အုိဘယ့္အရွင္ ေမြးမိခင္

ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း
ေယာင္းမတုိ႕ရွင္။

ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး၊ ပခံုးလက္ႏွစ္သစ္
ခ်စ္၍မ၀၊ ၾကည့္၍မဆံုး
တျပဳံးျပံဳးျဖင့္
ရွိသည့္သူမွာ အဘယ္နည္း။

ငယ္စဥ္ခါက ရပ္၀န္း
ဆာသည့္ခ်ိန္ခါ၊ ႏုိ႕ခ်ိဳတုိက္ေၾကြး
ေထြးေပြ႕ေခ်ာ့ျမဴ၊ ေဖးကူမသည္
ဤသုိ႕ဤႏွယ္ အထိန္းတည္း။

ၾကီးစခါ၀ယ္၊ ကိုယ္ဟန္မူယာ
လိမၼာယဥ္ေက်း၊ ျပဳမူေရးဖုိ႕
ဘယ္သုိ႕ဘယ္ပံု၊ ဘယ္၍ဘယ္က
ဆုိဆံုးမသည္
ဤသို႕ဤႏွယ္ ဆရာတည္း။

ေနထြက္ရယ္မွ ေန၀င္
ေမာပန္းႏြမ္းလ်၊ ရွိေစကာမူ
သားတုိ႕ရုပ္ရည္၊ သီတာျမည္သား
ေရၾကည္ခ်မ္းျမ၊ ၁ေပါက္က်က
ဆုိသည့္စာ၀ယ္၊ အပ္က်မွန္သည္
ဤသုိ႕ ဤႏွယ္ အေဖာ္တည္း။

ထုိထုိအရ၊ စိတ္ျပည့္၀သည့္
ေလာကပင္လယ္၊ တုႏွုိင္းမျမင္
ရွိပါေခ်ခ်ိမ့္၊ ဤသည့္သူမွာ
ရင္တြင္ျမတ္ႏုိး၊ တစ္ဦးတည္းမုိ႕
အကြ်န္ဆုိသည္
မာတာမိခင္ ျဖစ္ေပ၏။

ေၾသာ္...
မိခင္သည္သာ တစ္ဦးတည္း။


( စာၾကြင္း >> ဒီကဗ်ာေလးက ေမေမ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ လက္တမ္းခ်ေရးလိုက္တဲ့ အုိင္ခ်င္းကဗ်ာေလးပါ။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အေမမ်ားေန႕နဲ႕ အေဖမ်ားေန႕မွာ အမွတ္တရ ေမေမႏွင့္ေဖေဖကုိ ကန္ေတာ့စရာနဲ႕ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါေသာ္လည္း ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အေ၀းကပဲ ဒီကဗ်ာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ ေမေမကုိ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။
ပူေဇာ္ထုိက္သူကုိ ပူေဇာ္တတ္ၾကတာ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၵဘာသာ၀င္တုိင္းရဲ႕ မဂၤလာတရားပါ။ ထုိ မဂၤလာတရားနဲ႕အညီ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္းေလ...။ )