က်ေနာ္ရယ္ ၾကယ္ေသာၾကာရယ္ စီးခ်င္းထိုးၾကတယ္။

သူ႕ကုိ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့
သူက က်ေနာ့္ကုိ ရယ္တယ္...
ရူးလဲ ရူးတဲ့ေကာင္တဲ့ ...။
တကယ္ပါ
က်ေနာ့္မွာ အဲ့ဒီေန႕ကတည္းက
၀င္သက္ထြက္သက္မရွိခဲ့ေတာ့တာ။

က်ေနာ္ အိပ္ယာေျပာင္းအိပ္တယ္
ေနရာေတြ ေရႊ႕ေျပာင္းတယ္
အိပ္မက္ေတြကေတာ့ ေျပာင္းေရႊ႕ပါမလာဘူး
သူ႕ဆီဖုန္းေခၚတယ္
မၾကားခ်င္တဲ့ မိန္းမၾကီးရဲ႕ ငွက္ဆုိးထုိးသံကုိပဲ ၾကားလုိက္ရတယ္
ဒီလုိနဲ႕ ၈နာရီခြဲသြားတယ္
နံနက္က နံနက္နဲ႕ကုိ မတူေတာ့ဘူး
က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ္နဲ႕ မတူေတာ့ဘူး
ဘယ္ဘက္ရင္ဘက္ကေတာ့ သူ႕အမည္နာမေလးနဲ႕သာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထထခုန္တယ္။

ေသာၾကာကုိ ကုိယ္စားျပဳတာ ဗီးနပ္စ္ဆုိ
က်ေနာ္ ဘာပံုျပင္မွ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး
သူ႕နစ္ကေလး ဘယ္ေတာ့စိမ္းမလဲလုိ႕ ရူးရတဲ့ဒုကၡ
လူျဖစ္ရတာထက္ ႏွစ္ဆ နာတယ္
ပန္းခ်ီဆြဲတယ္ .. သူပဲျဖစ္ေနတယ္
သီခ်င္းညည္းတယ္ .. သူပဲ ျဖစ္ေနတယ္
စာေတြဖတ္တယ္ ... သူပဲ ျဖစ္ေနတယ္
ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လဲ ေျပာင္းလဲလုိက္တယ္
ဒါလဲ သူပဲ ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ
ဘယ္အရပ္ကုိပဲ ေမာ့ေမာ့ ..
က်ေနာ့္ေကာင္းကင္မွာ ေသာၾကာၾကယ္ လင္းမလာဘူး
က်ေနာ္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ က်ိန္ဆဲလုိက္တယ္
စကားႏွစ္လံုးတည္းပါပဲ
ခ်စ္တယ္။

ခ်စ္တယ္ဆုိမွ က်ေနာ္နဲ႕ က်ေနာ္က စကားေတြ စစ္ထိုးျဖစ္ေနတယ္
ခ်စ္တာ ဘာလဲ ... မခ်စ္တာကေရာဘာလဲ
သူကေတာ့ ေျပာတယ္ မေသခ်ာမေရရာတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္တဲ့
က်ေနာ္ကလဲ ျပန္ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္
က်ေနာ္က ေျမၾကီးတစ္ေကာင္ဆုိတာ
ထားပါေတာ့
ရူးေနမွေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူပဲျဖစ္ေနတာ ဆန္းသလားလုိ႕
ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ အသက္ရွဴက်ပ္တယ္
ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္းကင္က ေသာၾကာၾကယ္ကုိ
မမွီမကမ္း ေလာက္ေလးခြနဲ႕ လွမ္းေဆာ္ခ်င္တယ္
စိတ္ရွိလက္ရွိ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးခ်င္တယ္
စကားႏွစ္လံုးတည္းပါပဲ
ခ်စ္တယ္။
တကယ္ပါ
က်ေနာ္ အဲ့ဒီေလာက္ထိ သူ႕ကုိ ရူးတယ္။


ေဇာ္။