ဇန္န၀ါရီ ၁၄ရက္
.............
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အစေပမယ့္
ပန္းတုိ႕ မညွိဳးၾကေသးဘူး
စိမ္းျမျမ သေကၤတတစ္ခု
ႏွဳတ္ခြန္းဆက္သံ တစ္စြန္းတစ္စ
အဲ့ဒီရဲ႕ အလင္းပ်ိဳးမွဳမွာ
ေဆာင္းႏွင္းတုိ႕ ပုိ လူးလြန္႕လာ ...
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၈ရက္
................
စကားပန္းေတြ ပေတာင္းခတ္္ေအာင္ပြင့္ေ၀
ေဆာင္းကုန္ခါနီး ေအးျမေနဆဲ
အဲ့ဒီေန႕က
မခမ္းနားေပမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္အတြက္
အိမ္အသစ္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္
ျပကၡဒိန္မွာ ၀င့္ထည္စြာ ....
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈
................
နင္ရယ္ .. ငါရယ္ .. သူငယ္ခ်င္းရယ္
အဲ့ဒီ ေႏြးေထြးမွဳမွာ အလင္းတစ္ပြင့္က
နာမေတြကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့
ခ်စ္သူရယ္ .. ေမာင္ရယ္ .. ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ရယ္
ရြယ္စူးကာ ရူးမိ
တူႏွစ္ကုိယ္မွာ တဲအုိပ်က္ မရွိေပမယ့္
ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္း
စိတ္ကူးေတြကုိ ထပ္တူျပဳမယ္
တုိင္တည္ခဲ့တယ္
စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္
................
ဒီေန႕မတုိင္ခင္ မေန႕ကအထိ
သခၤါရကုိ ငါတုိ႕ အတူရွဳတယ္
အတူေမႊခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္စင္ေတြ
ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း
တက္က်မ္းေတြအေၾကာင္း
သမုိင္းေတြအေၾကာင္း
ဘာသာေရးအေၾကာင္း
ဒႆနအေၾကာင္း
အခ်ိန္မွန္ ဘုရားရွိခုိးသံနဲ႕ တရားထိုင္
ထိျခင္းငါးပါး ကန္ေတာ့ခန္း
ဓမၼကုိ အတူနာၾကားရင္း
နင္ရယ္ .. ငါရယ္ .. အခ်ိန္ရယ္
ညအိပ္ယာ၀င္ ပံုျပင္ေတြၾကား
ႏွစ္ကုိယ့္တစ္စိတ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္
နင့္ေမေမဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့
ငါလဲ အတူဆက္ခဲ့တယ္
ငါ့မိဘနဲ႕ စကားေျပာေတာ့
နင္လဲ အတူ ခ်က္ (Chat) ခဲ့တယ္
မုိင္ေသာင္းခ်ီေ၀းေနေပမယ့္
ငါတုိ႕တေတြ ... နီးနီးေလးပဲ
ရင္ဘတ္ျခင္းတူ လမ္းလဲတူတယ္
ႏွစ္ေယာက္အတူ အျမဲရွိမယ္
နင့္ေၾကာင့္ ငါရယ္ခဲ့ရတယ္
ငါ့ေၾကာင့္နင္ ငုိခဲ့ရတယ္
ငါဟာ သစၥာဦးအတြက္
ဘီလူးလုိလူလဲ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္
နင္ဟာ သစၥာဦးမွာ
ရဲရင့္သူလဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္
ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္
စကားတစ္ခြန္းနဲ႕ ငါ့ကုိယ္ငါ အဆံုးသတ္
ငါဟာ နင့္အတြက္ ပြင့္မယ့္ပန္း
ရဲရဲခတ္ နီေစြးရင္း
တြဲလက္ေတြ ခုိင္ျမဲေစ
တုိးတိတ္စြာ ေတာင္းဆုေခြ် ....
ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ မေန႕ကလုိပဲ
နင္ရယ္ ငါရယ္
ခ်က္စ္ (Chess) အတူထုိးရင္း ျငင္းၾကတယ္
ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ေလာင္းေၾကးေတြထပ္
နင္ရွံဳးလုိက္ ငါရွံဳးလုိက္
သံသရာကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ လည္ပစ္ခဲ့ၾက
ႏုိးျပီလားဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္ခုကုိ
ဦးသူရြတ္စတမ္း
နံနက္ခင္းကုိ အျပိဳင္အသက္သြင္း
ေန႕ေတြကုိ အတူတူလင္းပစ္ခဲ့ၾက
အဲ့ဒါဟာ အခ်စ္စစ္လား .... ငါေမးခ်င္တယ္
တကယ္ပါ
နင္နဲ႕ပတ္သတ္ရင္ ငါ့မွာ
ေျပာစရာေတြက ေတာင္လုိပံုလုိ႕
ေျပာမကုန္ဘူး ... သစၥာဦးရယ္
တန္ဖုိးမထားတတ္တဲ့ ငါ
နင့္ရင္ဘတ္ကုိ ျဖတ္နင္းဖူးမွ
(ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္) နာက်င္လုိက္ရတာ
အခုထိ ခံစားရတုန္း
ထားလုိက္ပါေတာ့
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာေလးရယ္ ....
စကားတင္းေတြ ငါမဆုိေတာ့ဘူး
ခြင့္လႊတ္မွဳနဲ႕ နားလည္မွဳမွာ
ငါတုိ႕ ကမၺည္းတင္ျပီးၾကျပီပဲ
ရာဟုအခ်င္းခ်င္း ေတာကုိ၀င္ဖုိ႕
လမ္းေတြကုိ ရွာေဖြရင္း
ေဟာ့ဒီမွာ ငါ့လက္တစ္ဖက္
ခုိင္ခုိင္တြဲခဲ့
ဟုိးက မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းဆုိတာ
ငါတုိ႕အတြက္ နီးနီးေလးပဲ
ကဲ......
.............
ေလွ်ာက္လုိက္ၾကစုိ႕ .......။ ။
ေဇာ္။
1 comment:
ရာစုမ်ားစြာတိုင္ အတူတြဲ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါေစ..
Post a Comment