အိပ္မက္၏ အလြန္

ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕လြန္းတဲ့ ေႏြရာသီကုိ ေက်ာ္လြန္၍ တစ္မုိးေရာက္ခဲ့ျပန္ပါျပီ။ သည္လုိ မုိးဦးက်ကုိ ေရာက္တုိင္း ရင္ထဲ တစ္ေနရာစီက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တုိ႕ကေတာ့ျဖင့္ ခုထိ အနာမက်က္ႏိုင္ေသးတာပါလား။ အျပင္တြင္ မုိးတုိ႕ဖြဲဖြဲစတင္၍ ရြာသြန္းေနေလျပီ။ သူ႕ရင္တြင္လဲ ထုိမုိးႏွင့္အတူ ...။

လြန္ခဲေသာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ကာလဆီသုိ႕ သူ၏ စိတ္အာရုံတုိ႕ ပ်ံ႕လြင့္သြားၾကျပန္သည္။ မေတြးခ်င္ပါဘူးဆုိမွ။ ေၾသာ္ ... တုိက္ဆုိင္မွုေတြ ရွိတုိင္းေလ။

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္။ ဦးခ်စ္ဆုိင္။

သူအေရာက္ေနာက္က်သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ပြစိပြစိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သည္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိတာက သူႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက အတြဲမပ်က္ခဲ့သူေတြ။ သူ၏ အခ်စ္ဆံုးမ်ားဟုလည္း ေျပာႏုိင္သည္ပဲ။
" ေဟ့ေရာင္ စစ္၊ မင္းကြာ။ ခ်ိန္းတုန္းက ခ်ိန္းထားျပီးေတာ့ ေနာက္က်တာ ဘာသေဘာလဲ။ ပညာျပတာလားကြ။ ေဟ "
သူထုိင္ကာစတြင္ပင္ ေက်ာ္ေက်ာ္က စတင္၍ အျပစ္တင္စကား ဆုိသည္။ ဟုတ္သည္။ သူကလဲ သူပဲေလ။
" ေအးကြာ။ ငါေတာင္းပန္တယ္။ နံနက္က အိပ္ယာထ ေနာက္က်သြားလုိ႕။ အဟဲ "
သူေလခ်ိဳေသြးလုိက္မိသည္။ ဒါကုိပင္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕က မေက်နပ္ႏုိင္ေသး။
ညီညီက စတင္၍
" ကဲ၊ မင္းေျပာမယ္ဆုိတာကုိ ေျပာေတာ့။ ေျပာစရာရွိတယ္ဆုိျပီး သူကလဲ စခ်ိန္းေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ သူပဲ ေနာက္က်ေနတယ္။ ဒီလက္ဘက္ရည္၀ုိင္း မင္းရွင္းရမယ္ ေဟ့ေရာင္ "
သူျပံဳးလုိက္မိသည္။ ဒီလုိပါပဲ။ သည္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိသည္က ေျပာမနာ ဆုိမနာေတြကုိး။
" ေအး။ ငါရွင္းပါ့မယ္ဟ။ မင္းတုိ႕ေကာင္ေတြကလဲ။ ေဒါခ်ည္းပဲ။ ငါကြာ ျပီးခဲ့တဲ့ရက္က ငါ့အကုိ၀မ္းကြဲရဲ႕ စာအုပ္စင္မွာ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ ေတြ႕လုိက္တယ္။ စာအုပ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က တကၠသုိလ္အမွတ္တရတဲ့။ အဲ့ဒါ ငါဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စာအုပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ထုတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ငါ အဲ့ဒီမွာ အုိင္ဒီယာတစ္ခုရတယ္ကြ။ ငါတုိ႕ေျခာက္ေယာက္လဲ ေပါင္းျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ရေအာင္ကြာ။ တကၠသုိလ္အမွတ္တရေပါ့။ ဘယ္လုိလဲ "
သူေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္မိလုိက္သည္။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္။ အားလံုးက စာရူးေပရူးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အတုိင္း
" အာ ေကာင္းလုိက္တဲ့အၾကံကြာ။ မင္းေခါင္းကုိ ငါတုိ႕ေရႊခ်ထားေပးမယ္။ ထီ ဆယ္ခါေပါက္ရင္။ အဟက္ "
ဗညားက ၀င္အရႊန္းေဖာက္သည္။ ညီညီက
" ထုတ္တာကေတာ့ ဟုတ္ျပီ။ ငါတုိ႕၀ုိင္းေရးမယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အယ္ဒီတာတုိ႕ ျဖန္႕ခ်ီေရးတုိ႕၊ ပုံႏွိပ္တုိ႕ လုိတယ္ကြ။ အဲ့ဒါေတြေရာ မင္းစဥ္းစားျပီးျပီလား "
သူတစ္ခ်က္ေတာ့ ငုိင္သြားသည္။ ဟုတ္သား။ ဒီေကာင္ေျပာမွ သတိရတယ္။ ဒါေတြကုိ သူစဥ္းစားရဦးမွာပဲ။ သူက ျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုကိုသာ ၀မ္းသာအားရေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတြကုိ မစဥ္းစားခဲ့မိေပ။

ထုိအခ်ိန္တြင္ပင္
" ဟာ။ ကြ်န္ေတာ့္အကုိေတြက အခ်ိန္တိက်လွေခ်လားဗ်။ ေရာက္တာၾကာျပီလား။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီက မမထားနဲ႕ မမလြင္ကုိ ၀င္ေခၚေနလုိ႕ ေနာက္က်သြားတာ။ အကုိတုိ႕နဲ႕ ေတြ႕ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္ေလ။ အဟက္။ "
အရႊန္းေဖာက္မွုႏွင္အတူ ၀င္ေရာက္လာေသာ သူတုိ႕ ညီမေလးတစ္ေယာက္လုိ ခ်စ္ခင္ရေသာ ဆုျပည့္သည္ သူတုိ႕အတြက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လုိပင္။
သည္ညီမေလးကုိ သူတုိ႕ တတိယႏွစ္တြင္ ဒဂံုတကၠသုိလ္ ဥပေဒဌာန၌ ေကာက္ရခဲ့တာပင္။ ရွင္ဆုျပည့္ဟု သူတုိ႕အားလံုးက ေခၚဆုိခဲ့ေသာ ညီမေလးသည္ ညီညီ့ ညီမ၏ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ကာ ညီညီမွ တဆင့္ အားလံုးအတြက္ ညီမတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဆုျပည့္သည္ သူတုိ႕အားလံုးအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကုိ ပီဘိ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူလြန္းပါေပစြ။

" အဟဲ။ အကုိတုိ႕နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ႏိုင္ငံျခားဘာသာေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူ ကုိးရီးယားဘာသာရပ္ကုိ သင္ေနတဲ့ တစ္ခန္းထဲေဖၚ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အရမ္းခင္လာတဲ့ မမႏွစ္ေယာက္ေလ။ သူက မမထားလုိ႕ကြ်န္ေတာ္က ေခၚတဲ့ ထားထားေမ။ သူက ကြ်န္ေတာ္က မမလြင္လုိ႕ေခၚတဲ့ လွဦးလြင္။ ဘယ္လုိလဲ ေခ်ာတယ္ဟုတ္။ အဟက္။ "
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဘက္ကုိလဲ လက္ညိွုးထုိးကာ
" မမထားနဲ႕ မမလြင္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က စစ္လို႕ ေခၚတဲ့ မင္းစစ္မြန္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသနက မဟာတန္း ပထမႏွစ္။ သူက မင္းညီညီမြန္။ ၀ုိင္အုိင္တီေက်ာင္းသား။ သူက ေဆးက မင္းဗညားစိုင္းမြန္။ သူက အဂၤလိပ္စာ မဟာတန္းက ေက်ာ္သူရ။ သူက ဘူမိေဗဒက စုိင္းအုိက္ပီ နဲ႕ မဟာခန္႕။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဥပေဒ။ အဟက္။ သူတုိ႕အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္အကုိေတြလုိပဲဗ်။ ေဘာ္ေဘာ္ၾကီးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ပထမႏွစ္မွာ သူတုိ႕နဲ႕စသိတာ။ ေက်ာင္းအပ္သြားရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူတုိ႕က အတန္းေတြသာမတူတာ။ သိပ္ခ်စ္ၾကတာဗ်။ သူတုိ႕က အပတ္တုိင္း တနဂၤေႏြေန႕နံနက္ေစာေစာကုိ ဒီမိန္းထဲက ဦးခ်စ္ဆုိင္မွာ ခ်ိန္းျပီး မဟုတ္တာလုပ္ဖုိ႕တုိင္ပင္တတ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၾကံရာပါေပါ့။ အဟဲ။ "
ညေလးကေတာ့ သူတုိ႕အားလံုးကုိ အခြ်န္နဲ႕မသည္။ သူတုိ႕ကလဲ သူတုိ႕ပါပဲ။ အသက္ေတြသာ ၾကီးလာၾကသည္။ ကေလးေတြလုိမ်ိဳး ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစ လုပ္ေနၾကတုန္းရယ္။
သူကပင္ စတင္၍
" အာ ဒီကေလးမ ေျပာတာေတြ မယံုနဲ႕ေနာ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကုိ အခြ်န္နဲ႕မေနၾကရယ္။ သူ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလံုးက ေၾကာက္ရတယ္ေလ။ အဟဲ။ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကလဲ ခင္တတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတုိးတယ္လုိ႕ပဲမွတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကုိလဲ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြလုိပဲ မွတ္ပါဗ်ာ။ "
အားလံုးက သူ႕စကားကုိ ၀ုိင္း၍ေထာက္ခံခဲ့ေလသည္။ အဲ့ဒီေန႕က ကဗ်ာစာအုပ္ထုပ္ေရးနဲ႕အတူ သူတုိ႕အားလံုး ပုိ၍ရင္းႏွီးသြားၾကေလသည္။ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ေတာ့ အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ေပါ့။

တကယ္တမ္း ကဗ်ာစာအုပ္ထုပ္ေတာ့ အားလံုးက သူ႕ေခါင္းေပၚသုိ႕သာပံုေလသည္။ ဗညားႏွင့္ အုိက္ပီက
" မင္းအရင္စတဲ့ဇာတ္လမ္း ေဟ့ေရာင္။ မင္းအားလံုးတာ၀န္ယူ။ ကုန္က်စရိတ္ေတာ့ ငါတုိ႕အားလံုးေပါင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အယ္ဒီတာကေတာ့ မင္းပဲလုပ္ရမွာပဲ" ဆုိျပီး သူ႕အေပၚပံုခ်ေလသည္။ ဒီလုိပါပဲ ဒီေကာင္ေတြက သူ႕ကုိ သိပ္ခ်စ္ၾကသည္ေလ။ ေတာ္ေသးသည္က ထားက သူ႕ဘက္က ကူညီခဲ့သည္။
" ထားက စာေပ ၀ါသနာပါတယ္ ကုိစစ္ရဲ႕။ ကုိစစ္တုိ႕ စာအုပ္ထုပ္တာေလးမွာ ထားပါ၀င္ ကူညီခြင့္ရလုိ႕ ထားက အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့တာ " လုိ႕ေျပာတတ္ခဲ့ပါေလေသာ ထားရယ္ပါ။
ေၾသာ္ ထားရယ္...။ အျမဲလုိ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာေနတတ္ခဲ့ပါေသာ ထား။ အရာရာကုိ နားလည္တတ္ပါေသာထား။ စိတ္ထားေကာင္းမြန္စြာျဖင့္ သူတစ္ပါးကုိ ကူညီတတ္ခဲ့ပါေသာထားသည္ သူ႕ရင္တြင္းသို႕ တစ္စစ ၀င္ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ထား၏ အကူအညီျဖင့္ပင္ သူတုိ႕အားလံုး၏ နားခုိရာဟု အမည္ေပးထားေသာ ရင္တြင္းကဗ်ာစာအုပ္ေလးသည္ အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။ ထုိေန႕က လူအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသလုိ သူကုိယ္တုိင္လဲ ရင္ခုန္ခဲ့ရသည္ပဲ။
" ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာ ပါတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အေပ်ာ္ဆံုးပဲဗ်။ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျပန္ၾကြားရမယ္။ အဟဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာင္းဖုိ႕ပါ တာ၀န္ယူတယ္ဗ်ာ"
လုိ႕ေျပာခဲ့ေသာ ညီမငယ္ဆုျပည့္သည္လဲ ထုိေန႕က အေတာ့္ကုိ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္ပဲ။ သူတုိ႕အားလံုး ဦးခ်စ္တြင္ပင္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကျပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ဖုိ႕လမ္းခြဲလုိက္ၾကေသာ ထုိေန႕က သူကုိယ္တုိင္ ထားကုိ အိမ္လုိက္ပုိ႕ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ထားတုိ႕အိမ္ရွိရာ လမ္းထိပ္အေရာက္တြင္ထားကုိ သူအရဲစြန္႕၍
" ထားကုိ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ေျပာစရာရွိတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စိတ္မဆုိးပါနဲ႕ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ သိမ္းမထားႏုိင္ေတာ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းကုိ ထားသိေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထားကုိ သိပ္ခ်စ္မိပါတယ္ "
သူေျပာအျပီးတြင္ ထားက ရွက္ျပံဳးေလးျပံဳး၍ ေခါင္းငံု႕သြားေသာ ပံုေလးသည္ သူ႕ရင္ထဲတြင္ မေန႕တစ္ေန႕ကလုိပင္ အျမဲရွင္သန္ေနေလေတာ့သည္။

ထုိေန႕မွစ၍ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ခရီးသည္ စတင္ခဲ့သည္ဟုဆုိရမည္။ အရာရာ ေအးခ်မ္းလြန္းစြာျဖင့္ ရွိခဲ့ေသာ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းသည္ သာယာခဲ့ပါသည္။ ထား၏ စီးပြားေရးမဟာတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲျပီးလွ်င္ အိမ္ေတြကို ဖြင့္ေျပာရန္လဲ တုိင္ပင္ထားခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ထားေရာ သူေရာ အေျခအေန အဆင့္အတန္းခ်င္းက သိပ္မကြာသည္မုိ႕ အရာရာ အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ႏွစ္ေယာက္စလံုးယံုၾကည္ခဲ့မိသည္ကုိက သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပုိျပီး စုိေျပေစခဲ့သည္ထင့္။ ေၾသာ္.. အခုေတာ့လဲေလ...။

ထား၏ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲအျပီးတြင္ ထားပူဆာသျဖင့္ ထားကုိ စာေမးပြဲအခန္းမွ ၾကိဳအျပီး ေရႊတိဂံုဘုရားသုိ သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိေန႕တြင္ မုိးတုိ႕ ဖြဲဖြဲရြာေနသည္ပဲ။ မုိးဖြဲဲဲဲဖြဲတြင္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္သည္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွသည္။ ထားလက္ကေလးေတြက မုိးေအးလုိ႕ထင့္ ေအးေနေလသည္။ ထားက သူ႕ဘက္ကုိတုိး၍
" ေမာင္၊ ထားတုိ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲရဖုိ႕ဆုေတာင္းရေအာင္။ " အစုိးရိမ္ၾကီးေသာထားပါေပ။
" ေၾသာ္ ထားရယ္။ ေမာင္တုိ႕ ခ်စ္တာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ၾကာမွကုိ။ ေနာက္ျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ကလဲ ဒီေလာက္ခ်စ္မွေတာ့ မခြဲရပါဘူးထားရဲ႕။"
လုိ႕ သူေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ထားမ်က္ႏွာေလးကေတာ့ မုိးေရစက္ေတြၾကား လမ္းဆန္းေနခဲ့သည္ပဲ။
အဲ့ဒီေန႕ ဘုရားမွအျပန္တြင္ ထားက သူမအိမ္္ကုိ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ေလသည္။ ထားရဲ႕မိဘမ်ားက သူ႕ကုိ အိမ္လာေတြ႕ဖုိ႕ ေတာင္းဆုိေတာ့သည္။ သူေမွ်ာ္လင့္တြက္ဆထားျပီးသားမုိ႕ ဘာကိုမွ စိုးရိမ္စိတ္မရွိဘဲ တနဂၤေႏြတစ္ရက္တြင္ ထားတုိ႕အိမ္သုိ႕လုိက္သြားျဖစ္ခဲ့သည္။
ထားေဖေဖႏွင့္ ေမေမက သူ႕အေၾကာင္းကုိ ေအးေဆးသက္သာစြာေမးသည္။ ထားတုိ႕အိမ္တြင္ သူေန႕လည္စာ စားျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပန္ကာနီးတြင္မွ ထားအေဖက ရုတ္တရက္ သူ႕ကုိေကာက္ေမးခဲ့သည္က
" ေမာင္မင္းစစ္မြန္ရဲ႕ မိဘမ်ားက ပြဲရံုလုပ္ငန္းကုိ လုပ္တာေနာ္။ အဲ့ဒီပြဲရံုက ဘာနာမည္ပါလိမ့္။ "
" ဟုတ္ကဲ့ဦး၊ ကြ်န္ေတာ့္မိဘမ်ားရဲ႕ ပြဲရံုလုပ္ငန္းက ေမတၱာပြဲရံုပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲခင္ဗ်ာ။ "
" ေၾသာ္၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေမးၾကည့္တာပါကြာ။ "
ထုိေန႕က သူစိတ္ေတာ့ ေပ့ါပါးခဲ့ရေသးသည္ပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူမထင္မွတ္ထားခဲ့ေသာအေၾကာင္းအရာက ထုိေန႕ည သူႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ ၀င္လာေသာ ထား၏ဖုန္းေခၚသံတြင္ စေလသည္။ ဖုန္းထဲတြင္ ထား၏ ငုိရွဳိက္သံတစ္၀က္ႏွင့္ တုိးတုိးေလး ေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာက သူ႕နားထဲတြင္ ဗံုးတစ္လံုးကဲ့သုိ႕ ျပင္းထန္လြန္းေပစြ။
" ေမာင္၊ အိမ္က ထားနဲ႕ ေမာင့္ကုိ သေဘာမတူႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေမာင့္မိဘမ်ားနဲ႕ ထားမိဘမ်ားဟာ စီးပြားေရးနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ အတုိက္အခံျဖစ္ဖူးတာမုိ႕ ေမာင့္ကုိ ထားနဲ႕ သေဘာမတူႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေမာင့္မိဘမ်ားနဲ႕ ထားမိဘေတြက စကားမေျပာခ်င္ဘူးတဲ့ေမာင္ရယ္။ ထားကုိလဲ တစ္ေနရာရာ ပုိ႕မယ္ဆုိျပီး စီစဥ္ေနတယ္။ ထား ေမာင္နဲ႕မခြဲႏုိင္ဘူး။ "
ဆုိတဲ့ ထားရဲ႕ တုိးလ်တဲ့ အသံေလးဟာ သူ႕ရင္ကုိ ေျဗာင္းဆန္ေစခဲ့ပါသည္။ ေၾသာ္ ထားရယ္။ သူ႕ကုိ ခ်စ္ႏုိင္လြန္းေသာထားကုိ သူဘယ္လုိ ခြဲရက္ႏုိင္ပါမည္လဲေလ။
" ထား၊ ေမာင္လဲ ထားနဲ႕ မခြဲႏုိင္ပါဘူး။ ေမာင္က ထားကုိ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္နဲ႕ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ယူခ်င္ေပမယ့္ ဒီလုိမ်ိဳး ၾကံဳလာရျပီဆုိရင္ေတာ့ ေမာင္တုိ႕ ေရွးလူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ခုိးေျပးၾကတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေျပလည္မယ့္နည္းကုိေပါ့။ ထားကို မ်က္ႏွာမငယ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ "
လုိ႕ေျပာျပီးဖုန္းခ်အျပီးမွာ သူ႕ရင္ေတြ လွဳိင္းထန္ေနခဲ့လြန္းသည္ပဲ။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္၌ သူ႕မိဘမ်ားကုိ ထားနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ဖြင့္ေျပာျပ အကူအညီေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ သူ႕မိဘမ်ားသည္လဲ ထားမိဘမ်ားနည္းတူ တင္းမာေနခဲ့သည္။
"ငါကေတာ့ လုိက္စကားမေျပာႏုိင္ဘူးကြ" လုိ႕ေျပာျပီး ထထြက္သြားတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ေနာက္ေက်ာျပင္ဟာ သူ႕အတြက္ေတာ့ ပူေလာင္လြန္းေပစြ။

သူတစ္ခုခုေတာ့ စဥ္းစားရေပေတာ့မည္။ ထားကုိ သူဘယ္လုိမွ မစြန္႕လႊတ္ႏုိင္။ သူ႕အတြက္ ထားသည္သာ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးရာျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထားကုိ သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း စုိင္းအုိက္ပီ၏ ဇာတိေျမျဖစ္ေသာ ပင္လံုသုိ႕ေခၚသြားရန္ပင္။ အဲ့ဒီေန႕က မုိးဖြဲဖြဲရြာေနတာေၾကာင့္ ခရီးလမ္းက မေကာင္းခဲ့ပါ။ ထားလက္ေလးေတြက မုိးရြာတုိင္းေအးေနတတ္ခဲ့တာ။ သူ႕လက္ေတြနဲ႕ ထားလက္ကုိ ေသခ်ာဆုပ္ကုိင္ေပးေနက်ျဖစ္ခဲ့တာဟာ ခုလုိမုိးရြာတုိင္းပါပဲေလ။
သူတုိ႕၂ေယာက္ နံနက္အေစာၾကီး ကားဂိတ္ကုိေရာက္ေတာ့ အုိက္ပီက ေစာင့္ေနခဲ့ေပးသည္။ သူႏွင့္အတူ သြားရမွာေလ။ ဒီခရီးက။ ထားကေတာ့ သူ႕ကုိသာ အားကုိးတၾကီးေပါ့။ ကားဂိတ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စံုလင္စြာေရာက္ေနခဲ့သည္။
" ကုိစစ္၊ မမထားကုိ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္။ ဂရုလဲစုိက္ျပီး သြားၾကဦးေနာ္။ က်ေနာ္တုိ႕ဆီကုိလဲ အက်ိဳးအေၾကာင္းဖုန္းဆက္ပါ။ က်ေနာ္က စိတ္ပူေနမွာဗ်။ " လုိ႕ ေျပာခဲ့ပါေလေသာ ညီမေလးဆုျပည့္သည္လဲ စိတ္ပူရွာသည္ပဲကုိး။

သူတုိ႕ကားေပၚတက္တဲ့အထိ လက္တျပျပႏွင့္ က်န္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုတုိ႕သည္ သူႏွင့္ထားအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနၾကမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ ေၾသာ္.. ထားနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ဘ၀ခရီးဟာ စခဲ့ျပီပဲေလ။ သူတို႕ခရီးသည္ အစအဆံုး အဆင္ေျပစြာနဲ႕ ျပီးဆံုးသြားလိမ့္မည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ တကယ္လဲ အုိက္ပီတုိ႕ ျမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ အစစ အဆင္ေျပခဲ့သည္ပဲ။

တစ္ေန႕ေပါ့။ အဲ့ဒီတစ္ေန႕ကုိ သူ႕တစ္သက္ ေမ့လုိ႕ရေတာ့မည္ မထင္ပါေခ်။ အဲ့ဒီေန႕က သူႏွင့္ထားတုိ႕ နံနက္ေစာေစာ ေစ်း၀ယ္ျပီး ျပန္အလာ အုိက္ပီတုိ႕အိမ္ေရွ႕တြင္ ထားတုိ႕အိမ္က ကားရပ္ထားသည္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူေရာထားေရာ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ ပုိမုိ၍ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္လုိက္မိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရင္ဆုိင္ရမည္ေလ။ သူတုိ႕အိမ္ေပၚတက္လုိက္ေတာ့ ထားအေမေရာ အေဖေရာက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ ထားဒီမွာ ရွိေနေၾကာင္းကုိ လြင္လြင္ကုိ အတင္းေမးမွ သိရေၾကာင္း၊ ထားကုိ ျပန္ေခၚသြားခ်င္ေၾကာင္း၊ အိမ္မွာလာေတာင္းရန္သာ ေျပာၾကသည္။ သူလဲ ထားကုိစိတ္မခ်စြာ ထည့္ေပးလုိက္ရေတာ့သည္။ ထားက ျပန္လုိက္သြားဖုိ႕ျပင္ခ်ိန္တြင္ သူတကယ္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ထားကုိ သူမခြဲႏုိင္တာ မခြဲခ်င္တာကေတာ့ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနခဲ့သည္။
" ေမာင္၊ ထားကုိ ျမန္ျမန္လာေခၚပါေနာ္။ ထား ေမာင္နဲ႕ေ၀းရရင္ ေသလိမ့္မယ္။ "
လုိ႕ေျပာခဲ့ပါေလေသာထား။ သူတကယ္ကုိ နာက်င္ခဲ့မိရသည္။

ထားသြားမွေတာ့ သူလဲ ဒီမွာ မရွိခ်င္။ သူလဲ ျပန္ဖုိ႕ စီစဥ္မိသည္။ ထားတုိ႕ကားႏွင့္ေတာ့မဟုတ္။ သူက အုိက္ပီ၏ ဆုိက္ကယ္ျဖင့္ ေတာင္ၾကီးသုိ႕ဆင္းမည္ျဖစ္ျပီး ေတာင္ၾကီးမွ တစ္ဆင့္ အေ၀ေျပးကားႏွင့္ ျပန္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ထားတုိ႕ကားထြက္သြားခ်ိန္တြင္ သူလဲ အုိက္ပီႏွင့္အတူ ဆုိက္ကယ္ႏွင့္ ထားတုိ႕ကားေနာက္မွ လုိက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုေန႕ကလဲ မုိးသည္ ဖြဲႏြဲ႕စြာ ရြာစျပဳေနခဲ့သည္ပါပဲ။

ပင္လံုအထြက္ ကားလမ္းခ်ိဳးအေကြ႕ေတာင္တက္ လမ္းတြင္ ထားတုိ႕ကား ရုတ္တရက္ ရပ္သြားသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ကားတံခါး ဖြင့္၍ ထားေျပးဆင္းလာေလသည္။ သူပါလာမွန္း သိပံုမရ။ ထားပံုက ကမူးရွဴးထိုးႏုိင္လွသည္။ သူလဲ ရုတ္တရက္ လန္႕သြားကာ ဆုိက္ကယ္ကုိရပ္၍ ထားေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္မိသည္။ ထားမိဘမ်ားလဲ အလန္႕တၾကားျဖစ္၍ ထားေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္ၾကသည္။ အဲ့ဒီမွာ သူမေမွ်ာ္လင့္မိသည္က လမ္းေကြ႕မွ တက္လာေနေသာကုန္ကားၾကီးသည္ ေျပးေနေသာ ထားကုိ ... ။

ေၾသာ္.. အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ မေန႕တစ္ေန႕ကလုိပါပဲလား။ ထားဆံုးျပီးေနာက္မွ သူသိရသည္မွာ ထားမိဘမ်ားက ထားကို ကားေပၚတြင္ သူႏွင့္ေပးစားမည္မဟုတ္ေၾကာင္း။ ထားကုိ ႏိုင္ငံျခားပုိ႕မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ထားက အေပါ့သြားခ်င္ဟန္ေဆာင္၍ ကားေပၚမွ ဆင္းေျပးျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ ထားရယ္။ သူ႕ရင္ေတြ မြမြေၾကခဲ့ရသည္။ ထားေဆးရံုေရာက္ျပီး သတိတစ္ခ်က္ျပန္လည္အလာတြင္ သူ႕ကုိသာ ေမးခဲ့ေသာထားရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းသည္ သူ႕ရင္ကုိ တစ္စစီျဖစ္ေစခဲ့သည္။
" ေမာင္၊ ထားကုိ လာေခၚပါ။ " လုိ႕ ကေယာင္ကတမ္းေျပာအျပီး ထားအျပီးအပုိင္ သူ႕ကုိ ခြဲသြားခဲ့သည္မွာ ယေန႕အထိပါေပ။ ထား၏ မိဘမ်ားသည္လဲ ေနာင္တရျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ေပါ့။ သူကေတာ့ ထားအတြက္ ယူၾကံဳးမရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရွင္သန္ခဲ့ရသည္မွာ ...။


အျပင္မွာ မုိးတုိ႕ ဖြဲရာမွ သည္းလာေလျပီ။ သူ၏ရင္သည္လဲ ထုိမုိးႏွင့္အတူ ... ။


( ျဖစ္ရပ္မွန္ ျဖစ္ပါသည္။ အမည္ေတြအားလံုးသည္လဲ အမွန္မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ မမထားမွလြဲ၍ ကာယကံရွင္ေတြအားလံုး ယေန႕ထက္တုိင္ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနပါေသးေၾကာင္း။ )
ုိ