ကြ်မ္းေလာင္ျခင္း

ညေနေတြထဲမွာ ငါမေနခ်င္ဘူး..
အသက္ရွဳလုိက္တုိင္း ေသဆုံးသြားရတဲ့
ေလျပည္ေတြကုိ အားနာတယ္.. ။

ပြင့္တဲ့ပန္းတုိင္းက အခူးခံခ်င္လုိ႕မွ မဟုတ္တာ..
အိမ္မက္ခါးခါးေတြထည့္ေဖ်ာ္ထားတဲ့
အေမွာင္တံဆိပ္နဲ႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ခ်င္တယ္..
လမ္းလုိ႕ထင္ရတဲ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးအရာေတြထဲေလ်ွာက္သြားရင္း
အဆုံးဟာ အစျဖစ္ေနျပန္တယ္
အဲ့ဒီညထဲမွာေတာ့……
ငါက ဘယ္သူဆြဲထားမွန္းမသိတဲ့ စက္၀ုိင္းတစ္ခုေပါ့ ။


အလင္းနဲ႕ အေမွာင္ကမ်ွတသတဲ့
တစ္ရက္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီျပည့္ေအာင္
ဘယ္သူကမ်ား တစ္ကူးတစ္ကဆုေတာင္းဖူးလုိ႕လဲ
စိမ့္၀င္စီးဆင္းေနတဲ့ စကားလုံးေတြက
ေဟာ့ဒီလက္တစ္ဆုပ္စာ မွတ္ဥာဏ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
အျပည့္အသိပ္ေနရာယူလုိ႕
တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ၾကိတ္မွိတ္အေျဖထုတ္
ဘ၀ဟာ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္ပဲလား..။

ငါ့ေနာက္ကုိျပန္လွည့္ၾကည့္တုိင္း
သင္းကြဲေျခရာေတြပဲေတြ႕ေနခဲ့ရတယ္..
လုိက္ဖမ္းရင္းနဲ႕ေ၀းကြာလြန္းၾကတယ္၊
မီးခုိးေငြ႕ေတြလုိပဲ ပ်ံသန္းရင္းေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကတယ္၊
ဖန္မီးအိမ္မွိန္မွိန္ေအာက္က ေန႕အတုေတြလား
အသိမဲ့တဲ့ မနက္ခင္းေတြလား ငါမခြဲျခားတတ္ေတာ့၊
ကမာၻက သူ႕ဟာသူေနတာပါ
ငါကသာ ၂၄ ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းလုိ႕…………။

မင္း

တစ္ကိုယ္ရည္လြမ္းခ်င္း

လမင္းကို စြဲလန္း
ရင္ခြင္တစ္ျခမ္းပဲ့
အလြမ္းေတြလႈပ္ႏႈိးေတာ့
သန္းေခါင္မွာႏိုးခဲ့
ျမဴခိုးေတြဆိုင္းလို႔.....။

ၾကယ္စင္ကိုတိတ္တခိုး
ေမွာ္႐ုံေတာတိုး၀င္
ႏြမ္းနယ္တဲ့၀ိညာဥ္လည္း
အေမွာင္မွာ အိပ္စက္
လိပ္ျပာေတြ ေတာင္ပံခတ္လို႔.....။

သက္တန္႔ကိုေက်ာ္ျဖတ္
မိုးစက္ေတြအိပ္မက္မက္လည္း
ေရႊအိုေရာင္နံနက္တိုင္းမွာ
ေတာ္၀င္တဲ့အလွ
တိမ္ေတြေတာင္လြမ္းနာက်လို႔......။ ။

လင္းစက္ရာ

ဒီေန႕ (Sept 22nd) လင္းစက္ရာရဲ႕ ေမြးေန႕မွာ သူ႕ရဲ႕ကဗ်ာေတြထဲက ေဇာ္အၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ေမြးေန႕ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။
ေၾသာ္ .. မ်က္စိတမွိတ္လွ်ပ္တစ္ျပတ္အတြင္းမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က အတန္းရဲ႕ ညာဘက္အေရွ႕ဆံုးတန္းက နံရံနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ ေထာင့္မွာသာထုိင္တတ္ခဲ့ျပီး.. သြားေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကုိပဲ ျမင္ေနရလုိ႕ ယုန္ကေလးလုိ႕ ေဇာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်စ္စႏုိးေခၚခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ၂၂ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္သြားခဲ့ျပီ။ မထင္မွတ္မိပါဘူး။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းခဲ့တာေတာင္ ခင္မင္မွုေတြ ခုိင္ျမဲေနၾကဆဲဆုိတာ။ မထင္မွတ္ခဲ့မိပါဘူး။ ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးနဲ႕ အျမဲေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ေက်ာင္းျပီး ဘြဲ႕ရခဲ့ေပမယ့္ ကဗ်ာေတြ(အေပ်ာ္တမ္း) ေရးေနခဲ့လိမ့္မယ္ဆုိတာ .. လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက မထင္မွတ္ခဲ့ပါဘူးေလ။ ဖုန္အလူးလူးနဲ႕ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေဘာလံုးကန္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ သတိရမိပါရဲ႕။

မရြာပါနဲ႕မုိးရယ္ ..

အေ၀းက လြင့္လာတဲ့ မုိးစက္ပြင့္ေလးေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကုိ ေျဖးညွင္းစြာ ခါလုိက္မိေတာ့ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ လြင့္စင္သြားခဲ့တယ္။ ရင္တစ္ခုလံုး တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ေခ်ထားသလုိ။ ေျဖမဆည္ႏုိင္တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိ႕ အနာဂတ္ မလွမပျဖစ္ရမွုကုိ ဘယ္လုိမ်ား ကဗ်ာဖြဲ႕သီႏုိင္ေတာ့မွာလဲေလ။
ကေလးရယ္ .. ငါ့နံရုိးတစ္ေခ်ာင္းကုိထုတ္ .. နင့္ကုိ ဖန္ဆင္းခဲ့တာေတာင္ .. ငါ့ခႏၵာကုိယ္တစ္ျခမ္းသာ ျပာက်သြားခဲ့တယ္ .. နင္ကေတာ့ ျပန္ရွင္သန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေနာ္..

ေရေ၀းသုသာန္က ထြက္လာတဲ့ ကားတန္းရွည္ၾကီးကုိ ၾကည့္ရင္း ရင္မွာစုိ႕နစ္လာမွုနဲ႕အတူ မီးခိုးျဖဴျဖဴေတြကုိ ၾကည့္ေနမိျပန္ပါတယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ တိမ္ေတြ ေမွာင္ကုန္ျပီ။
...........

ငါ နင့္ကုိ ေစာင့္ေနတာဟ .. ငါခုထိ မအိပ္ရေသးဘူး.. သိလား ..

ခ်ိဳသာတဲ့ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕အတူ နားစည္ကုိ အသာရုိက္ခတ္သြားတဲ့ ဆည္းလည္းသံေလးေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ရဲ႕ အေမာတုိ႕ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္ ကေလးငယ္။ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် နင္နဲ႕ ေတြ႕ရမယ့္အခ်ိန္ေလးကုိ ေစာင့္စားရင္း ငါ့ရင္တုိ႕ လွုပ္ခတ္ .. စည္းခ်က္တုိ႕ မမွန္ခဲ့တာ ကာလတုိ႕ ၾကာေညာင္းေနခဲ့ျပီ။
ညဘက္ပံုမွန္ ဖုန္းေျပာၾကရင္း နင္နဲ႕ငါရဲ႕ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတုိ႕ ပုိျပီးခုိင္မာလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတက္ရင္းေတာင္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညဘက္ဖုန္းေျပာခ်ိန္ေတြဟာ တန္ဖုိးျဖတ္မရတဲ့ ကာလတုိေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္ဆုိတာ နင္ေရာ ငါေရာ မသိစိတ္နဲ႕အတူ လက္ခံထားမိခဲ့ၾကတာပဲေလ။

ငါ ဒီေန႕ နင္ၾကိဳက္တယ္ဆုိတဲ့ ၾကက္သားနဲ႕ ဘူးသီး ကာလသားခ်က္ ခ်က္စားျဖစ္တယ္သိလား။ နင့္ကုိ သတိရတယ္ဟာ ..

ငါ့ရင္ထဲမွာ တစ္သိမ့္သိမ့္စီးေျမာျခင္းနဲ႕အတူ ဘာနဲ႕မွ မတူတဲ့ ခံစားမွုတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အခ်စ္လုိ႕ဆုိရင္ နင့္ကုိ ဘာနဲ႕မွမတူေအာင္ တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏုိးမိေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားထဲ ခနေလာက္ ၀င္ၾကည့္ေပးလုိ႕ရႏုိင္မလား ကေလးငယ္ ..
ပုိးလုိ႕ ငါတယုတယ ေခၚခဲ့ရတဲ့ နင့္ကုိ ငါဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ရပါသလဲ ..
အျဖဴေရာင္ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ပါ ကေလးရယ္ ..

ငါတုိ႕ေက်ာင္းမွာဆံုတုိင္း ငါ့ကုိ အသာအယာလွမ္းျပံဳးျပတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဖုန္းထဲမွာေလာက္ စကားမၾကြယ္ခဲ့တဲ့ နင္ဟာ ဖုန္းထဲမွာေတာ့ ငါ့ကုိကေလးဆန္စြာ တြယ္တာလြန္းတာ ငါ သိေနတယ္ ပုိး။

ဟဲ့ .. ဒီေန႕ေလ .. ငါတုိ႕အခန္းထဲက တရုတ္ၾကီးေလ .. သိပ္ရီရတယ္သိလား .. ငါ့သူငယ္ခ်င္း သီတာ့ကုိ ရည္းစားစာလုိက္ေပးတာဟယ္ .. သူ႕မွာ ငါတုိ႕ညွင္းသမွ် ခံလုိက္ရတယ္သိလား .. မ်က္ႏွာၾကီးကုိ ရွံဳ႕မဲ့ေနတာပဲ .. ဟားဟား ..

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ ေျပာတတ္ခဲ့တဲ့ နင့္အသံေလးကုိ နားေထာင္ရင္း ဖုန္းခြက္ကုိ လက္နဲ႕ အသာဖြဖြကုိင္လုိ႕ နင့္မ်က္ႏွာေလးကုိ ငါ မွန္းဆ လြမ္းဆြတ္ၾကည့္ေနမိတတ္ရင္း ညေတြကုိ ကုန္ဆံုးျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ေဟာဒီ တတိယႏွစ္ေရာက္လာတဲ့အထိပဲေနာ္ ပုိး။ ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ ငါတုိ႕ ေက်ာင္းေတြျပီးျပီေနာ္။ ငါတုိ႕ခုလုိပဲ ဖုန္းဆက္ေျပာခြင့္ရွိေနဦးမွာလားလုိ႕ ငါတစ္ခါတစ္ခါ စုိးရိမ္မိပါရဲ႕။
ဖုန္းထဲမွာ ရင္းႏွီးသေလာက္ အျပင္္မွာေတာ့ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ သာမန္သူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထက္ ဘာမွမပုိခဲ့ဘူးဟာ။ အမွန္က ငါက မ၀ံ့ရဲသလုိ နင္ကလဲ သိပ္ကုိ အရွက္အေၾကာက္ၾကီးသလုိ ျဖစ္ေနတာကုိးေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႕ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ေတြကေတာ့ အတုိင္းအဆမရွိေနာ္။ ဒါကုိနင္လဲ သိတယ္ဟုတ္။

ရဲ .. ငါေလ .. အခုတေလာ သိပ္ေမာတာပဲဟာ .. အသက္ရွဴရတာလဲ မ၀ဘူး.. ဒါေပမယ့္ နင္နဲ႕ စကားေျပာရရင္ေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ .. သိလား .. ငါဘာျဖစ္လုိ႕ ျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူးဟာ .. ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ .. ေနလုိ႕မေကာင္းဘူး..

ငါအေတာ္ေတာ့ စုိးရိမ္ခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ သာမန္ အားနည္းလုိ႕ျဖစ္တာေနမွာပါဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေရာ နင့္ကုိပါ ငါအားေပးခဲ့မိတယ္ပုိးရယ္။ ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ နင့္ကုိ ေဆးရံုတင္လုိက္ရျပီဆုိတဲ့သတင္း ငါၾကားလိုက္ရတယ္။ ငါ့ရင္ထဲကုိ ၀င္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ နင္မျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေသာကအားတုိ႕ ထုထည္ဖြဲ႕ တည္ရွိေနခဲ့သလုိ ခ်စ္ျခင္းအားတုိ႕ကလဲ အျပည့္အသိပ္ျဖစ္တည္ေနခဲ့ျပီ။
ေဆးရံုရဲ႕ အခန္း၀ကေန နင့္ရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့မ်က္ႏွာေလးကုိ ငါ တရွုိက္မက္မက္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ အရင္လုိ ဖုန္းေခၚလုိ႕မရႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ နင္အိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ေဘး စားပြဲခံုပုေလးေပၚမွာ
မဆူနဲ႕ေနာ္ .. ပုိးေလး အိပ္ေနလုိ႕
ဆုိတဲ့ စာတမ္းေလးကုိ ဖုိတုိစတန္းေလးနဲ႕ေထာင္ေပးထားေတာ့ နင့္မ်က္ႏွာေလးျပံဳးျပီး ငါ့ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနတာကုိ ငါ့ႏွလံုးသားမွတ္ဥာဏ္ထဲက ဘယ္လုိထုတ္ရမလဲ။
တကယ္ေတာ့ ငါက ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္လုိ ကေယာင္ကတမ္းႏိုင္ေနခဲ့ပါတယ္ ပုိးရယ္။

ရဲ .. ငါေသရင္ နင္ငုိမွာလားဟင္ ..

ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွုတ္ခမ္းအစံုနဲ႕ နင္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာေမးလာေတာ့ ငါ့မ်က္၀န္းမွာ မုိးဖြဲေတြ သည္းေနခဲ့ျပီ။ ဟုိးေရွ႕ေကာင္းကင္မွာ မုိးေတြ အံု႕မွုိင္းေနသလုိ ငါ့မ်က္၀န္းမွာလဲ ျပိဳေတာ့မလုိ..။

နင္ေသရင္ .. ငါသိပ္ႏွေျမာမိမွာပါ ပုိးရယ္ .. ျပီးေတာ့ ငါ ၀မ္းပမ္းတနည္းကုိ ငိုေကြ်းမိမွာပါ ..

ငါ့ရဲ႕ အေျဖတစ္ခုကုိရအျပီးမွာ ျပံဳးသြားတဲ့နင့္မ်က္ႏွာေလးရယ္ .. ေမွးမွိတ္သြားတဲ့ နင့္မ်က္ေတာင္ေလးေတြရယ္ .. ငါဘယ္လုိေျဖရမွာလဲ ပုိးရယ္။
အျဖဴေရာင္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ထံုမႊန္းဆဲ နင္နဲ႕ငါ့ၾကားက အေျခအေနကုိ ငါ မေျပာင္းလဲရက္ေတာ့ပါဘူးပုိး။ နင္မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ ငါ့အတြက္ ဘယ္အရာမွ အသစ္ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ .. နင့္ေနရာမွာ ငါ အစားထုိးမရႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာေတြကုိလဲ နင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ငါမေျပာျပျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ပုိးရယ္ .. ငါအခုငုိေနတယ္ေလ .. ေကာင္းကင္နဲ႕ အျပိဳင္ေပါ့။
.................

ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျခင္းနဲ႕အတူ မ်က္ႏွာကုိ လႊဲလုိက္ေတာ့ မ်က္ရည္စက္တုိ႕ ပါးျပင္ေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပိဳက်လာတယ္။ ဘယ္လုိမွ ထိန္းမရစြာ ရွုိက္ၾကီးတငင္ ငုိေၾကြးျခင္းရဲ႕ အဆံုးမွာ ပုိးျပန္လာႏုိင္မွာလား။
ဟင့္အင္း ပုိး။ ငါ ရွဳိက္ၾကီးတငင္မငုိခ်င္ပါဘူး။ ငါ့မ်က္ရည္စက္ေတြကုိ အသာအယာပဲ က်ဆင္းေစလုိက္မယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာ နာက်င္မွုေတြ ေပါ့ပါးမသြားေစခ်င္ဘူးေလ။ နင့္ကုိခ်စ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕အတူေပါ့။

ရွင္ဆုျပည့္
00:55a.m

ခရီးေဖာ္

သူငယ္ခ်င္းေရ ...
ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ျမစ္တစ္စင္း စီးဆင္းေနေလရဲ႕
အလင္းေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႕အတူ
ဘ၀ရဲ႕မုန္တုိင္းေတြ ရုိက္ခတ္လာရင္
ငါတုိ႕လက္ေတြ မျဖဳတ္စတမ္းေနာ္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရုိးသားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေကာက္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းကုိ ကြ်န္ေတာ္က တုိက္ရုိက္မဟုတ္တဲ့ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္သူ႕ကုိ တစ္ခါမွကုိ မျမင္ဖူးပါဘူး။ သူ႕ပံုစံဘယ္လုိရွိတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ အျမဲတမ္းလဲ စကားေတြ မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတာ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ အေသအခ်ာကုိ သိေနပါတယ္။

စိမ္းျမျမေတာင္ေတြကုိ ၾကည့္လုိက္စမ္းပါဟာ
ငါတုိ႕လွမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႕ ေရွ႕မွာ ကာစီးေနခဲ့ရင္ေတာင္
ငါတုိ႕ခိုင္ျမဲစြာလက္ကုိတြဲလုိ႕
အနာဂတ္ကုိယ္စီနဲ႕
အခ်င္းခ်င္း ေဖးမလုိက္ၾကရေအာင္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဟာ ရည္မွန္းခ်က္ခ်င္းလဲ မတူပါဘူး။ ပန္းတုိင္လဲ ထပ္တူမက်ခဲ့ဘူး။ သူကသူျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဥ္ေျမာင္းလာေနတဲ့ ကမၻာ့ရြာထဲမွာ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ မေတာ္တဆ ခလုတ္တုိက္မိခဲ့ၾကတယ္။ ထင္မွတ္မထားမိခဲ့ပါဘူး။

တိမ္တစ္ဆုပ္ ေလတစ္အုပ္နဲ႕ လြင့္ေမ်ာခ်ိန္မွာ
ငါတုိ႕ေရွ႕ဆက္ဖုိ႕
မွိန္ျပျပ အလင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ငါျမင္လုိက္ရတယ္
နင္ေရာ .. ငါေရာ ..
အဲ့ဒီကုိ အေရာက္လွမ္းဖုိ႕ အားယူၾကတဲ့အခ်ိန္
ငါတုိ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ျပံဳးျပခြင့္ရလုိက္ခ်င္ရဲ႕။

အမွန္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ သူ႕အေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ တစ္နယ္တည္းသားမုိ႕ ကြ်န္ေတာ္က နယ္သားလုိ႕ေခၚတာရယ္.. သူက အငယ္ဆံုးျဖစ္တယ္ဆုိတာရယ္ကလြဲရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ခ်ေရးစရာ သမုိင္း၀င္မွတ္တမ္း သိပ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္မင္မွု ျပယုဂ္မွာ သမုိင္းမလုိဘူးမဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ အျမဲရွိေနတာကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ေအးေဆးတဲ့စိတ္နဲ႕ ရုိးသားမွုပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူ႕လုိသူငယ္ခ်င္းရွိလုိ႕ သူ႕ရုိးဂုဏ္နဲ႕ ဂုဏ္တက္ခဲ့ဖူးတယ္ထင္ပါရဲ႕။

မွိတ္တုတ္တုတ္လက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြကုိ
ေကာင္းကင္အဆံုးအစမရွိ ငါျမင္တုိင္း
နင့္ကုိ သတိရတယ္ သူငယ္ခ်င္း။
ေဟာ့ဒီေကာင္းကင္ရဲ႕ ေအာက္
ကမၻာေျမၾကီးတစ္ေနရာမွာ
အိပ္မက္တုိ႕ ငံ့လင့္လုိ႕ လြမ္းဆြတ္ျခင္းနဲ႕အတူ
နင္ ရွင္သန္ေနတယ္ဆုိတာ ...။

သူ႕မွာ ဘယ္လုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသလဲဆုိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ စိတ္၀င္တစား သိပ္မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ ႏွစ္လုိစြာ ခင္မင္ခြင့္ရွိေနတယ္ဆုိရင္ လံုေလာက္တယ္လုိ႕ ခံစားရတတ္စျမဲမုိ႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ မသက္ဆုိင္တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ က်န္မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကုိ လုိက္ခံစားေလ့မရွိခဲ့တာ အေလ့အထတစ္ခုလုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကုိယ္တုိင္လဲ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အေတာ္ခင္တယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလုိ႕ရေနတာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲက အျဖဴေရာင္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပဲ ထင္ပါရဲ႕။

ဟုိးအေ၀းကုိ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ့ သူငယ္ခ်င္း
ငါတုိ႕အိပ္မက္ အေရာက္တက္ဖုိ႕
ေျခလွမ္းသြက္သြက္ လွမ္းၾကစုိ႕။
အားငယ္မွုေတြနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတာ့မက်လုိက္ပါနဲ႕
ငါတုိ႕လက္ေတြ ေႏြးေထြးျခင္းနဲ႕ ခုိင္ျမဲေနၾကတယ္ေလ

ေတြ႕ဆံုျခင္းျပီးရင္ ခြဲခြါျခင္းက ေရာက္လာတတ္စျမဲဆုိတာ ေလာကရဲ႕ နိယာမလုိ႕ဆုိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျဖဴစင္စြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တဲ့ကံၾကမၼာကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အသြင္မတူတဲ့သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကုိ မတူညီတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တူညီစြာ ေကာက္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတုိ႕သံုးေယာက္စလံုးမွာ တူညီတာတစ္ခုက အလုပ္အကုိင္နဲ႕ ပညာေရး လက္ရွိအေနအထားေတြပါ။ နက္ရွဳိင္းစြာတူညီေနတာ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သံုးေယာက္စလံုးရုိးသားမွုကုိ အေျခခံလုိ႕ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ဓါတ္ကုိယ္စီရွိၾကတဲ့ ေယာက္်ားေကာင္းေတြဆုိတာပါပဲ။ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ကုိ သူတုိ႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ အမူအက်င့္၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႕ တုိင္းတာတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖုိ႕ေတာင္ မလုိဘူးထင္ပါရဲ႕။

ေလျပင္းေတြတုိက္ လွုိင္းေတြပုတ္လဲ
သူငယ္ခ်င္းေရ.. မေၾကာက္လုိက္ပါနဲ႕
နင့္ေဘးမွာငါရွိ၊ ငါ့ေဘးမွာနင္ရွိလုိ႕
ငါတုိ႕ဘ၀ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႕က
လက္တစ္ကမ္းမွာကြဲ႕။
ကူးခတ္လုိက္ပါ့ သူငယ္ခ်င္း
နင္လုိတဲ့အခ်ိန္ ျဖဴစင္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕
ငါ
ဒီေနရာမွာ ရွိေနေလရဲ႕။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ခင္မင္မွုကာလ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာရွိခဲ့လဲဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိ၊ မသိရွိခဲ့သလုိ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလဲ မွတ္မိသိရွိႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ အေသအခ်ာသိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က စိတ္ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ခင္ၾကတဲ့သူေတြမုိ႕ ေန႕စြဲေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကာလေတြကုိ မွတ္ထားစရာမလုိေလာက္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရေပါ့။
ဒီေန႕ ( စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္) ဟာ သူ႕ရဲ႕ ေမြးေန႕အျဖစ္ ျပကၡဒိန္တစ္ရြက္သစ္ခဲ့ျပန္ျပီေလ။

ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြလင္းသလုိ
ေျမျပင္မွာလဲ ပန္းေတြပြင့္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ေတြနဲ႕
ရွင္သန္ျခင္းကုိ လွပစြာ ကဗ်ာဖြဲ႕သီေနၾကတဲ့အခ်ိန္
ငါလဲ နင့္အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ
ႏွလံုးသားနဲ႕ သီကံုးလုိက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း
အိပ္မက္ဆုိးက ႏုိးထလုိ႕
နံနက္အလင္းေရာင္နဲ႕အတူ
ရင္ခြင္တံခါးကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ
နင့္အိမ္ေရွ႕ တံခါး၀မွာ
(နင့္သူငယ္ခ်င္းငါ )
တံခါးေခါက္ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ျပီ။

ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္၂ႏွစ္စီၾကီးတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္သိပ္တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏုိးပါတယ္။ ထုိ႕အတူ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပန္းသံုးပြင့္မွာ တစ္ပြင့္ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္း မွတ္တုိင္အျဖစ္ က်ေရာက္လုိ႕ လာခဲ့ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ၾကီးေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ရုိးသားစြာ နင္နဲ႕ငါ လုိ႕ သံုးႏွုန္းခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ လဒလုိ႕ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အားမနာတမ္း ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းစြာ အျမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကုိယ္စီမွာ တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြနဲ႕ မြန္းက်ပ္ေနခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။

လွမ္းၾကည့္လုိက္ပါ့ သူငယ္ခ်င္း
ရင္တစ္ခုျဖစ္ဖုိ႕ ႏွလံုးသားတစ္ခုလုိတယ္ဆုိရင္
ငါ့ဘ၀ရွင္သန္ဖုိ႕ နင့္လုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳး ငါသိပ္တမ္းတမိတယ္
ငါတုိ႕ေတြ ရွင္သန္ေနၾကတုန္း
နင့္ေမြးေန႕ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ငါ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ ...
ေတာက္ပတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခု နဲ႕ သစ္လြင္တဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခုကုိ ...
ငါ့ရင္နဲ႕ ဖန္ဆင္း ႏွလံုးသားနဲ႕ လမ္းခင္းလုိ႕
နင့္ဆီအေရာက္ ပုိ႕လုိက္တယ္
ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖုိ႕ ..။

( ကဗ်ာေတြ စာေတြ ဖတ္ရမွာ ပ်င္းတယ္ဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးျမင့္ ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ )

ေ၀း .. လြင့္ .. တမ္း .. တ ..

အမုန္း(၁)

သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္စသိတာ သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာ အထူးျပဳျဖစ္ျပီး သူကလဲ အဂၤလိပ္စာ အထူးျပဳျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တစ္တန္းတည္းသားခ်င္း သူ႕ကုိ ကြ်န္ေတာ္သိလာတာကေတာ့ မထူးဆန္းဘူး ထင္ပါရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္ သူထုိင္ေနတဲ့အတန္းရဲ႕ အေနာက္က ခံုကုိ တမင္ေရြးထုိင္ျပီး သူ႕ရဲ႕ ေဘးတစ္ေစာင္းျမင္ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကုိ ေငးၾကည့္ခဲ့မိဖူးတယ္။ သူ႕ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကုိ ျဖန္႕ခ်ထားလုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ေပၚကုိ လာလာထိေနတာေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ျမတ္ႏုိးေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲ့ဆံပင္အဖ်ားေလးေတြကုိ လက္ေလးနဲ႕ ဖြဖြ (သူမသိေအာင္) အသာထိကုိင္ျပီး ခ်စ္လုိက္ရတာ ေကာင္မေလးရယ္လုိ႕လဲ (ရင္ထဲက) တုိးတိတ္စြာ ေရရြတ္ခဲ့မိဖူးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က အဲ့ဒီ သူ႕ေနာက္ကခံုမွာထုိင္ျပီး သူ႕ဆံႏြယ္ေလးေတြကုိၾကည့္ရင္းသာ ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း တုိးတုိးဖြဖြ ရင္ထဲကေန ေျပာရဲခဲ့တဲ့သူပါ။
အခ်စ္မွာ သတၱိမရွိခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ ကြ်န္ေတာ္ မုန္းခဲ့မိတယ္။

အမုန္း(၂)

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုးအရာဟာ စာအုပ္ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္က စာခ်စ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ
ေၾကာင့္ ေက်ာင္းရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ နားခုိရာတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တာ သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး။
ေကာင္မေလးကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ရဲ႕ ဘုရင္မေလးကုိျဖစ္လုိ႕။ အတန္းျပီးခ်ိန္တုိင္း စာၾကည့္တုိက္ကုိ သြားတတ္တဲ့ေကာင္မေလးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အျမဲလုိ ဆံုျဖစ္ၾကတာလဲ သိပ္မထူးဆန္းဘူး ထင္ပါရဲ႕။
ေကာင္မေလးေရြးဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ စာအုပ္တုိင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္အလြတ္ရေနတတ္တာရယ္ .. စာဖတ္ရင္း ေကာ္ဖီဗူးေလးကုိ ထုတ္ထုတ္ေသာက္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေကာ္ဖီဗူးေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္လုိ႕ ညည္းညဴမိတတ္ခဲ့တာရယ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးကုိ ေတြ႕တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းငံု႕ေနခဲ့မိတာ။ ျပံဳးျပဖုိ႕ အင္အားမရွိခဲ့တာ။ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ဖုိ႕ သတၱိမရွိခဲ့တာေတြကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မုန္းခဲ့မိတယ္။

အမုန္း(၃)

ေက်ာင္းအျပန္တုိင္း စက္ဘီးစီး ျပန္ေလ့ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးေနာက္ကေန ကြ်န္ေတာ့္ျပိဳင္ဘီးေလးကုိ နင္းလုိ႕ အျမဲလုိ သူမသိေအာင္ အိမ္ျပန္လုိက္ပုိ႕တတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ႕အိမ္ေရွ႕ တစ္ဖက္လမ္းက ဗံဒါပင္အရိပ္ေအာက္မွာ စက္ဘီးကုိ ရပ္လုိ႕ ေကာင္မေလး တြန္းဖြင့္၀င္သြားတဲ့ တံခါးေပါက္ေလးကုိ လွမ္းၾကည့္ေနရတဲ့ ညေနခင္းေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကုိ သာယာလြန္းခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ထီမထင္တဲ့ ပံုစံေလးနဲ႕ ဘာကုိမွ ဂရုျပဳမိေလ့မရွိတဲ့ပံုပါပဲ။ အဲ့ဒီ ဂ်စ္ကန္ကန္ပံုစံေကာင္မေလးကုိမွ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ကုိ ျမတ္ႏုိးခဲ့မိရတယ္။
နံနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းမသြားခင္ အဲ့ဒီ ဗံဒါပင္အရိပ္ေနာက္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ရင္း ေကာင္မေလး ေက်ာင္းသြားဖုိ႕ ထြက္အလာကုိ ေစာင့္ေနရတာ .. ေကာင္မေလး စက္ဘီးေလးတြန္းျပီး ထြက္လာမွ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး အရိပ္လုိ လုိက္ခဲ့မိရတာေတြဟာ ရာဇ၀င္တစ္ခုလုိ သက္၀င္လွုပ္ရွားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ...
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္နားခုိရာဟာ အဲ့ဒီ ဗံဒါပင္အရိပ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လဲ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အခ်စ္မွာ ရုိးအစြာ ေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့ဖူးတယ္။

အမုန္း(၄)

စာၾကည့္တုိက္မွာ ဆံပင္ေလးေတြ ေရွ႕ကုိ ၀ဲက်ေနတဲ့အထိ စာကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ဖတ္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ပံုကုိ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ထုိင္ျပီး ခဲျခစ္ပန္းခ်ီ ေရးခဲ့မိဖူးတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ခံုးထူထူေလးကုိ .. သူ႕ရဲ႕ ႏွာေခါင္းသြယ္သြယ္ေလးကုိ .. သူ႕ရဲ႕ ပါးလ်လ် ေဆးမကူဘဲ ပန္းေရာင္ေျပးေနတတ္တဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေလးကုိ .. သြယ္မေရာင္နဲ႕ အနည္းငယ္ကားျပီး လံုး၀န္းေနတဲ့ ေမးရုိးေလးနဲ႕ ေမးေစ့ေလးကုိ .. အရာအားလံုးပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ခဲျခစ္ပန္းခ်ီနဲ႕အတူ မွတ္တမ္းတင္ေနမိတတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျဖဴစင္ျပီး အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ုိင္းေလးေတြနဲ႕ ဆံုလိုက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အရာအားလံုး ျပီးျပည့္စံုသြားသလုိပါပဲ။ သူဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လုိလဲ ႏူးညံ့လြန္းေနျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ .. တုိးတိတ္စြာ ေရရြတ္လုိက္မိတယ္ ..
ဘယ္အခ်ိန္ထိ က်ဆံုးေနရမွာလဲ ဟင္ ...

အမုန္း(၅)

ဖြင့္ဟ၀န္ခံဖုိ႕ ခက္ခဲေနဆဲ ကာလမွာ မထင္မွတ္ဘဲ ေကာင္မေလး ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕က ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္လုိ႕လုပ္ရမယ္မသိျဖစ္ေနတုန္း ေကာင္မေလးအိမ္က ေက်ာင္းရံုးခန္းကုိ စာေရာက္လာတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းဆီက သိရလုိ႕ အရဲစြန္႕ျပီး ဆရာၾကီးဆီ ၀င္ေတြ႕မိေတာ့မွ ေကာင္မေလး ေဆးရံုတတ္ေနရတယ္တဲ့။ ရင္တစ္ခုလံုး အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ။ အဲ့ဒီေန႕က အတန္းေတာင္ ျပီးေအာင္ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျမိဳ႕နယ္ေဆးရံုကုိ အေျပးသြားခဲ့မိတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ အရာအားလံုးကုိ မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳကာ ေမွးစက္လွဲေလ်ာင္းလွ်က္...။
သူ႕မိဘေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေကာင္မေလးသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ လက္ခံစကားေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေကာင္မေလးကေတာ့ သတိမရခဲ့ေသးပါဘူး။
ဒီေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ရတာက ေကာင္မေလးမွာ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ ရွိေနပါတယ္တဲ့။
ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႕ ေသးသြယ္ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူမွာ ႏွလံုးေရာဂါဆုိတာခ်ည္း ရွိေနခဲ့လိမ့္မယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိဖူးပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ အရာအားလံုးကုိ မုန္းတီးမိခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ပါ ေကာင္မေလးရယ္ ..
တစ္ေလာကလံုး ေမွာင္ခ်င္ေမွာင္သြားပါေစ ..
နင့္ေဘးမွာ ထြန္းလင္းခြင့္ရတဲ့ ငါ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ..
နင့္ေဘးမွာ နင္အားငယ္တုိင္း ခုိ၀င္ခြင့္ရတဲ့ ရင္ .. ငါျဖစ္ခ်င္တယ္ ..
ႏူးညံ့ျပီး ေသးသြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ နင့္လက္ကေလးကုိ ငါ့လက္နဲ႕ ဆုပ္ကုိင္ျပီး
နင့္အတြက္ အင္အားအျဖစ္ စီးဆင္းေစခ်င္တယ္ ..
ငါ့ေသြးေတြဟာ နင့္အတြက္လည္ပတ္ေနတယ္ဆုိတာပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါဟာ ...


အမုန္း(၆)

ကြ်န္ေတာ္အတန္းလဲ မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္မေလးရွိေနတဲ့ ေဆးရံုခန္းေလးမွာပဲ ေကာင္မေလးမိဘေတြကုိ ေတာင္းပန္လုိ႕ အခ်ိန္ျပည့္ရွိေနတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ဘာမွ ထူးျခားမလာခဲ့ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ေဘးမွာ ထုိင္ရင္း သူ႕လက္ေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္းေတြကုိ သူၾကားေအာင္ တုိးတုိးေလး ေရရြတ္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းတဲ့ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ ဘယ္ေတာ့ျပံဳးလာေလမလဲ ...
ျဖဴလ်ေနတဲ့ မ်က္ခြံေပၚက မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္ေလးေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ား အသက္၀င္လာၾကမလဲ ...
ေအးစက္စက္လက္ဖ၀ါးေလးေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေႏြးေထြးလွုပ္ရွားလာေလမလဲ ..
ေကာင္မေလးရယ္ .. ျပန္လာပါကြာ .. ငါ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ နင့္ကမၻာကုိ သက္၀င္လွုပ္ရွားဖုိ႕ ငါဖန္ဆင္းခ်င္တယ္ ..။

အမုန္း(၇)

ရက္ေတြတစ္ေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ကုန္ဆံုးလာခဲ့ေပမယ့္ ေကာင္မေလးကေတာ့ ထူးျခားမလာခဲ့ပါဘူး။
ဒီလုိနဲ႕ ရက္သတၱပတ္ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ေန႕မွာ ေကာင္မေလး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခြဲသြားခဲ့ပါတယ္။
ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္မေလး ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အျမဲရွင္သန္ေနဆဲပါ။
သူ႕ရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အသက္မဲ့ခႏၵာကုိယ္နေဘးမွာ သူ႕မ်က္ႏွာေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္တစ္ညလံုး မလွုပ္မယွက္ ထုိင္ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကေတာ့ ေကာင္မေလး ကြ်န္ေတာ့္ဆီကုိ ျပန္လာမွာပါလုိ႕ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္မငုိပါဘူး။ မ်က္ရည္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပါးမွာ အပ္ထားမိတဲ့ သူ႕လက္ဖမုိးေလးေတြေပၚကုိ စီးဆင္းေနေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မငုိခဲ့ပါဘူး။
ရင္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခြန္းထဲေသာ စကားကုိသာ ေျပာျဖစ္ေနခဲ့မိတယ္။
အဖဘုရား ... ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကုိ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ ... ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ...

တကယ္ပါ ေကာင္မေလးရယ္ ...
နင္ငါ့ဆီ တစ္ေန႕ျပန္လာမယ္ဆုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕တင္
အရာအားလံုးကုိ ေမ့ထားလုိ႕ရခဲ့ျပီ။
ငါ့အနာဂါတ္အတြက္ ငါဆက္ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ
နင့္ရဲ႕ ခဲျခစ္ပန္းခ်ီးေလးက ငါနဲ႕အနီးဆံုးမွာ ..
နင့္ရဲ႕ အသက္မဲ့ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ငါ့ဒုိင္ယာရီစာမ်က္ႏွာၾကားမွာ ...
ေကာင္မေလးရယ္ ..
ငါ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ နင့္ကုိ သျဂိဳလ္လုိက္ပါတယ္ ...
ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္တုိင္း
ေကာင္းကင္ရဲ႕တစ္ဖက္မွာ နင္ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က
ငါ့အတြက္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖုိ႕ အားသစ္ေတြကုိ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္ ..
နင့္ကုိ ငါ .. သိပ္ခ်စ္တယ္ ေကာင္မေလး ..

အဆံုးအစမရွိ အမုန္း

ရွိေနတုန္းကလဲ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ထားခဲ့ေတာ့လဲ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ကြ်န္ေတာ္ က်န္ေနခ့ဲဖူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ နာက်င္ျခင္းနဲ႕အတူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ။
သူ ျပန္လာမယ့္ေန႕ကုိ ...

နိစၥဓူ၀ထဲက အပိုင္းအစေတြ

တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ မရုိးႏုိင္တဲ့ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲမွာ ရွင္သန္ေနရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လူသားေတြအတြက္ ဘယ္အရာကမ်ား အထူးတလည္ အံ့ၾသေစတတ္ခဲ့ပါသလဲ။

မသိလုိက္မသိဖာသာ တေရြ႕ေရြ႕ခရီးဆက္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွန္ နာရီတစ္လံုးရဲ႕ ရပ္တည္မွုမ်ိဳးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ေနထုိင္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖးမသူရယ္လုိ႕ မလုိအပ္ခဲ့ရုိးအမွန္ပါ။ ျဖဴစင္မွုနဲ႕အတူ အေရာင္စြန္းထင္းျခင္း မရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ပုိင္ဆုိင္ရင္ကုိပဲ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေန႕ေတြကေတာ့ သာမန္ထက္ ဘာမွ ပုိထူးလာေလ့မရွိတာ ၀တၱရားတစ္ခုလုိမ်ားျဖစ္ေနတတ္သလားမသိ။

တကယ္ေတာ့ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးျခင္းၾကားက အခ်ိန္ကာလ အပုိင္းအျခားေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာကုိ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္ခြင့္ရွိေနပါသလဲ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားေလးကသာလွ်င္ နိစၥဓူ၀ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆုိရင္ေရာ။

ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ရွုပ္ေထြးေနရတဲ့သူေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နက္ရွုိင္းစြာေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ ေလးနက္တဲ့ ရပ္တည္မွုမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္တည္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။

တာ၀န္ယူတတ္တဲ့သူအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မသတ္မွတ္လုိက္မိခင္မွာ အတိတ္နဲ႕ ပစၥဳပန္အေၾကာင္းကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး နားလည္ခ်င္မိတယ္။ အနာဂတ္ဆုိတာက ေအာင္စာရင္းေလ။

ေကာင္းမြန္တယ္လုိ႕ ယူဆမိတဲ့ ခံစားခ်က္တုိင္းကုိ ေကာ္ပီမခ်ခ်င္ပါဘူး။ သာမန္ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္နဲ႕ လူတုိင္းမွာ မတူညီတဲ့ ဘ၀ကုိယ္စီရွိၾကတယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္တစ္ခုနဲ႕တင္ ေရွ႕ခရီးက ခေရာင္းလမ္းကုိ ျဖတ္နင္းေနခ်င္မိတယ္။ အားအင္အျဖစ္ ျဖဴစင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္အစံုကုိေတာ့ ဆုပ္ကုိင္ခြင့္ ရွိပါရေစ။

ေတာင္းဆုိမွုေတြ မ်ားလြန္းေနတဲ့ နိစၥဓူ၀ထဲမွာ အခက္အခဲေပါင္းစံုနဲ႕ စိတ္ညစ္ညဴးမွုအျပီး ေနာက္ဆံုးရလာဒ္က ဘာပါလိမ့္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာကုိမွ အတည္တက် ဆုပ္ကုိင္ထားႏုိင္စြမ္းမရွိခဲ့ဘူးဆုိတာပါပဲ။
ငါနဲ႕ငါသာ ျဖစ္တည္ရာတဲ့။ တကယ္ေရာ အဲ့ဒီငါ ဆုိတဲ့ ငါပါ အမွန္တကယ္ျဖစ္တည္မွုထဲ ပါ၀င္ခဲ့ရဲ႕လား။
စိတ္တစ္ခု ခံစားမွုကုိ ကြ်န္ေတာ္ မေလ့လာတတ္ေသးတာ အမွန္။

ဆြံ႕အစြာ တိတ္တဆိတ္ ငံ့လင့္လုိ႕အျပီးမွာ ေန႕တစ္ဓူ၀ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ မရုိးအီႏုိင္တဲ့ ရုိးအီမွုေတြအျပည့္ သံသရာ ရထားၾကီးကေတာ့ျဖင့္ အခ်ိန္မွန္ကုိ ျဖစ္လုိ႕။

အိပ္ခ်င္မွုေတြနဲ႕ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံုရဲ႕ အညုိရင့္ေရာင္ျဖစ္မွုဟာ ကဗ်ာဆန္ေနမယ္ဆုိရင္ အဲ့ကဗ်ာကုိ အပုဒ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေန႕စဥ္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးစပ္သီကုံးေနမိတယ္ထင္ပါ့။
လက္ေတြေတာင္ ေညာင္းလုိ႕။

အမွန္က ဘာရယ္ညာရယ္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးေလ။ နိစၥဓူ၀ကုိ သာမန္ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္အတုိင္း ျဖစ္ပ်က္ရွုမွတ္ျပီးတဲ့ေနာက္ ဆူညံေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာင္ တိတ္ဆိတ္မွုက အာဏာျပေနေလရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္က ဟန္ေဆာင္အျပံဳးကုိ အပီအျပင္ဖက္တြယ္ထားရလုိ႕ ငုိဖုိ႕အတြက္ အားမရွိတဲ့သူပါ။
အထီးက်န္လြင္ျပင္မွာေလ။

ေန႕စဥ္စားေနတဲ့ ဒီထမင္းကုိ ျငီးေငြ႕ဖူးပါသလား။ ေန႕စဥ္ေသာက္ေနတဲ့ ဒီေရကုိ ျငီးေငြ႕ဖူးပါသလား။ ေန႕စဥ္ အိပ္ေနတဲ့ ဒီအိပ္ရာကုိေရာ ...

ဒါျဖင့္ ေန႕စဥ္ လုပ္ေနရတဲ့ ေဟာ့ဒီ ဒ်ဴတီဆုိတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ကေရာ ..

ဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ .. ဘုရားေရ .. အေတာင္ပံေသးေသးေလးတစ္စံုနဲ႕ ႏွင္တံေသးေသးေလး ကုိင္ရတဲ့ ပန္း၀တ္မွုန္ေတြအၾကား ေပ်ာ္ျမဴးရတဲ့ နတ္သမီးေသးေသးေလး ျဖစ္ပါရေစ ..

အိပ္မက္ကလန္႕ႏုိးလာေတာ့ ဒ်ဴတီသြားရဦးမယ္တဲ့။


( ကြ်န္ေတာ္အခုတေလာ မာဖီးယားေနတာရယ္ မ်က္စိက ေအာင့္ေအာင့္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ဘေလာ့ရြာထဲမွာ စာမေရး စာမဖတ္ျဖစ္ခဲ့မိဘူး။ အေတာ္ေတာင္ၾကာသြားတယ္ထင္ပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သတိတရရွိေပးၾကလုိ႕ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ကုိ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားမိရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အဲ့လုိ အမွတ္တရျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ မထြန္းေတာက္တဲ့ အညတရတစ္ေယာက္ပါ။ လူအခ်ိဳ႕က ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မွတ္မွတ္ရရရွိၾကလုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မွုကုိ ကြ်န္ေတာ္ နဲနဲေတာင္ ဂုဏ္ယူခ်င္လာမိသလုိပါပဲ။ ကုိသားၾကီးနဲ႕ ၀က္ကေလးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိဂ်ီးရန္ကုန္လဲ ပါတယ္ေနာ္။ ေနာက္ စီပံုးကေန သတိတရ ေမးေဖာ္ရတဲ့ ေဒၚေလးလြင္နဲ႕ လူနည္းစုေလးကုိလဲ တကယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိရတယ္။
ေၾသာ္ ... ဂ်စ္ကုိ ( အိုက္ခီေလာက္ ) ကေတာ့ ထူးျပီး ေျပာစရာလုိေတာ့ဘူးထင္ပါ့။ =)

ဒီ ပုိစ့္ကုိ တက္ဂ္တဲ့ ေဒၚေလးနင္း (ႏွင္းနဲ႕မာယာ) ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေပါက္ကရ ခ်ေရးမွုကုိ ႏွာေခါင္းမရွံဳ႕ေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္လဲ ဆက္ျပီး ကုိေလးထက္ေအာင္ (ဧရာ၀တီသား) ကုိ ဒုကၡေပးခ်င္ပါေသးတယ္။ =]
ရတယ္ဟုတ္။ )

နာတာရွည္

ျဖစ္တည္ဆဲခဏတုိင္းမွာ
တေငြ႕ေငြ႕ အလံေတာ္ေတြထူပါ ...၊
အျပီးသတ္ေျခာက္ေသြ႕သြားတဲ့ေနာက္
........... "က်ိန္ဆုိတဲ့ႏွင္းဆီ" ......
ေအးစက္စက္ ရနံ႕နဲ႕ ထံုအီ
လြတ္ေျမာက္ဖုိ႕အတြက္
ထာ၀ရအိပ္စက္ျခင္းမွတစ္ပါး .....။

ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ဖုိ႕ကုိ ေမ့ေလ်ာ့
အခမ္းနားဆံုး လက္တစ္ဆုပ္စာထဲ
ေသြးစုပ္ေမွ်ာ့တစ္ေကာင္တြယ္သလုိ၊
အေသအခ်ာက်ဴးတဲ့ ဒူးတစ္ဖက္ေၾကာင့္
ည .... ည ...
အိပ္ရမွာေတာင္ မသထာဘူး ...။

လိပ္ျပာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ဆည္းဆာပဲျဖစ္ျဖစ္...
အလင္းရင့္ရင့္ေတြ တဒဂၤျဖန္႕ခင္းဖုိ႕
ႏွုတ္ခမ္းေတာ္ကုိ
နာၾကားခြင့္ျပဳပါ ...။

လင္းစက္ရာ