သူမႏွင့့္ ကြ်န္ေတာ့္မ်ဥ္းေကြးမ်ား

ႏွင္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္
အၾကည့္ ၊
ထပ္တူျပဳမႈ ၊
အျဖဴေရာင္ ၊ ေအးခဲ ၊ ၿငိမ္သက္ ။

ကန္႔သတ္ထားတဲ့ ကမ္းပါး
အနီေစြးေစြး
ၿပိဳဆင္းသြားတဲ့
ရာသီအိုေတးခ်င္းေတြညည္း႐ံု ၊
မ်က္ရည္၀ဲ႐ံု ၊
သက္ျပင္းခ်႐ံု ၊
ေနာက္က်က်န္ရစ္တဲ့
ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ အဇၥၽတၱ ။

ေနမသာဘူး ။
ေလမလာဘူး ။
ညေနတစ္ခုတည္း
ထီးထီးမားမားရပ္လို႔
ျမည္းစရာ ေကာ္ဖီခြက္ထဲ
အလြမ္းနည္းနည္းေဖာက္ထားခဲ့...။

အ႐ုဏ္ေတြက်ေပ်ာက္သြားခ်ိန္
ညကပဲ
တိတ္တဆိတ္
ႏွစ္သိမ့္.....၊
အေတာင္ပံေတြထားခဲ့
ေလာင္စာဆီေတြထားခဲ့
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ
ပ်ံ၀ဲၾကရေအာင္....။

သံသရာထဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လႊတ္ခ်
အဲဒါကပဲ
ဘ၀လို႔....
(မွားယြင္းစြာ)
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ
ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ
ဆြတ္ပ်ံ႕ဖူးခဲ့ၿပီ ။

စြန္းထင္းသြားတဲ့
အျဖဴထည္တစ္ခု ၊
လူသားနဲ႔ အတၱ ၊
ေသြး႐ူးေသြးတန္း
ေနာက္ဆံုး
(ငါပဲ)
နင့္နင့္နဲနဲ ေလာင္ကြ်မ္းသြားေပါ့ ။

ေနာင္တေတြက
မ်ဥ္းေကြး ၊ ယိ္မ္းယိမ္းယို္င္ယိုင္
ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းမဲ့တဲ့
ေမွာ္....။

ေကာင္းကင္ေတာင္
ကဗ်ာမဆန္ေတာ့ဘူး ၊
က်ည္ဆန္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔
ဖြင့္ဆိုမႈေတြထဲက
ပေယာဂဆန္ဆန္အရိပ္ ၊
လိပ္ျပာ ၊
အိပ္မက္ ၊
လက္ေခ်ာင္းေတြထဲ
ထိုး၀ွက္ထားတဲ့ စိတ္ ၊
ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ ပြင့္အာသံလို
" ဆူးေတြပစ္လႊတ္လိုက္ !!! "
ငါျပန္႔က်ဲစြာစူးရေအာင္...။

ေက်ာခိုင္း ၊
မ်က္ႏွာလွည့္ ၊
စကားေတြ ရင္းႏွီးၿပီးမွေတာ့
႐ိုးသားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔
ေသြးမတိတ္ေတာ့ဘူးရယ္....။

တကယ္ပါ
ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း
ေမွ်ာ္လင့္
ေနသားတက်ရွိလြန္းလွတဲ့
(တစ္နည္း)
အစိမ္းသက္သက္ထိုးဆြထားတဲ့
သစ္သီးတစ္လံုးအျဖစ္
ငါခ်ိတ္ဆြဲ႐ံု.....။ ။


လင္းစက္ရာ
၁၃.၇.၀၉