အကယ္၍ နံနက္ျဖန္သာ ...

ညသည္ ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
အေ၀းက သဲ့သဲ့ေမာင္းသြားေသာ ကားသံႏွင့္ မီးအလင္းေရာင္မွတစ္ပါး အရာအားလံုးသည္ ျငိမ္သက္လွ်က္။ သူ႕ေရွ႕တြင္ ရွိေနသည္က ျဖဴလြလြ ကင္းဗက္ျပားတစ္စ။
လက္ထဲမွာေတာ့ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းပမာ ထက္ျမက္လွေသာ စုတ္တံ ..
သူ႕၀ိဥာဥ္သည္ ညႏွင့္အတူ ယိမ္းႏြဲ႕ေလျပီ ..။

ကင္းဗက္ျပား၏ ေနာက္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ အျပင္ဘက္ေကာင္းကင္သုိ႕ သူစုိက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေကာင္းကင္သည္ နက္ျပာေရာင္ေျပးေနသည္။ ဆန္းသစ္စလျခမ္းေကြးေလးသည္သာ အားေဖ်ာ့စြာ လင္းခ်င္းလွ်က္။ ၾကယ္တာရာတုိ႕ ဘယ္သုိ႕ပုန္းလွ်ိဳးေနသည္မသိ။ သူ႕အေတြးတုိ႕ ေပ်ာင္းညႊတ္လာသည္။

စုတ္ခ်က္တစ္ခုေအာက္တြင္ ကခုန္ေနေသာ ကေ၀ၾကိဳးတစ္ခု သူဖန္တီးလုိက္သည္။
စုတ္တံသည္ ေလႏွင္ရာသုိ႕ လြင့္ေျမာေနသည့္ႏွယ္။
ေလ၏ ပင့္သက္ရွိဳက္မွုမ်ိဳးႏွင့္ သူ႕လက္ကုိ အညင္သာဆံုး လွုပ္ရွားလုိက္သည္။
အျဖဴေရာင္ထက္တြင္ အေရာင္ခပ္ပါးပါးေလးေျပးသြားျပီ။
အရာရာသည္ ညဥ့္ဦးႏွင့္အတူ ပုိလွလာခဲ့သည္။

ခန္းစီးလုိက္ကာတုိ႕ ေလအေနာ့မွာ တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာသြားခ်ိန္
သူ႕အာရံုတုိ႕သည္လည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းယိမ္းႏြဲ႕စြာ လွုတ္ခတ္သြားသည္။
ရင္၌ သိမ့္ခနဲျဖစ္တည္၏။ ည၏ လတ္ဆတ္ျခင္းသည္ သူ႕ကုိ ပုိ၍ ယစ္မူးေစခဲ့ျပီ။
သူ.. တိတ္ဆိတ္ျခင္း၌ ေပ်ာ္၀င္၏။

အေတာက္ပဆံုး ေသာက္ရွဴးၾကယ္တုိ႕ထက္ ပုိေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုကုိ
သူ႕ႏွလံုးသည္းပြတ္ႏွင့္ ဆြဲျပီးခ်ိန္၌ အရာရာသည္ လက္ျဖာ၏။
ပထမဆံုးေသာ အျပံဳးတစ္ခ်က္ သူ႕ႏွုတ္ခမ္းပါး၌ ခုိတြယ္ခဲ့ျပီ။ သို႕ေသာ္ ထုိအျပံဳးသည္ ပီျပင္မွုမရွိခဲ့။ ေလေျပႏွင့္အတူ ေ၀့လြဲေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပန္သည္။

သူတစ္ခ်က္ ပင့္သက္ရွိဳက္ရင္း ျပတင္းမွ တဆင့္ အျပင္ဘက္ ခပ္ေ၀းေ၀းကုိ
လွမ္းၾကည့္လုိက္မိျပန္သည္။ ေကာင္းကင္သည္ ခုနကအတုိင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။
သုိ႕ေသာ္ တိမ္တုိ႕ေရြ႕လ်ားေနျပီ။ ထုိ႕အတူ သူ႕စိတ္သည္လဲ ...

သူ႕အာရံုသည္ သူ႕ကုိ ျပန္၍ ဆြဲေဆာင္ျပန္သည္။ သူ .. ေခါင္းကုိ ခပ္ေလးေလးတစ္ခ်က္ခါ၍
ပိတ္ျဖဴေပၚမွ အေရာင္မ်ားဆီ ျပန္လွည့္လုိက္သည္။ ပိတ္ျဖဴသည္ အျဖဴေရာင္ပင္ မပီျပင္ခ်င္ေတာ့။
သူ႕အခန္းသည္ ဆီမီးတို႕၏ ယိမ္းထုိးလွဳပ္ခတ္မွုျဖင့္ နတ္သမီးတုိ႕ ကၾကိဳးသီေနပံု ..
သူ႕ကမၻာသည္ သီးသန္႕ျဖစ္လာသည္။ သူ႕ရင္သည္ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္လာသည္။ သူ႕စိတ္၀ိဥာဥ္တုိ႕ ပန္းခ်ီႏွင့္အတူ စီးေမ်ာေနသည္။ သူ႕အာရံုတုိ႕ ႏူးညံ့လာသည္။

နံနက္ျဖန္သည္ သူ႕ႏွလံုးသည္းပြတ္တုိ႕ ေၾကမတတ္ ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူေလး၏ လက္ထပ္ပြဲ။
ဒီညသည္ သူ၏ ေနာက္ဆံုးည။
နံနက္ျဖန္တြင္ ခ်စ္သူ၏ ထားခဲ့ျခင္းႏွင့္အတူ သူ၀ိဥာဥ္ သျဂိဳလ္ခံရေတာ့မည္။
သူ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေတာက္ပခ်င္ခဲ့မိသည္။

ဟက္ခနဲ ရယ္သံႏွင့္အတူ သူ႕မ်က္လံုးအိမ္တုိ႕ စိုစြတ္လာ၏။
သူ႕ရယ္သံသည္ ေျခာက္ကပ္ျခင္းႏွင့္အတူ နာက်င္မွုကုိ ျဖစ္တည္ေစျပီ။ သူမေတြးခ်င္။
သူ၏ ရင္ႏွင့္ဖန္ဆင္းအပ္ေသာ ဒီပန္းခ်ီကားသည္ သူ႕ကုိယ္စား ခ်စ္သူေျခရင္း၌ ရွိေနေစရမည္။
ခ်စ္သူ၏ ကုိယ္ပြားျဖစ္ေနေစရမည္။

ရုတ္တရက္ သူ႕လက္ေတြ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လွုပ္ရွားသြားၾကသည္။
ပန္းခ်ီသည္လည္း ရုပ္လံုးၾကြလာခဲ့ျပီ။ သူ႕ရင္ထဲက ခ်စ္သူမယ္ ..
ပန္းခ်ီႏွင့္အတူ လွပေနခဲ့သည္။ ရင္၌ အဆမတန္နာက်င္လာသည့္ခန၀ယ္ ေနာက္ဆံုး စုတ္ခ်က္ကုိ သူအားတင္း၍ ေရးျခစ္လုိက္ခ်ိန္ ဘယ္ဘက္ရင္အံု၌ စူးခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္တည္၏။

ျပီးဆံုးသြားေသာ ပန္းခ်ီကားကုိ သူ စုိက္ၾကည့္လုိက္ရင္း သူ႕ေျခေထာက္တုိ႕ ေပ်ာ့ေခြညႊတ္က်လာခဲ့ျပီ။ သူလဲမက်သြားခင္ ပန္းခ်ီကားေဘာင္ကုိ ကုိင္ရင္း ေအာက္ေျခ၌ သူ႕လက္မွတ္ကုိ ထုိးျဖစ္ခဲ့သည္။
ထုိ႕ေနာက္ သူအျပီးတုိင္ ျပဳိလဲသြားခဲ့ျပီ။ သူ႕အာရုံ၌ ေမွာင္အတိ။
သူ႕တြင္ နာက်င္ျခင္းသည္သာ အေဖာ္အျဖစ္ရွိေနဆဲ ..

ေလျပည္သည္ အခန္းအတြင္းသုိ႕ ညွင္သာစြာ၀င္ေရာက္၍ ပန္းခ်ီကားကုိ တစ္ခ်က္ရွဳစားျပီး ျပန္ထြက္သြားပံုရသည္။ ျပတင္းခန္းစီးလုိက္ကာတုိ႕က လွုပ္ခတ္၍ ႏွုတ္ဆက္လုိက္ၾကေလသည္။
ညသည္ ပုိ၍ နက္ရွုိင္းလာခဲ့ျပီ။
လျခမ္းေကြးေလး၏ ေနာက္ဆံုးႏွုတ္ဆက္သံသည္ သူ႕အတြက္ သာယာဖြယ္ မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါေပ။
သူ ..
ႏွလံုးတုိ႕ ေၾကမြခဲ့ျပီ။