ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ စာဆုိေတာ္...။

( အပုိင္း ၁ )


" သမီး၊ စာအုပ္ေတြက ေျပာတဲ့စကားသံကုိ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ပါ။ စာအုပ္ေတြဆုိတာ သမီးအတြက္ စစ္မွန္တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္တယ္။ "
တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားေလး တစ္ခြန္းပါ။
ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္၀ါသနာ အေတာ္ကုိ ထံုခဲ့ပါတယ္။ ထံုရျခင္း အေၾကာင္းကလဲ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ ငယ္ငယ္တည္းက ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စာဖတ္၀ါသနာကုိ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ဒီအသက္ ဒီအရြယ္မွာ မဖတ္ဖူးတဲ့စာဆုိတာ မရွိသေလာက္ကုိ ရွားခဲ့ပါျပီ။ စာအုပ္တစ္အုပ္သာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ အရာအားလံုးကုိ ေမ့ေနတတ္ခဲ့တယ္ဗ်။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားတာနဲ႕ စာဖတ္တာဆုိရင္ စာဖတ္တာကုိပဲ ေရြးခဲ့မိဘူးတာကုိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

ဒီလုိလူသား ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ .. အမိျမန္မာျပည္နဲ႕ ခြဲခြာလာရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာစာအုပ္မွ သယ္မလာႏုိင္ခဲ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ခက္ျပီေပါ့ဗ်ာ။ ပ်င္းလိုက္တာဆုိတာ အရည္ေပ်ာ္မတတ္ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္မယ္ဆုိျပန္ေတာ့လဲ ေစ်းေတြက ေခါင္ခုိက္နဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေရာက္ကာစကေပါ့။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေရရွားတုန္း သမုဒၵရာထဲ လက္ပစ္ကူးရတဲ့အျဖစ္ကုိ ၾကံဳခဲ့ရတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာစတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာ၀ယ္ျပီး တစ္လ ႏွစ္လေလာက္အထိက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ခနတျဖဳတ္ ဂ်ီေတာ့၀င္ ဟုိလူနဲ႕ ခန စကားေျပာ၊ ဒီလူနဲ႕ ခန စကားေျပာ။ ျပီးရင္ အိမ္နဲ႕ တစ္ပါတ္ကုိ ၂ရက္ေလာက္ ဆက္သြယ္။ ဒါပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က သိပ္မခ်က္ေတာ့လဲ ပုိျပီး ပ်င္းစရာေကာင္းခဲ့တာေပါ့ေလ။

တစ္ေန႕ေပါ့။ အဲ့ဒီတစ္ေန႕ကုိ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ပဲ ေမ့မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ အဲ့ဒီတစ္ေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မသြားခင္ အြန္လုိင္းကုိ ခန ၀င္လုိက္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေဖေဖဆီကုိ မက္ေဆ့ဂ်္ ပုိ႕ခ်င္လုိ႕ပါ။ အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တဲ့ ဆရာ ကုိစုိးမင္းထုိက္ ( ေတာင္ေပၚသား ) ကုိေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ ေပ်ာက္ဆုိ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက သူကလဲ အလုပ္မ်ား ကြ်န္ေတာ္ကလဲ လက္လ်ားလက္လ်ားဆုိေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ ေတာ္ရံုမဆံုမိခဲ့ၾကဘူးေလ။ အဲ့ဒါ အဲ့ဒီေန႕ကေတာ့ သူကလဲ မီးနီျပျပီး အြန္လုိင္း၀င္လာေလရဲ႕။ သူ၀င္လာေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ႏွုတ္ဆက္မယ္ဆုိျပီး သူ႕နစ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ www.soeminhtike.com ဆုိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ အိမ္ေလးကုိ ေၾကာ္ျငာထားတာကုိ သြားေတြ႕တယ္။ ဒါနဲ႕ အင္း စပ္စုရေခ်ေသးရဲ႕ဆုိျပီး စကားေတာင္ မေျပာႏုိင္ေသးဘူး အရင္ စပ္စုလုိက္တာမွာ ဘေလာ့ေရာဂါက စေတာ့တာပါ။ ဆရာ ကုိစုိးမင္းထုိက္ကုိ ေျပာေတာ့ သူက သူ႕အိမ္မွာ ၀င္ေရးလုိ႕ေျပာရွာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘယ္ရမလဲ။ ေရးပါဘူး။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေဆာက္မွာေပါ့။ အဟက္။ အဲ့ဒါနဲ႕ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္လုိက္ေလသတည္းေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္စေဆာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မလုပ္တတ္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဂ်စ္ကုိ အိုက္ခီေလာက္ ( ယမကာ လုလင္ )က ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ အတင္းတုတ္ ( အဲေလ ) ကူညီေတာ့တာပါပဲ။ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကုိေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အေျခခံအုပ္ျမစ္က သူခ်ေပးတာေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲ နဲ႕ ကန္ေတာ့ရမယ့္သူေတြထဲမွာ သူလဲပါတယ္။ ဟီး။

ဒါေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့စျဖစ္ပံု ဇာတ္ေၾကာင္းေပါ့ေနာ္။ နိဒါန္းပ်ိဳးလုိက္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွည္သြားတယ္။ အဟဲ။
လုိရင္းကုိ ျပန္ဆက္ရရင္ေတာ့ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာေပၚရဲ႕ အိမ္မွာ ရွိသမွ်အိမ္ေတြကုိ လုိက္စပ္စုခဲ့ဖူးတယ္။ သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာဆုိေတာ့ ကြ်န္္ေတာ့္ကုိ သူ႕တပည့္ျဖစ္ဖူးတယ္ဆုိတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ဘာမွေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူးဆုိျပီး အဲ့ဒီရတဲ့အခြင့္အေရးနဲ႕ သူ႕အိမ္ကုိ ေမႊြခ်င္တုိင္းေမႊျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်။ အဟက္။ ျမင္ေယာက္ပါေသးတယ္။ သူ႕အိမ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္၀င္ေမႊေနတာကုိ ဆရာေပၚက သိသိၾကီးနဲ႕ စူပုပ္ စူပုပ္နဲ႕ ျငိမ္ခံေနခဲ့ရတာကုိေလ။ အဟိ။

အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုသြားေတြ႕ခဲ့ရတာကေတာ့ ဆရာေပၚအိမ္ကပဲ စတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့တုိင္းကုိ ဘာပဲေရးထားၾကပါေစ။ ေသခ်ာဖတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ ဒီစာေရးဆရာ မဆုိးဘူး။ အင္း... ဒီစာေရးဆရာကေတာ့ ဘာေတြ ေရးထားမွန္းလဲမသိဘူး။ ဒီစာေရးဆရာကေတာ့ ဒုိင္ယာရီနဲ႕ ဘေလာ့ ေရာေနတယ္ထင္ပါရဲ႕ စသည္ျဖင့္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တိတ္တိတ္ေလး မွတ္ခ်က္ခ်ျပီး ဒီအိမ္ကေတာ့ ငါအၾကိဳက္ဆံုး အိမ္၊ ဒီအိမ္ကေတာ့ ငါ သိပ္မၾကိဳက္ဘူး။ ဒီအိမ္ကေတာ့ ငါ လံုး၀ကုိ မၾကိဳက္တာဆုိျပီး ၃မ်ိဳးခြဲျခားလုိ႕ သိ္မ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ကုိ ႏွစ္သက္ျပီး တကယ္ကုိ တန္ဖုိးထားခဲ့ရတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုိးရွင္းတဲ့ အိမ္ေလးကုိ ေတြ႕လိုက္ရတာပါ။ သူကေတာ့ ေရာက္ျပီးသူတုိင္း ေနာက္ထပ္ ခနခန ျပန္လာခ်င္ေနေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားႏုိင္လြန္းျပန္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕စာေတြဟာ တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္ျပီးခံစားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ဗဟုသုတျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးေတြလဲ ဖတ္ရတတ္ျပန္ပါတယ္။ လူငယ္ဆန္တဲ့ ရသမ်ိဳးစံုကုိ ေပးတတ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ သူက အျပင္မွာ စာေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ေရးနည္းေရးဟန္နဲ႕ စာအသြားအလာကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူဟာ ဘယ္ေလာက္စာဖတ္အားေကာင္းခဲ့မယ္ဆုိတာကုိ ခန္႕မွန္းလုိ႕ရၾကမွာပါ။ ရုိးရွင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေတာင္ သူ႕ဆီေရာက္ရင္ ဆန္းျပားေအာင္ အေရာင္ျခယ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကေလာင္စြမ္းကေတာ့ ထက္ျမက္ေနတဲ့ဓါးတစ္ေခ်ာင္းလုိပါပဲ။ သူစာေရးတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတာ တစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ အဲ့ဒါကေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ ေရးႏုိင္စြမ္းရွိသလဲဆုိတာကုိပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ေ၀ဖန္ေရးနဲ႕ ေလကန္ေရးေတာ့ မဟုတ္ဖူးဗ်။ အလကားေနရင္ မနာလုိစိတ္နဲ႕ ေကာင္းပါရက္ကယ္နဲ႕ လုိက္ျပီး ဟုိဟာေလးကေတာ့ ဘယ္လုိ၊ ဒီဟာေလးကေတာ့ ဘယ္၀ါဆုိျပီး လိုက္ေျပာတတ္ခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္မပါ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ အက်င့္တစ္ခုရွိတာက မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႕ မေကာင္းတာကုိ ေကာင္းပါတယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္တတ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ျပီး ေကာင္းေနရက္ကယ္နဲ႕ မေကာင္းပါဘူးလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ရဲခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ အားက်မိတဲ့အရာတစ္ခုကုိ ေစာင့္ၾကည့္တတ္တဲ့စိတ္ေလးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ သူဘယ္လုိမ်ား ဘာေတြမ်ား ဆက္ေရးမွာပါလိမ့္။ သူေရးတဲ့စာေတြက ငါ့ကုိ ဘယ္လုိစကားေတြ ေျပာမွာပါလိမ့္ဆုိတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့မိတာပါ။
ခင္ဗ်ားတုိ႕လဲ ဒီလုိခံစားမွုမ်ိဳးကုိ ခံစားမိၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ တကယ္ စာေပကုိ တန္ဖုိးထားတတ္တယ္ဆုိရင္ေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႕အိမ္ဟာ သူေရးျပီးတုိင္းမွာ သူေရးတာကုိ ေစာင့္ဖတ္ေနၾကတယ္ဆုိတဲ့ သူေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တာပါ။ ၾကည္ႏူးမိျပန္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ၾကံဳလုိ႕ ေၾကာ္ျငာ၀င္တယ္ပဲ ေျပာေျပာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိခဲ့ဖူးတယ္။
" ေတး၊ စာေရးတယ္ဆုိတာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ တစ္ခုက ကိုယ့္အတြက္ကုိ ၾကည့္ျပီး ကုိယ္စိတ္ေျပရာ ေျပေၾကာင္းျဖစ္ဖုိ႕အတြက္ ေရးတာ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကုိယ္ေရးတဲ့စာေတြဖတ္ျပီး သူ႕ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုက်န္သြား ခံစားသြားေစတဲ့ ရသက်န္ေအာင္ေရးတာက သူမ်ားအတြက္ေရးတာ။ ကုိကေတာ့ ေတးကုိ ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္ေရးတာထက္ သူမ်ားအတြက္ ေရးတာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ စာေရးတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္အတြက္ထက္ သူမ်ားအတြက္ကုိ ၾကည့္ျပီးေရးရတယ္။ "
တဲ့ေလ။
ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဘေလာ့ေတြမွာ ဘာလုိ႕ စာေရးၾကတာလဲေနာ္။ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ၾကတာကေန စမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူတစ္ပါးႏုိင္ငံမွာ ေနၾကရတဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေတြက ေန႕စဥ္လူေနမွုဘ၀မွာ မိခင္ဘာသာစကားမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားဘာသာစကားကုိေျပာရင္း စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ခဲ့ရသမွ် ဘေလာ့ေလးထဲမွာေတာ့ ျမန္မာလုိေရးရင္း ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ အပန္းေျဖတတ္ၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ေပါ့။ အဲ့ဒီလုိေတြထဲမွာမွ တကယ္စာေရးတာကုိ ၀ါသနထံု စာဖတ္တာကို ၀ါသနာထံုတဲ့သူေတြလဲ ရွိၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီလုိ လူမ်ိဳး စာေရးဆရာ ေတြရဲ႕အိမ္မွာေတာ့ ခုန ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သလုိ ရသတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ခံစားတတ္ရစျမဲပါ။ မွန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီလုိလူမ်ိဳးကုိမွ စာေရးဆရာလုိ႕ေခၚခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ သူ႕အိမ္ေလးမွာေတာ့ သူေရးထားတာေတြဟာ သူမ်ားေတြကုိ ရသတစ္ခုခု ေပးလိုက္တာခ်ည္းပါပဲ။ သူဟာ တကယ့္ကုိ စာေရးဆရာေကာင္းပီသပါေပတယ္လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ခ်ီးမြမ္းပါရေစ။ ဒါကုိ သူ႕အိမ္ကုိ ေရာက္ဖူးသူတုိင္း လက္ခံၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
( ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဟုတ္ဖူး။ အဟက္။ )

ကြ်န္ေတာ္က သူနဲ႕ မရင္းႏွီးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕စိတ္အေျခအေန ဘယ္လုိရွိတယ္ဆုိတာကုိလဲ ကြ်န္ေတာ္ မခန္႕မွန္းတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ႏွုတ္ဆက္စကားသံကုိ အိမ္သစ္ေလးေတြ တက္သစ္စေေလးေတြရဲ႕ အိမ္မွာ အျမဲလုိ ေတြ႕ေနရတာကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူက တက္သစ္စေတြကုိလဲ အားေပးတတ္တယ္လုိ႕ သိရပါေသးတယ္။ သူ႕အိမ္မွာ သူတင္သမွ်ေလးေတြဟာ သူတစ္ပါးကုိ မထိခုိက္ေအာင္ သူတစ္ပါးကုိ မနာက်င္ေအာင္ ကြန္းမန္႕ေလးေတြကအစ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္ေနေအာင္ ၀ိနည္းလြတ္ စီမံထားႏုိင္ျပန္ပါေသးတယ္။ အမွန္က သူ႕အိမ္ေလးမွာ လွပမွဳ အဆင္တန္ဆာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေယာက်္ားေလးပီပီ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းပဲ ေနတတ္ပံုရျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ အဲ့ဒီ ရုိးလြန္းတဲ့ အဆင္အျပင္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ဆန္းျပားတဲ့ ေမွာ္အတတ္နဲ႕ စီမံထားသလားမွတ္ရတဲ့ စာေပရဲ႕ စကားေျပာသံကေတာ့ သာယာစြာ အျမဲထြက္ေပၚေနစျမဲပါ။ ေၾသာ္ ... ေရးတတ္လြန္းေပစြ စာေရးဆရာငယ္ ...။

သူက စာေပတင္ တန္ဖုိးထားတာ မဟုတ္ဘူးထင္ပါ့။ ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူကုိလဲ တန္ဖုိးထားတတ္ျပန္ပါေသးတယ္။ ဘာလုိ႕ ဒီလုိေျပာႏုိင္ရသလဲဆုိေတာ့ သူဘယ္သူ၊ သူ႕ခ်စ္သူ ဘယ္သူဆုိတာကုိ မသိ၊ မျမင္ဖူး၊ စကားမေျပာဖူး၊ မရင္းႏွီးဖူးေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ စာေတြကေတာ့ အျမဲသက္ေသျပတတ္ေနခဲ့လုိ႕ပါ။ " ဒီစာကုိ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူေရးေပးပါတယ္ " ဆုိတာမ်ိဳးလုိ စာသားေလးေတြဟာ တကယ့္ကုိ လွပမွဳနဲ႕ ထံုးဖြဲ႕ထားတာပါ။ ရင္ထဲမွာ သူ႕ခ်စ္သူအတြက္ ၀မ္းသာျခင္း ၾကည္ႏူးျခင္းျဖစ္မိရပါရဲ႕ဗ်ာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖုိ႕ ဂုဏ္အယူရဆံုး အရာဟာ သူ႕ခ်စ္သူ ေယာက္်ားက သူ႕ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ျမတ္ႏုိး တန္ဖုိးထားသလဲဆုိတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္တာ မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ တန္ဖုိးထားတတ္လြန္းတဲ့သူ႕ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားမိရျပန္ပါတယ္။

"ကြ်န္ေတာ္ကသာမန္လူငယ္တေယာက္ပါ.အမ်ားၾကီးမသိသလို အမ်ားၾကီးလည္းမတတ္ပါဘူး. ဘ၀ကို ကံပစ္ခ်ထားသလိုပဲရွင္သန္ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ အတၱကိုမခ်ဳိးႏွိမ္နိင္ေသးတဲ့သူတေယာက္ပါ။ အခုလက္ရိွေတာ့ကြ်န္းႏုိင္ငံတခုမွာရွင္သန္ ေနထိုင္တယ္.ဘ၀တခုလံုးကိုပူေလာင္ ေအးစက္ေစတဲ့ခ်စ္သူရဲ ့အနားမွာေပါ့.ထိုင္လြမ္းေနရင္အေကာင္းသားထလာမွပဲ ရင္က်ဳိးရတဲ့သူပါ။"
လုိ႕ သူ႕အိမ္ေလးမွာ ေျပာတတ္ခဲ့တဲ့ သူဟာ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမြးေန႕မဂၤလာကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႕ အတူ ဆင္ႏႊဲေနေလာက္ပါျပီ။
ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ လုိ႕ ေလးေလးနက္နက္ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ စာေရးဆရာ ကုိျမစ္က်ိဳးအင္းရယ္...။
ဒီစာနဲ႕ အတူ အကုိျမစ္က်ိဳးအင္းကုိ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ေပးပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစ။
ခ်စ္ညီမ
ေဇာ္...။


( ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ စာဆုိေတာ္ ဆုိတဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကုိ အကုိျမစ္က်ိဳးအင္းရဲ႕ ေမြးေန႕မွာ ဂုဏ္ျပဳရင္းနဲ႕ စလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူ႕အိမ္ကုိ ခ်ီးမြမ္းမယ္ဆုိတာကုိ ၾကဳိးစားျပီး တင္ျပပါဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူကုိမွ ေစာ္ကားလုိစိတ္မရွိခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရတဲ့စာေရးဆရာေတြနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ခံစားမွဳမ်ိဳးကုိ မွ်ေ၀ခ်င္ရံုေလာက္ပါပဲ။ ဒါကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲၾကီး ေျပာပါရေစ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ )