မီးခုိးမ်ားနဲ႕ က်ေနာ္

ရုတ္တရက္ ႏုိးထလာတဲ့ နံနက္ခင္း
အရုဏ္ဟာ အလင္းေရာင္ေရာင္နဲ႕
ဘ၀ဟာ အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတေျပာင္မဟုတ္တာလဲ အေသအခ်ာပဲ

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ .. ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
အေၾကြးေတြက ေတာင္လုိပံု
ေမ့မရျခင္းမွာ ငါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ နင္းသတ္တဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံ
ျမိဳ႕ျပဟာ ငါနဲ႕ လားလားမွ မတန္
ငါဟာ လူႏံုလူအတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ရဲ႕

ထားလုိက္စမ္းပါ .. ထားသြားလုိက္စမ္းပါ ...
ရင္ကုိဖြင့္ ... ႏွလံုးသားကုိ ၀င့္ျပီး ဟစ္ေၾကြး
ငါ့သမုိင္းက မွတ္တုိင္တစ္ခုရဲ႕ ေျမစုိက္ရာ
ဘ၀ဟာ ပုိလုိ႕ အေမာက္ၾကြလာခဲ့တာ။

ငွက္ဆုိတာ ပ်ံရင္း ေသရမွာပဲ
စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြနဲ႕ ႏွုတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမွဳတ္ပစ္ခဲ့တာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္
အဆံမရွိတဲ့ စပါးႏွံလုိ ေထာင္လႊား
ေဟာ့ဒါ ငါကြလုိ႕ အခါခါ ေဟာင္ျပတတ္တဲ့ ေျမစုိင္ခဲေတြၾကား
လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡကုိ ၀ါးရံုပင္ၾကီး ေအာ္ရယ္ေနေတာ့
က်ေနာ္ရွက္လုိက္တာ ေမေမရယ္ ...
ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ပုဆုိးျခံဳထဲ ဖံုး၀ွက္
က်ေနာ္ တပ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

အခုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ မတန္လုိ႕ထင္ရဲ႕
အရုဏ္ဟာ ေနကုိလဲ ေဆာင္ၾကဥ္းမလာေသးပါဘူး
က်ေနာ္ဟာလဲ ႏုိးထမေရာင္နဲ႕ မႏုိးထျဖစ္ခဲ့ေသးပါဘူး
ပတ္၀န္းက်င္ဟာ အေမွာင္ဖံုး
အနက္ရွိဳင္းဆံုးမွာ
ဘ၀ဟာ မီးလုိပူတယ္။

ကုိယ့္လူေရ ...
ဟုိးမွာ ၾကည့္လုိက္
အဲ့ဒီ ေတာင္ကုန္းေပၚက ေျမပံုဟာ
ငါပဲ။

ေဇာ္။