အရုိးသားဆံုးဆက္ဆံတာဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ေပးလုိက္တာပါတဲ့.. က်ေနာ္လဲ အရုိးသားဆံုးပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္.. က်ေနာ္ျမတ္ႏုိးတဲ့စာေတြ ကဗ်ာေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕နားခုိရာကုိ တကူးတက အားေပးၾကလုိ႕ ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ.. စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရွိၾကပါေစလုိ႕ ဆႏၵျပဳရင္း...။ ။

Wednesday, December 15, 2010

သစၥာ၌ ဆႏၵကုိ တည္ေသာအခါ .....

ငါ
အမွတ္မရွိ
အဆံုးအစမဲ့ ဒီခရီးကုိ
(ေနာင္တမဲ့)
ထြက္ခဲ့မိတယ္။

မပီျပင္တဲ့ လမ္းၾကမ္းေတြထဲ
ျပိဳတလွည့္ ပ်က္တလွည့္
လင္းတလွည့္ ေမွာင္တလွည့္နဲ႕
စမ္းတ၀ါး၀ါး ငါေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။

အနံ႕အသက္ဆုိး၀ါး
ပုပ္လွ်လြန္းတဲ့ ဒီႏြံတလႊားမွာ
ကူကယ္ရာလဲ မဲ့လွတယ္။

၀င္သက္ထြက္သက္ကုိမွ
မသိႏုိင္တဲ့ ၾသကာသထဲ
စြဲလန္းျခင္း ပုိက္ကြန္
အေတာမသတ္ႏုိင္တဲ့
ဒီေလာဘေတြနဲ႕
ငါ ... လံုးပါး ပါးခဲ့ေတာ့မယ္။

ႏုိးထျခင္းနဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းၾကား
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေမ့ေလ်ာ့
သတိကုိမွ မသိႏုိင္ဘဲ
ေက်ာ့ကြင္းေတြနဲ႕ ၀င္တုိးရင္းက
ငါ ...
အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသဆံုးေနတယ္။

ေတာက္ေလာင္မွုေတြ
မီးလွ်ံရဲ႕အဟုန္နဲ႕
ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္
မျငိမ္းတဲ့ အဇၹ်တၱကမၻာမွာ
ငါ ...
လူျဖစ္ရတာ ေမာတယ္။

ရလုိမွုနဲ႕ မက္ေမာမွုေတြ
ငါ့အား အထပ္ထပ္ရစ္သုိင္း
ငါ့ ေျခလွမ္းေတြ ယုိင္နဲ႕ခဲ့ရျပီ။

ငါနဲ႕ငါ့ အၾကားမွာ
လူးလားေခါက္တံု႕
ေဒြးေရာယွက္တင္
ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္နဲ႕
စိတၱဇလဲ ပီသခဲ့ပါျပီ။

အတၱဟိတနဲ႕ ပရဟိတ
သိသလုိလုိ မသိသလုိလုိနဲ႕
သမုဒိသစၥာနဲ႕ ပရမတၱသစၥာအၾကား
နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း
သမုဒၵရာဆန္စြာ
ငါ ... နစ္မြန္းေနခဲ့ျပီ။

အရွင္
အလင္းကုိ ျပေသာသူ ျဖစ္ပါေလာ့
အရွင္ေလွ်ာက္ေသာလမ္း၌
ငါ့အား .. ေတာင္ေ၀ွးျဖစ္ခြင့္ ရွိပါရေစ။

ေႏြရာသီရဲ႕ သစ္တစ္ပင္လုိ
ရြက္ေဟာင္းေတြေၾကြ
ရြက္သစ္ ေ၀မွာကုိလဲ
ငါ စုိးပါရဲ႕။

ဒီေန႕မဟုတ္တဲ့ နံနက္ျဖန္အတြက္
(စုိးထိတ္ရင္ပူ)
ပုထုဇဥ္ဆန္ဆန္
အေတြးအၾကံေတြလဲ မျဖစ္ရေစ။

လိမ္ညာလွည့္စား
မရုိးေျဖာင့္ျခင္းေတြၾကားက
အစာတစ္လုတ္အတြက္
အဲ့ဒီ မုိးခါးေရတစ္ခြက္ကုိ
ငါ မျမိဳရပါလုိ
ငါ့ကုိ လမ္းျပေပးလွည့္ပါ။

ဆူညံေပါက္ကြဲ
နာခံရာခက္
အရုိင္းဆန္ဆန္ သံစဥ္ေတြၾကားမွာမွ
ငါ့အား တိတ္ဆိတ္ျခင္းလဲ ရွိပါရေစ။

ျငိမ့္ေညာင္းႏွစ္လုိဖြယ္
ခ်ဳိသာယစ္မူး
ပ်ိဳျမစ္မွု ဂီတေတြၾကားမွာမွ
ငါ့အား ျငိမ္သက္္ျခင္းလဲ ရွိပါရေစ။

အရွင္
ငါ ေမာလွပါျပီ
ထြန္ယက္မွုလဲ မလုပ္ရေစ
ပ်ိဳးၾကဲမွုလဲ ကင္းရေစ
အရွင္ညႊန္ျပရာ ခရီးလမ္းမွာ
ငါ ....
ဥေပကၡာကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း
သတိတစ္ခုကုိသာ
ကုိင္စြဲထားခဲ့ခ်င္ပါျပီ။

ျငိမ္သက္ျခင္း သစ္သားနဲ႕
စပ္ထားခဲ့တဲ့ ဒီအေခါင္းမွာ
ငါ့ အတၱခႏၵာကုိ ထည့္သုိရင္း
တိတ္တဆိတ္ပဲ
ငါ့ကုိယ္ငါ သရဏဂံု တင္ခဲ့ပါရေစ။

ျငိမ္းခ်မ္းေသာသူသည္ ျငိမ္းခ်မ္းရာသုိ႕ သြားရာ၏။

အရွင္
ငါ၏ ရင္သည္ မီးထက္ အဆတစ္ရာ ပူေသာ
ေလာင္ကြ်မ္းမွဳမ်ိဳးျဖင့္ ရွိပါ၏
မျငိမ္းေသာမီး၌
ငါ့အား တြဲလက္ကုိ ကမ္းပါေလာ့...

အရွင္
ငါ့အား ေခၚေဆာင္ရာသုိ႕ တည္ပါေစ။

ဖတ္ဖူေသာ ကဗ်ာထဲကလုိ
ငါကား ျငိမး္၏
မီးကား မျငိမ္းေတာ့ေခ်။

ေဇာ္။

5 comments:

လင်းခေတ်ဒီနို said...

သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလး . . .

အရွင္ ငါကာျငိမ္း၏
မီးကာ မျငိမ္းေတာ့ေခ် တဲ့လား

သံုးသြားတဲ့ စကားလံုးေတြ အသက္၀င္လြန္းတယ္

ရလုိမွုနဲ႕ မက္ေမာမွုေတြ
ငါ့အား အထပ္ထပ္ရစ္သုိင္း
ငါ့ ေျခလွမ္းေတြ ယုိင္နဲ႕ခဲ့ရျပီတဲ့လား

သိပ္ကို ခံစားခ်က္ ၀င္တဲ့ ကဗ်ာေလး

း)

ခင္မင္တဲ့
ကိုရွိန္

ေႏြဆူးလကၤာ said...

မီးသတ္ေခၚလိုက္ေလ :-)

Anonymous said...

ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတဲ့စာသားေလးေတြပဲ
အင္းဟုတ္တယ္ သတၱ၀ါေတြရဲ႔ခႏၵာအိမ္ပဲခဏခဏၿငိမ္း
ေနတယ္ သူ႔ေလာင္တဲ့မီးေတာ့ဘယ္တုန္းကမွမၿငိမ္းဘူး
ေလာင္လ်က္ပါပဲ ေလာင္စာရွိရင္ေတာ့မီးကေလာင္ေနမွာ
ပါပဲ

Anonymous said...

ေရးတတ္ပါေပတယ္ေလ ...

Beauty Studio USA Branded Store said...

ကဗ်ာက အရမ္းထိတယ္ ေဇာ္ေရ။