကာင္းအရာက ၀င္ေရာက္လာေတာ့ ခုနက လွပေနတဲ့အရာအားလံုးအတြက္ ႏွေျမာတသျဖစ္မိတဲ့စိတ္က ဘယ္ဘက္ရင္အံုကေန တစ္ရိပ္ရိပ္ေဆာင့္တက္လာေနတယ္။ ေခါင္းကုိေတာင္ ခပ္ေျဖးေျဖးခါယမ္းလုိက္မိတယ္ ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လူသားတုိင္းအတြက္ တစ္ေန႕မလြဲမေသြ ၾကံဳရမယ့္အရာက ေသျခင္းတရားဆုိတာ လူတုိင္းသိထားျပီးသားအရာပါ။ လူတုိင္း ေမြးကတည္းက ေသျခင္းကုိပါ တစ္ခါတည္း စရံသတ္လာခဲ့ျပီးသားဆုိတာ ေျပာေနဖုိ႕ေတာင္ မလုိဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေမြးဖြားျခင္းနဲဲ႕ ေသဆံုးျခင္းဟာ ကပ္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြလဲ ျဖစ္တယ္ေလ။ ေသတယ္ဆုိတာကုိ စိတ္၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ မ၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ ငါတစ္ေန႕ေသမယ္လုိ႕ စိတ္အတြင္းသႏၱာန္မွာ လက္ခံထားရင္ကုိပဲ ဒါဟာ အျပဳသေဘာေဆာင္ေနပါျပီတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းဆႏၵာဓိကရဲ႕ ဆံုးမစကားေလးကုိ သြားအမွတ္ရလုိက္မိတယ္။
ဟင့္အင္း .. တကယ္က အဲ့ဒီ ကမၻာမပ်က္ခင္ တစ္လအလုိမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ တစ္စကၠန္႕တုိင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေသဆံုးေနခဲ့ျပီးပါျပီ။ (ဘုန္းဘုန္းဦးေဇာတိကရဲ႕ ဆံုးမစကားေလးပါ)
ကြ်န္ေတာ္ နံနက္ျဖန္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္မသိပါဘူး။ အဲ့လုိပဲ (ပုထုဇဥ္ လူသားေတြအေနနဲဲ႕ ) ဘယ္သူမွလဲ သိႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ နံနက္ျဖန္ ကြ်န္ေတာ္ေသသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္နာရီမွာ ကြ်န္ေတာ္ေသသြားခဲ့ရင္ေရာ။ အခုကြ်န္ေတာ္က အသက္ရွိေနျပီး ေနာက္တစ္နာရီမွာ ကြ်န္ေတာ္သာ ျဖဳတ္ဆုိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိဖူးတယ္။ ဒါဟာ အမွန္တရားဆုိေပမယ့္ သိပ္ကုိ လက္ခံရခက္ခဲလြန္းတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လက္ခံလုိက္မိတယ္။
ေဒၚေလးနင္းေျပာတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္မစဥ္းစားပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ကမၻာပ်က္တာ မပ်က္တာ အသာထားပါဦးေလ။ (ကြ်န္ေတာ္က အဲ့ဒါကုိ စိတ္ကူးထဲကုိ မရွိခဲ့တာဗ်။) ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ နံနက္ျဖန္ကုိေတာင္ ကြ်န္ေတာ္မပုိင္တဲ့ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာကုိမ်ား သြားေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမလဲေနာ္။ အဲ့လုိအေတြးမ်ိဳး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြဆီထဲက ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့လုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ နံနက္ျဖန္ေတြေသဆံုးခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီေန႕အတြက္ပဲ ရွင္သန္ေနခဲ့တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ နံနက္ျဖန္ဆုိတဲ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပါးပါးေလး ျဖစ္တည္ေနေပမယ့္ အဲ့ဒီရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္ ငါေသသြားခဲ့ရင္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္တစ္ခုကလဲ အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕ ရပ္တည္ေနျပန္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေသရင္ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တမရခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေသျပီးေနာက္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ သိလဲမသိႏုိင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္မွ မေသဖူးတာ။ ငရဲနဲ႕ နတ္ျပည္ဆုိတာလဲ ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးဘူး။ ေရာက္လဲမေရာက္ဖူးဘူး။ သိလဲမသိဘူးေလ။ အေမရိကရွိတယ္ဆုိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ အေမရိက ဘယ္လုိပံုစံဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္မေရာက္ဖူးလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္မွ မသိႏိုင္တာ။ အမွန္က ေသျပီးေနာက္ ငါဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာထက္ မေသခင္ ဆုိတဲ့ ပစၥဳပန္ကာလ ကြ်န္ေတာ္ထိေတြ႕ရွင္သန္ႏုိင္တဲ့ ကာလအပုိင္းအျခားကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားမိတယ္။
ေဒၚေလးနင္းက (သူ႕တက္ဂ္ပုိစ့္မွာ ) ေမးတယ္။ မေသခင္ တစ္လအလုိ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီလုိျပန္ေျဖခ်င္ပါတယ္။ နံနက္ျဖန္မေသခင္ ဘာလုပ္မလဲဆုိတာ။
ကြ်န္ေတာ္ရွင္သန္ခြင့္ရတဲ့ ဒီေန႕တစ္ေန႕တာအတြက္ ကြ်န္ေတာ္အေကာင္းဆံုး ရွင္သန္ခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကုိမွ စိတ္မတုိခ်င္ဘူး။ စိတ္ရွည္သည္းခံတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္တဲ့ ဥေပကၡာျပဳမွုမ်ိဳးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္တည္ၾကည့္တယ္။ ေအးေလ.. သူလဲေလ ေလာကီသားေပမုိ႕ဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးေလးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္တုိေဒါသထြက္မွု မခံခ်င္မွုေတြ ျဖစ္တည္လာတဲ့အခါတုိင္းျဖစ္တတ္တဲ့ ဘယ္ဘက္ရင္အံုဆီက ပူလာတဲ့ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခုကုိ သတိထားျပီး ၾကည့္မိတယ္။ ေဒါသျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း စိတ္တုိတဲ့အခါတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ရင္အံု ( ႏွလံုးသား) ဆီက ရုတ္တရက္ ပူလာတယ္။ ေနာက္ တစ္ခုခုကုိ အလုိမက်သလုိ ရင္ခုန္သံျမန္လာတယ္။ ေနာက္ လူက (နည္းနည္းေလး) ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာတယ္။ သူမ်ားကုိ ျပန္ေျပာဖုိ႕မၾကိဳးစားေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီ ျဖစ္တည္မွုေလးကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္အရင္ ေလ့လာၾကည့္မိတယ္။ သိပ္စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ေတြးလိုက္လိမ့္မယ္။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အရာအတြက္ ငါ့စိတ္ကုိ ငါပူေလာင္ေစေတာ့မွာလားလုိ႕။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေလ.. ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခုနက ႏွလံုးသားဆီက ပူေလာင္မွုေလး ခနခ်င္း ျငိမ္းသြားတယ္.. ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းေအးလာတယ္။ ေနာက္ ရင္တုန္ေနတာျငိမ္သြားျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပံဳးႏုိင္လာတယ္။ ေနာက္ ေခါင္းကုိ နည္းနည္းေလာက္ခါလုိက္တယ္။ အားလံုးျပီးသြားျပီဆုိတဲ့သေဘာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ သူမ်ားကုိ ကူညီေပးဖုိ႕ ၾကဳိးစားလာတယ္။ ဒါဟာ နာမည္ေကာင္းလုိခ်င္လုိ႕မဟုတ္ပါဘူး။ အနစ္နာခံေပးတာမွန္ေပမယ့္ ခ်ီးက်ဴးမွုကုိ လုိခ်င္လုိ႕လဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ခင္ဗ်ားသတိထားၾကည့္ပါ။ ငါ့ေၾကာင့္မုိ႕ သူသက္သာပါေစ.. ဒါမွမဟုတ္ .. ငါ့ေၾကာင့္မုိ႕ သူအဆင္ေျပပါေစ.. ဆုိတဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ေယာက္ကုိ ကူညီၾကည့္လုိက္ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားစိတ္ရဲ႕ ( တိတိက်က် ေျပာရရင္ .. ႏွလံုးသားရဲ႕ ) အလယ္ဗဟုိကေန ေျဖးေျဖးေလးစီး၀င္သြားတဲ့ ေႏြးေထြးမွုေလးတစ္ခုကုိ ခင္ဗ်ားေသြးလည္ပတ္မွုကေန ခံစားလိုက္ရလိမ့္မယ္။ ေနာက္ ဦးေႏွာက္ကေန ခင္ဗ်ားကုိလွမ္းေျပာေနတယ္.. မင္းလုပ္တာ သိပ္မွန္တာပဲကြာဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ခင္ဗ်ားဆီကုိ ၀င္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ခင္ဗ်ား ပင္ပန္းလုိ႕ ပင္ပန္းမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား ပင္ပန္းေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ထဲမွာ ေက်နပ္မွုေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနတယ္။ ၀မ္းေျမာက္မွုေတြ စီးဆင္းေနတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပင္ပန္းမွုဟာ သိပ္ကုိ အဓိပါယ္ရွိလာတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အျပံဳးဟာ ေတာက္ပလာတယ္။
ပင္ပန္းမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က နံနက္ျဖန္ေတာင္ ေသသြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီေန႕အတြက္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ရွင္သန္ေနတာမုိ႕လုိ႕ ျပန္လာမယ့္တံု႕ျပန္မွုေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္မမက္ေမာပါဘူး။ ေမွ်ာ္လဲမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ အဲ့လုိရွင္သန္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကုိ ကြ်န္ေတာ္ မျဖဳန္းတီးမိေတာ့ဘူးလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ယူဆမိတယ္။ (အခ်ိန္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အရာတုိင္းပါပဲ။) ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္အတတ္ႏိုင္ဆံုး တာ၀န္ေက်ခ်င္လာတယ္။
သင္ေသသြားေသာ္
ဪ လူ႕ျပည္ေလာက လူ႕ဘဝကား
အို ရနာရ ေသရဦးမည္ မွန္ေပသည္တည္႕
သို႕တျပီကား သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ သင္တို႕ေျမသည္
အေျခတိုးျမႇင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏ ။
သင္၏ မ်ိဳးသား စာစကားလည္း
ၾကီးပြါးတက္ျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏ ။
သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေဝရာ ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္ ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစတည္း ။
ေဇာ္ဂ်ီ (ဒီဇင္ဘာ ၁၉၃၅)
တဲ့..။ ဒီကဗ်ာေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အခုထိ ဆယ္တန္းသင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာ ကဗ်ာက႑မွာ ထည့္သြင္းထားတုန္းျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားေရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ သိျပီးသားပါ။ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ခုၾကားတုိင္း ခုတစ္ခါျပန္ျပီး တန္ဖုိးထားမိခဲ့ရတဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကုိေလးစားခဲ့မိတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ဘာကုိမွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္လဲ ကြ်န္ေတာ့္ႏိုင္ငံၾကီး တုိးတက္ၾကီးပြားဖုိ႕ရာ လမ္းမျမင္ေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္လဲ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီးလို ျဖစ္မလာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြအေပၚ အဆင္ေျပေျပ ေနေပးခဲ့မယ္ဆုိပါစုိ႕..။ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းျခင္းမရွိ၊ ရွံဳ႕ခ်ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ျခင္းမရွိ၊ မနာလုိမုန္းထားျခင္းမရွိဘဲ၊ ျဖစ္ေနသမွ် ခံစားခ်က္တုိင္းအေပၚ ကုိယ့္စိတ္ေလးကုိယ္သိျပီးသာေနမယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဆက္စပ္သမွ်လူတုိင္းမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာရၾကလိမ့္မယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္အျပည့္အ၀ယံုၾကည္ထားမိတယ္။ ဒါဟာ ဘာသာေရးေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးေလ။
ခင္ဗ်ားလူတစ္ေယာက္ကို မနာလုိျဖစ္ဘူးလားလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနလုိ႕လားမသိဘူး။ မနာလုိျဖစ္တဲ့အခါေတြရွိတယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ဥပမာ.. ကြ်န္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနျပီ။ သူက သူ႕နာမည္ကုိ Facebook မွာ ေဒါက္တာဆုိျပီး တင္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တဲ့ အဲ့ဒီ မူလတန္းထဲက ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးရဲ႕ အဲ့ဒီေဒါက္တာဆုိတဲ့စကားလံုးကုိ ျမင္ရတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မနာလုိမွုက အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ကုိ ျဖစ္တည္တယ္။ အဲ့ဒီမနာလုိမွုကေလ .. ခုနက ေဒါသျဖစ္တဲ့အတုိင္းပဲ .. ႏွလံုးသားဆီကေန တစ္စိမ့္စိမ့္နဲ႕ကုိ ပူေလာင္လာတာဗ်။ အဲ .. ေဒါသနဲ႕ မတူတာက ဒီမနာလုိျဖစ္ျပီဆုိတာနဲ႕ ဗိုက္ထဲကေရာ ရင္ေခါင္းထဲကေရာ တစ္ကုိယ္လံုးက ေသြးေၾကာေတြေရာ အကုန္ပူေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး ရင္ထဲမွာ မႏွစ္ျမိဳ႕ျခင္းဆုိတဲ့ ရလာဒ္အေနနဲ႕ ပူေလာင္မွုက မီးေငြ႕လုိကုိ ျဖစ္လုိ႕။ ဒါ သူ႕ဟာသူေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္မနာလုိျဖစ္မိတဲ့အေၾကာင္းေလးပါ။
အဲ့လိုျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္လဲသိလား။ သူ႕ရဲ႕ ဆုိက္ဒ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေန႕တုိင္းလုိ သြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဒ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႕ရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြကုိ ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ လွလုိက္တာ။ သူသိပ္ေတာ္တာပဲ။ သူ႕လုိသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိလုိ႕ သူ႕မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဂုဏ္ယူလိုက္ၾကမလဲဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ ကသုိဏ္းရွဳ ရွဳပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းမေလးကုိ ျမင္ရင္ စိတ္က ဗလာနတၱိျဖစ္ေနေရာ။ ရင္ထဲမွာ ေအးေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားမွုက ေနရာအျပည့္အ၀ကုိ ယူတယ္။
ဒါ ကြ်န္ေတာ္နံနက္ျဖန္ေသဖုိ႕အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတာပါ။
စိတ္ေကာင္းေစတနာဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးရင္ကုိပဲ ကြ်န္ေတာ္ေလးစားဖုိ႕ အဆင္သင့္ျပင္ထားလုိက္တယ္။ အသက္ၾကီးတဲ့သူေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္နာယူမွတ္သားႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းသိပ္မာတဲ့သူ၊ ျပန္မေျပာနားမေထာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႕ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေသသြားရင္ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တရေနမွာဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ နားေထာင္ေပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မထူးဘူးေလ။ သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ပဲ သူ႕အတြက္ ေအးခ်မ္းေနမယ္မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္က နံနက္ျဖန္မွာ ေသေကာင္း ေသႏုိင္မယ့္သူဆုိေတာ့ သူေျပာေနတဲ့စကားေတြကုိ ခနေလာက္ သူ႕အတြက္အခ်ိန္ေပးျပီးနားေထာင္ေပးလုိက္တာ သူ႕ကုိ ကူညီရာလဲ ေရာက္တယ္။ သူ႕ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစရာလဲေရာက္တယ္ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္နားေထာင္ေပးလုိက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ဘာသာေရးမွာလဲ ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလွဴအတန္းဆုိတာလဲ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ကဗၼည္းထုိးေလာက္တဲ့အထိ အရာမ၀င္ခဲ့ဘူး။ (ၾကံဳသလုိလွဴလုိက္တာပါပဲ။) သီလဆုိတာလဲ အထူးတလည္ ရြတ္ဆုိခံယူေနရတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားေတာင္ ေန႕စဥ္မရွိခုိးျဖစ္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာသာေရးဆုိလုိ႕ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ သတိနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ယူျခင္းဆုိတဲ့ အေလ့အထတစ္ခုပဲ ျဖစ္တည္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘာသာေရးက ကြ်န္ေတာ္မအိပ္ခင္ နဲ႕ အိပ္ယာႏုိးခ်ိန္မွာ ရတနာသံုးပါး၊ ေဖေဖ ေမေမ၊ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ၊ ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကုိ႕ကုိ စိတ္ထဲကေန ရည္မွန္းျပီး ကန္ေတာ့မယ္။ ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းၾကည္လင္သြားေအာင္ တုိေတာင္းတဲ့ ဘုရားစာတစ္ခုကုိ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္တုိက္အာရံုျပဳျပီး ရြတ္ရင္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕စမယ္။ (အခ်ိန္နည္းနည္းရေသးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မ်က္လံုးခနေလာက္မွိတ္ျပီး အသက္ရွဴတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ခံစားၾကည့္မယ္။) ေနာက္ ဘုရားစာရြတ္တာကို ရပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ထိေတြ႕ကုိင္တြယ္သမွ် နဲ႕ စိတ္ကုိ သတိထားျပီး ေစာင့္ၾကည့္မယ္။ ခံစားရသမွ်ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရတာ၊ သိေနရတာေလာက္ စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေကာင္းတာ .. ျငိမ္ေနတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အၾကီးအက်ယ္၀မ္းနည္းတာနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္၀မ္းသာတာမ်ိဳး မရွိေတာ့တာ အဲ့လုိစိတ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု၊ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တန္ဖုိးထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္နံနက္ျဖန္ ေသသြားရင္ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ သူတုိ႕ကုိလဲ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ဆံေနခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းတစ္မ်ိဳးလုိ႕ ယူဆမိတယ္။
ကမၻာမပ်က္ခင္တစ္လ အလုိဆုိတာထက္ .. ကြ်န္ေတာ္နံနက္ျဖန္ေသသြားတဲ့အခါ .. ငါ မလုပ္လုိက္ရေလျခင္း၊ ငါ မွားခဲ့ေလျခင္းဆုိတဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ ေနာင္တအစံုက ရင္ကုိ ၀င္ေဆာင့္တာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကမၻာကုိ ဆိတ္သုဥ္းေစလုိက္ဖုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ အဲ့ဒီေန႕မွာ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ကြ်န္ေတာ္ ႏွုတ္ဆက္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ႏွုတ္ဆက္စရာလဲ မလုိဘူးလုိ႕ထင္တယ္ေလ။
ကြ်န္ေတာ္မေသခင္ အေကာင္းဆံုး ရွင္သန္ခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္လား။
( ဒီပုိစ့္ေလးဟာ ေဒၚေလးနင္း (ႏွင္းနဲ႕မာယာ) တက္ဂ္တဲ့ ကမၻာမပ်က္ခင္ တစ္လအလုိဆုိတာကုိ သတိတရနဲ႕ ေရးဖြဲ႕ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္စာအုပ္ကမွ ကူးမခ်ထားပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြကုိပဲ ခ်ျပထားတာပါ။
အမွန္က ဒီေန႕ဟာ ဒီဇင္ဘာ၇ရက္ေန႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကုိတုိ႕ ခ်စ္သက္တမ္း ၅ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ေန႕ပါ။ ဒီေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ဒီလုိပုိစ့္မ်ိဳးကုိ အမွတ္တရအေနနဲ႕ ေရးမိျခင္းပါ။
စာဖတ္သူအေနနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ခံစားမွုနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး တစ္ခုခုရမယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ =] )
Friday, December 4, 2009
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ကဗ်ာ
ညတဲ့ ..
သာယာမွုေတြ ရွိပါရဲ႕ .. ခါးသီးမွုကေတာ့ ပါးပါးေလး ေပ်ာ္၀င္ေနတယ္ ..
သူငယ္ခ်င္းေရ ..
နင့္ကုိသတိရတဲ့စိတ္နဲ႕ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားထဲ
စကားေတြ ေခ်ာ္ရည္ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ
တုိးတိတ္ပါးလ်တဲ့ စကားသံေလးေတြနဲ႕
ငါ့ကုိခ်ည္ေႏွာင္ ..
ရုန္းထြက္မရေအာင္မ်ား ဖမ္းစားထားသလား သူငယ္္ခ်င္း ..
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညတုိင္းမွာ .. သတိရတတ္တာ
စကားသံတုိးတုိးေလးေတြဆုိရင္
ငါ့ကုိ ၀ုိင္းေလွာင္ၾကေလမလား ..
တကယ္က ငါ့ေ၀ဒနာကုိ ဘယ္သူျမင္ႏုိင္မလဲေလ ..
ရင္ဘတ္ျခင္းတူသူေတြမုိ႕ .. ခုိင္ျမဲၾကသလားဆုိတဲ့အေတြးမ်ိဳးနဲ႕
ငါ မႏွစ္သိပ္ခ်င္ပါဘူး
အျမဲတမ္းဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႕ ငါ နဲနဲေလာက္ ရူးသြပ္ခ်င္တယ္ ..
ငါက တစ္ျမတ္တစ္ႏုိးသိမ္းထုပ္
သံေယာဇဥ္ေတြကုိ အက်င့္လုပ္ေနမိတာလား..
လုိတာမရလုိ႕ ေအာ္ငုိလုိက္ရင္ အဆင္ေျပတတ္တဲ့
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လုိသာဆုိ
တစ္ညလုံး ငါငုိပါရေစ..
ဒီအိမ္မက္ကုိ မႏုိးခ်င္ေတာ့ဘူး..
ဒါေပမယ့္.. ...............
မနက္ခင္းကုိ ေရာက္မွာ ဘယ္သူမွမေျပာလဲ
ငါၾကိဳသိေနပါတယ္..
တိတ္..တိတ္..ေလး ....... မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနယုံ.......။
မင္းနဲ႕ က်ေနာ္
သာယာမွုေတြ ရွိပါရဲ႕ .. ခါးသီးမွုကေတာ့ ပါးပါးေလး ေပ်ာ္၀င္ေနတယ္ ..
သူငယ္ခ်င္းေရ ..
နင့္ကုိသတိရတဲ့စိတ္နဲ႕ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားထဲ
စကားေတြ ေခ်ာ္ရည္ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ
တုိးတိတ္ပါးလ်တဲ့ စကားသံေလးေတြနဲ႕
ငါ့ကုိခ်ည္ေႏွာင္ ..
ရုန္းထြက္မရေအာင္မ်ား ဖမ္းစားထားသလား သူငယ္္ခ်င္း ..
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညတုိင္းမွာ .. သတိရတတ္တာ
စကားသံတုိးတုိးေလးေတြဆုိရင္
ငါ့ကုိ ၀ုိင္းေလွာင္ၾကေလမလား ..
တကယ္က ငါ့ေ၀ဒနာကုိ ဘယ္သူျမင္ႏုိင္မလဲေလ ..
ရင္ဘတ္ျခင္းတူသူေတြမုိ႕ .. ခုိင္ျမဲၾကသလားဆုိတဲ့အေတြးမ်ိဳးနဲ႕
ငါ မႏွစ္သိပ္ခ်င္ပါဘူး
အျမဲတမ္းဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႕ ငါ နဲနဲေလာက္ ရူးသြပ္ခ်င္တယ္ ..
ငါက တစ္ျမတ္တစ္ႏုိးသိမ္းထုပ္
သံေယာဇဥ္ေတြကုိ အက်င့္လုပ္ေနမိတာလား..
လုိတာမရလုိ႕ ေအာ္ငုိလုိက္ရင္ အဆင္ေျပတတ္တဲ့
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လုိသာဆုိ
တစ္ညလုံး ငါငုိပါရေစ..
ဒီအိမ္မက္ကုိ မႏုိးခ်င္ေတာ့ဘူး..
ဒါေပမယ့္.. ...............
မနက္ခင္းကုိ ေရာက္မွာ ဘယ္သူမွမေျပာလဲ
ငါၾကိဳသိေနပါတယ္..
တိတ္..တိတ္..ေလး ....... မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနယုံ.......။
မင္းနဲ႕ က်ေနာ္
Tuesday, December 1, 2009
အဓိပါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္
အခ်စ္ဆိုတာ
အျမစ္မရွိတဲ့ သစ္ပင္
ေရမရွိဘဲစီးတဲ့ ျမစ္
ၾကယ္မေၾကြဘဲလွတဲ့ ည
အခ်စ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသျခင္း
အမွန္တရားကို လိမ္လည္ျခင္း
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ အယားေျဖျခင္း
အခ်စ္ဆိုတာ
ဖိနပ္မပါတဲ့ ေျခေထာက္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိတဲ့ ဒုကၡိတ
ပန္းပြင့္မရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္
အခ်စ္ဆိုတာ
................
.................
ဖြင့္ထားတဲ့ရင္ခြင္ ထဲက
ပိတ္ထားတဲ့ တံခါး။
လင္းစက္ရာ
အျမစ္မရွိတဲ့ သစ္ပင္
ေရမရွိဘဲစီးတဲ့ ျမစ္
ၾကယ္မေၾကြဘဲလွတဲ့ ည
အခ်စ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသျခင္း
အမွန္တရားကို လိမ္လည္ျခင္း
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ အယားေျဖျခင္း
အခ်စ္ဆိုတာ
ဖိနပ္မပါတဲ့ ေျခေထာက္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိတဲ့ ဒုကၡိတ
ပန္းပြင့္မရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္
အခ်စ္ဆိုတာ
................
.................
ဖြင့္ထားတဲ့ရင္ခြင္ ထဲက
ပိတ္ထားတဲ့ တံခါး။
လင္းစက္ရာ
Subscribe to:
Posts (Atom)