အရုိးသားဆံုးဆက္ဆံတာဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ေပးလုိက္တာပါတဲ့.. က်ေနာ္လဲ အရုိးသားဆံုးပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္.. က်ေနာ္ျမတ္ႏုိးတဲ့စာေတြ ကဗ်ာေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕နားခုိရာကုိ တကူးတက အားေပးၾကလုိ႕ ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ.. စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရွိၾကပါေစလုိ႕ ဆႏၵျပဳရင္း...။ ။

Wednesday, August 31, 2011

ေျမၾကီးစကား ...။


ေ၀းရျပီပဲကြယ္
မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႕
ဒီတံခါးကုိ ေစ့ပိတ္လုိက္ပါ့မယ္
မေတြ႕ရေတာ့ေပမယ့္
သတိတရ ရွိခ်င္တယ္။

မခူးေတာ့ပါဘူးေလ
အပင္မွာပဲ တင့္ပါေစ
အဲ့ဒီ ပန္းကေလး
က်ေနာ္ ... ေလထဲကပဲ ရနံ႕ေတြကုိ ပုိက္ေထြးမိတယ္
ကံၾကမၼာရယ္ ...
ပန္းကေလးက မ်က္ႏွာလႊဲ
က်ေနာ့္အတြက္မွ မဟုတ္ဘဲ .... တဲ့။

မစိမ္းကားပါးနဲ႕ကြယ္
ေ၀းရမွာကုိ စုိးပါတယ္
ခယ၀ပ္တြား
သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္းကုိ စကားေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါးေပမယ့္
ကံၾကမၼာရယ္ ...
သူ ... က်ေနာ့္ကုိ ထားသြားတယ္။

အစကတည္းက အေျဖၾကိဳသိေနတဲ့
အျဖစ္အပ်က္ေတြအတြက္
က်ေနာ္ ထူးျပီး ၀မ္းမနည္းေတာ့ဘူး
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့
ေတာင္ေလလာလုိ႕ က်ေနာ့္ပန္းကေလး
အပြင့္ေတြေ၀ရင္
ရင္တစ္ခုလံုးကုိ ျဖန္႕ခင္းေပးမယ္။

ရပါတယ္
ထားခဲ့ရက္လဲ
သတိရတုိင္း ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္မယ္
ေဟာ ... ဟုိးမွာ
သူ ရွိတယ္။


ေဇာ္။






Sunday, August 21, 2011

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဆြဲထုတ္မိေသာ အပုိင္းအစမ်ား



နိဒါန္း ၁

တန္ျမန္မေန႕က ကုိေက်ာ္စြာဟိန္းဆီမွာ ဦးသုေမာင္ေရးတဲ့ သုခသုေမာင္စာေပတုိက္ပြဲဆုိတဲ့ ရသစာေပငယ္တစ္ခုကုိ က်ေနာ္ ဖတ္ခြင့္ရလုိက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ျဖစ္မိရပါတယ္။ ဆရာၾကီး ဦးသုခရဲ႕ ပညာရွိဆန္ျပီး ရုိးသားတဲ့ ဟန္ပန္ေတြနဲ႕ ဆရာဦးသုေမာင္ရဲ႕ ရုိးသားတဲ့ ေနာင္တ။

ဖတ္ရင္းနဲ႕ ရင္တစ္ခုလံုးလွဳိက္ခနဲျဖစ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဖတ္ခြင့္ရတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ တစ္လက္စတည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ အတိတ္ပံုရိပ္ေတြကုိ က်ေနာ္ျပန္ျမင္ခဲ့မိတယ္။ က်ေနာ္လဲ လူထဲကလူပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အမွားနဲဲ႕မကင္းတဲ့ လူေတြထဲမွာ အမွားအမ်ားဆံုးလူေတြကုိ ေရြးထုတ္ရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္က ထိပ္ဆံုးတန္းကို ၀င္ႏိုင္ေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာဦးသုေမာင္ ေျပာခဲ့သလုိပါပဲ။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဂုဏ္ေမာက္ေနမွဳရယ္၊ ၀င္ေငြေကာင္းေနမွဳရယ္၊ အလုပ္ေကာင္းေနမွဳရယ္၊ ရေနတဲ့အခြင့္အေရးေတြ ေကာင္းေနမွဳရယ္ေၾကာင့္ ငါမွန္ရင္ျပီးေရာ ... ဘယ္သူမွ ဂရုမစုိက္ဘူးကြာဆုိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ အတိတ္လမ္းမတေလွ်ာက္မွာ ဒုနဲ႕ေဒးပါ။ ေနာက္ကုိ ျပန္ျပန္ၾကည့္တုိင္း ေနာင္မွပဲတ, တ မိေနတဲ့ ေနာင္တေတြက မုိင္တုိင္ေတြကုိ ရာနဲ႕ခ်ီျပီး စုိက္ထူလုိ႕ေတာင္ ေနပါျပီ။ အခုထိလဲ ေနာင္တနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ပလဲနံပ သင့္ေနဆဲပါပဲ။

အဲ့ဒီေနာင္တေတြနဲ႕ လံုးလည္ခ်ာလည္လုိက္ေနခဲ့ရင္းက ဆရာဦးသုေမာင္လုိ ေမ့မရႏုိင္ေတာ့မယ့္ စကားခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ေတြ က်ေနာ့္မွာလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ လူတုိင္းမွာ ရွိေနၾကမွာပါ။ အမွတ္တရဆုိတာ လူတုိင္းနဲ႕ သက္ဆုိင္တဲ့ ပင္လယ္တစ္ခုပါ။ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ပါတယ္။

အပုိင္း (က)

က်ေနာ့္ရဲ႕အေနအထိုင္မတတ္ခဲ့မွဳေတြအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းကုိ စကားစပ္မိရင္း သူငယ္ခ်င္း ၾကည္သာေမာင္ (ကဗ်ာဆရာ ၾကည္သက္ဟန္) ကုိ ဖြင့္ေျပာခဲ့မိတုန္းက ၾကည္သာျပန္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။

" အရွိကုိ အရွိအတုိင္းေနပါ မိေဇာ္ရယ္။ အဲ့ဒီလုိေနတာကုိက အဓိပါယ္ရွိေနတာ " တဲ့။

အဲ့ဒီ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ က်ေနာ့္ရင္ထဲကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္စီးေနခဲ့တာ စၾကားကတည္းကပါ။ သူက ရုိးရုိးေလး ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ျပည့္၀တဲ့ စကားတစ္ခြန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အပုိင္း (ခ)

က်ေနာ္က နဂုိကတည္းက စာေပနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ ၀ါသနာက ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္ပါဘူး။ ေလးၾကီးၾကီးပါ။ စာေတြကုိ ကမူးရွဴးထုိး ၀ါးစားမတတ္ ဖတ္တတ္တဲ့သူေတြထဲ က်ေနာ္လဲ ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ပါမ်ားလာေတာ့ စာဖတ္မ်ားတဲ့သူတုိ႕ ထံုးစံအတုိင္း က်ေနာ္လဲ ေဘာပင္ေလးတစ္ကုိင္ကုိင္နဲ႕ ေပါက္တတ္ကရေလးေတြ ေရးမိေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေရးခဲ့သမွ် စာေတြ ကဗ်ာေတြဆုိတာ အခုေခတ္ ကုိးတန္း ဆယ္တန္း ကေလးေတြ စိတ္ကစားတတ္ခါစ ဗလာစာအုပ္ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ေရးၾကတဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ စာသားေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းနဲ႕မွ တန္းတူ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ရယ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ငံု႕မၾကည့္ပါဘဲ သူမ်ားရဲ႕ ရင္ဘတ္ဟၾကားကုိ လက္ညွိဳးအေခါက္ေခါက္အခါခါ ထုိးခဲ့မိဖူးပါတယ္။ ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္နဲ႕ သံသရာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္လည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

တစ္ေန႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဟိန္းလတ္ေဇာ္ (သူလဲ ကဗ်ာဆရာပါပဲ) နဲ႕ စကားေျပာခြင့္ၾကံဳရတဲ့အခါ က်ေနာ္ကလည္း လတ္တေလာ စိတ္တုိစရာ ကိစၥေတြရွိထားခဲ့ေတာ့ သူ႕ကုိ ေဒါသတၾကီးနဲ႕ ရင္ဖြင့္မိပါတယ္။ ဟိန္းလတ္က က်ေနာ္ေျပာသမွ် အစအဆံုး ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္ျပီးမွ တစ္ခြန္းတည္းပဲ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

" မိေဇာ္ ... ကဗ်ာေရးတဲ့သူက လူမုိက္ျဖစ္ရတယ္လုိ႕ .... "

သူက ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ခြန္းတည္းေျပာအျပီးမွာ က်ေနာ္လည္း ဆြံ႕အျငိမ္သက္သြားမိရတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ျခင္းၾကီးစြာနဲ႕ က်ေနာ္ နင့္နင့္သီးသီး နာက်င္ခဲ့ရတယ္။

ေလာကမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အမွန္အတုိင္းျပန္သိရတာဟာ တကယ္ကုိ လက္ခံရခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါလုိ႕ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေျပာတာေလး က်ေနာ္ သတိရလုိက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ တကယ္ပဲ လူမုိက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အပုိင္း (ဂ)

က်ေနာ္က စာသိပ္ေရးခ်င္တဲ့သူဆုိေတာ့ က်ေနာ္ေရးသမွ်စာေတြကုိလည္း သူမ်ားကုိ သိပ္ဖတ္ေစခ်င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးတစ္ခုလုိ ဘယ္သူမ်ားဖတ္လိမ့္မလဲဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႕ က်ေနာ္ ေရနစ္သူ ေကာက္ရုိးဆြဲသလုိ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးတာပါ။ ဆုိခဲ့ဖူးသလုိပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ စာေရးျခင္းအတတ္ပညာက အထက္တန္းေက်ာင္းသူအဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိေလေတာ့ မေရးရင္ေကာင္းမယ္ဆုိတဲ့ ေ၀ဖန္ျခင္းကုိေတာင္ က်ေနာ္ ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ ရွဳက္ၾကီးတငင္ ငုိခဲ့ရတဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ပါပဲ။

က်ေနာ္ငုိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တုိက္ဆုိင္စြာ မူလတန္းတုန္းကတည္းက တစ္တန္းတည္းတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း စုိးထြန္းေနာင္ (ကဗ်ာဆရာ လင္းစက္ရာ) ကုိ က်ေနာ္ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ေနာင္ေနာင္က က်ေနာ္ငုိေနတာကုိ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာသမွ်ကုိ နားေထာင္ေပးရွာတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ နားေထာင္ေပးမယ့္သူ ရွိေနေတာ့ အားရပါးရ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႕ ေျပာေပါ့။ အဲ့လုိေျပာေနရင္းက ေနာင္ေနာင္က က်ေနာ့္ကုိ ရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ ေျပာခဲ့တယ္။

" လတ္လတ္ .. သူငယ္ခ်င္း ... ငါလဲ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတာ နင္သိပါတယ္။ ငါ ကဗ်ာေတြ ေရးတယ္။ ျပီးေတာ့ နင္တုိ႕ဆီ ပုိ႕ေပးတယ္။ ေရးရမွာ ငါ့အလုပ္ပဲ။ ဖတ္တာမဖတ္တာ နင္တုိ႕အပုိင္းပဲ။ ငါေရးခ်င္စိတ္ရွိလုိ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ခ်ေရးလုိက္တယ္။ ေရးျပီးရင္ ငါ့အတြက္က ျပီးသြားျပီ။ အဲ့ဒီရဲ႕ ေနာက္ပုိင္းက ကိစၥေတြကုိ ငါမသိေတာ့ဘူး။ သိလဲ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါလုပ္ရမယ့္ကိစၥ ငါျပီးသြားျပီေလ။ "

အဲ့ဒီကတည္းက က်ေနာ္ မငိုေတာ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ေရးတယ္။ ေရးတတ္သလုိေရးတယ္။ ျပီးေတာ့ လူၾကားထဲ ခ်ျပတယ္။ ဖတ္ခ်င္သူက ဖတ္ျပီး မဖတ္ခ်င္သူက မဖတ္ဘဲ ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ပါဘူး။ အျပစ္လဲ မတင္ခဲ့မိေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္ရဲ႕ ၀ါသနာအရ က်ေနာ္စာေရးျပီး ၀ါသနာအရပဲ က်ေနာ္ လူၾကားထဲ မ်က္ႏွာေျပာင္စြာ ခ်ျပေနဦးမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ေနာင့္စကားေလးကေတာ့ အျမဲတမ္း က်ေနာ့္အနီးမွာ လြင့္၀ဲလွ်က္ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

အပုိင္း ( ဃ )

က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ္သိပ္ကုိ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႕နာမည္က ေနျဖိဳးပုိင္ ( ကဗ်ာဆရာ ေနပုိင္) ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ညီေနပုိင္လုိ႕ပဲ ေခၚပါတယ္။ ညီေနပုိင္ ရန္ကုန္ကုိ ခြင့္ျပန္ရေတာ့ သူ ရဟန္းခံပါတယ္။ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သူလူထြက္ဖုိ႕ တစ္ရက္အလုိ ညမွပဲ က်ေနာ္တုိ႕ ဖုန္းေျပာၾကရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ညီေနပုိင္ကုိ ....

" ဘုန္းဘုန္းကုိ တပည့္ေတာ္ ဖုန္းထဲကေနပဲ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္ဘုရား "

" အင္းအင္း၊ ဟုတ္ပါျပီ ဒကာမၾကီး "

" ဘုန္းဘုန္း ... တပည့္ေတာ္ ကန္ေတာ့ျပီးျပီးဆုိေတာ့ ဆုေပးဦးေလဘုရား "

" ဘုန္းဘုန္း ဆုမေပးတတ္ဘူး ဒကာမၾကီး "

" ဘုန္းဘုန္းကလဲ ... ဆုေပးပါဘုရား "

" ဒကာမၾကီး ... ဒီေန႕ ဘုန္းဘုန္း အသုဘလုိက္ပုိ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္.. ေလာကမွာ ၀ဋ္ဆုိတာ တကယ္လည္တယ္ ဒကာမၾကီး... ဘုန္းဘုန္းေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာထဲကလုိပါပဲ.. ငါေမြးတုန္းက ေပ်ာ္ေနရယ္ေနသူေတြၾကား ငါတစ္ေယာက္တည္း ငုိရတယ္... ခု ငါေသေတာ့ ငုိေနသူေတြၾကား ငါတစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးေနရတယ္... အဲ့ဒါေၾကာင့္ ၀ဋ္ဆုိတာ တကယ္ပဲ လည္တယ္ဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္... ဒကာမၾကီး .. စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းထားပါ.. အစမွာေရာ .. အလယ္မွာေရာ .. အဆံုးမွာပါ စိတ္ေကာင္းထားပါ ... အဲ့ဒီလုိ စိတ္ေကာင္းထားတဲ့သူ ျဖစ္ပါေစလုိ႕ ဘုန္းဘုန္း ဆုေပးလုိက္မယ္ "

ေအးေအးေဆးေဆး ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ စကားသံတုိ႕အဆံုးမွာ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမျခင္းေတြ အစုလုိက္အျပံဳလုိက္ ၀င္တုိးၾကတယ္။ တည္ျငိမ္ျခင္း၊ ျငိမ္သက္ျခင္း၊ ေအးျမျခင္း ... အဲ့ဒါေတြကသာ ကုိယ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအစစ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အသက္ရွဴမိေလတုိင္း က်ေနာ္ ပုိပုိသိလာေနရတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ ....... ဘာလဲ။

အပုိင္း ( င )

က်ေနာ္ တကၠသုိလ္တက္ေနတုန္းက က်ေနာ့္ညီငယ္ေလးေတြကုိ အိမ္မွာ စာေခၚျပေပးဖူးပါတယ္။ ညီငယ္ေလးေတြဆုိေပမယ့္ က်ေနာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ပဲငယ္ၾကတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ တစ္၀မ္းတည္းကြဲတဲ့ ညီ ေမ်ာက္ေလာင္းေလးေတြပါ။ တကယ္ဆုိ သူတုိ႕က က်ေနာ့္ထက္ စာပုိေတာ္ၾကတဲ့ ဂ်ီတီစီ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ကုိ လာသင္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕က က်ေနာ့္ကုိ အေတာ္ေလး ခင္တြယ္ၾကသလုိ က်ေနာ္ကလဲ ခ်စ္ပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ သူတုိ႕ကုိ စာသင္ေပးရတဲ့ စာသင္ခ်ိန္အျပီး အဲ့ဒီ အုပ္စုထဲက က်ေနာ့္ညီကေလး ဘုိဘုိနဲ႕ က်ေနာ္ လမ္းထိပ္ကုိ အေမခုိင္းလုိ႕ သြားၾကရပါတယ္။ လမ္းထိပ္ဆုိေပမယ့္ ဘတ္စ္ကား၂မွတ္တုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတာမုိ႕ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ သြားရပါတယ္။ လမ္းမွာ အေတြးေတြအေၾကာင္း အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္းနဲ႕ တရားသေဘာေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ ဘုိဘုိက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

" မေဇာ္ ... စကားမေျပာေတာ့တဲ့အခ်ိန္၊ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ထဲကေန ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးကုိ အနက္အဓိပါယ္နဲ႕အတူ ရြတ္ေနၾကည့္ပါ... သိပ္မေတြးျဖစ္ေတာ့ဘူး ... က်ေနာ္လဲ အဲ့လုိပဲ လုပ္ျဖစ္တယ္... "

" မေဇာ္ ျမန္မာလုိ မရဘူးရယ္ ... "

" က်ေနာ္ ေရးေပးမယ္ ... "

လမ္းသြားေနရင္းနဲ႕ သူတကယ္ပဲ က်ေနာ့္ကုိ ေရးေပးပါတယ္။ လမ္းသြားရင္းနဲ႕ပဲ က်ေနာ့္ကုိ တစ္ထုိင္တည္း အလြတ္ရေအာင္ က်က္ခုိင္းပါတယ္။ ဘုိဘုိက ညီေတြအားလံုးထဲမွာေတာ့ အလိမၼာဆံုးနဲ႕ က်ေနာ္ အခ်စ္ဆံုး ညီကေလးပါ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး သတိရတုိင္း က်ေနာ္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

နိဒါန္း ၂

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အဲ့ဒီလုိ အမွတ္တမဲ့စကားေလးေတြေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့ဖူးပါျပီ။ စကားေလးတစ္ခြန္း၊ စာေလးတစ္ေၾကာင္းကအစ က်ေနာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတတ္လာေအာင္ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကပဲ က်ေနာ့္ကုိ သင္ေပးခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ ေထရ၀ါဒေကာင္းတစ္ေယာက္၊ စာေပကုိ ျမတ္ႏုိးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ညီေနပုိင္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးလုိပါပဲ။

" ငါေမြးတုန္းက ေပ်ာ္ေနသူေတြၾကား
ငါတစ္ေယာက္တည္း ငိုတယ္။
တစ္ေန႕ ငုိေနသူေတြၾကား
ငါတစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးျပရဦးမယ္ " ..... တဲ့။

ကဗ်ာေလးကုိ ျပန္ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲကေန အသာဖြဖြ ရြတ္ဆုိလုိက္မိပါတယ္။

" မဟာကရုဏာေတာ္ေၾကာင့္ အလြန္တရာ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလွစြာေသာ ျမတ္စြာဘုရား "
" မဟာကရုဏာေတာ္ေၾကာင့္ အလြန္တရာ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလွစြာေသာ ျမတ္စြာဘုရား "
" မဟာကရုဏာေတာ္ေၾကာင့္ အလြန္တရာ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလွစြာေသာ ျမတ္စြာဘုရား "




ေဇာ္။



Saturday, August 6, 2011

ေရခဲျမစ္တစ္စင္းရဲ႕ ......................။

ဟုိတုန္းက ျမတ္ႏုိးခဲ့တဲ့ ျငိမ္သက္ျခင္းေတြ အခု မႏူးညံ့ၾကေတာ့ဘူး
အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ၀ဋ္လည္ျခင္းေတြၾကား ကုိယ္ခ်င္းစာတရားက က်ေနာ့္ပါးကို ျဖတ္ရုိက္သြားတယ္
" အခုမွ သက္ျပင္းမခ်နဲ႕ ... " တဲ့။

ေတြ႕ၾကေတာ့လဲ ေအးစက္စက္ေတးသြားေတြက သူနဲ႕ က်ေနာ့္ၾကားမွာ ျမဴးတူးကခုန္
ေက်ာခ်င္းကပ္ နီးေနရတာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပဲ ေျမၾကီးေပၚ ျပားေနေအာင္ျဖန္႕ခင္း
ေကာင္းကင္ၾကီးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေမာ့ၾကည့္ပစ္မယ္

အရင္းႏွီးဆံုးလုိ႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ေမးထူးေခၚေျပာဆက္ဆံခံရတုိင္း ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ရစ္ရစ္ျပီးနာတယ္
ေလထဲမွာ သူစိမ္းနံ႕ေတြရရင္ က်ေနာ္ အသက္မရွဴခ်င္ေတာ့ဘူး

ခါးသက္သက္စကားလံုးေတြ ထည့္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတိမရတဲ့ စစ္ရွံဳးသမားက ....... က်ေနာ္
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္က်ေနတာေတာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မီးစုန္းေတာက္ၾကတုန္း

ထားပါေလ
ျပီးတာေတြလဲ ျပီးပါေစေပါ့
ဘုရားလဲ နားျငီးေလာက္ျပီ
ေဘာပင္ေလးလဲ မ်က္ႏွာငယ္ျပီ
စာရြက္ေတြလဲ ကြက္လပ္မက်န္ေတာ့ဘူး
အပ္ေၾကာင္းထပ္ အကၡရာေတြအစား က်ေနာ္ .... မီးကုိ မွုတ္ျငိမ္းလုိက္ပါမယ္

အကုိ
..........................
ျမက္ပင္ေလးက ေျပာတယ္
သူ႕မွာလဲ အသက္ရွိတယ္ ..... တဲ့။


ေဇာ္။

Friday, August 5, 2011

ေလရူးထဲ … တစ္ေတာလံုး … ေၾကြ...။ အလင္းထဲ … ပန္းရနံ႕ေတြ … ေၾကြ…။

( I )

" ပူညံ ပူညံ မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ.... နားပူတယ္။ "

အေ၀းက ေအာ္ျမည္သံေတြ က်ေနာ္ ၾကားေနရတယ္။ ေလတုိက္သံလား၊ ေတာလားေခၚသံလား။ ေသခ်ာ မသဲကြဲေပမယ့္ ေလထုဟာ ခုနကထက္ ပုိပူလာတယ္။ ေငးမိေငးရာ ေငးေနမိတဲ့ ေကာင္းကင္ကဗၺလာမွာ ၾကယ္ေတြက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႕ အလင္းေတာက္စားျပေနၾက။
ေယာင္ရမ္းမွိတ္လိုက္မိတဲ့ မ်က္၀န္းအစံုေအာက္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး အျပိဳင္းအရုိင္း ... ေၾကြ..။

" အကုိ ... အကုိ႕ကုိ လူတစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္ေနခဲ့ရင္ အကုိ ဘယ္လုိ ခံစားရမလဲဗ်ာ ... "
" ေပ်ာ္တာေပါ့ကြာ ... ဒါေပမယ့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တယ္ ... "

လြတ္လပ္စြာ လြင့္၀ဲေနတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ကုိ က်ေနာ္က ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ခ်ည္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားခဲ့မိတာ။
ေကာင္းကင္ရဲ႕ တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ မုိးရြာေနေပမယ့္ အျခားတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူရင္ ပူေနမွာေပါ့။
သိပ္ခ်စ္မိရင္ နာက်င္ရတာ ရုိးရာတစ္ခုဆုိ .............
ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲ ကႏၱာရထဲေပါက္တဲ့ စြန္ပလြန္ပင္လုိ ခ်ိဳရဲရဲနဲဲ႕ ရုိးတံက်ဲတယ္။
( ကုိယ့္အယူအဆအရ ေျပာရရင္ ) အခ်စ္ဆုိတာ မျမင္ရတဲ့ ႏြံအုိင္တစ္ခုလုိ... ေျခေခ်ာ္ျပီး ျပဳတ္က်မိျပီဆုိတာနဲ႕ လွဳပ္ေလ ျမဳပ္ေလ။

သက္ျပင္းပဲ ရွဳိက္လုိက္မိသလား။ အသက္ရွဴပဲ ျပင္းသြားတာလား။ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႕ က်ေနာ္ေခါင္းေမာ့မိေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးက ဘာမွမရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ေထြးေပြ႕ဖုိ႕ ဟန္ေရးတၾကြၾကြ။
ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္မ်က္၀န္းမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ေ၀့ကနဲ လြင့္ေၾကြ။

" ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာမွေပါ့။ စကားေျပာတယ္ဆုိတာ သူမ်ားနား၀င္ေအာင္ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ အသံပံုမွန္နဲ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေျပာႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့ .. သိလား။ ကုိယ့္ခ်စ္သူက ေအးေအးသက္သာနဲ႕ ေျပာတာေလးကုိ နားေထာင္ခ်င္တာေပါ့ "

အလန္႕လန္႕အျဖန္႕ျဖန္႕နဲ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ငံု႕ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္က အသည္းႏွလံုးတစ္ျခမ္း၊ သူတစ္ျခမ္းနဲ႕ အလင္းမဲ့ဇုန္တစ္ခုလုိ။

" သိပ္ခ်စ္ရပါတယ္ "
ခပ္ဖြဖြ ေရရြတ္သံမွာတင္ က်ေနာ့္မီးအိမ္ ဟုတ္ခနဲ ... ျငိမ္း ...။
တကယ္ဆုိ သူဟာ မုိးပ်ံပူေပါင္းတစ္လံုးပါ။ က်ေနာ္ကသာ သူပ်ံမွာကုိ စုိးရြံ႕စြာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမွ်င္ ... တန္းမိခဲ့လွ်က္။
( သြားပါကြယ္။ က်ေနာ္ ၾကိဳးေျဖေပးလုိက္တယ္....။
ထိန္းထားတဲ့ၾကားက လက္ေတြေတာင္ တုန္လုိ႕။ )

( II )

မီးေလာင္ရင္ ေရနဲ႕ ျငိမ္းရတယ္ဆုိတဲ့ နိယာမတစ္ခုေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေရပန္းေအာက္ ၀င္ရပ္ခဲ့မိတယ္။

" မင္းအသုိင္းအ၀ုိင္းက လူေတြကုိ အကုိမွ စိတ္မ၀င္စားတာ။ မင္းက တစ္ခါလာလဲ ဒီအေၾကာင္း၊ တစ္ခါလာလဲ ဒီအေၾကာင္း ... အကုိက အဲ့လုိၾကီးက် ပ်င္းတယ္။ မင္းအမ်ိဳးေတြကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သူတုိ႕အေတြးအေခၚေတြ ေကာင္းရင္ေကာင္းမယ္။ Talent ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ အကုိေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ "

( မိန္းကေလးမဆန္တဲ့ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႕ က်ေနာ့္အေပါင္းအသင္းေတြအေၾကာင္းကလြဲရင္ ေျပာစရာစကား မရွိခဲ့ဘူး။ ရပါတယ္။ ေျပာစရာစကားမရွိလုိ႕ ေမးထူးေခၚေျပာဆုိလဲ က်ေနာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ခ်စ္ေနခြင့္ရရင္ကုိပဲ က်ေနာ္ ေက်နပ္တတ္ခဲ့တယ္။ )

ေအးစက္လိမ့္မယ္လုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းေတြက အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထလုိ႕ ပြက္ပြက္ဆူေနၾက ...။
နိယာမအတုိင္း မီးေတာ့ ျငိမ္းပါရဲ႕။ ေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ က်ဆင္းသြားတဲ့ ေရမွဳန္ေတြၾကား က်ေနာ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
တေ၀ါေ၀ါက်ေနတဲ့ ေရသံေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ ဆြံ႕ ____ အ။

ေရပန္းက ေရက်သလုိ က်ေနာ့္မ်က္၀န္းကလဲ ေရက်တယ္။ ေရပန္းကေရနဲ႕ မ်က္၀န္းကေရ ... ေရာျပီး က်ေနာ္ ခ်ိဳးပစ္လုိက္တယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္ မလန္းေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္က ေတာင္တန္းေတြေပၚကေန ပင္လယ္ဆီ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျခေထာက္ခ်ည္းသက္သက္ ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့ေကာင္။
တစ္ကုိယ္ရည္ခ်လုိက္တဲ့ အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက ရင္ထဲမွာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း။
(အခုဆုိ သူ႕ေရွ႕မွာ က်ေနာ္ ဘုရားမရွိခုိးေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္ကုိယ္လဲ နာမည္ထည့္မေျပာေတာ့ဘူး။ )
ေနာင္တရဲ႕ အစုိင္အခဲေတြ မီးက်ီလုိ ရဲရဲနီေနၾက ။
(သိမ္ငယ္ရလြန္းပါတယ္။ အမွားေတြနဲ႕ ဆင္ယင္ျပီး သူ႕ေရွ႕မွာ ခစားေနရတာကုိ ယူၾကံဳးမရ ေတြးမိတုိင္း မြန္းက်ပ္ေနခဲ့။ )
ေလျပည္ရယ္ ... ငါလဲ မင္းလုိ ျပန္သန္းခ်င္တယ္... မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းေတြဆီ။

( III )

ဒုိေရမီဖာဆုိလာတီပုိကုိ က်ေနာ္ မရင္းႏွီးပါဘူး။ အႏုပညာကုိေတာ့ ရူးမူးတတ္ခဲ့တယ္။

" အကုိ လူတစ္ေယာက္ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ဖူးလား... "
" ခ်စ္ဖူးတယ္ "

က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးတစ္ပြင့္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ဖူးပြင့္ခဲ့။
ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကေတာ့ ( ေခါင္းငိုက္စုိက္က်စြာ ) တီးတုိးဆုိတယ္။
နင္ မဟုတ္ဘူး .... တဲ့။
( တကယ္ဆုိ က်ေနာ္က စိတ္ကူးေတြနဲ႕ ေသေနတဲ့ ပိတုန္းေကာင္။ မထုိက္တန္မွန္းသိေပမယ့္ သူ႕အနားမွာ ၀ဲလည္ ... အမွတ္မရွိ ေငးရီေနခဲ့မိ။ )

ျဖည္းေလးစြာ ေခါင္းခါရင္း ႏွလံုးသားဆီ အားေပးစကားေျပာဖုိ႕ ၾကိဳးစားမိတယ္။
အားမငယ္ပါနဲ႕ကြာ။ စကားပံုတစ္ခုေပါ့။ သူခ်စ္လာေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ ခ်စ္ခြင့္ ရွိေနတာပါပဲ ...။

အလုိက္မသိတဲ့က်ေနာ္က အလုိက္မသိစြာ စကားတင္းဆုိဖုိ႕ ၾကိဳးစားမိေလတုိင္း က်ေနာ့္ မဥၹဴသကေလး မ်က္ႏွာညိဳတယ္။
က်ေနာ္က အလြဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ မတည့္မတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္။
က်ေနာ္ညွိေနတဲ့ၾကိဳးက က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ျပန္ညွိသြားတုိင္း က်ေနာ့္မွာ သံစံုျမည္ျပီး ဆူညံခဲ့ရ...။
အထိတ္ထိတ္ အလန္႕လန္႕နဲ႕ က်ီးလန္႕စာစား က်ေနာ္ အေနအထုိင္မတတ္ခဲ့ေလသမွ် က်ေနာ့္ႏွလံုးသားက က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္လုိ႕....။
တတ္ႏုိင္ပါဘူးေလ။
သူ ( က်ေနာ့္ႏွလံုးသား) က တစ္ခ်က္ကေလးမွ အျငိမ္မေနခဲ့ဘဲ။
သူသာျငိမ္ေနခဲ့ရင္ က်ေနာ္လဲ အသက္ရွဴစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့ ....။
ခုေတာ့ .....။

( IV )

က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာသားေလးတစ္ခု သတိရမိတယ္...။

" ခ်စ္မိသူဆုိတာ စစ္အရွံဳးဆံုးလူပါပဲ။ "


ေဇာ္။

Wednesday, August 3, 2011

ပစၥခတ္ အေျခအေန

မွားျပီးရင္း မွားေနတဲ့
အမွားတစ္သက္စာေတြနဲ႕
ကုိယ့္ဘာသာ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ေနရ.....

က်ေနာ္လဲ လူပဲ
အပ္စူးရင္ေတာင္ နာတတ္တယ္။

( ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိ )
ရွိသမွ်ခြန္အားကုိသံုး
အေတာင္ကုိ အစြမ္းကုန္ဖြင့္
ေတာင္နံရံေတြ ၀င္က်ံဳးခ်င္တယ္
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ေရခဲဖံုးေနလုိ႕

အနားမလာပါနဲ႕
(ေက်းဇူးျပဳျပီး တံျမက္စည္းတစ္လက္သာေပးပါ)
ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး
လင္း___ ရွ___ အက္___ ကြဲ
အစိတ္စိတ္အျမႊာျမြာ ပ်ံ႕ၾကဲေနသမွ်
အရင္လွည္းက်င္းရဦးမယ္။

( ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ )
က်ေနာ့္ေၾကာင့္ လွုတ္ခတ္သြားတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္အတြက္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ပုဆိန္လုပ္ျပီး
( ေနမ၀င္ခင္ )
ေတာခုိခဲ့ပါ့မယ္။ ။


ေဇာ္။