သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကုိ ငါ ခ်စ္တယ္

အေရွ႕ဘက္ေကာင္းကင္မွာ ေရာင္နီေတြ တံခါးေခါက္ကုန္ျပီ
ထေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္
အိပ္စက္ျခင္းကုိ ခ၀ါခ်
နံနက္ျဖန္ေတြ ေရာင္၀ါေတာက္ဖုိ႕
ငါတုိ႕ ေန႕ေတြ အစြမ္းကုန္ လင္းခ်င္းလုိက္ၾကစုိ႕။

ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ အတၱခႏၵာမွာ
ပရဟိတစိတ္ေတြ ငါတုိ႕ သယ္ေဆာင္ၾကမယ္
ငါလုိတဲ့အခါ နင္ရွိမယ္
နင္လုိတဲ့အခါ ငါ ဒီမွာ

မုိင္ေထာင္ခ်ီ ေ၀းေနစမ္းပါေစ
စကၠဴေပၚမွာ ငါတုိ႕ နီးနီးေလးပဲ
ရင္ဘတ္ျခင္းေတြ တူညီတယ္
အျပံဳးေတြ ဖလွယ္မယ္
ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ အတူမွ်ေ၀
လက္ေတြကုိ ခုိင္ေအာင္တြဲ
ဒီေျမၾကီးမွာ
ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပ်ိဳးၾကဲလုိက္မယ္
လြတ္လပ္စြာ သီးပြင့္ေ၀ ...။

ေဇာ္။

က်ေနာ္ ... ေရတစ္ဘူး ... ဖိနပ္တစ္ရံ ... ေႏြရာသီ

မေန႕ညက က်ေနာ္ အိပ္မက္မက္သည္။
ဖိနပ္တစ္ရံ ေရတစ္ဘူးသာပါေသာ က်ေနာ္ ေနပူပူေအာက္တြင္ အရိပ္မဲ့စြာ ဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္။
ေခါင္းကုိ ငံု႕၍ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ရင္းက စိန္ပန္းပြင့္အေၾကြမ်ားကုိ က်ေနာ္ေတြ႕ရသည္။ ေႏြအပူကုိ အံတုျပီး ပြင့္လန္းတတ္ေသာ စိန္ပန္းပြင့္မ်ား ... အပင္ကပဲ လက္မခံ၍လား၊ ေလေျပကပဲ က်ီစယ္၍လား .. က်ေနာ့္ေျခရင္းတြင္ လွပစြာ လွဲေလ်ာင္းေနၾကသည္မွာ ဖဲကတၱီပါထက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည့္ႏွယ္။
ရုတ္တရက္ က်ေနာ္ေတြးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေျမၾကီးကုိ မၾကည့္လုိ၍ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ေနသူမ်ား တစ္ေန႕တြင္ ေျမၾကီး၏ ရင္ခြင္၌သာ ျငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းရလိမ့္မည္။ မည္သုိ႕ပင္ ၀င့္ၾကြားစြာ ပင္ျမင့္ယံ သဇင္ခက္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေျမၾကီး၏ ယုယေႏြးေထြးျခင္း၌သာ ခရီးဆံုးေပလိမ့္မည္။

" လတ္လတ္ေရ ..... ငါတုိ႕ေတာင္ လူၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကျပီေနာ္ ...."

ရုတ္တရက္ နႏၵာက အျပံဳးေလးႏွင့္လာေျပာသည္။ က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္ၾကား တစ္ခ်ိဳ႕လူမ်ားထင္သလုိ အသက္တစ္ခုသာ ကြာျခားတတ္သည္ဆုိလွ်င္ ကမၻာၾကီး အုိဇုန္းလႊာ ေပါက္လိမ့္မည္မထင္။ ႏ်ဴကလိယေၾကာင့္ DNA ပ်က္စီးျခင္းမ်ားလဲ ၾကံဳရမည္မထင္။ အုိင္းစတုိင္းႏွင့္ ႏ်ဴတန္၊ ဂေရဟမ္ဘဲလ္တုိ႕ ဒီေန႕အထိ ရွင္သန္လိမ့္မည္မဟုတ္။
ထားပါ....။ က်ေနာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။

" ေဇာ္ဂ်ီရယ္... ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါဟ .... "

ပါးစပ္ကုိ ဆယ္လက္မခန္႕ျဖဲ၍ ေအာင္ေက်ာ္သူက ေျပာသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျခင္းဆုိသည့္ ေခါင္းစဥ္ေအာက္၌ မနာလုိျခင္းမ်ား၊ ေလာဘမ်ား၊ ရန္လုိျခင္းမ်ား၊ ေဒါသမ်ား...... က်ေနာ္ ခပ္ေရးေရး ျမင္ေနရဆဲ။
ေအာင္ေက်ာ္သူ႕ကုိ က်ေနာ္ ျပန္ေမးလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျခင္းတြင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေလးစားမွဳမ်ား ရႏုိင္ပါသလား။ က်ေနာ္ မေမးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ အျပံဳးျဖင့္သာ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

တစ္ေနရာ၌ တုိက္မိမလုိျဖစ္၍ က်ေနာ္ေမာ့ၾကည့္ုလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ရေသာ ညီေနပုိင္။

" မေဇာ္ ... ညီ ၾကိဳးၾကာ ၇၅ေကာင္ ရျပီ.. သိလား....။ စာရြက္ေပၚမွာ ေအာ္တုိေရးခုိင္းဖုိ႕ ညီ လူလုိက္ရွာလုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ.... '

က်ေနာ့္ဆီက တံု႕ျပန္မွဳကုိေတာင္ သူ မေစာင့္ႏုိင္။ ပ်ာယီးပ်ာယာျဖင့္ သူ ထြက္သြားသည္။ အပုိလုပ္၍ အလုပ္ပုိေနတာ ဆုိသည့္ စကားေလး က်ေနာ္ သတိရမိသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေန႕စဥ္ လူေနမွဳ ဘ၀တြင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား အပုိေတြ လုပ္မိ၍ အလုပ္ေတြ ပုိေနခဲ့ျပီးပါျပီလဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ၁၇ႏွစ္ ျပည့္ေသာေန႕က အကုိရဲေနာင္၀င္းျမင့္ ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရသည္။

" Chatter box ... အပုိမလုပ္နဲ႕ .. ေကာင္းေကာင္းေန ... " တဲ့

က်ေနာ္... ညီေနပုိင္ကုိ အျပစ္မတင္မိပါ။ ညီသည္ က်ေနာ့္ညီကေလးသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ညီကုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ခ်စ္ရမည္သာ။

ေတြးရင္း ေငးရင္း က်ေနာ္ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့မိေတာ့ ေရွ႕မနီးမေ၀းဆီက လမ္းေဘးခံုတြင္ထုိင္ေနေသာ ေႏြဦးႏွင့္ ဟိန္းလတ္ကုိ က်ေနာ္ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပံဳးရယ္ျပရင္း ေႏြဦးမ်က္ႏွာ သုန္မွဳန္ေနတာ သတိထားမိခဲ့သည္။

" ေဇာ္လတ္ရာ... ငါ အရမ္းပူေလာင္ေနရတယ္... လုိခ်င္တာေတြ အရမ္းမ်ားေတာ့ ပူေလာင္လုိက္တာဟာ.... "

က်ေနာ္ မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္တြန္႕မိေတာ့ ဟိန္းလတ္က ရယ္သည္။

" စာမ်ားမ်ားဖတ္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္း.... နင့္အိမ္ကုိ နင္ဖတ္ဖုိ႕ စာအုပ္ေတြ ငါ သြားပုိ႕ထားတယ္.... "

ဟိန္းလတ္စကားသံက က်ေနာ့္နားထဲတြင္ သကာေရအလား ခ်ိဳျမိန္လြန္းလွသည္။ ပူျပင္းေသာ ေႏြရာသီေအာက္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ရင္း ပူေနေသာ ေႏြဦးႏွင့္ လူၾကီးလုပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ဟုဆုိေသာ ဟိန္းလတ္ ... သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ ႏွုတ္ဆက္ျပီး က်ေနာ္ ဆက္ထြက္လာခဲ့မိသည္။

ေနက ျပင္းလြန္းေတာ့ က်ေနာ္ ရင္ေတြ ပူလာသည္။ ေရလဲ ဆာလာသျဖင့္ ေရဘူးကုိဖြင့္၍ တစ္ရွိဳက္မက္မက္ က်ေနာ္ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ အရသာရွိလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ရုတ္တရက္ ေနာင္ေနာင္ က်ေနာ့္အနား ေရာက္လာခဲ့သည္။

" လတ္လတ္.... နင္ ဟုိေန႕က နင္ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ငုိေတာ့ ငါ စိတ္မေကာင္းဘူးဟာ... အဲ့ဒီ ဆုိက္က နင့္ကဗ်ာေတြကုိ တင္တာ မၾကိဳက္ဘူးဆုိရင္ မတင္နဲ႕ေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရ... ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း .. ငါတုိ႕ စာေရးတဲ့သူေတြဆုိတာ ကုိယ္ေရးလုိက္တဲ့စာကုိ ဘယ္သူေတြက ဖတ္ေနၾကသလဲ ဆုိတာကုိ လုိက္ၾကည့္ေနဖုိ႕ထက္ ငါ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိေရးမလဲဆုိတာပဲ အေရးၾကီးတယ္... ငါကေတာ့ ငါ့ကဗ်ာေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် အစြမ္းကုန္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေရးလုိက္တယ္.... ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆုိတာ ငါ့အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး... ဘယ္သူဖတ္တယ္ မဖတ္ဘူးဆုိတာလဲ ငါ့စိတ္ထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူးရယ္... မဖတ္ၾကလုိ႕လဲ ငါ မခံစားရပါဘူး... ခ်ီးက်ဴးတာကုိလဲ ငါမသိေတာ့ဘူး...။ "

လင္းစက္ရာရယ္လုိ႕ နင့္ကဗ်ာေတြ ေအာင္ျမင္တာ နင္ထားခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီလုိ စိတ္ေၾကာင့္မ်ားလား ေနာင္ေနာင္ရယ္..... က်ေနာ္ တိတ္တဆိတ္ ေတြးျဖစ္ခဲ့မိသည္။ ေသာက္ေနေသာ ေရထက္ ေနာင္ေနာင့္စကားသံက ပုိ၍ ေအးျမေနသေယာင္။ အေပ်ာ္ပဲေရးေရး၊ အတည္ပဲေရးေရး... စာေရးျခင္း၌ က်ေနာ္ေပ်ာ္ေမြ႕လွ်င္ စာေရးေသာ အလုပ္သည္ က်ေနာ့္အလုပ္သာ ျဖစ္သည္။ က်န္ေသာက႑မ်ား၌ က်ေနာ္ဆုိတာ လုိအပ္ေသာ အရာေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္။ စမ္းေခ်ာင္းႏွင့္ ပင္လယ္ တစ္ခ်ိန္ေတာ့လဲ ေပါင္းဆံုရမည္သာ။ တမင္သက္သက္ လုပ္ယူေသာ အရာမ်ားသည္ ေရရွည္တည္တံ့ျခင္းမရွိဟု က်ေနာ္ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။

" ဟုတ္ကဲ့ေနာင္ေနာင္.... နင္ေျပာခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီစကားတစ္ခြန္းကုိ ငါခ်ေရးထားလုိက္ပါတယ္ဟာ.... "

က်ေနာ္ေလးေလးနက္နက္ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေျပာလုိက္ေတာ့ ေရွ႕သြားေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚေအာင္ ေနာင္ေနာင္ျပံဳးခဲ့သည္။ သူ႕အျပံဳးသည္ သူ႕ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ လုိက္ဖက္ညီစြာ ၾကည့္ေမြ႕လွသည္။ က်ေနာ္သည္လဲ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ျပံဳးရယ္ခဲ့မိသည္။

" ကုိယ္က စာေရးဖုိ႕ စိတ္အားထက္သန္မွေတာ့ သူမ်ားက ေ၀ဖန္တာေတြ .. ခနဲ႕တာေတြ.. ကဲ့ရဲ႕တာေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိရမွာေပါ့ ေဇာ္ေလးရဲ႕ ... "

ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္ ေခါင္းငံု႕ေလွ်ာက္လာေနရင္းက နားနားကပ္ေျပာလုိက္ေသာ ေနာင္ရုိးျမတ္အသံၾကား၍ က်ေနာ္ ရုတ္တရက္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ေနာင္ရုိးျမတ္ မ်က္၀န္းမ်ား.. စူးလက္ေတာက္ပေနၾက၏။

" ေဇာ္ေလး ..... ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာကုိသာ လုပ္.. ကုိယ္မွားရင္ ေတာင္းပန္လုိက္.... မာနဆုိတာ ေနရာတုိင္း ထားရမယ့္အရာမဟုတ္ဘူး... အဲ့ဒီလုိမွ မေတာင္းပန္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ အဆက္အဆံ မလုပ္နဲဲ႕ေတာ့... "

ႏွုတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့၍ ေျပာေနေသာ ေနာင္ရုိးျမတ္ကုိ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္တြင္ အားက်စိတ္ တစ္စံုတစ္ရာ ၀င္လာခဲ့သည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ အဆက္အဆံမလုပ္တုိင္း ကုိယ့္ကမၻာက်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္ဆုိေသာ စကားေလးကုိလဲ သတိရမိသည္။ မာနႏွင့္ ဆက္ဆံေရး က်ေနာ္ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ရသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေနာင္ရုိးျမတ္၏ ျပတ္သားျခင္းမ်ိဳး က်ေနာ့္တြင္ ရွိခ်င္မိသည္။

" မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတာ မွန္ကန္တဲ့ ျပႆနာ ေျဖရွင္းခ်က္မဟုတ္ဘူး ေဇာ္ရဲ႕ ... "

ကုိမုိးေဇာ္လြင္ လွမ္းေျပာလုိက္ေသာ စကားကုိ ၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ ခလုတ္တုိက္မိမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ က်ေနာ္ ရင္ေတြပူလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တကယ္က က်ေနာ္ မေခၚေျပာ မဆက္ဆံလုိ႕လဲ ဘာမွမျဖစ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ညီအမဆုိေသာ သံေယာဇဥ္က က်ေနာ့္ကုိ တင္းတင္းရင္းရင္း ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ေနသည္။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

အမဥမၼာလွုိင္၏ ညီအမေတြ ဆုိေသာ စကားလံုးသည္ က်ေနာ့္ကုိ သတိေပးဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုႏွယ္ ျပဆုိေနသည္။ သံေယာဇဥ္သည္ ဖြဲမီးႏွင့္တူသည္။ ေႏြရာသီ၌ မီးလွံဳျခင္းႏွင့္ တူသည္။
က်ေနာ့္သည္လဲ ေႏြရာသီ၌ မီးလွံဳေသာ လူသား ျဖစ္ခဲ့သည္။

က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ အကုိခ်မ္းႏွင့္ အမပြင့္... ျပီးေတာ့ ဦးပီ... ခပ္ေ၀းေ၀းက ေလွ်ာက္လာေနၾကသည္။ က်ေနာ္ အားရ၀မ္းသာ ျပံဳးျပမိေတာ့ အမပြင့္က က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေျပာသည္။

" ေဇာ္... ဦးသုမဂၤလ တရားေတြ နားေထာင္ေနာ္ .... "

က်ေနာ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

" တကယ္က က်ေနာ္ အသက္ရွဴဖုိ႕ လုိေနတာပါ အမပြင့္ရယ္.... "

က်ေနာ္တီးတုိးေရရြတ္မိခ်ိန္ အျပံဳးမ်ားျဖင့္ သူတုိ႕ ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ေႏြသည္ အလြန္တရာ ပူျပင္းလြန္းလွသည္။ ေရတစ္ဘူး ဖိနပ္တစ္ရံႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ေသာ က်ေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ခရီးဆံုးမည္နည္း။ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မည္သုိ႕ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရဦးမည္နည္း။ မည္သုိ႕ေသာ စကားမ်ားျဖင့္ ေျပာဆုိ ႏွုတ္ဆက္ရဦးမည္နည္း။

ပသုိ႕ဆုိေစ.. က်ေနာ္ မသိေသာ က်ေနာ့္အိပ္မက္ထဲတြင္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ခရီးဆက္ေနဆဲ.....။


ေဇာ္။

အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေသာ

ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္
တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ မထည့္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္

ခ်စ္တယ္ဆုိမွေတာ့
သူ႕အတြက္ ငါ
ငါ့ အတြက္ သူ
တရားမွ်တမွဳေတြ ရွိသင့္တာေပါ့

အတၱနဲ႕မာနကုိ မလႊမ္းျခံဳခ်င္စမ္းပါနဲ႕ဟာ
ခ်စ္သူေတြဆုိတာ
ရုိးသားျခင္းကုိသာ ဆင္တူ ၀တ္ဆင္ရမွာ

ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ လမ္းၾကမ္းေတြအတြက္
ခရီးသြားေဖာ္အျဖစ္ အျမတ္တႏုိးေရြးခ်ယ္ထားခဲ့ျပီပဲ
နင္ မွားလဲ ငါ ျပင္
ငါ မွားလဲ နင္ျပင္ နဲ႕
ေကာင္းတူဆုိးဖက္
မုိင္တုိင္ေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၾကမယ္ဆုိရင္
နားေထာင္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ ဟယ္
ေကာင္းကင္နဲ႕ ေျမၾကီးကေတာင္ ေျပာေနၾကတယ္
ရုိးေျမက် ေပါင္းရပါေစကြယ္ .... တဲ့။



ေဇာ္။

ရက္တစ္ရာေျမာက္ ရည္းစားစာ

က်ေနာ့္ခ်စ္သူကေလး ေ၀ ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်စ္သက္တမ္း ရက္ေပါင္း တစ္ရာျပည့္ခဲ့ျပီ။ ျပည့္ရႊန္းေသာ လ၀န္းက သန္းေခါင္ကုိ ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့္တြင္ အိပ္ခ်င္စိတ္တုိ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့၏။
စိတ္ကူးထဲတြင္ေတာ့ ေ၀့ အေၾကာင္းမ်ားသာ ၀ဲလည္ေနလွ်က္။ ေၾကာင္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား၏ ျမင္ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္ ခ်စ္သူကေလး ေ၀ သာ စုိးမုိးေနခဲ့သည္။

ညသည္ တာ၀န္ေက်စြာ နက္ေမွာင္ျပလွ်က္ ရွိသကဲ့သုိ႕ က်ေနာ့္အေတြး၊ က်ေနာ့္အာရံု၊ က်ေနာ့္ ေစတသိတ္တုိ႕က နံနက္ ေ၀ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ မည္သုိ႕မည္ပံု စကားေျပာရမည္ကုိသာ စိတ္ကူးယဥ္လွ်က္ရွိသည္။
ေတြးေတာ ေငးေမာျခင္းသည္ ေမာဟျဖစ္သျဖင့္ သံသရာဆံုးမည္မဟုတ္ဟု ဘုရားရွင္ ဆံုးမခဲ့ေသာ္လည္း ေ၀့ကုိ ခ်စ္မိျပီးေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္၏ ဘုရားရွိခုိးတြင္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀ႏွင့္သာ ေပါင္းဖက္ရပါလုိ၏ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရတစ္ခု တုိးလာတတ္ခဲ့သည္။

ေ၀၏ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကေလးကုိ ညင္ညင္သာသာ က်ေနာ္ တုိ႕ထိၾကည့္ခ်င္သည္။ ေ၀၏ ႏွာတံစင္းစင္းကေလးေအာက္ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးကေလးသည္ က်ေနာ့္အတြက္ နာရီမ်ားကုိ ဆြဲဆန္႕ထားခ်င္ေသာ အေၾကာင္းတရားခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ့္ႏွလံုးသား တစ္ခ်က္ခုန္ေလတုိင္း ေ၀့ကုိ ခ်စ္တယ္ဟုမ်ား အဓိပါယ္သက္ေရာက္ေနေလသည္လားမသိ ... က်ေနာ့္အသက္ အရွဴ အသြင္းတုိင္းသည္ အလြန္ခ်ိဳျမိန္လြန္းလွသည္။

က်ေနာ္ခ်စ္ေသာေ၀သည္ က်ေနာ့္အတြက္ အလြန္ႏွုတ္စြာေသာ ခ်စ္သူကေလးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမွန္သည္ထင္ေသာအရာမွန္သမွ်ွ ႏွုတ္ခမ္းေလး စူကာစူကာျဖင့္ စြာေတးလန္လြန္းတတ္ခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ ေ၀၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တုိင္း၊ ထင္ျမင္ခ်က္တုိင္းသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အလင္းကုိသာ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သူ စိတ္တုိေလတုိင္း မ်က္ႏွာကေလးကုိ အစြမ္းကုန္ သံုမွဳန္ထားတတ္ပါေသာ ေ၀့ကုိ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းထားခ်င္စိတ္မ်ား က်ေနာ္ က်ိတ္မွိတ္ျမိဳခ်ခဲ့ရသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္။

ေ၀သည္ တစ္ခါတရံ ဂ်စ္ကန္ကန္ဆန္လြန္းသည္။ တစ္ခါတရံ လူၾကီးတစ္ေယာက္ႏွယ္။ တစ္ခါတရံ ပီဘိကေလးငယ္ေလးကဲ့သုိ႕ ျဖဴစင္လြန္းလွသည္။ ေ၀့ မ်က္ႏွာကေလးကုိ က်ေနာ္ျမင္ရေလတုိင္း က်ေနာ့္ႏွလံုးသားသည္ ျမစ္ဆံုေဒသ ျဖစ္သြားတတ္သည္။ က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ အာရံုေၾကာမ်ားတစ္ေလွ်ာက္ ေ၀့အျပံဳးကေလးသာ ၀ဲလည္လွ်က္ရွိသည္။

ခ်စ္ရပါတယ္ေ၀ရယ္.....

ဖြင့္မေျပာျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ခ်စ္ျခင္းကုိ ေ၀့အား သိေစခ်င္လွသည္။
ၾကည္လင္ေသာ ေ၀့မ်က္ႏွာကေလး၊ ျဖဴစင္ေသာ ေ၀့ အျပံဳးကေလးကုိ က်ေနာ္ျမင္ရရင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ျမတ္ႏုိးျခင္းမ်ား အဆုပ္လုိက္ အခုိင္လုိက္ ပြင့္ၾကတယ္ ေ၀...
ေ၀မသိႏုိင္ေပမယ့္ ေ၀့အတြက္ရယ္လုိ႕ ေရးျခယ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားနံရံမွာ တစ္ခမ္းတနား ခ်ိတ္ဆြဲလွ်က္ေပါ့....
က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ဟုိးတစ္ျပည္က ခ်စ္သူကေလးေ၀ေရ....
တုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလျပည္မ်ားထဲ က်ေနာ့္ခ်စ္ျခင္းကုိ စနစ္တက် က်ေနာ္ ထည့္သုိေပးလုိက္ပါတယ္...
သစ္ပင္မ်ား ငွက္ငယ္မ်ားကုိလဲ ေ၀့ကုိ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားေစဖုိ႕ သံခင္း တမန္ခင္း ေစလႊတ္ပါတယ္...
နံနက္ခင္းရဲ႕ ဖူးသစ္စမွာ ေ၀့မ်က္ႏွာကေလးသာ က်ေနာ္ အဦးဆံုး ျမင္စမ္းပါရေစ ေ၀...

၀တ္မွုန္လႊာတုိ႕ ကူးခတ္ခ်ိန္တြင္ ေ၀့အျပံဳးကေလးကုိ က်ေနာ္ ထိေတြ႕ခ်င္လွပါသည္။ ေၾကြက်လာေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးမ်ားေပၚ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္ထုိင္ရင္း၊ ေ၀့လက္ေဖာင္းေဖာင္းကေလးကုိ က်ေနာ္ ဖြဖြကေလး ကုိင္ထားရင္း ေ၀့မ်က္ႏွာ ၾကည္ၾကည္ေအးေအးေလးကုိ က်ေနာ္ ေငးေနခ်င္မိသည္။

မတူညီေသာ ဘ၀ေပး အေျခအေနမ်ား၊ ခါးသီးလွေသာ ေ၀းကြာမွဳမ်ားၾကား ေ၀ က်ေနာ့္အနားေရာက္လာမည့္ေန႕၊ က်ေနာ္ ေ၀့အနား ေရာက္ရမည့္ေန႕သည္ က်ေနာ္သြားလုိေသာ ခရီး၏ အဆံုးသတ္ဘူတာတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။
ဘ၀တြင္ ရွင္လူထြက္ေသာေန႕၊ ေထာင္ထြက္ေသာေန႕၊ မဂၤလာေဆာင္ေသာေန႕မ်ားသည္ အေပ်ာ္ဆံုးေန႕မ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆုိလွ်င္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေ၀့ အခ်စ္ကုိ ရေသာေန႕သည္ က်ေနာ့္ဘ၀ စေသာေန႕ဟုသာ ကမၼည္းတင္လုိက္ခ်င္ပါသည္။
ေ၀သည္ က်ေနာ့္ေကာင္းကင္၏ ႏွလံုးခုန္သံကေလး ျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ နံနက္ခင္းတုိင္း၏ အာရုဏ္ဦးကေလး ျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ ေန႕သစ္တုိင္း၏ ေရာင္နီကေလးလည္း ျဖစ္သည္။

တကယ္ပါ
သိေစခ်င္မိပါတယ္ ေ၀
က်ေနာ္က ေၾကြက်လာတဲ့ နာရီမ်ားေအာက္ ေ၀့ နာမည္ကေလးကုိ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရြတ္ဆုိရင္း တစ္ခါတည္းပါလုိ႕ ေၾကြးေၾကာ္ျပီး သံသရာကုိ ေ၀့အတြက္ အခါခါ လည္ခ်င္ေနခဲ့တဲ့ သူ....။


ေဇာ္။

ႏွုတ္ဆက္ခ်ိန္

အလင္းကုိ စျမင္ဖူးကတည္းက
က်ေနာ္တုိ႕ ဆံုခဲ့ၾကတယ္
အခု မ်က္စိေတြ မမွိတ္ၾကေသးပါဘူး
လက္ေတြကေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပခဲ့ရျပီ။

ရင္ဘတ္ခ်င္းေတြ တူညီၾကလုိ႕
က်ေနာ္တုိ႕ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္
အေၾကာင္းတရားေတြၾကားမွာ
အက်ိဳးတရားကုိ က်ေနာ္တုိ႕ အတူဖြာရွိဳက္ခဲ့ၾကတယ္
မထင္ပါဘူး ေမေမရယ္
ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းေတြ မတူညီရံုနဲ႕
ေ၀းၾကရျပန္ျပီ... တဲ့။

တစ္ေယာက္လဲမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္လဲမဟုတ္
လမ္းေတြကုိ ခ်ဲ႕ထြင္ရင္းနဲ႕ ႏွုတ္ဆက္ရဖန္မ်ားလာေတာ့
ေန႕ေတြက အရင္လုိ မခ်ိဳျမိန္ၾကေတာ့ဘူး ေမေမ
၀မ္းသာပါတယ္
ျငိမ္းခ်မ္းစြာသြားပါ .... လုိ႕
ျပံဳးျပီးေျပာရတဲ့ အျဖစ္ကုိ က်ေနာ္စက္ဆုပ္တယ္။

က်ေနာ့္ကုိ ထားသြားတဲ့သူေတြနဲ႕
က်ေနာ္က ထားခဲ့ရမယ့္သူေတြ
တကယ္ပါ ေမေမ
စုိစြတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္၀န္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ဖုိ႕
သံေယာဇဥ္ကုိ က်ေနာ္ထင္းစုိက္ခ်င္တယ္
ေတြ႕ဆံုၾကံဳကြဲဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ အက်အနထုပ္ပုိး
က်ေနာ္ မျမင္ႏုိင္တဲ့ စၾကာ၀ဠာအမွိဳက္ပံုးထဲ
သြားေလေရာ့ဟယ္ဆုိျပီး ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။

ဟန္ေဆာင္ေငြ႕ေတြ အူေနတဲ့
ႏွုတ္ဆက္ မီးခုိးေတြၾကား
က်ေနာ္ ေခါင္းမူးတယ္ ေမေမ
နဂုိကတည္းက ပူတတ္လြန္းတဲ့ ေႏြရာသီမွာ
ဒီေန႕အပူဆံုးမုိ႕
က်ေနာ္ မျပံဳးခ်င္ေတာ့ဘူး
ကံၾကမၼာကုိ ရုိးမယ္ဖြဲ႕ဖုိ႕က်ေတာ့လဲ
က်ေနာ္က ဘာေကာင္မွမဟုတ္ခဲ့ေတာ့
ေမေမရယ္
က်ေနာ့္နာရီကေလးက က်ေနာ့္ကုိေျပာတယ္
ေနာက္ဆံုးေတာ့
မင္းနဲ႕ငါသာ လက္တြဲမျဖဳတ္တာပါကြာ ... တဲ့။


ေဇာ္။

( ဤကဗ်ာကုိ အကုိၾကီး ကုိခ်မ္း ( ဘေလာ့ဂါ ခ်မ္းလင္းေန) ႏွင့္ အမပြင့္ တုိ႕အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ေမလ ၁၃ရက္ ၂၀၁၁၊ ေသာၾကာေန႕ (ဒူဘုိင္းစံေတာ္ခ်ိန္) နံနက္ ၆နာရီ တြင္ က်ေနာ္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါသည္။)

နင္မသိတဲ့ ငါ

လြမ္းလိုက္ရတာ
ေႏြ ေႏြခ်င္းေတာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္စီးခ်င္းထုိးခဲ့ေပါ့
ဘယ္ျပကၡဒိန္ စာမ်က္ႏွာက်မွ
ငါတုိ႕ အခမ္းအနားလုပ္ရပါ့မလဲ
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရသမွ်
မ်က္ႏွာကုိ ေနထုိးလြန္းတယ္

အဲ့ဒါပဲ ခ်စ္သူကေလးရယ္
ငါဆုိတာ အကုိင္းအခက္ေတြမ်ားလြန္းေနတဲ့ေကာင္
အညတရေပမယ့္
အိပ္မက္ေတြက ရင္ဘတ္နဲ႕အျပည့္ေပါ့
၂၄နာရီေတြ စုိျပည္လာတဲ့တစ္ေန႕
ဒီေတာအုပ္
ဒီေျမၾကီးမွာ
ခ်စ္သူကေလးလက္ကုိတြဲ
ဆုေတာင္းပဌနာေတြ ေကာင္းကင္အျပည့္က်ဲလုိက္ခ်င္တယ္
တြဲလက္ေတြ ခုိင္ျမဲပါေစ။

ေဇာ္။