မရြာပါနဲ႕မုိးရယ္ ..

အေ၀းက လြင့္လာတဲ့ မုိးစက္ပြင့္ေလးေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကုိ ေျဖးညွင္းစြာ ခါလုိက္မိေတာ့ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ လြင့္စင္သြားခဲ့တယ္။ ရင္တစ္ခုလံုး တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ေခ်ထားသလုိ။ ေျဖမဆည္ႏုိင္တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိ႕ အနာဂတ္ မလွမပျဖစ္ရမွုကုိ ဘယ္လုိမ်ား ကဗ်ာဖြဲ႕သီႏုိင္ေတာ့မွာလဲေလ။
ကေလးရယ္ .. ငါ့နံရုိးတစ္ေခ်ာင္းကုိထုတ္ .. နင့္ကုိ ဖန္ဆင္းခဲ့တာေတာင္ .. ငါ့ခႏၵာကုိယ္တစ္ျခမ္းသာ ျပာက်သြားခဲ့တယ္ .. နင္ကေတာ့ ျပန္ရွင္သန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေနာ္..

ေရေ၀းသုသာန္က ထြက္လာတဲ့ ကားတန္းရွည္ၾကီးကုိ ၾကည့္ရင္း ရင္မွာစုိ႕နစ္လာမွုနဲ႕အတူ မီးခိုးျဖဴျဖဴေတြကုိ ၾကည့္ေနမိျပန္ပါတယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ တိမ္ေတြ ေမွာင္ကုန္ျပီ။
...........

ငါ နင့္ကုိ ေစာင့္ေနတာဟ .. ငါခုထိ မအိပ္ရေသးဘူး.. သိလား ..

ခ်ိဳသာတဲ့ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕အတူ နားစည္ကုိ အသာရုိက္ခတ္သြားတဲ့ ဆည္းလည္းသံေလးေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ရဲ႕ အေမာတုိ႕ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္ ကေလးငယ္။ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် နင္နဲ႕ ေတြ႕ရမယ့္အခ်ိန္ေလးကုိ ေစာင့္စားရင္း ငါ့ရင္တုိ႕ လွုပ္ခတ္ .. စည္းခ်က္တုိ႕ မမွန္ခဲ့တာ ကာလတုိ႕ ၾကာေညာင္းေနခဲ့ျပီ။
ညဘက္ပံုမွန္ ဖုန္းေျပာၾကရင္း နင္နဲ႕ငါရဲ႕ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတုိ႕ ပုိျပီးခုိင္မာလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတက္ရင္းေတာင္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညဘက္ဖုန္းေျပာခ်ိန္ေတြဟာ တန္ဖုိးျဖတ္မရတဲ့ ကာလတုိေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္ဆုိတာ နင္ေရာ ငါေရာ မသိစိတ္နဲ႕အတူ လက္ခံထားမိခဲ့ၾကတာပဲေလ။

ငါ ဒီေန႕ နင္ၾကိဳက္တယ္ဆုိတဲ့ ၾကက္သားနဲ႕ ဘူးသီး ကာလသားခ်က္ ခ်က္စားျဖစ္တယ္သိလား။ နင့္ကုိ သတိရတယ္ဟာ ..

ငါ့ရင္ထဲမွာ တစ္သိမ့္သိမ့္စီးေျမာျခင္းနဲ႕အတူ ဘာနဲ႕မွ မတူတဲ့ ခံစားမွုတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အခ်စ္လုိ႕ဆုိရင္ နင့္ကုိ ဘာနဲ႕မွမတူေအာင္ တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏုိးမိေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားထဲ ခနေလာက္ ၀င္ၾကည့္ေပးလုိ႕ရႏုိင္မလား ကေလးငယ္ ..
ပုိးလုိ႕ ငါတယုတယ ေခၚခဲ့ရတဲ့ နင့္ကုိ ငါဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ရပါသလဲ ..
အျဖဴေရာင္ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ပါ ကေလးရယ္ ..

ငါတုိ႕ေက်ာင္းမွာဆံုတုိင္း ငါ့ကုိ အသာအယာလွမ္းျပံဳးျပတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဖုန္းထဲမွာေလာက္ စကားမၾကြယ္ခဲ့တဲ့ နင္ဟာ ဖုန္းထဲမွာေတာ့ ငါ့ကုိကေလးဆန္စြာ တြယ္တာလြန္းတာ ငါ သိေနတယ္ ပုိး။

ဟဲ့ .. ဒီေန႕ေလ .. ငါတုိ႕အခန္းထဲက တရုတ္ၾကီးေလ .. သိပ္ရီရတယ္သိလား .. ငါ့သူငယ္ခ်င္း သီတာ့ကုိ ရည္းစားစာလုိက္ေပးတာဟယ္ .. သူ႕မွာ ငါတုိ႕ညွင္းသမွ် ခံလုိက္ရတယ္သိလား .. မ်က္ႏွာၾကီးကုိ ရွံဳ႕မဲ့ေနတာပဲ .. ဟားဟား ..

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ ေျပာတတ္ခဲ့တဲ့ နင့္အသံေလးကုိ နားေထာင္ရင္း ဖုန္းခြက္ကုိ လက္နဲ႕ အသာဖြဖြကုိင္လုိ႕ နင့္မ်က္ႏွာေလးကုိ ငါ မွန္းဆ လြမ္းဆြတ္ၾကည့္ေနမိတတ္ရင္း ညေတြကုိ ကုန္ဆံုးျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ေဟာဒီ တတိယႏွစ္ေရာက္လာတဲ့အထိပဲေနာ္ ပုိး။ ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ ငါတုိ႕ ေက်ာင္းေတြျပီးျပီေနာ္။ ငါတုိ႕ခုလုိပဲ ဖုန္းဆက္ေျပာခြင့္ရွိေနဦးမွာလားလုိ႕ ငါတစ္ခါတစ္ခါ စုိးရိမ္မိပါရဲ႕။
ဖုန္းထဲမွာ ရင္းႏွီးသေလာက္ အျပင္္မွာေတာ့ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ သာမန္သူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထက္ ဘာမွမပုိခဲ့ဘူးဟာ။ အမွန္က ငါက မ၀ံ့ရဲသလုိ နင္ကလဲ သိပ္ကုိ အရွက္အေၾကာက္ၾကီးသလုိ ျဖစ္ေနတာကုိးေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႕ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ေတြကေတာ့ အတုိင္းအဆမရွိေနာ္။ ဒါကုိနင္လဲ သိတယ္ဟုတ္။

ရဲ .. ငါေလ .. အခုတေလာ သိပ္ေမာတာပဲဟာ .. အသက္ရွဴရတာလဲ မ၀ဘူး.. ဒါေပမယ့္ နင္နဲ႕ စကားေျပာရရင္ေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ .. သိလား .. ငါဘာျဖစ္လုိ႕ ျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူးဟာ .. ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ .. ေနလုိ႕မေကာင္းဘူး..

ငါအေတာ္ေတာ့ စုိးရိမ္ခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ သာမန္ အားနည္းလုိ႕ျဖစ္တာေနမွာပါဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေရာ နင့္ကုိပါ ငါအားေပးခဲ့မိတယ္ပုိးရယ္။ ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ နင့္ကုိ ေဆးရံုတင္လုိက္ရျပီဆုိတဲ့သတင္း ငါၾကားလိုက္ရတယ္။ ငါ့ရင္ထဲကုိ ၀င္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ နင္မျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေသာကအားတုိ႕ ထုထည္ဖြဲ႕ တည္ရွိေနခဲ့သလုိ ခ်စ္ျခင္းအားတုိ႕ကလဲ အျပည့္အသိပ္ျဖစ္တည္ေနခဲ့ျပီ။
ေဆးရံုရဲ႕ အခန္း၀ကေန နင့္ရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့မ်က္ႏွာေလးကုိ ငါ တရွုိက္မက္မက္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ အရင္လုိ ဖုန္းေခၚလုိ႕မရႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ နင္အိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ေဘး စားပြဲခံုပုေလးေပၚမွာ
မဆူနဲ႕ေနာ္ .. ပုိးေလး အိပ္ေနလုိ႕
ဆုိတဲ့ စာတမ္းေလးကုိ ဖုိတုိစတန္းေလးနဲ႕ေထာင္ေပးထားေတာ့ နင့္မ်က္ႏွာေလးျပံဳးျပီး ငါ့ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနတာကုိ ငါ့ႏွလံုးသားမွတ္ဥာဏ္ထဲက ဘယ္လုိထုတ္ရမလဲ။
တကယ္ေတာ့ ငါက ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္လုိ ကေယာင္ကတမ္းႏိုင္ေနခဲ့ပါတယ္ ပုိးရယ္။

ရဲ .. ငါေသရင္ နင္ငုိမွာလားဟင္ ..

ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွုတ္ခမ္းအစံုနဲ႕ နင္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာေမးလာေတာ့ ငါ့မ်က္၀န္းမွာ မုိးဖြဲေတြ သည္းေနခဲ့ျပီ။ ဟုိးေရွ႕ေကာင္းကင္မွာ မုိးေတြ အံု႕မွုိင္းေနသလုိ ငါ့မ်က္၀န္းမွာလဲ ျပိဳေတာ့မလုိ..။

နင္ေသရင္ .. ငါသိပ္ႏွေျမာမိမွာပါ ပုိးရယ္ .. ျပီးေတာ့ ငါ ၀မ္းပမ္းတနည္းကုိ ငိုေကြ်းမိမွာပါ ..

ငါ့ရဲ႕ အေျဖတစ္ခုကုိရအျပီးမွာ ျပံဳးသြားတဲ့နင့္မ်က္ႏွာေလးရယ္ .. ေမွးမွိတ္သြားတဲ့ နင့္မ်က္ေတာင္ေလးေတြရယ္ .. ငါဘယ္လုိေျဖရမွာလဲ ပုိးရယ္။
အျဖဴေရာင္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ထံုမႊန္းဆဲ နင္နဲ႕ငါ့ၾကားက အေျခအေနကုိ ငါ မေျပာင္းလဲရက္ေတာ့ပါဘူးပုိး။ နင္မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ ငါ့အတြက္ ဘယ္အရာမွ အသစ္ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ .. နင့္ေနရာမွာ ငါ အစားထုိးမရႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာေတြကုိလဲ နင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ငါမေျပာျပျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ပုိးရယ္ .. ငါအခုငုိေနတယ္ေလ .. ေကာင္းကင္နဲ႕ အျပိဳင္ေပါ့။
.................

ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျခင္းနဲ႕အတူ မ်က္ႏွာကုိ လႊဲလုိက္ေတာ့ မ်က္ရည္စက္တုိ႕ ပါးျပင္ေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပိဳက်လာတယ္။ ဘယ္လုိမွ ထိန္းမရစြာ ရွုိက္ၾကီးတငင္ ငုိေၾကြးျခင္းရဲ႕ အဆံုးမွာ ပုိးျပန္လာႏုိင္မွာလား။
ဟင့္အင္း ပုိး။ ငါ ရွဳိက္ၾကီးတငင္မငုိခ်င္ပါဘူး။ ငါ့မ်က္ရည္စက္ေတြကုိ အသာအယာပဲ က်ဆင္းေစလုိက္မယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာ နာက်င္မွုေတြ ေပါ့ပါးမသြားေစခ်င္ဘူးေလ။ နင့္ကုိခ်စ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕အတူေပါ့။

ရွင္ဆုျပည့္
00:55a.m