ကြ်န္ေတာ္လဲေလ ပုထုဇဥ္လူသားေပမုိ႕ ...

Saturday, May 2, 2009

ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္ စာသိပ္မေရးျဖစ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ဖိစီးမွု သိပ္မ်ားလြန္းတယ္လုိ႕ခံစားရတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ပန္းရတယ္။ ျပီးခဲတဲ့ရက္ကလဲ ေစ်းအၾကီးဆံုးပါဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အီလက္ထေရာနစ္က ကမ္မရာတစ္လံုးအခုိးခံရတယ္။ သိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသည္က ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေနျပီ။ ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က ေရာ္ရေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က သံုးေယာက္ထဲရွိတာဗ်။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒီေငြပမာဏကို သံုးနဲ႕ စားလုိက္ေတာ့ ဘုရားဘုရား၊ တစ္ေယာက္ကို ျမန္မာေငြ ၃သိန္း၆ေသာင္းေရာ္ရမယ္တဲ့။ ရတဲ့လစာကျဖင့္ ၈သိန္းရယ္။ ခုေတာ့ စားစရာမရွိ ေရာ္စရာရွိရေတာ့မယ္။ ျပန္ေတြးတုိင္း စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနရတယ္ေလ။ ဟင့္။

ခုေတာ့လဲ ခ်စ္ေသာမငံုအတြက္္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေလးေတြ ထုတ္ျပရေတာ့တာေပါ့ေနာ္။ ရွက္လဲရွက္ပါရဲ႕။ ဒီအရြယ္ၾကီးေရာက္ေနျပီ။ ခုထိကေလးတစ္ေယာက္လုိ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ မထိန္းႏုိင္ေသးဘူးေလ။ ရင့္က်က္သင့္ျပီဆုိတာလဲသိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ခုထိလူက ကေလးတစ္ေယာက္လုိမ်ိဳး စိတ္ဆုိးလြယ္ ေဒါသျဖစ္လြယ္ေနေသးတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါကိုလဲ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေတာ့သိပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လဲေလ ပုထုဇဥ္ေပမုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ရွက္လဲမရွက္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္းေၾကာင္းေလးေတြဆုိေတာ့ေလ။ အဟက္။

ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျပင္ရမယ္လုိ႕ သိတဲ့အခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိသာသိတာ ခုထိေသေသခ်ာခ်ာ မျပင္ႏုိင္ေသးဘူးဗ်ာ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး သတိေတာ့ ထားေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူမ်ားနာက်င္ရတာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္နာက်င္ရတာထက္ ပုိျပီးေၾကာက္မိတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ကတည္းက ပါလာတဲ့ေမြးရာပါ ဗီဇလုိ႕ေခၚမလား။

ကြ်န္ေတာ္က သိပ္စိတ္မရွည္ဘူးဗ်။ စိတ္တုိသိပ္လြယ္တယ္။ တံု႕ျပန္မွူက သိပ္မ်ားလြန္းတယ္။ စိတ္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ မေကာက္မိဘူး။ မိန္းမဆန္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးေတြ ကြ်န္ေတာ္သိပ္လုပ္ေလ့မရွိဘူးဗ်။ လူက မိန္းကေလးသာျဖစ္တာ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပံုစံေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာမိန္းမဆန္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးသိပ္မရွိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ရွည္တာဆုိလုိ႕ ကေလးဆုိတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အခ်စ္ဆံုးအရာက ကေလးျဖစ္ေနလုိ႕ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က သိပ္စိတ္တုိလာရင္ ဘယ္သူရယ္လုိ႕ သိပ္မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာပစ္လုိက္တာ။ ျပီးရင္ စိတ္ထဲဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဂလုိ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ေရာဂါလုိ႕ေျပာရမလားေနာ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူေတြက မခ်စ္ဘူးလုိ႕ အျမဲယံုၾကည္ေနတတ္တာ။ သူတုိ႕က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သူတုိ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို တကယ္မခ်စ္ဘူးလုိ႕ပဲ အျမဲထင္ေနတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ အရုပ္ဆုိးတယ္လို႕ သိထားလုိ႕ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္သိထားတာက လူေတြက အဲ့ဒီလူ ရုပ္လွလုိ႕ စာေတာ္လုိ႕ ပုိက္ဆံရွိလုိ႕ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလုိ႕ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ရွိေနလုိ႕ပဲျဖစ္တတ္ၾကတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒါေတြ တစ္ခုနဲ႕မွ မျပည့္စံုဘူးဆုိေတာ့ ဘယ္သူမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်စ္ဘူးလုိ႕ခံစားရတာ မဆန္းဘူးထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားကိုသာ ခ်စ္တတ္တယ္။ သူတုိ႕က ကြ်န္ေတာ့္အေပၚအခ်စ္ကိုေတာ့ မယံုဘူးဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

ေနာက္ျပီးကြ်န္ေတာ္က သိပ္ခ်စ္လြန္းရင္လဲ အဆံုးစြန္ထိ ခ်စ္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္နာမိျပီဆုိရင္လဲ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သူဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိမွ ခံစားလုိ႕မရေတာ့ဘူး။ အဲ့ဂလုိမ်ိဳး။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ အခ်စ္ဆုိတာက ေယာက္်ားမိန္းမ မခြဲျခားတဲ့ ၅၂၈ ကုိဆုိလုိတာပါ။

ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ၾကိဳက္မိျပီ စြဲလန္းမိျပီဆုိရင္ အဲ့ဒါမွ အဲ့ဒါဗ်။ ဥပမာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကိဳက္မိျပီဆုိရင္ အဲ့ဒီသီခ်င္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ နားေထာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရုိးမသြားဘူး။ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့စာအုပ္ဆုိရင္လဲ အဲ့ဒီအတုိင္းပဲ။ ေလရူးသုန္သုန္ဆုိပါေတာ့။ ဆရာျမသန္းတင့္ေရးတဲ့ စာအုပ္ေရာ၊ သူ႕မူရင္း မာဂရက္မီရွယ္ရဲ႕ သဂြန္း၀စ္သယ္၀င္းဒ္ ( Magret Michell> The Gone With The Wind ) ေရာ ဖတ္တာ အားလံုးေပါင္း ၃ႏွစ္အတြင္း ၁၁ၾကိမ္ရွိျပီ။ အဲ့ဒါေတာင္ သတိရတုိင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္ေနေသးတယ္။ အဲ့ဂလုိမ်ိဳး။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္က အားနာတတ္တာဗ်။ အားနာတယ္ဆုိတာထက္ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္သူမ်ား စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာ စုိးရိမ္တဲ့စိတ္က ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ အျမဲရွိေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုထိခုိက္တာေပ့ါဗ်ာ။ အားနာျပီး အရမ္းပင္ပန္းလုိက္ရတဲ့အျဖစ္ေတြ၊ နာက်င္လုိက္ရတဲ့အျဖစ္ေတြ၊ အိပ္ေရးပ်က္ျပီး ဖ်ားတဲ့ဒဏ္ေတြ ဒီ ၂၁ႏွစ္အတြင္း အၾကိမ္ေပါင္းမနဲေတာ့ဘူး။ ဒါလဲမမွတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ ခုထိ အဲ့ဒီအက်င့္ကုိေဖ်ာက္မရဘူး။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္ဆုိးရြားလြန္းတဲ့အခ်က္က သိပ္ေခါင္းမာတာ။ ကုိယ္မွန္တယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ထားရင္ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္နားမ၀င္ဘူး။ နားပဲေထာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆကိုေတာ့ လက္မလြတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းမာလြန္းတဲ့ဒဏ္ကို ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြေတာင္ တစ္ခါတေလ မခံႏုိင္ၾကဘူးေလ။ ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္က တစြတ္ထုိးရယ္။ ျပီးမွ ေနာင္တရတတ္တယ္။ အဲ့ဂလုိလူစားမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ရယ္။ ေနာက္ျပီး အရြဲ႕တုိက္တတ္တာလဲလြန္ေရာ။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္က အစြန္း၂ဘက္ကုိေရာက္ေနတဲ့လူစားမ်ိဳးထင္ပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ စိတ္ကုိ ၾကိဳးစားျပီး အလယ္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႕ေနရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ သတိရတုိင္း သတိပဌာန္ကိုေတာ့ လုပ္ၾကည့္ေနတယ္။ မဆုိးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေအးခ်မ္းတယ္ ေျပာရမယ္။

ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ေျပာမကုန္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့အခ်က္ေလးေတြ ရွိသလုိ ကြ်န္ေတာ္မုန္းတဲ့အခ်က္ေတြလဲရွိတာပဲ။ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ မျပင္ႏုိင္ေသးတဲ့ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္လဲ မုန္းမိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လဲေလ ကြ်န္ေတာ္လဲ ပုထုဇဥ္လူသားေပမုိ. .... ။