အရုိးသားဆံုးဆက္ဆံတာဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ေပးလုိက္တာပါတဲ့.. က်ေနာ္လဲ အရုိးသားဆံုးပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္.. က်ေနာ္ျမတ္ႏုိးတဲ့စာေတြ ကဗ်ာေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕နားခုိရာကုိ တကူးတက အားေပးၾကလုိ႕ ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ.. စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရွိၾကပါေစလုိ႕ ဆႏၵျပဳရင္း...။ ။

Sunday, July 31, 2011

အိပ္ဖန္ေစာင့္

၃နာရီ ၂၉မိနစ္...

သတိရျခင္းေတြဟာ ရထားဘူတာေတြလုိပဲ
လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ေငါင္ေငါင္ၾကီး ထုိင္ေနၾက...
စိတ္နဲ႕ မွန္းေယာင္ၾကည့္ရင္းက
သူ႕ကုိ ပုိျပီး လြမ္းတတ္လာတယ္...

၃နာရီ ၃၀ မိနစ္ ...

ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး အလြမ္းေတြနဲ႕ အုပ္မွိဳင္း...
ခ်စ္သူေရ....
ငါဟာ အရုိင္းအစုိင္းေကာင္ကြဲ႕
မင္းအတြက္ ေလနီရုိင္းေတြ
အျပိဳင္းအရုိင္း ခက္ထန္ေနတယ္.....
လြမ္းလြန္းလုိ႕ ေသသြားတဲ့သစ္တစ္ပင္
ငါ့ရာသီမွာ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူး....

၃နာရီ ၃၁ မိနစ္ .....

ခ်စ္သူေရရရရရရရရရရရ .............

၃နာရီ ၃၂မိနစ္ ...

ငါ့ရစ္သမ္ေတြ ပုိတုိးလ်တယ္...
သတိရျခင္း .. အလြမ္း... တမ္းတမွဳ... တစ္ျဖည္းျဖည္း ထုထည္ၾကီးရင့္
ခ်စ္သူ ...
နင္မသိတဲ့ ငါ့ေကာင္းကင္က
တစ္ခုတ္တရ ေမွာင္တယ္...။


ေဇာ္။

Friday, July 29, 2011

...... နဲ႕ လႊမ္းျခံဳထားေသာ ....

လင္းလက္ျဖာက်ေနတဲ့

အလြမ္းရဲ႕ ၀တ္မွဳန္ေတြေအာက္

တစ္ပင္က တစ္ပင္ လူးလားေခါက္တံု႕

စကားလံုးေတြနဲ႕ မရစ္သုိင္းတတ္ခဲ့ပါဘူး

သတိရစိတ္ကေတာ့ နရီစည္းခ်က္ေတြလုိ

စကၠန္႕သံတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ

ဘယ္ဘက္ရင္အံုက သူ႕အမည္နာမနဲ႕သာ ခုန္လွဳပ္တယ္

လစ္ဟာေနတဲ့ အေတြးေတြတုိင္း

ဦးတည္ေနတာ တစ္ခုတည္း ...

ျမင္ျမင္သမွ် .... သူသာျဖစ္ရဲ႕...

တုိးတုိးဖြဖြ ရြတ္ဆုိတတ္တဲ့ ေခၚသံေလးတစ္ခု

၀န္းက်င္မွာ သဲ့ညံ.....

ပစၥဳပန္ေရ...............

ငါဟာ ေျမၾကီးလုိေကာင္

ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးေပၚ သူ႕ေျခရာေတြ

အပ္ေၾကာင္းထပ္တယ္......။


ေဇာ္။

Tuesday, July 26, 2011

ျဖတ္တုိက္သြားတဲ့ .... နံနက္ခင္း

ကြန္ျပဴတာကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ အၾကည့္မ်ား၊ စားပြဲေပၚမွ စာရင္းစာအုပ္မ်ားႏွင့္ လံုးေထြးေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၾကျပီ။ ေျပာင္းလဲေနေသာ နာရီလက္တံမ်ားႏွင့္အတူ ႏုိက္ဒ်ဴတီလဲ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။ ဖုန္းထဲ၀င္လာေသာ ဟက္ပီးဘက္ေဒး ႏဳွတ္ဆက္စာတစ္ေစာင္၏ ေအာ္ျမည္သံေၾကာင့္ ဒီေန႕ က်ေနာ့္ေမြးေန႕မွန္း သတိရမိသည္။
ကုန္ဆံုးသြားေသာ အခ်ိန္ေတြႏွင့္အတူ က်ေနာ္လဲ တစ္စစ ကုန္ဆံုးေနခဲ့ျပီ။

ထုိင္ေနရသည္မွာ ၾကာလြန္းခဲ့၍ နာက်င္ကုိက္ခဲေနေသာ ခႏၵာကုိယ္ကုိ တစ္ခ်က္အေညာင္းဆန္႕ရင္း ထုိင္ရာမွ ျဖည္းညင္းစြာ က်ေနာ္ ထရပ္လုိက္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ စိတ္အစဥ္သည္လဲ ထုိင္ေနရာမွ ထရပ္ခဲ့ပါျပီ။ အာရုဏ္သည္ နံနက္ခင္းကုိ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ၾကိဳဆုိရန္ အားယူေနခဲ့သည္။

သိမ္းဆည္းစရာ ရွိသည္မ်ား သိမ္းဆည္း၍ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ခ်ိန္၌ ေမာနင္းဒ်ဴတီအတြက္ လူမ်ား တစ္ဖြဲဖြဲေရာက္လာခဲ့ၾကျပီ။ ဟက္ပီးဘက္ေဒး ႏွုတ္ဆက္သံ .. ေမာနင္းဟု ေအာ္ျမည္သံမ်ားသည္ လက္ပံပင္ေပၚ ဇရက္က်သည့္ႏွယ္ ရံုးတစ္ခုလံုး ျပန္႕က်ဲလွ်က္။ တစ္စစီလုိက္ေကာက္ရလွ်င္ အမွုိက္ကား တစ္စီးစာေလာက္ ရႏုိင္မည္လားမသိ။ က်ေနာ္ ပါးပါးေလး ေတြးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေမြးေန႕၏ နံနက္ခင္းသည္ ဆူညံပြက္ေလာရုိက္ေနသည္ကေတာ့ အမွန္။

ရံုးမွထြက္လာေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္ရင္ဆုိင္လာရေသာ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ အလွ်ံမီးမီးထင္ဟပ္လွ်က္ ရွိၾကသည္။ ေႏြရာသီ၏ အခုိးအေငြ႕ တံလွ်ပ္မ်ားကုိ ထုိသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ က်ေနာ္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ က်ေနာ္ေရာ ျငိမ္းခ်မ္းပါရဲ႕လား။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တုိးတုိးဖြဖြ က်ေနာ္ေမးမိေတာ့ ေလပူေတြႏွင့္ အုိက္ေလွာင္ဆဲ။

ထုိင္ခံုေနရာတစ္ခုအတြက္ စစ္ေၾကျငာေနၾကေသာသူမ်ားကုိ က်ေနာ္ ျမင္ရသည္။ မလုိအပ္ေသာ စကားအပုိမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ၾကေသာ သူမ်ားကုိလဲ က်ေနာ္ျမင္ရသည္။ ျဖာက်လာေသာ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္အတူ " ငါ " ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ္ ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ္ သိမ္ငယ္လုိက္ေလျခင္း။

ေမြးေန႕မတုိင္ခင္ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ နံနက္စာစားရင္ ( က်ေနာ့္လက္ေထာက္ ) အကုိၾကီး ဂြ်န္ ႏွင့္ ေျပာခဲ့မိေသာ အေၾကာင္းအရာေလး က်ေနာ္ အမွတ္ရမိသည္။ အရင္တုန္းကလဲ က်ေနာ္တုိ႕ တစ္ရက္တြင္ ၂၄နာရီ အျပည့္ရခဲ့သည္။ အခုလဲ က်ေနာ္တုိ႕ ၂၄နာရီအျပည့္ရေနၾကသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ အခု က်ေနာ္တုိ႕ အခ်ိန္မရွိရသနည္း။ အရင္တုန္းကလဲ က်ေနာ္တုိ႕ အစားအစာ၊ ေရ၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ ႏွင့္ အရွက္လံုရန္ ရာသီဥတုႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြေသာ အ၀တ္အစားမ်ားသာ လုိအပ္ခဲ့ၾကသည္။ အခုလဲ အစားအစာ၊ ေရ၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ ႏွင့္ အရွက္လံုရန္ ရာသီဥတုႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြေသာ အ၀တ္အစားမ်ား သာ လုိအပ္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အဓိက မဟုတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ က်ေနာ္တုိ႕ ပုိ၍ လုိခ်င္ေနၾကရပါသနည္း။
စဥ္းစားရင္း က်ေနာ္ ထမင္း နင္သြားခဲ့ရဖူးပါသည္။ က်ေနာ္လဲ လုိအပ္တာထက္ ပုိစားလုိက္မိ၍ပဲ ျဖစ္ရမည္။

ေနသည္ တစ္ျဖည္းျဖည္း နံနက္ခင္းကုိ ပုိ၍ အသက္၀င္လာေနေစခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္လဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း ရုပ္လံုးၾကြလာခဲ့ပါျပီ။ ထုိ႕အတူ အေရးအေၾကာင္းမ်ားလဲ ထင္ဟပ္လာခဲ့သည္။ ေျပာင္းလဲေနေသာ သေဘာသဘာ၀ၾကီးထဲတြင္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေန၍ မရမည့္အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ စိတ္ေအးလက္ေအးသာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေလွ်ာက္ရမည္လဲဆုိသည္ကုိ က်ေနာ္ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ေလွ်ာက္ႏုိင္သေလာက္ က်ေနာ္ စိတ္ေအးလက္ေအးသာ ေလွ်ာက္ခ်င္ပါသည္။

ေမြးေန႕နံနက္ခင္း၌ ျမင္ျမင္သမွ် လူမ်ားကုိ က်ေနာ္ လုိက္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကည့္ေသာသူ ျမင္၏ ဆုိသကဲ့သုိ႕ က်ေနာ္လဲ ၾကည့္သမွ် ေတြ႕ပါသည္။ ထုိသူမ်ားအားလံုး ဆီမ်ားျဖင့္သာ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ လိမ္းျခယ္၍ အလွဆင္ထားၾကေလသည္။

ေနမင္းသည္ သူ၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတုိင္းပင္ ေကာင္းကင္ ထုိင္ခံုတြင္ ထုိင္၍ ေလာက ပိတ္သားျပင္ကုိ ၾကည့္ရွဳေနခဲ့ျပီ။ က်ေနာ္သည္လဲ ေနၾကာတစ္ပြင့္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။


( ဇူလုိင္လ ၂၇ရက္ေန႕တြင္ က်ေရာက္ေသာ အကုိ (ေဒါက္တာ) ထက္ေအာင္ ( ဧရာ၀တီသား ဘေလာ့ပုိင္ရွင္) ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ။)
ေဇာ္။

Thursday, July 21, 2011

က်ေနာ္ႏွင့္ ...... က်ေနာ္ (သုိ႕မဟုတ္ ) မုိင္တုိင္နံပါတ္ ၂၄။

တိတ္ဆိတ္၍ ေရေငြ႕ပ်ံေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလး၏ ကုတင္တစ္လံုးေပၚ၌ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ က်ေနာ္ ထုိင္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျဖဴလြလြ နံရံတစ္ခု။ နံရံေပၚတြင္ ကပ္ထားခဲ့ေသာ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု၌ ထင္ေပၚေနေသာ ေဖေဖ ... ေမေမ ႏွင့္ သားငယ္တုိ႕၏ အျပံဳးမ်ား...။
Blockquote
ေလေအးေပးစက္မွ လြင့္ပ်ံလာေသာ ေအးစက္စက္ ေလထု၏ ရုိက္ခတ္မွဳေအာက္ တစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ျမည္ေနေသာ နာရီသံမွ အပ ၀န္းက်င္သည္ ပကတိ သုညံလွ်က္...။
ျဖစ္တည္ခဲ့ျပီးေသာ အတိတ္၏ ေျခရာမ်ား။
ေလွ်ာက္လွမ္းဆဲ ျဖစ္ေသာ ေရျပင္ညီ။
မွဳန္ပ်ပ် နံနက္ျဖန္။
စက္၀ုိင္းတစ္ခုလုိ လည္ေနခဲ့ေသာ အစႏွင့္ အဆံုး။

ေမေမ .....။

ရင္ထဲမွ တီးတုိးေရရြတ္သံတစ္ခု နားထဲတြင္ ဆူညံစြာ ေပါက္ကြဲေတာ့ က်ေနာ္ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ရသည္။
ေၾသာ္.... က်ေနာ္ဆုိေသာ သစ္တစ္ပင္သည္ ေလရူးတြင္ ေရာ္ရြက္ေတြႏွင့္ တလြင့္လြင့္ လွဳတ္ခတ္လွ်က္ ရွိခဲ့ျပီ။

ေ၀့၀ဲေနေသာ အေတြးမ်ားတြင္ ဆုပ္ကုိင္ရခက္ခဲေသာ ဒဏ္ရာတစ္ခုစီရွိခဲ့သည္။
က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ေသာ အပုိကိစၥမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္ရွဴခဲ့ေသာ အပုိေလမ်ား၊ က်ေနာ့္ကုိ ၀င္တုိက္သြားၾကေသာ ခလုတ္မ်ားႏွင့္ က်ေနာ္က ၀င္တုိက္ခဲ့ေသာ ခလုတ္မ်ား။
အျပစ္မတင္ခဲ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္ အမာရြတ္ေတာ့ ထင္က်န္သည္။

ေမေမ .... ရုိးသားဖုိ႕ ၾကဳးစားရင္း မရုိးမသားနဲ႕ အသက္ရွဴေနရတာကုိက မြန္းၾကပ္လြန္းလွပါတယ္ဗ်ာ....။

ရုိးသားျခင္းကုိ တစ္ခါ ငတ္မြတ္တုိင္း က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ မုိးခါးေရတစ္ပုလင္း အဆင္သင့္ ရွိေနတတ္ခဲ့သည္။ အေတြးေတြကုိ သတ္ဖုိ႕ ဓါးထက္ထက္တစ္လက္ က်ေနာ္ေသြးတုိင္း အေတြးေတြက က်ေနာ့္နယ္ေျမတြင္ အလံျဖဴစုိက္၍ သိမ္းပုိက္ၾကသည္။ တစ္စကၠန္႕ရွင္လုိက္ တစ္စကၠန္႕ေသလိုက္နဲ႕ အမွတ္မရွိ က်ေနာ္ ေမြ႕ေပ်ာ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ မရဏမင္းက က်ေနာ္၏ အလစ္အငိုက္ကုိ မုဆုိးေခ်ာင္း ေခ်ာင္းလွ်က္။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သားေကာင္လား မုဆုိးလားပင္ ေရေရရာရာ မသိေသာ က်ေနာ္က
ေမေမရယ္... သမီး ငယ္ပါေသးတယ္ .... တဲ့
အရွက္မရွိ ေျပာထြက္ခဲ့ဖူးသည္။

၂၄ နာရီမ်ားရွိ မိနစ္နည္းနည္းတုိ႕တြင္ တိတ္တဆိတ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္ရသမွ် က်ေနာ့္ကုိ ေလာင္ေနေသာ မီးမ်ား၊ က်ေနာ္၏ မျငိမ္းေသာ မီးမ်ားသည္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ရွိဳ႕ေသာ ရွိဳ႕မီးမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္သိလုိက္ရသည့္ေနာက္ က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္ အထင္ေသး၍ စက္ဆုပ္ရြံရွာမိသည္။
တယ္ျပီး ... ငါ ... မုိက္လံုးၾကီးပါပေကာ...။
သုိ႕ေသာ္ လက္ကေတာ့ ရွိဳ႕မီးကုိ ကုိင္ထားဆဲ။ ခႏၵာေလာင္စာကုိ မီးညွိဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့ဆဲ...။

မျမဲျခင္း အုတ္တုိင္ေတြႏွင့္ ေဘာင္ကြတ္ထားေသာ ၾသကာသေလာကထဲတြင္ ေျမမွဳန္လူသား မိခင္မွ ေျမမွဳန္လူသားက်ေနာ့္ကုိ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေသးငယ္ေသာ ေျမမွဳန္ကေလးမ်ားျဖင့္ ျဖစ္တည္ေနေသာ က်ေနာ္သည္ စြဲလန္းျခင္းမ်ားျဖင့္ ခႏၵာဖြဲ႕သည္။ မာနကုိ အုတ္ျမစ္ခ်သည္။ ဘ၀င္တစ္ခုကုိ ေျခေထာက္ျပဳသည္။ ထုိ႕ေနာက္မွ ငါဆုိေတာ့ အတၱသည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ၏ ေထာက္တုိင္ လည္ပင္း အျဖစ္ တည္ရွိလာခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ က်ေနာ္ မသိေသာ၊ က်ေနာ္မျမင္ႏုိင္ေသာ က်ေနာ္၏ ေနာက္ေက်ာတြင္ ေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ဖြဲမီးမ်ား.... ေလးပင္ ေမာပန္းလြန္းစြာ က်ေနာ္ ထမ္းထားေနခဲ့ရဆဲ။

ေမေမ .... ေကလာသနဲ႕ ေနမိႏၵရကုိ သမီး သတိရတယ္..။ ျပီးေတာ့ ရုိးမေတာင္ေျခ.. ငါးဆူေတာင္ ေတာင္ေပၚက ခ်မ္းေျမ့ဂုဏ္ေ၀ ကုိ လြမ္းတယ္..။

တိတ္ဆိတ္စြာ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလျပည္ေအးမ်ား၊ ျငိမ့္ေညာင္းစြာ လွုတ္ခတ္ေနေသာ သစ္ရြက္မ်ား၏ ဂီတ၊ က်ေနာ္ရပ္ေနခဲ့ဖူးေသာ သဲေျမျပင္၏ ပူပူေႏြးေႏြးအာရံု၊ လြင့္ပ်ံလာေသာ ေၾကးစည္သံ...၊
ေျမမွဳန္ေတြထဲ၌ လြန္႕လူးစြာ တည္ရွိေနေသာ အသက္ေငြ႕၏ စိတ္အစဥ္တြင္ အာရံုတစ္ခုသာ ထင္ဟပ္ေနခဲ့သည္။ မြတ္သိပ္စြာ ဆာေလာင္ေနခဲ့ေသာ အရာ...။
ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း..။

ေမေမ ... ဒီေန႕ သမီး လူ႕ေလာကထဲကုိ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တာ ၈၇၆၆ ရက္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ သမီး ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ျပီးျပီးလဲ...။

ရွင္သန္ေနရေသာ ဒီေန႕တြင္ က်ေနာ္ ေနာင္တကင္းခ်င္ပါသည္။ မေသခ်ာေသာ နံနက္ျဖန္၏ အာရံုဦးထက္ ဒီေန႕၏ နံနက္ခင္းကုိ က်ေနာ္ အားရပါးရ ႏွုတ္ဆက္ခ်င္သည္။ မရိွေတာ့ေသာ အတိတ္ ဒဏ္ရာမ်ား၏ နာက်င္ေနရမွဳအစား ဒီေန႕ က်ေနာ္ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးခ်င္သည္။
ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကုိ က်ေနာ္သတိရမိသည္။
ဘယ္သူ႕ကုိမွ ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မတင္ေတာ့တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။

ေလာင္ေနေသာ မီးမ်ား၏ ေအာက္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ေအးခ်မ္းခ်င္သည္။ ရွဴရွိဳက္မိေသာ အပုိေလမ်ား၊ မရုိးသားေသာ အသက္တာအတြက္ လူမသိသူမသိ အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္ တံျမက္လွည္း၍ ဖုန္ခါခ်င္သည္။

ေမေမ ... ေမာဟုိက္ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ စိတ္ခႏၵာအတြက္ သမီး အသက္ ၀၀ ရွဴခ်င္တယ္...။

တည္ျငိမ္ျခင္း၊ ျငိမ္သက္ျခင္း၊ ပစၥဳပန္၊ သတိ။
ထုိသူမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ပါမည္။ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ သိမ္ေမြ႕ျခင္း၊ စိတ္ေလွ်ာ့ျခင္းနယ္ပယ္မ်ားသုိ႕ က်ေနာ့္ ခရီးကုိ ဦးတည္ပါမည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးလမ္းတြင္ ထမ္းေနရေသာ ၀န္မ်ား ငွက္ေမြးတစ္ေခ်ာင္းပမာ ျဖစ္ေစဖုိ႕ က်ေနာ္ တာ၀န္ယူခ်င္သည္။ ပုိင္ဆုိင္ရာ ဘာမွမရွိခဲ့ေသာ ေျမမွဳန္လူသားက်ေနာ္သည္ အေနာက္ဘက္ကမ္းတြင္ ေနသူရိန္ ေမးတင္ေသာအခါ ေျမၾကီးေအာက္တြင္သာ အိပ္စက္နားခုိရပါလိမ့္မည္။

ေမေမ ... ဒီေန႕ သမီး.. ၂၄ ႏွစ္ ျပည့္ ခဲ့ ျပီ ....။


(ဇူလုိင္လ ၂၂ရက္ ၂၀၁၁ တြင္ က်ေရာက္ေသာ ၂၄ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕အတြက္ က်ေနာ္ ဖြဲ႕ဆုိပါသည္။ )
ေဇာ္။

Saturday, July 9, 2011

ေက်ာခုိင္းခံရတဲ့ လ

မသိလုိက္ပါဘဲနဲ႕
က်ေနာ္ဖြာရွိဳက္လုိက္တဲ့ စကားလံုးေတြေအာက္
က်ေနာ့္ႏွလံုးသား ေသမိန္႕က်သြားတယ္
ရဲရင့္လုိက္စမ္းပါဗ်ာ...
အားေပးတဲ့ အသံမွာေတာင္
အဖ်ားခတ္တုန္ရီေနခဲ့တဲ့ေနာက္
နံနက္ျဖန္ဟာ (ထင္သလုိ) မေတာက္ပေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကုိ မခ်စ္ဘူး...။
တစ္လံုးစီတုိင္းမွာ
လင္း..... ရွ...... အက္..... ကြဲ
က်ေနာ္ ေက်နပ္တယ္
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျငင္းဆန္မွဳမွာ
က်ေနာ့္ ႏွလံုးခုန္သံေတြ ပုိ စည္းခ်က္ညီသြားခဲ့တာ...။

ခံစားခ်က္ကုိ တစ္ခုခ်င္း က်ေနာ္ သီကုံးမယ္
စကၠန္႕တုိင္းကုိ က်ေနာ္ခ်စ္တယ္
မလိုအပ္ပါဘူးဗ်ာ
သကာရည္ေတြ
မလုိအပ္ပါဘူးဗ်ာ
ပကာသနေတြ
ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ား
က်ေနာ္က က်ေနာ္
တစ္လမ္းစီေပမယ့္ ပန္းတုိင္ခ်င္းေတာ့ တူခ်င္တယ္။

ပူလြန္းတယ္
ေႏြရာသီက ခုမွ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ခင္းက်င္းတာ
ထားရက္သြားမွေတာ့ လွည့္ၾကည့္မေနပါနဲ႕ေတာ့
ကုိယ့္အတၱကုိယ္ထမ္းျပီး
ခင္ဗ်ားရဲ႕ လမ္းခြဲကုိ က်ေနာ္ ရပ္ၾကည့္မယ္။

( ဒီလုိပါပဲဗ်ာ )
( မသိစိတ္မွာေတာ့ )
ျပန္လာပါလုိ႕ တုိးတိတ္တမ္းတ
နံနက္ျဖန္မွာ ခင္ဗ်ားအသံေလး
က်ေနာ္ ဆက္ၾကားေနခ်င္ေသးတယ္
သစ္ရြက္ကေလးရယ္.......။


ေဇာ္။

Sunday, July 3, 2011

တိမ္တမန္

မွိဳင္းျပာမွဳန္ေ၀၊ တိမ္မည္းညိဳရိပ္ေတြ
ေတာင္ျပန္ေလ၊ တပ္လန္႕ႏွိဳး
ႏုိးၾကြလာျပီေလ ....။

တျဖည္းျဖည္း လာေခ်ျပီေလ
ပင္လယ္ေတြ ျဖတ္သန္း
ရုိးမအေပၚ လႊားေက်ာ္ကာပင္
သူ႕ခ်စ္မိတ္ေဆြ၊ တုိ႕ျမန္မာႏုိင္ငံျပည္
လက္ေဆာင္ပါးခဲ့၊ မုိးပုလဲပန္းေတြ
ရြာပါေစေလ
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရြာပါေစ....။

ဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္းကန္၊ ျပည့္လွ်ံတုိးေအာင္
မုိးလံုးမည္းမွ်၊ မရြာေစခ်င္ပါေပ...။
ဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္းကန္၊ အသင့္အမွန္ျဖိဳးရန္
ပုလဲလံုး ရြဲအလွ၊ ရြာေစခ်င္ပါေပ...။
တုိ႕ျပည္သည္ကား၊ ဆန္စပါး အသက္ေပ
တုိ႕ေျမသည္ကား၊ ဆန္စပါး အခက္ေ၀
မက္မေျပႏုိင္ေသာ၊ လယ္ေတာယာေျမ
ထြန္ယက္ျပဳစု၊ ယုယအျမဲေပ
တိမ္တမန္အေဆြ
တုိ႕မ်ားရႊင္လန္း ... ပုလဲပန္းကုိ ေျခြ........။


ေဇာ္။

(စႏၵရားခ်စ္ေဆြ၏ တိမ္တမန္ သီခ်င္းကုိ ႏွစ္သက္လြန္းစြာျဖင့္.....။ )



Friday, July 1, 2011

သူ ......။

ယံုခ်င္တယ္....။
ညေနေစာင္းေပမယ့္
ေန၀င္ခ်ိန္ေတြ မေစာခဲ့ဘူး...။

ၾကာခဲ့ပါျပီ
ေနာက္ျပန္ၾကည့္ရင္ မေန႕ကလုိ
စိတ္ကူးယဥ္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ
အိပ္မက္ေတြလုိ႕ပဲ ဆုိဆုိ
ေတာင္ျပာတန္းေတြေပၚ
အခ်စ္အိမ္ကေလး ေဆာက္ခ်င္တယ္
သူရယ္ .... ကုိယ္ရယ္....။

( ျဖစ္ခ်င္တာသာ ေျပာရရင္ )
အလုိမက်မွဳေတြနဲ႕ စိတ္မညစ္ရပါလုိ
ကေလးေရ
( အဲ့ဒီလုိ )
ဆုေတာင္းျခင္းမ်ားထဲ ပစၥဳပန္ေတြ
အပြင့္ေၾကြတယ္
( တကယ္ပါ )
အိမ္ေထာင္မွဳ ဘုရားတည္ ေဆးမင္ရည္စုတ္ထုိး
မ်က္ရည္ေတြ တာမက်ိဳးခ်င္ဘူး...။

စဥ္းစားပါကြယ္
အခ်ိန္မလင့္ခင္
ေနမပူခင္
ေရာ္ရြက္ေတြလဲ မေၾကြခင္
( ဒီေတာင္ရုိးမွာ )
တိမ္ခုိးေတြလဲ မေ၀ခင္...။

..................................
..................................
ကေလးရယ္
ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ ေပါင္းစည္းျခင္းမွာ
ညီမွ်ျခင္းေတြ ထုိးမယ္ဆုိ
ဒီ သီအုိရီ
ကုိယ္ မုန္းမိမယ္
အဖ်ားခတ္တုန္ရီတဲ့
စကားလံုးေတြအစား
ဆြံ႕အမွဳသာ အလုိရွိတယ္....။

ခုိင္ျမဲပါရေစ
နံနက္ျဖန္ေတြမွာ
သူ႕နံရုိးဟာ ကုိယ္ပါလုိ႕.....
ယံုခ်င္တယ္.............။ ။


ေဇာ္။