ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိလုိ႕ အဲ့ဒီတုန္းက ၉တန္းေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လုိ႕ ၁၀တန္း တက္မယ့္ႏွစ္ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္ေတာ္ ရည္းစားစထားတဲ့ႏွစ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရည္းစားေကာင္မေလးကလဲ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ အလွဘုရင္မဘြဲ႔ရထားေလေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ မ်က္ႏွာပန္း အေတာ္ပြင့္ကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဒီလိုအလွပေဂးေလးေတြကိုမွ ေရြးၾကိဳက္ခဲ့တာကလား။ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ေနာ။
အဲ့ဒီေန႕က ေကာင္မေလး တားေနတဲ့ၾကားက ကြ်န္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ ကြ်န္ေတာ့္အဖုိးဦးေဆာင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အကို ၆ရက္နဲ႕အတူ ေတာကိုလုိက္လည္ခဲ့မိတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္အကို ၆ေယာက္က အရင္းေတြေတာ့မဟုတ္ၾကဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အသက္မတိမ္းမယိမ္းသာ ကြာတဲ့ တစ္၀မ္းကြဲေတြေပါ့။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မိန္းကေလးပါတာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အကိုေတြက ကြ်န္ေတာ့ကို ေယာက်္ားေလးလုိပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကလဲ မိန္းကေလးေက်ာင္းထြက္ဆုိေတာ့ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္လုိပဲ ေနတတ္ေတာ့တာကိုး။
ေၾသာ္ ေျပာရင္းနဲ႕ လမ္းလြဲသြားျပန္ပါပေကာ။ ေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ရရင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေတြ သာယာ၀တီခရုိင္ သံုးဆယ္ျမိဳ႕နယ္ထဲက လက္ပံတုန္းေက်းရြာကို ေရာက္ခဲ့ပါေလေရာ။ အဲ့ဒီတုန္းက မိုးရြာသီဗ်။ အဲ့ဒီရြာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အဖုိးရဲ႕ တပည့္ရြာေပါ့ဗ်ာ။ သူကဖိတ္လုိ႕ အဖုိးကသြားလည္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေမ်ာက္ေလာင္းအုပ္စုပါ ပါသြားရေတာ့တာေပါ့။
ဒီလုိနဲ႕ အဲ့ဒီရြာေရာက္ေတာ့ ဖုိးလံုး၊ သာေပါ၊ ၾကြက္ပုတုိ႕နဲ႕ ခင္မိၾကတယ္။ ရြယ္တူေတြကိုး။ ခ်ိဳမတုိ႕ ၀ို္င္းစိန္တုိ႕လည္းပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က သူတုိ႕ကို ငမ္းလြန္းေတာ့ သူတုိ႕က ေလဒီေတြ ပီသစြာ ပဲေပးၾကတာေပါ့ေနာ္။
တုိတုိနဲ႕ လုိရင္းေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေရာက္ျပီး မိုးသည္းသည္းမဲမဲရြာတဲ့ တစ္ညမွာ ကြန္ေတာ္တုိ႕အုပ္စု ဖားရုိက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္ဗ်။ ရန္ကုန္မွာ ေလဒီေတြအိမ္ေရွ႕ ဂစ္တာတီးလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လက္ေတြဟာ အခုေတာ့ ဖားရုိက္တုတ္ကို စြဲကုိင္လုိ႕ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ညေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ မုိးသည္းသည္းမွာ လယ္ကြင္းေတြအၾကား မီးအုပ္ေဆာင္းကုိယ္စီနဲ႕ ဖားရုိက္ၾကရင္း တေျဖးေျဖး ရြာနဲ႕ေ၀းတဲ့ ေနရာ ရြာသခ်ိဳၤင္းအစပ္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ည ၁၂နာရီေက်ာ္ေနျပီဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေျခေထာက္ေတြက အုတ္ဂူေျမပံုေတြကို တက္နင္းမိေတာ့မွ သခ်ိဳၤင္းအထိ နယ္ကြ်ံလာျပီမွန္း သိၾကေတာ့တာ။ အဲ့ဒါ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အိမ္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ သာေပါက သူတုိ႕အိမ္ျပန္လမ္းကို မမွတ္မိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတ္တုိ႕လဲ ဘာလုပ္ရမယ္မသိျဖစ္ျပီး ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး အဲ့ဒီသခ်ိဳၤင္းက ဇရပ္ေပၚမွာ တစ္ညတာေနၾကဖုိ႕ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ဇရပ္ေပၚမွာ မီးဖုိၾကရင္း အခ်င္းခ်င္းစုထုိင္ၾကရတာေပါ့။ ေအးကလဲေအး၊ ေၾကာက္ကလဲ ေၾကာက္နဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ အျပင္မွာကလဲ မိုးေတြက ၀ုန္းဒုိင္း။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ၆လပဲၾကီးတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အကိုက ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ကုတ္ျပီး ဟုိမွာၾကည့္စမ္းဆုိျပီးျပပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဇရပ္အျပင္ သူျပတဲ့ေနရာကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအာင္ျမတ္ေလး လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ပါပဲလားဗ်ာ။ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ျပီး ငုတ္တုတ္ၾကီးထုိင္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ လန္႕ဖ်န္႕ျပီး ထေအာ္မိမတတ္ျဖစ္သြားလုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္အကိုက ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ၂ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုစံကို က်န္တဲ့သူေတြကပါ သတိထားမိျပီး ေမးၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လဲ ျပလုိက္တာေပါ့။ လူအားလံုးပဲ အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္းတုိးေ၀ွ႕ပူးကပ္ထုိင္ျပီး အဲ့ဒီေနရာကုိပဲ စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတာဗ်။ အဲ့ဒီမိန္းမၾကီးကလဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို ျပန္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ေခါင္းကို ကုတ္လုိက္ေသးတယ္။ ေၾကာက္လုိက္တာဆုိတာဗ်ာ။ ခုျပန္ေတြးရင္ ခုၾကက္သီးထမိတာ အမွန္ပါ။
ဒီလုိနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေတြ မအိပ္ျဖစ္ပဲ အဲ့ဒီမိန္းမၾကီးနဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားျပီး မုိးလင္းပါေလေရာ။ မုိးလင္းေတာ့ မုိးကလဲတိတ္သြားျပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီမိန္းမၾကီးက ဘယ္မွမသြားပဲ အဲ့ဒီေနရာမွာပဲ ရွိတုန္းဗ်။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လဲ ဒီေလာက္ျဖစ္လွတာ သြားၾကည့္မယ္ဟာဆုိျပီး ရွိစုမဲ့စု သတၱိကိုထုတ္လုိ႕ သြားလုိက္တာ အနားေရာက္ေတာ့ လားလား မီးေလာင္ထားတဲ့ ၀ါးရုံအုပ္ၾကီးကိုးဗ်။ အေ၀းက ၾကည့္ေတာ့ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ျပီး ထိုင္ေနတဲ့ပံုစံေပါက္ေနတာကိုး။ ေနာက္ျပီး ေလအတုိက္မွာ ၀ါးရုံကုိင္းေတြက ညႊတ္ေတာ့ ေခါင္းကုတ္တဲ့ပံုစံ ေပါက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕မွာေတာ့ တစ္ညလံုး အသဲေပါက္မတတ္ ေၾကာက္ခဲ့ရတာဗ်။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က အဲ့ေလာက္ထိ သတၱိေကာင္းခဲ့တဲ့သူေတြပါ။
ေၾသာ္ ... သရဲရယ္... ဟင့္။
3 comments:
ေျပာပါတယ္ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ ပါဆို
ေျခာက္ထည့္လိုက္ပီးေရာေအ့
ဒါလည္းမွတ္မွာဟုတ္ဘူး သိေနတယ္
အဟတ္
မွားစရာ ရွားလုိ႔ဗ်ာ ၀ါးရုံပင္နဲ႔မွားရတယ္လုိ႔ မ်က္မွန္လုိၿပီထင္တယ္၊ အားရင္ မ်က္ေစ့ေလးဘာေလး သြားစစ္ေဆးဦး။ အားရင္လဲ ဒီစာလာဖတ္ၾကည့္ http://www.eainhome.co.cc/2009/01/blog-post_27.html
ဟီးလူ႕စိတ္က ဒီလိုပါပဲ
သရဲထင္ရင္ သရဲ ျဖစ္ေနတာေပါ့ :D
Post a Comment